Λίντα Παπαγαλάνη
Για όσους είχαν ζήσει κοντά του ο Μάθιος Πόταγας ήταν ένα φωτεινό σπάθισμα ζωής, που χάθηκε ηρωικά στα δεκαεπτά του χρόνια, Παρασκευή 2 Μαΐου 1941, σκοτωμένος ειδεχθέστατα από τους γερμανούς στη γέφυρα Κουτρουμπή κατά την προέλαση τους από τον Πύργο στη Βυτίνα, όπου μόνος τους περίμενε. Στα χρόνια που ήρθαν το πένθος της απουσίας του κρατήθηκε με σεβασμό και αγάπη στην ιδιωτικότητα της οικογένειας του και η μνήμη του ταξίδεψε σαν θρύλος στους φίλους και στους συντοπίτες του. Μόνο πριν λίγες ημέρες, στις 3 Μαΐου 2003 ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Βυτίνας σε μια πάνδημη τελετή η πολιτεία, η οικογένεια ,οι φίλοι και οι συντοπίτες του Μάθιου Πόταγα εναπόθεσαν την μνήμη του στην ζωή όλων μας και έγινε μέρος της ιστορίας και του χρέους μας.
Όταν η ελληνική σημαία έπεσε και ο πρόεδρος της δημοκρατίας απεκάλυψε το άγαλμα ο Μάθιος εμφανίστηκε ζωντανός, νέος σε όλη του τη λαμπρότητα έτοιμος να προασπίσει το καλό με τα λόγια που κάποτε είχε προτάξει:
«Αυτή τη στιγμή, είμαι εδώ μόνος, να ξέρετα όμως, ότι θα μας πεινάσετε, θα μας κάψατε, θα μας σκοτώσετε, αλλά δεν θα μας νικήσετε. Η Ελλάδα όλη ακολουθεί.»
Βλέποντας το άγαλμα να πάλλεται ευθυτενές και περήφανο, να αιωρείται, σχεδόν δίχως υλικό βάρος, όλα ήταν πάλι παρόντα. Ο Μάθιος Πόταγας αριστούχος μαθητής της Βαρβακείου Σχολής, δυνατός, καλός, τρυφερός και ευαίσθητος, με ρίζες σε μια οικογένεια που υπηρέτησε πάντοτε την εθνότητα και το χρέος, ελεύθερος από το φόβο και απείθαρχος σε κάθε περιορισμό, εντελώς συνειδητά πρόταξε τον εαυτό του ολομόναχος ενάντια στη βία του πολέμου δίχως να χρησιμοποιήσει καν τον υποτυπώδη του οπλισμό, πολεμώντας τη βία με την ιδέα και την πίστη ότι στον αγώνα με το κακό, το καλό είναι πάντα νικηφόρο. Δεν έβαλε σε κίνδυνο τους φίλους του με τους οποίους σχεδίαζαν την αντιστασιακή τους δράση. Ήξερε ότι ο αγώνας σε ένα επίπεδο ήταν άνισος και σε ένα άλλο επίπεδο απαιτούσε προσωπική θυσία και προσφορά και όπως από παλαιότατους χρόνους η ελληνική παράδοση πρόταζε, στην επίκληση της εύνοιας του καλού θυσιάζεται ό,τι πολυτιμότερο. Ο μεγάλος θάνατος επιτρέπει τη ζωή. Η γλύπτρια Ελένη Πόταγα, αδελφή η ίδια του Μάθιου αυτή την αλήθεια μας την διδάσκει μέσα από το παλμό που δονεί το άγαλμά της . Δεν ξέρω αν είναι η μεγάλη τέχνη της ή η αγάπη της που την οδήγησαν σ’αυτό. Ζωντανή μαρτυρία είναι ένα μικρό παιδάκι που όταν τέλειωσε η τελετή, στάθηκε δίπλα στο άγαλμα και κράτησε το χέρι του Μάθιου έτοιμο να περπατήσει μαζί του. Αυτή η εικόνα δικαιώνει ακόμα και την επιλογή της Βυτίνας σαν τόπο μνήμης του, αφού η παράδοση και η ιστορία της είναι οι ρίζες του. Δυνατός και σίγουρος για την πράξη του ατενίζει την ζωή ο Μάθιος Πόταγας αμέτοχος ακόμη και στη δική μας ευγνωμοσύνη, ανήκοντας στο εκλεκτό είδος των ανθρώπων που η πράξη τους δεν περιμένει ποτέ επιβεβαίωση και ανταμοιβή, σ’αυτούς που ανώνυμα στήριξαν και στηρίζουν την ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου