Στην ζωντανή ομολογία πίστεως όλων των ανθρώπων του Θεού, «πάντων των Αγίων» κάθε χρόνου και τόπου, αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Επειδή η μαρτυρία της χριστιανικής πίστεως είναι απαίτηση του Θεού, αποτελεί προϋπόθεση της γνήσιας χριστιανικής ζωής. Αυτή η ομολογία και μαρτυρία πίστεως συνίσταται σε λόγια, έργα και συμπεριφορές. Από τα μικρά και ασήμαντα της καθημερινότητάς μας μέχρι τα μεγάλα και βαρυσήμαντα, τα δύσκολα διλήμματα, τις μεγάλες αποφάσεις και τις καθοριστικές επιλογές μας.
Η αυθεντική ομολογία πίστεως δεν έχει σχέση με την επίδειξη και την μισαλλοδοξία. Δεν είναι υπεράσπιση μιάς ιδεολογίας με εμπάθεια και φανατισμό προς καθετί αντίθετο με την αλήθεια που πιστεύουμε. Δεν καταδικάζει και δεν απορρίπτει τον άλλον, έστω και αν βρίσκεται στην πλάνη και στην άρνηση. Όποιος ομολογεί τον Χριστό με λόγια και με έργα αγαπά πραγματικά τον Θεό, αλλά και την εικόνα Του, τον άνθρωπο, γιατί γνωρίζει καλά ότι για τον κάθε άνθρωπο «Χριστός απέθανε». Αγαπά τον άνθρωπο με μια αγάπη που δεν ευχαριστεί, αλλά ωφελεί τον άλλο, γι αυτό και συχνά τον δυσαρεστεί εν αληθεία. Υπομένει και περιμένει την επιστροφή του άλλου. Όποιος ομολογεί τον Χριστό δεν συμβιβάζεται κάθε φορά που η αλήθεια παραμερίζεται και ποικίλες αρνητικές ιδεολογίες κλονίζουν την πίστη. Όταν οι σταθερές αξίες της ζωής υπονομεύονται, ενώ η διαφθορά και η διαπλοκή αποθρασύνονται, όπως συχνά συμβαίνει στις μέρες μας.
Ίσως, βέβαια, στις σημερινές συνθήκες ζωής η ομολογία της πίστεως να μην απαιτεί μαρτύρια και θάνατο. Όμως και σήμερα κοστίζει πολλά σε όποιον δεν εφησυχάζει νωχελικά στην βολεμένη ζωή του. Ο πιστός καλείται πάντα να αντιστέκεται και να διαφοροποιείται απέναντι σε πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις και σχέσεις που είναι διαβρωμένες από την αμαρτία και αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού. Το θάρρος της ομολογίας πρέπει να συνοδεύεται από τον φωτισμό του Χριστού, όπως τονίζει ο λόγος του Θεού: «εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, ή ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν», γιατί εγώ θα σας δώσω λόγια και σοφία και σ’ αυτά δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν και να τα αντικρούσουν οι αντίπαλοί σας. Αυτό σημαίνει διάκριση και σύνεση, για να ξέρουμε πότε και τι πρέπει να λέμε, αλλά και πότε και πού πρέπει να σιωπούμε, αν αυτό ωφελεί περισσότερο, με μια σιωπή δυνατή, που λέει πιο πολλά.
Αν ομολογία πίστεως είναι να ακολουθούμε τον Χριστό και στην Γεθσημανή και στον Γολγοθά, τότε μπορούμε να έχουμε την βεβαιότητα της συνάντησης μαζί Του στην Ανάσταση. Όμως πριν από το έπαθλο υπάρχει ο αγώνας και πριν από την ανάσταση ο σταυρός. Εδώ η δύναμη του πιστού «τελειούται εν ασθενεία» αισθάνεται αδύναμος στις σκληρές απαιτήσεις του Ευαγγελίου, γι αυτό και εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αγαπώσα ενέργεια του Θεού. Σηκώνει με αυταπάρνηση τον προσωπικό του καθημερινό σταυρό και συσταυρώνεται εσωτερικά με τον Χριστό. Ομολογεί την δύναμη του Χριστού μέσα του, γιατί ζει την μετάνοια, την αφάνεια και την ταπείνωση. Αυτό καταδεικνύουν τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας.
Δεν έκαναν όλοι θαύματα, αγάπησαν, όμως, όλοι τον Χριστό και αγωνίσθηκαν σιωπηλά και υπομονετικά στο όνομά Του. Τον ομολόγησαν γενναία με τον λόγο τους και, κυρίως, με το παράδειγμά τους. Δεν τελείωσαν όλοι την ζωή τους μαρτυρικά για τον Χριστό, έζησαν, όμως, όλοι με τον Χριστό και για τον Χριστό. «Ιδού αφήκαμεν τα πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι», αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε, ακούμε να λέει ο απόστολος Πέτρος και μέσω αυτού όλοι οι Άγιοι που προσπαθούν να ανταποκριθούν στην κλήση τους.
Ας προσέχουμε, γιατί αξιώματα, χρήματα, περιουσίες, συγγενικοί δεσμοί και ανθρώπινες σχέσεις γίνονται κάποτε εμπόδια σ’ αυτό που ο Θεός ζητά από εμάς. Όλοι οι Άγιοι δεν έγιναν γνωστοί, πλούτισαν, όμως, όλοι την χριστιανική εμπειρία και φώτισαν τον δρόμο του αγώνα μας. Έπεσαν στην αγκαλιά του Θεού και παραδόθηκαν με εμπιστοσύνη στον θέλημά Του, γι αυτό και μπόρεσαν να πετύχουν τα ακατόρθωτα.
Αγαπητοί αδελφοί, η μαρτυρία πίστεως φανερώνει την ουσιαστική μας σχέση με τον Θεό και το βάθος της χριστιανικής μας συνείδησης. Ας προσπαθούμε να την επιβεβαιώνουμε καθημερινά με την ζωή και με τον αγώνα μας. Αμήν
Αρχιμ. Ν.Κ.
Η αυθεντική ομολογία πίστεως δεν έχει σχέση με την επίδειξη και την μισαλλοδοξία. Δεν είναι υπεράσπιση μιάς ιδεολογίας με εμπάθεια και φανατισμό προς καθετί αντίθετο με την αλήθεια που πιστεύουμε. Δεν καταδικάζει και δεν απορρίπτει τον άλλον, έστω και αν βρίσκεται στην πλάνη και στην άρνηση. Όποιος ομολογεί τον Χριστό με λόγια και με έργα αγαπά πραγματικά τον Θεό, αλλά και την εικόνα Του, τον άνθρωπο, γιατί γνωρίζει καλά ότι για τον κάθε άνθρωπο «Χριστός απέθανε». Αγαπά τον άνθρωπο με μια αγάπη που δεν ευχαριστεί, αλλά ωφελεί τον άλλο, γι αυτό και συχνά τον δυσαρεστεί εν αληθεία. Υπομένει και περιμένει την επιστροφή του άλλου. Όποιος ομολογεί τον Χριστό δεν συμβιβάζεται κάθε φορά που η αλήθεια παραμερίζεται και ποικίλες αρνητικές ιδεολογίες κλονίζουν την πίστη. Όταν οι σταθερές αξίες της ζωής υπονομεύονται, ενώ η διαφθορά και η διαπλοκή αποθρασύνονται, όπως συχνά συμβαίνει στις μέρες μας.
Ίσως, βέβαια, στις σημερινές συνθήκες ζωής η ομολογία της πίστεως να μην απαιτεί μαρτύρια και θάνατο. Όμως και σήμερα κοστίζει πολλά σε όποιον δεν εφησυχάζει νωχελικά στην βολεμένη ζωή του. Ο πιστός καλείται πάντα να αντιστέκεται και να διαφοροποιείται απέναντι σε πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις και σχέσεις που είναι διαβρωμένες από την αμαρτία και αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού. Το θάρρος της ομολογίας πρέπει να συνοδεύεται από τον φωτισμό του Χριστού, όπως τονίζει ο λόγος του Θεού: «εγώ γαρ δώσω υμίν στόμα και σοφίαν, ή ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν», γιατί εγώ θα σας δώσω λόγια και σοφία και σ’ αυτά δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν και να τα αντικρούσουν οι αντίπαλοί σας. Αυτό σημαίνει διάκριση και σύνεση, για να ξέρουμε πότε και τι πρέπει να λέμε, αλλά και πότε και πού πρέπει να σιωπούμε, αν αυτό ωφελεί περισσότερο, με μια σιωπή δυνατή, που λέει πιο πολλά.
Αν ομολογία πίστεως είναι να ακολουθούμε τον Χριστό και στην Γεθσημανή και στον Γολγοθά, τότε μπορούμε να έχουμε την βεβαιότητα της συνάντησης μαζί Του στην Ανάσταση. Όμως πριν από το έπαθλο υπάρχει ο αγώνας και πριν από την ανάσταση ο σταυρός. Εδώ η δύναμη του πιστού «τελειούται εν ασθενεία» αισθάνεται αδύναμος στις σκληρές απαιτήσεις του Ευαγγελίου, γι αυτό και εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αγαπώσα ενέργεια του Θεού. Σηκώνει με αυταπάρνηση τον προσωπικό του καθημερινό σταυρό και συσταυρώνεται εσωτερικά με τον Χριστό. Ομολογεί την δύναμη του Χριστού μέσα του, γιατί ζει την μετάνοια, την αφάνεια και την ταπείνωση. Αυτό καταδεικνύουν τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας.
Δεν έκαναν όλοι θαύματα, αγάπησαν, όμως, όλοι τον Χριστό και αγωνίσθηκαν σιωπηλά και υπομονετικά στο όνομά Του. Τον ομολόγησαν γενναία με τον λόγο τους και, κυρίως, με το παράδειγμά τους. Δεν τελείωσαν όλοι την ζωή τους μαρτυρικά για τον Χριστό, έζησαν, όμως, όλοι με τον Χριστό και για τον Χριστό. «Ιδού αφήκαμεν τα πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι», αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε, ακούμε να λέει ο απόστολος Πέτρος και μέσω αυτού όλοι οι Άγιοι που προσπαθούν να ανταποκριθούν στην κλήση τους.
Ας προσέχουμε, γιατί αξιώματα, χρήματα, περιουσίες, συγγενικοί δεσμοί και ανθρώπινες σχέσεις γίνονται κάποτε εμπόδια σ’ αυτό που ο Θεός ζητά από εμάς. Όλοι οι Άγιοι δεν έγιναν γνωστοί, πλούτισαν, όμως, όλοι την χριστιανική εμπειρία και φώτισαν τον δρόμο του αγώνα μας. Έπεσαν στην αγκαλιά του Θεού και παραδόθηκαν με εμπιστοσύνη στον θέλημά Του, γι αυτό και μπόρεσαν να πετύχουν τα ακατόρθωτα.
Αγαπητοί αδελφοί, η μαρτυρία πίστεως φανερώνει την ουσιαστική μας σχέση με τον Θεό και το βάθος της χριστιανικής μας συνείδησης. Ας προσπαθούμε να την επιβεβαιώνουμε καθημερινά με την ζωή και με τον αγώνα μας. Αμήν
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου