Ο βίος του Πέτρου, αγαπητοί αδελφοί, κοντά στον Κύριο, ήταν πιο πολύ μια σειρά αποτυχιών παρά μια σειρά κατορθωμάτων. Κανείς άλλος μαθητής δεν παραπάτησε τόσο συχνά και τόσο εμφαντικά στον δρόμο του Ιησού, όπως αυτός, ο κορυφαίος και πρωτόθρονος. Είναι γνωστά στο καθένα σας τα σφάλματα και τα παραπτώματα του Πέτρου, που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε.
Ένα απ’ αυτά είναι κι εκείνο, που μνημονεύει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Η ψαρόβαρκα των μαθητών, έχοντας ενάντιο τον άνεμο, βασανιζόταν από τα κύματα, στην αναστατωμένη λίμνη. Κατά τα χαράματα – στην τέταρτη φυλακή της νυκτός, όπως σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής – πήγε σε συνάντηση τους ο Ιησούς, περπατώντας πάνω στο νερό. Και σαν τον αντίκρισαν οι απόστολοι να περπατά έτσι πάνω στη λίμνη, νόμισαν πως ήταν κάποιο φάντασμα, ταράχθηκαν μα από τον πολύ τους φόβο ξεφώνησαν. Αλλά ευθύς ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε:
- Κουράγιο, εγώ είμαι∙ μη φοβάστε.
Τότε, λοιπόν, ο Πέτρος, γεμάτος λαχτάρα και χαρά, αυθόρμητα είπε:
- Κύριε, αν είσαι συ πρόσταξε με να έλθω σε συνάντηση σου πάνω στο νερό.
Κι ο Ιησούς του είπε:
- Έλα
Κατέβηκε, λοιπόν, ο Πέτρος από την ψαρόβαρκα και περιπάτησε πάνω στο νερό για να πάει προς τον Ιησού. Αλλά ύστερα, βλέποντας γύρω του δυνατό τον αγέρα, φοβήθηκε κι αρχίζοντας να βουλιάζει, φώναξε:
- Κύριε, σώσε με!
Ευθύς τότε τον έπιασε ο Κύριος, απλώνοντας το χέρι, του, και του λέγει:
- Ολιγόπιστε! Γιατί δίστασες;
Δυο πράγματα ας προσέξουμε σήμερα, αδελφοί, στην ιερή αυτή διήγηση. Δυο σημεία, που αποτελούν ελαφρυντικά στο πάθημα του Πέτρου, μια αξιέπαινη πλευρά στη θλιβερή περίπτωση του. Γιατί ο Πέτρος δεν πρέπει να μας κινήσει, σε όσα ακούσαμε, μονάχα τη συμπάθεια και τη λύπη, αλλά και τον θαυμασμό. Δεν στάθηκε μονάχα ένας ένοχος, ένας που προβάλλει σαν παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά στα δυο αυτά σημεία είναι παράδειγμα για μίμηση, είναι αξιοθαύμαστο πρότυπο.
Ποιο είναι το πρώτο απ’ αυτά τα σημεία; Ενώ οι άλλοι μαθητές έμεναν καρφωμένοι στις θέσεις τους και δεν πρόφεραν τίποτε τα χείλη τους, όταν ο Ιησούς τους ανήγγειλε την παρουσία του, ο γιός του Ιωνά, ο Πέτρος, δεν έμεινε ούτε αδρανής ούτε αμίλητος.
«Κύριε – λέγει πιάνοντας με τα δάκτυλα του την κουπαστή και γέρνοντας προς τα έξω, - αν είσαι συ, πρόσταξε με να κάνω ότι κάνεις κι εσύ. Πες μου να έλθω προς εσένα. Αφήνομαι στη δύναμη σου και στην αγάπη σου. Θεωρώ τα άστατα και κρύα νερά πιο γλυκό και πιο ποθητό τόπο να στέκομαι, παρά αυτή τη βάρκα. Γιατί πατώντας σ’ αυτά, θα είμαι όπου είσαι συ, θα βρεθώ κοντά σου. Και κοντά σου μονάχα είναι η ασφάλεια. Η βάρκα είναι καταφύγιο, είναι σωτηρία από τα μανιασμένα κύματα. Αλλά μια και συ είσαι στα κύματα, η καταφυγή μου είναι κοντά σου.
Πώς να μην επαινέσουμε την κίνηση αυτή του Πέτρου; Πώς να μη διδαχθούμε απ’ αυτή του Πέτρου; Πώς να μην διδαχθούμε απ’ αυτή και να μην τη ζηλέψουμε; Δεν αποφεύγει τον κίνδυνο, μένοντας στο εύθραυστο σκαρί, που κόντευε να ανατραπεί. Πηγαίνει μέσα στον ίδιο τον κίνδυνο, γιατί εκεί είναι ο Χριστός. Κι ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό καταφύγιο. Δεν σκέφτηκε ο Πέτρος τίποτε άλλο παρά ότι θα πήγαινε κοντά στον Χριστό. Κι ότι ο Χριστός δεν θα τον εγκατέλειπε. Μεγάλο, λοιπόν, πρότυπο είναι για τον καθένα αυτή η κίνηση του κορυφαίου αποστόλου προς τον Κύριο, μια κίνηση που αψηφά και τα ανθρώπινα καταφύγια – τη βάρκα – και τον ίδιο τον κίνδυνο – τα κύματα.
Το δεύτερο σημείο, αγαπητοί αδελφοί, είναι το εξής: Ο Πέτρος δεν λιγοπίστησε αμέσως, αλλά την τελευταία στιγμή. Κατόρθωσε να περπατήσει πάνω στα νερά και να φτάσει κοντά στον Ιησού. Γράφει ο ιερός ευαγγελιστής: «Και καταβάς από του πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επί τα ύδατα ελθείν προς τον Ιησούν». Περπάτησε, λοιπόν. Δεν βούλιαξε ευθύς, όπως θα ήταν επόμενο να συμβεί αν είχε διστάσει αμέσως, με την πρώτη επαφή του νερού. Και παρά κάτω σημειώνει ο ευαγγελιστής, όταν πια αυτό άρχισε να γίνεται, όταν ο Πέτρος, φοβισμένος ξαφνικά από την ανεμοζάλη, άρχισε να καταποντίζεται: «Ευθέως δε ο Ιησούς εκτείνας την χείρα, επελάβετο αυτού». Ο Κύριος δεν κινήθηκε για να σώσει τον Πέτρο, όπως θα συνέβαινε αν ο μαθητής βούλιαζε αμέσως. Άπλωσε το χέρι και τον έπιασε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Πέτρος είχε διανύσει την απόσταση, που τον χώριζε από τον διδάσκαλο του, ότι είχε διαδράμει όλο σχεδόν το μήκος εκείνο,. Λοιπόν, έδειξε πίστη για κάμποσο χρονικό. Κατόρθωσα να μείνει όχι πάνω στο νερό. Απλώς, στο τέλος φοβήθηκε, στο τέλος δίστασε, στο τέλος λιγοπίστησε. Άρα τόσο η διάθεση το, όσο κι ένα μέρος από την πραγματοποίηση της διαθέσεως του είναι αναμφισβήτητα στο ενεργητικό του. Αποτελούν αξιοθαύμαστο κατόρθωμα πλάι στο πάθημα του.
Ας αποφύγουμε, λοιπόν, την πτώση του Πέτρου, την κατοπινή του ολιγοψυχία, το κακό τέλος της πράξεως του. Κι ας μιμηθούμε την έμπνευση του, την ορμητική του διάθεση, την αρχή και τη μέση της πράξεως του.
Γιώργος Σαββίδης – Μητρόπολη Πάφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου