«Καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. 14,30)
Γιὰ ἕνα θαῦμα μᾶς μιλᾷ σήμερα τὸ Εὐαγ-γέλιο. Γιὰ ἕνα θαῦμα, ποὺ διαφέρει ἀπὸτὰ ἄλλα. Τὰ ἄλλα θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς ἔγιναν στὴν ξηρά, ἐνῷ τὸ θαῦμα αὐτὸτὸ ἔκανε στὴν ἀφρισμένη θάλασσα
. Ἦταν ἡλιοβασίλεμα. Οἱ μαθηταὶ μπῆκαν σ᾿ἕνα ἁλιευτικὸ πλοῖο μόνοι τους. Ἡ θάλασσα ἦταν ἤρεμη. Σύννεφο δὲν ὑπῆρχε, ἀέρας δὲν φυσοῦσε. Τὸ ταξίδι ἦταν εὐχάριστο. Ἀλλὰ ὑπάρχει πιὸ ἄστατο πρᾶγμα ἀπὸ τὴ θάλασσα; Κάποια στιγμή, ἐνῷ ταξίδευαν καὶ πλησίαζαν μεσάνυχτα, ὁ καιρὸς ἄλλαξε. Φύσηξε ἀέρας.
Ὁ ἀέρας δυνάμωσε, ἔγινε θύελλα. Σηκώθηκαν τεράστια κύματα, καὶ τὸ πλοιάριο ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα κινδύνευε νὰ καταποντισθῇ. Καὶσὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, ξαφνικὰ βλέπουν κάτι νὰ κινῆται, κάτι νὰ σαλεύῃ, νὰ προχωρῇ σιωπηλὸ καὶ νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος τους.Οἱ μαθηταὶ φοβήθηκαν.
Φάντασμα! φώναξαν.Μὰ δὲν ὑπάρχουν φαντάσματα.Ὅταν ἡ σκιὰ πλησίασε ἀκόμα περισσότε-ρο, τότε ἄκουσαν τὴ γλυκειὰ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ· «Ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27) . Ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ περπατοῦσε πάνω στὰ ἄγρια κύματα . Μὰ πῶς; θὰ πῆτε. Δὲν ὑπάρχει«πῶς;». Ὅπου θέλει ὁ Θεός, «νικᾶται φύσεως τάξις» (ἑσπερινὸς Εὐαγγελισμοῦ)
.Δὲν περπάτησε ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἐπάνω στὰ κύματα μόνο ὁ Χριστός. Ἔδωσε τὴδύναμί του ὥστε καὶ ὁ Πέτρος ὁ μαθητής του νὰ περπατήσῃ ἐπάνω στὰ ἀφρισμένα κύματα.Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ὅταν ὁ Πέτρος ἄρχισε νὰ βουλιάζῃ, φώναξε «Κύριε, σῶσόν με» , καὶ ὁΧριστὸς τὸν ἅρπαξε ἀπ᾿ τὸ χέρι, τὸν ἀνέσυρε ἀπ᾿ τὰ νερά, καὶ τοῦ λέει· «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. 14,30-31) . Μετὰ πλησίασε κι ἀνέβηκε στὸ πλοιάριο ὁ Χριστός. Καὶ μόλις τὰ ἅγιά του πόδια πάτησαν στὸ κατάστρωμα, σὰν μὲ μαχαίρι κόπηκε ἡ ἄγρια θαλασσοταραχὴ καὶ ἔγινε γαλήνη μεγάλη . Ὅσοι ἦταν μέσα στὸπλοῖο, ἔπεσαν στὰ γόνατα καὶ τοῦ εἶπαν· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ» , εἶσαι πράγματι Θεός (ἔ.ἀ.14,33).
Τὸ θαῦμα αὐτὸ μᾶς ἐνδιαφέρει ὅλους. Ὅ-πως οἱ μαθηταὶ τὴ νύχτα ἐκείνη κινδύνευανμέσα στὴ θάλασσα, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοίμου, κι ὅταν ἀκόμα δὲν εἴμαστε στὴ θάλασσα καὶ στὰ πελάγη, κινδυνεύουμε. Γιατὶ ἡ ζωήμας εἶνε μιὰ θάλασσα , μιὰ ἄστατη καὶ ἀφρι-σμένη θάλασσα.
