ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ, E΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, Εβρ. ΙΓ΄ 7-16

Ο ζωντανός λόγος του Θεού, χορταίνει ψυχικώς και ικανοποιεί τον άνθρωπο που με πίστη και ταπείνωση τον προσεγγίζει και τον μελετά. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η θεία διδασκαλία, αναπτύσσεται τόσο σε δογματικό όσο και σε ηθικό επίπεδο, που έχει να κάνει βέβαια με τον ορθό τρόπο ζωής.

Αυτό ακριβώς βλέπουμε και στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Ε΄ Κυριακής του Πάσχα και που είναι από την προς Εβραίους επιστολή. Την απολογητικού κυρίως χαρακτήρα αυτή επιστολή που αποδεικνύει συστηματικώς την ανυπέρβλητη υπεροχή του Χριστιανισμού και της Νέας Διαθήκης, έναντι της Ισραηλιτικής θρησκείας και της Παλαιάς Διαθήκης......

Στο ανάγνωσμα λοιπόν αυτό, βλέπουμε, όχι μόνο την υψίστη θυσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Ο οποίος, σύμφωνα με τον προφητικό τύπο, για να αγιάσει με το ίδιο του το Αίμα τον λαό του Ισραήλ, έπαθε έξω από την πύλη της Ιερουσαλήμ, και ως εκ τούτου πρέπει κι εμείς να αποκόψουμε κάθε σχέση με τον μακράν του Θεού κόσμο, αλλά ταυτοχρόνως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να περιφρονηθούμε γι’ Αυτόν, όπως ακριβώς υβρίστηκε και περιφρονήθηκε και Εκείνος.

Αυτό αδελφοί μου, αποτελεί ένα βασικότατο σημείο της Ορθοδόξου Χριστιανικής μας ζωής, το οποίο θα πρέπει συνεχώς να βρίσκεται τοποθετημένο μπροστά στην οθόνη της συνειδήσεώς μας.

Έχουμε αλήθεια συνειδητοποιήσει πως αν θέλουμε ν’ ανήκουμε (ολοκληρωτικά εννοείται και όχι με ποσοστά) στον Χριστό, δεν μπορούμε ταυτοχρόνως ν’ ανήκουμε και στον κόσμο; (στον κόσμο που δεν γνωρίζει ή που πολεμά τον Θεό;).

Έχουμε αισθανθεί, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο, αν όχι ακόμα σε βιωματικό, ότι δείγμα γνησιότητας και Ορθοδόξου αυθεντικότητας είναι ο ονειδισμός του Χριστού που μεταφράζεται ως ονειδισμός δικός μας για την αγάπη Του και τη δόξα Του;

Βεβαίως ο Απόστολος στο ιερό κείμενο που θα ακούσουμε, υπονοεί τα παθήματα και τους διωγμούς τους οποίους υφίσταντο οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί από τους ομοεθνείς τους. Όμως τέτοιους ή και μεγαλύτερους ακόμα ονειδισμούς και πειρασμούς, πέρασαν σ’ ολόκληρο το διάστημα της ιστορικής πραγματικότητας, όλοι οι κατά τόπους οι γνήσιοι Χριστιανοί που αποτελούσαν τα συνειδητά μέλη της Εκκλησίας μας.

Οπωσδήποτε η κατάσταση αυτή αποτελεί ένα πνευματικό νόμο, τον οποίο θα ήταν το λιγότερο επιπολαιότητα να παραγνωρίσει κανείς και έτι πλέον, θα χαρακτηριζόταν αδικαιολόγητη ασυνέπεια να υποστηρίξει κάποιος «πιστός» ότι ο ίδιος κατορθώνει να ξεφύγει από τα πλαίσια του νόμου αυτού, διατηρώντας άριστες σχέσεις, τόσο με τον Ιησού, όσο και με τον κόσμο και τον μαμωνά.

Αν μάλιστα θελήσουμε να είμαστε ειλικρινείς και τολμήσουμε να βάλουμε το χέρι «επί τον τύπον των ήλων» της πνευματικής ρηχότητας που χαρακτηρίζει την εποχή μας, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι το κατάντημα αυτό , οφείλεται ακριβώς στο ότι οι πλείστοι πιστοί (;) προσπαθούν τόσο σε θεωρητικό όσο κυρίως σε πρακτικό επίπεδο, να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα.

Δεν είναι μάλιστα τυχαίο και το γεγονός ότι, ενώ οι Άγιοι αγωνίζονται να κάνουν τον κόσμο Εκκλησία, εξαγιάζοντάς τον, όλως αντιθέτως, οι συμβιβασμένοι και ρηχοί «Χριστιανοί», μεταφέρουν τον κόσμο εντός της Εκκλησίας για να την μολύνουν και να την μετατρέψουν σε κόσμο, ρίχνοντας τον πήχη, ταυτοχρόνως στα θέματα του δόγματος των κανόνων και φυσικά του ήθους.

Το ότι βέβαια τούτο δεν μπορεί να είναι και να ονομάζεται Χριστιανική πίστη και ζωή, το κατανοούμε όλοι μας και δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερα χαρίσματα για να το παραδεχθεί.

Αν αδελφοί μου, δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε τον ονειδισμό του Χριστού, πώς στη συνέχεια θα συνειδητοποιήσουμε τον αμέσως επόμενο Αποστολικό λόγο ότι «ου γαρ έχομε ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν»; (Εβρ.ΙΓ΄14).

Το μόνο που θα αποδεικνύουμε, δυστυχώς, με τις πράξεις μας, θα είναι ότι ζούμε γι’ αυτή τη ζωή και μόνο, και ότι παρά τα ωραία λόγια, δεν προσδοκούμε καμμία μέλλουσα πόλη, κανένα παράδεισο και ουδεμία επουράνια Βασιλεία...

Και η διαφορά τώρα, ποιά επιτέλους είναι με αυτούς που συνειδητά αρνούνται την Χριστιανική ζωή και δηλώνουν ότι δεν πιστεύουν; Απλούστατα φίλοι μου, επί της ουσίας ουδεμία υφίσταται διαφορά, παρά μόνο στο ότι οι «πιστοί» ισχυρίζονται ότι δήθεν πιστεύουν σε ένα Θεό. Ομολογούν κατά τρόπο θεατρικό και στην ουσία πλεγματικό ότι δέχονται τον Θεό, τον οποίο όμως τον θεωρούν υποχρεωμένο να τους κάνει τα θελήματα, να τους προστατεύει και πρωτίστως να μην τους αφήσει να δοκιμαστούν με αποτέλεσμα να χάσουν τις απολαύσεις της ζωής. Πιο απλά, μιλούμε για «βαπτισμένους ειδωλολάτρες».

Όσον αφορά τώρα τον Θεόπνευστο λόγο του ιερού κειμένου: «της δε ευποιϊας και κοινωνίας μη επιλανθάνεσθε, τοιάυταις γαρ θυσίαις ευαρεστείται ο Θεός» (Εβρ. ΙΓ΄ 16) , αυτά για κάποιους αποτελούν «ψιλά γράμματα» και τίποτε περισσότερο.

Αδελφοί μου, ας συνειδητοποιήσουμε ότι όχι μόνο δεν πέρασε η εποχή του Χριστού, όπως κάποιοι αφελώς και ανοήτως ισχυρίζονται, αλλά ούτε καν έχει ακόμα εφαρμοστεί, παρά από ελαχίστους οι οποίοι κατέκτησαν τα ύψη της Αγιότητας.

Είθε να δώσει ο Άγιος Θεός να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ανάγκη να ασχοληθούμε στα σοβαρά με την ορθόδοξη πνευματικότητα. Τον τρόπο δηλαδή ζωής που μας αποκαλύπτει το Ιερό Ευαγγέλιο, μας τον ερμηνεύουν οι Άγιοι Απόστολοι, και που εφάρμοσαν και βίωσαν και φυσικά συνεχίζουν, με άκρα, κατά το δυνατόν συνέπεια, όλοι οι Άγιοί μας.

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr