ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                Ο απόστολος Παύλος μάς λέει επιγραμματικά ότι κανείς, ούτε άγγελος, ούτε άνθρωπος δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο και να αντικαταστήσει το μοναδικό θεμέλιο τής Εκκλησίας, που είναι ο Χριστός.

                Πρώτον, διότι Εκείνος θεμελίωσε τήν σωτηρία τών ανθρώπων με τήν θεία του γέννηση, το Αίμα τής θυσίας του επί τού Σταυρού και τήν ζωηφόρο Ανάστασή του. Δεύτερον, διότι Εκείνος απέστειλε τό Πνεύμα το Άγιο που συγκροτεί όλο τόν θεσμό τής Εκκλησίας. Και τρίτον, ως Υιός τού Θεού τού ζώντος, αιώνιος και ατελεύτητος, έχει εξασφαλίσει τήν αιώνια διάρκεια τής Εκκλησίας. Το βιβλίο τών Παροιμιών στήν Παλαιά Διαθήκη, αναφερόμενο στήν σοφία τού Θεού, γράφει χαρακτηριστικά: «πρό τού αιώνος εθεμελίωσέ με». Και τι σοφότερο τού Θεού από τήν Εκκλησία Του.

                Από τήν στιγμή που έχουμε κατανοήσει ποιο είναι το θεμέλιο τής Εκκλησίας, δηλαδή ο Χριστός, πρέπει να προσέξουμε πώς θα οικοδομήσουμε πάνω στο θεμέλιο του Χριστού. Βασικός γνώμονας τής προσπαθείας μας πρέπει να είναι η ενότητα τού σώματος τής Εκκλησίας. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από τόν στόχο αυτό γίνεται σχίσμα και αίρεση, μας απομακρύνει από τήν σωτηρία και δεν προσθέτει καμιά πρόοδο στήν πνευματική μας ζωή.

                Ο απόστολος Παύλος φέρνει τόν εαυτό του ως παράδειγμα, ως οικοδομικό νήμα που μας οδηγεί πώς θα γίνουμε εποικοδομητικοί: «ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα». Ως σοφός αρχιτέκτονας, υπεύθυνος για τήν ανέγερση τής πνευματικής οικοδομής, δηλαδή τής Εκκλησίας, έβαλε θεμέλιο τόν Χριστό, τήν χριστιανική πίστη, τήν διδασκαλία τού, τα θαύματά του, τήν ζωή του, το Ευαγγέλιό του. Πάνω σ’ αυτά πρέπει να κινηθούμε και εμείς.

                Ο Απόστολος μας λέει ότι τα μέλη τής Εκκλησίας είναι Θεού συνεργοί, Θεού γεώργιον. Και Θεού οικοδομή. Δηλ. μολονότι η θεμελίωση τής σωτηρίας μας ανήκει στόν Κύριό μας Ιησού Χριστό, Εκείνος είναι ο σπείρων τόν σπόρον Αυτού, οφείλουμε και εμείς να συνεργήσουμε με τις επιθυμίες, τις προθέσεις και τις διαθέσεις μας, αλλά και με τήν θέληση και τήν βούλησή μας ώστε να βαδίσουμε τήν οδό τών εντολών Του, να καλλιεργήσουμε πνευματικές αρετές, να σμιλέψουμε φρόνημα χριστιανικό, εκκλησιαστικό μέσα στόν χώρο τής Εκκλησίας. Αυτός ο τρόπος διασφαλίζει τήν ενότητά Της και οφελεί και εμάς που μέσα στήν κοινωνία τής χάριτος προοδεύουμε πνευματικά.

                Όταν κτίζουμε πάνω στό θεμέλιο τής Εκκλησίας τήν πνευματική μας ζωή χρειάζεται προσοχή στα υλικά που χρησιμοποιούμε. Ο απόστ. Παύλος κάνει διάκριση μεταξύ τών υλικών εκείνων που έχουν αξία και εκείνων που δεν έχουν αξία.

                Ο χρυσός και ο άργυρος είναι μέταλλα πολύτιμα, όπως και οι πολύτιμοι λίθοι (διαμάντια κ. λπ.), που αντέχουν στόν χρόνο και με αυτά φτιάχνει  κανείς πολύτιμα αντικείμενα.

                Έτσι και οι χριστιανικές αρετές: α. Η βαθιά και δοκιμασμένη πίστη σαν τον χρυσό στό χωνευτήρι και η υπακοή στο θέλημα τού Θεού, β. Η υπομονή και καρτερία στίς δοκιμασίες που κάνουν την ψυχή να λάμπει σαν τό ασήμι, γ. Η μακαρία πραότητα και ανεξικακία και η θεοδίδακτη ταπείνωση, η θεομίμητη αγνότητα, ελπίδα και αγάπη που σκορπούν τήν εκθαμβωτική πνευματική τους λάμψη μέσα στά μέλη τής Εκκλησιαστικής κοινότητας αλλά και στόν κόσμο. Τα πνευματικά αυτά «υλικά» συμβάλλουν αποτελεσματικά στό κτίσιμο και στερέωμα τής οικοδομής τού σώματος τής Εκκλησίας, στήν ενότητα τών μελών με τόν Χριστό και στην πνευματική τους καρποφορία.

                Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας τά λόγια τού Αποστόλου «ει τις εποικοδομεί επί το θεμέλιον τούτο… ξύλα, χόρτον, καλάμη», γράφει ότι η μέθη, οι γέλωτες και οι αχαλίνωτες διασκεδάσεις μοιάζουν με σωρούς από ξύλα που η φωτιά τα κάνει στάχτη, τα σαρκικά πάθη μοιάζουν με τά χόρτα, που κατακαίγονται όπως κατακαίει η ακόλαστη επιθυμία τήν ψυχή και τό σώμα, και η φιλαργυρία και πλεονεξία μοιάζουν με τα καλάμια που δεν αντιστέκονται στήν φωτιά, αλλά την βοηθούν να εξαπλωθεί ακόμη περισσότερο. Δηλαδή, ο αμαρτωλός τρόπος ζωής αποσταθεροποιεί τα μ έλη τής Εκκλησίας. Ταυτόχρονα όμως αχρηστεύεται και χάνεται.

                Αλλά και προσπάθειες που δεν έχουν μόνο ηθικό χαρακτήρα, αλλά αποκαλούνται πνευματικές, πνευματικά ρεύματα, πνευματική κουλτούρα, που όμως δεν επικεντρώνονται στό πνευματικό θεμέλιο τής πίστεως, τόν Χριστό, τόν ακρογωνιαίο λίθο τής Εκκλησίας, βλάπτουν παρά βοηθούν το σώμα τής Εκκλησίας. Διότι αποκλίνουν από τήν διδασκαλία και παράδοση τής Εκκλησίας. Θολώνουν και θέτουν σε αμφισβήτηση τήν σωτηρία τού ανθρώπου.

                Και όπως αναφέρεται στο αποστολικό κείμενο μια τέτοια παρεκτροπή ισοδυναμεί με φθορά, γκρέμισμα τού ναού τής ψυχής που ο κάθε πιστός κτίζει μέσα του. Αντιστρατεύεται στο θέλημα τού Θεού επειδή όλοι οι πιστοί είναι ναός τού Θεού, έχουν δεχθεί τήν σωτηριώδη και αγιαστική χάρη τού Αγίου Πνεύματος, που είναι Θεός. Πού πνέει, χαριτώνει, κατοικεί και ενεργεί μέσα στο οικοδόμημα τής Εκκλησίας. Θα φθείρει λοιπόν ο Θεός εκείνον που προσπαθεί να φθείρει με τις πράξεις του τόν ναό τού Θεού. Θα οδηγηθεί στήν φθορά και τόν θάνατο, τόσο τόν σωματικό, όσο και τόν πνευματικό. Θα αρθεί η δωρεά τής χάριτος τού Θεού από μέσα του και θα γίνει υιός απωλείας με δική του ευθύνη.

Αρχιμ. Χ. Ν.