Ὁ ἄνθρωπος, ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ πέσῃ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του μέχρις ὅτου πάῃστὴν ἄλλη μάνα τὴ γῆ, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθῇ μέχρις ὅτου κλείσῃ τὰ μάτια του στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἡ ζωή του ὅλη εἶνε συν-υφασμένη μὲ τὸν κίνδυνο . Ἀπ᾿ ὅλες τὶς μεριὲς κινδυνεύει· κινδυνεύουν τὰ μικρὰ παιδιὰ μέσα στὶς κούνιες, κινδυνεύουν οἱ ἀσπρομάλληδες γέροντες, κινδυνεύουν οἱ γυναῖκες,κινδυνεύουν οἱ ἄντρες, κινδυνεύουν οἱ φτωχοὶ καὶ μικροί, κινδυνεύουν οἱ μεγάλοι καὶ τρανοί. Ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβαίνεις κι ὅσο πιὸ πολλὰ ἀξιώματα ἀποκτᾷς, τόσο περισσότεροκινδυνεύεις.
Μὴν πῇς· Ἄ, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει κίνδυνος, γι᾿ αὐτὸ θὰ πάρω τὸ ἀεροπλάνο καὶ θὰ πάω μακριά, νὰ κρυφτῶ… Μὴν πιστέψῃς, ὅτι μπορεῖς νὰ βρῇς κάπου ἀσφάλεια. Πολλὲς φο ρὲς ἐκεῖ ποὺ νομίζεις ὅτι ὑπάρχει ἀσφάλεια, ἐκεῖ παραμονεύει ὁ κίνδυνος. Πόσες φορὲς ναυτικοί, ποὺ γλύτωσαν ἀπὸ ἄγριες θάλασσες, πνίγηκαν μέσα σὲ λιμάνια, σὲ μιὰ κουταλιὰ νερό.
Παντοῦ παραμονεύει ὁ κίνδυνος .Κινδυνεύει ὁ ἄνθρωπος σωματικά . Κινδυνεύει ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες. Ὁ ἀτμοσφαιρικὸς ἀέρας εἶνε γεμᾶτος μικρόβια, ἀναρίθμητα μικρόβια. Ἀγωνίζεται ἡ ἐπιστήμη νὰ τὰ νικήσῃ. Ξαγρυπνᾷ, γιὰ νὰ βρῇ τὰ φάρμακα. Ἀλλὰ μόλις νικήσῃ τὸ ἕνα μικρόβιο, παρουσιάζεται ἄλλο… Κινδυνεύει ἐπίσης ἀπὸ τὰ στοιχεῖατῆς φύσεως· ἀπὸ τὸν κεραυνό, ἀπὸ τὶς πλημμύρες τῶν ποταμῶν, ἀπὸ τὰ ἀφρισμένα κύ-ματα τῶν θαλασσῶν, ἀπὸ τοὺς σεισμούς…Κινδυνεύει ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος πνευματικά . Κινδυνεύει ἀπὸ τὸ σατανᾶ, τὸ ἀόρατο πνεῦμα ποὺ ἁπλώνει τὰ δίχτυα του παντοῦ γιὰ νὰ ψαρέψῃ κόσμο στὰ ῥεύματά του καὶστὶς ἰδέες του. Δυστυχῶς δὲν τὸ καταλάβαμε αὐτὸ οὔτε ἐμεῖς ποὺ φορᾶμε τὰ ῥάσα.Ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν φοβᾶμαι αὐτά. Κι ἀπὸ τὸ σατανᾶ, κι ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες, κι ἀπὸ τὰ στοιχεῖατῆς φύσεως χειρότερος εἶνε… ὁ ἄνθρωπος! Αὐτὸν ἐγὼ φοβᾶμαι.
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄπιστοςκαὶ ἄθεος , ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἱερὸ καὶ ὅσιο, αὐτὸς εἶνε ἀγριώτερος ὅλων. Καὶ σήμε-ρα ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ θὰ μᾶς κάνῃ –νὰτὸ θυμᾶστε–, νὰ μὴ θέλῃ ὁ ἕνας νὰ βλέπῃ τὸν ἄλλο. Κλονίζεται ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ στοὺς δικούς μας ἀκόμη.Κινδυνεύουμε ὅμως πρὸ παντὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας ! Ναί, ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας,ποὺ τὸν ἔχουμε τόσο κοντά. Ὅσο κακὸ μπορεῖ νὰ κάνῃ ὁ ἄνθρωπος στὸν ἑαυτό του, δὲν μποροῦν νὰ τοῦ κάνουν ὅλοι οἱ δαίμονες. Δὲμοῦ λέτε, μικρὸ κακὸ κάνει αὐτὸς ποὺ εἶνε ἀλκοολικὸς καὶ καίει τὰ σπλάχνα του; μικρὸ κακὸ κάνει ὁ ὀργίλος, ποὺ σὲ μιὰ στιγμὴ θυμοῦ παθαίνει συγκοπὴ καρδίας; μικρὸ κακὸκάνει ὁ πλεονέκτης καὶ ἅρπαγας; μικρὸ κακὸ κάνουν ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοὶ στὸν ἑαυτό τους;Εἴμαστε λοιπὸν ὁ καθένας σὰν ἕνα καρα-βάκι μέσα σὲ κίνδυνο μεγάλο.
–Μά, θὰ μοῦ πῆτε, ὅπως μᾶς τὰ λὲς μᾶς ἀπογοήτευσες· μᾶς ἔφερες πανικό.
Ὄχι, δὲν σᾶς φέρνω πανικό. Μέσα σὲ χίλιους διαβόλους, μέσα καὶ στὴν πιὸ σατανικὴ γενεά, ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς σείεται ἡγῆ, ἂς φουσκώνουν τὰ ῥεύματα, ἂς πέφτουνοἱ κεραυνοί, ἂς τρέμουν τὰ ἄστρα· ἕνας ἐδῶ κάτω στὴ γῆ μένει ἀτρόμητος. Ποιός;
Ὁ πιστός!
Ποιό εἶνε ἐκεῖνο, ποὺ θὰ μᾶς κρατήσῃ πάνωστὴ φλούδα τῆς γῆς ἄφοβους, τί εἶνε ἐκεῖνοποὺ θὰ μᾶς σώσῃ;
Ἡ πίστι!
Ποιά πίστι; Ὄχι ἡ χλιαρὴ καὶ μικρή, ὄχι ἡ ὀλιγοπιστία, ἀλλὰ ἡ πραγματικὴ πίστι. Ἡ πίστι ὅτι αὐτὸς ὁ κόσμοςδὲνφύτρωσε ἔτσι, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς ποὺ ἔκανε ὁλόκληρο τὸν κόσμο, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς εἶ -νε πατέρας, ποὺ φροντίζειὅπως ὁ πατέραςγιὰ τὸ παιδί· ἡ πίστι ὅτι ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰὅλα, ὅτι ὑπάρχει ἡ Θεία Πρόνοια, κι ὅτι χωρὶς τὸθέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν πέφτει ἕνα πουλάκι νεκρὸ στὴ γῆ, δὲν πέφτει ἕνα φύλλο ἀπὸ τὸ δέντρο· ἡ πίστι, πάνω ἀπ᾽ ὅλα,ὅτι ὁ ΘεὸςΠατὴρ ἔστειλε τὸν μονογενῆ του Υἱὸ ἐδῶ κάτω στὴ γῆ, φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, περπάτησε,σταυρώθηκε, ἀνελήφθη, καὶ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἡ πίστι στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν , αὐτὴ θὰ μᾶςσώσῃ.
Πιστεύουμε; Ἂν πιστεύαμε, ὅπως ἡ γενεὰτῶν προγόνων μας τοῦ ᾿21, ἡ πατρίδα μας θὰ ἦταν παράδεισος. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ εἴχαμε μῖσος καὶ φθόνο. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ τρέχαμε στὰ δικαστήρια νὰ παλαμίζουμε τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τιποτένια καὶ εὐτελῆ πράγματα. Ἂν πιστεύαμε, θὰ εἴχαμε τὸ γάμο ψηλά, δὲν θὰ τὸνκάναμε ἐμπόριο καὶ συναλλαγή. Ἂν πιστεύαμε,δὲν θὰ ἦταν ἡ χώρα γεμάτη ἀπὸ ζεύγη παρά-νομα. Γέμισε ἡ πατρίδα μας παράνομα ζεύγη.Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια, μέσα σ᾿ ἕναν αἰῶνα, δὲν ἔβγαινε οὔτε ἕνα διαζύγιο· καὶ τώρα, μέσα σ᾽ ἕνα χρόνο, ἡ φάμπρικα τοῦδιαβόλου βγάζει χιλιάδες διαζύγια! Ἂν πι-στεύαμε, δὲν θὰ ἄλλαζε ὁ ἄντρας τὴ γυναῖκαὅπως ἀλλάζει τὸ πουκάμισό του, καὶ δὲν θὰ ἄλλαζε ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα ὅπως ἀλλάζει τὴ ῥόμπα της. Ἂν πιστεύαμε, δὲν θὰ ζούσαμε σ᾿αὐτὴ τὴν ἀθλιότητα. Ἂν πιστεύαμε στὸ Θεὸ καὶ τιμούσαμε τοὺς ἁγίους, θὰ εἴχαμε ζωντανὴ τὴν πίστι μας.
Ἀδέλφια μου! Ζοῦμε σὲ χρόνια ἐπικίνδυνα.Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Μιὰ συμβουλὴ θὰ σᾶςδώσω καὶ τελειώνω.Τὰ καράβια, ὅταν ταξιδεύουν, ἔχουν ἀσύρ-ματο. Κι ὅταν ἕνα πλοῖο κινδυνεύῃ, ἀμέσωςἐκπέμπει σῆμα ΣΟΣ· Σώσατε τὰς ψυχάς μας!Ὅπως λοιπὸν κάθε καράβι ἐν ὥρᾳ κινδύνου σημαίνει συναγερμό, ἔτσι κ᾿ ἐσεῖς. Ὅσοι πιστοί, στῶμεν καλῶς! Μέσα στὴ φουρτούνα τῆς ζωῆς, ἀγοράστε ἀσύρματο, ἀσύρματο ποὺ θὰσᾶς ἑνώσῃ μὲ τὸν οὐρανό. Ἀπὸ ᾿κεῖ θὰ ἔλθῃ ἡ βοήθεια. Καὶ ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ ἀσύρμα-τος; Εἶνε ἡ προσευχή
. Εἶνε οἱ δύο λέξεις ποὺεἶπε ὁ Πέτρος· «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30) .Κάθε φορὰ ποὺ κινδυνεύουμε, εἴτε σὰν ἄνθρωποι, εἴτε σὰν οἰκογένεια, εἴτε σὰν ἔθνος, ἂς βάζουμε μπροστὰ τὸν ἀσύρματο· ἂς προσευχώμαστε . Μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες καὶγυναῖκες, λαϊκοὶ καὶ κληρικοί, ἁμαρτωλοὶ καὶ δίκαιοι, ἂς πέσουμε στὰ γόνατα καὶ ἂς ποῦμε σὰν τὸν Πέτρο· «Κύριε, σῶσόν με» ,
«Κύριε, σῶσόν με» . Καὶ ὁ μεγάλος Θεός μας θ᾿ ἁπλώσῃτὸ χέρι του γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ καὶ θὰ μᾶςσώσῃ. Καὶ θὰ τὸν ὑμνοῦμε καὶ θὰ τὸν δοξάζουμε εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Προφήτου Ἠλιού Καστέλλας - Πειραιῶςτὴν 7-8-1960.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου