"Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει λευτεριά"

Είναι ώρα να αφήσουμε την εύκολη κριτική και να μιλήσουμε με το χέρι στην καρδιά.



Είναι δυνατόν συμπατριώτες μου να σκοτωνόμαστε για τα ευρώ;


Είναι δυνατόν να σκοτωνόμαστε για την ανεργία;


Σε τι θα μας ωφελήσει αν κάψω ένα κατάστημα, αν σκοτώσω κάποιον που ανήκει σε διαφορετική παράταξη ή έχει διαφορετική ιδεολογία από μένα;


Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που δεν ανεχόμαστε τον άλλον να είναι άλλος;


Ας αφήσουμε τους φανατισμούς και την τρομοκρατία που μας πασάρουν αυτοί που θέλουν να μας κυβερνούν και να δούμε τα πράγματα με το αληθινό τους πρόσωπο.


Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς το τελευταίας τεχνολογίας κινητό. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τα υπερσύχρονα ηλεκτρονικά. Ούτε χρειάζεται το πιο «σικάτο» αμάξι.


Πριν 40 χρόνια στο μεγαλύτερο τμήμα της χώρας δεν υπήρχε ούτε ηλεκτρικό ούτε δρόμος. Τα ξεχάσαμε αυτά ή καλομάθαμε στην υπερκατανάλωση και μιας πιάνει υστερία όταν καλούμαστε να κάνουμε κουμάντο στα έξοδά μας;


Και το άλλο, το κυριότερο ερώτημα: Τόσο δύσκολο είναι να είμαστε ενωμένοι; ΕΝΩΜΕΝΟΙ. Είμαστε όλοι ΈΛΛΗΝΕΣ. Είμαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.


Γιατί να με νοιάζει το πρόβλημα των τραπεζών και όχι ο γείτονάς μου;


Γιατί να σκέφτομαι ποιόν να χτυπήσω ή ποιο κατάστημα να κάψω, αντί να βγω με τους φίλους μου να δώ την ομορφιά της ζωής και – γιατί όχι;- να βρούμε κάτι χρήσιμο, παραγωγικό και ωφέλιμο να κάνουμε μαζί;


Για την οικονομία έγινε ένα φρικτό έγκλημα. Αξίζει;


Μήπως δεν είναι εγκλήματα όλα όσα έγιναν πρίν και όσα ακολούθησαν;


Δεν είναι έγκλημα η εγκατάλειψη της χώρας στα χέρια των τυχοδιωκτών; Είναι. Εκεί θα μείνουμε;


Έτσι θα ζούμε; Με τον φθόνο και το μίσος;


Ή μήπως πρέπει να θυμηθούμε την χούντα; Ναι, την χούντα. Τότε που αναγκαστικά ήμασταν ενωμένοι και είχαμε ομόνοια, όχι γιατί το θέλαμε αλλά γιατί μας βάλανε τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι, ή όπως παραδέχτηκε ο πρωτεργάτης Γεώργιος Παπαδόπουλος, μας βάλανε στον γύψο. Και ήμασταν ενωμένοι, έστω και με το ζόρι.


Είναι δυνατόν να ζούμε ενωμένοι μόνο κάτω από τέτοιες συνθήκες; Είμαστε ανίκανοι να ζούμε ειρηνικά σε περίοδο δημοκρατίας; Είναι δυνατόν;


Ας κάνουμε κάτι τολμηρό. Ας βουτήξουμε στα βαθιά, στην συνείδησή μας. Εκεί θα δούμε πόσο διαφορετικά ζούμε και συμπεριφερόμαστε από αυτό που πραγματικά είμαστε. Γιατί στ’ αλήθεια, δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε. Μας αξίζει ο δύσκολος δρόμος, ο αληθινός. Ο δρόμος της παράδοσης της ανθρωπιάς, της ορθοδοξίας. Γιατί αυτό είναι Ορθοδοξία.


Ας τον βαδίσουμε επιτέλους. Γιατί, αλλιώς…


Προσέξτε συμπατριώτες τι θα πάθουμε αν συνεχίσουμε έτσι, όπως πάμε.


Θυμηθείτε τα λόγια του εθνικού μας ποιητή:


«Μην ειπούν στον στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά


Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει λευτεριά».