(...) Με τέτοια ελευθερία από τα άγχη, τους ψυχαναγκαστικούς στόχους, πώς να μην αισθάνεται θαυμάσια κάποιος! Πώς να μην αγαπάει τη ζωή, τον εαυτό του και, ως εκ τούτου, τους πάντες! Αφού είναι πλάσμα τόσο χορτάτο διότι είναι ευγνώμον, πλήρες, αφού ξέρει να κοιτά, να ακούει και να καταλαβαίνει. Έχει να δίνει δηλαδή, και δίνει από κίνηση φυσική για να μην τον πνίξουν οι δωρεές του! Εκείνες που λαβαίνει οι δωρεές.
Όσο για το τελικό, το απόσταγμα απ'τα ελάχιστα, το "εν ου έστι χρεία", είναι απαραίτητη πια η προσευχή που σε βγάζει έξω απ'το ανθρώπινο όριο, σε αμμουδιά άλλης όχθης, για να το αλιεύσεις, μαργαριτάρι στον ωκεανό σου. Το θαύμα είναι η πιο ρεαλιστική κατάσταση της αληθινής ζωής.
απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα", εκδ. Ψυχογιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου