Η επανάσταση της Ορθοδοξίας μας
Η πρώτη Κυριακή των νηστειών είναι αφιερωμένη στην Ορθοδοξία. Βασικά, θέλουμε να τονίσουμε τη νίκη της αλήθειας ενάντια στην αίρεση, δηλαδή στη μερική αλήθεια, όχι όλη την αλήθεια κι άρα στο ψέμα. Αυτή η νίκη εκφράζεται με τη λιτανεία που γίνεται γύρω από το ναό, στο τέλος της Λειτουργίας, όπου διαβάζεται το «Πιστεύω» και το λεγόμενο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας». Είναι μια απλή και με νόημα τελετή.
Διερωτούμαι, όμως, αν όσοι συμμετέχουμε σ’ αυτή την τελετή ή όσοι ονομαζόμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, κατανοούμαι την ευεργεσία των Πατέρων μας να αγωνιστούν και να μας παραδώσουν την Ορθοδοξία. Νομίζω πως κανείς δεν αντιλαμβάνεται την αξία του φωτός, αν δεν βιώσει σκοτάδι, όπως την ελευθερία με τη σκλαβιά, την κοινωνία με τη μοναξιά και τα άλλα βιώματα – αντιθέσεις του κόσμου τούτου.
Είναι φοβερό να είμαστε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, με την ευρύτητα αντιλήψεων, την ελευθερία, την ομορφιά του Θεού και να ζούμε με καταπιέσεις, στενοκεφαλιές για τους εαυτούς μας και τους άλλους, με μιζέρια και ηθικολογίες.
Δεν είναι κρίμα να νομίζουμε ότι η τήρηση, η τυπική και στυγνή τήρηση κάποιων ηθικών κανόνων μας εισάγει στη γεύση της Αλήθειας που έχει η Ορθοδοξία μας; Δεν νομίζετε ότι αδικούμε τον εαυτό μας με το να πιστεύουμε ότι η απομόνωση και η αυτοδικαίωση μάς γνωρίζουν με το Θεό ως πρόσωπο;
Δεν είναι κρίμα να νομίζουμε ότι η τήρηση, η τυπική και στυγνή τήρηση κάποιων ηθικών κανόνων μας εισάγει στη γεύση της Αλήθειας που έχει η Ορθοδοξία μας; Δεν νομίζετε ότι αδικούμε τον εαυτό μας με το να πιστεύουμε ότι η απομόνωση και η αυτοδικαίωση μάς γνωρίζουν με το Θεό ως πρόσωπο;
Θα πει, βέβαια, κάποιος ότι αυτά μας δίδαξαν: να τηρούμε κανόνες, να αρνούμαστε να ζούμε όπως οι άλλοι άνθρωποι, δηλαδή να βλέπουμε αμαρτίες σε όλα τα ανθρώπινα, να μπαίνουμε σε καλούπια. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι η Αλήθεια!
Είναι καιρός να κάνουμε την επανάστασή μας, αν θέλουμε να ζήσουμε την ελευθερία των τέκνων του Θεού! Όχι εξωτερικά, όχι ενάντια στους άλλους, αλλά στον εαυτό μας, στο μέσα μας κόσμο. Δεν είναι εύκολο αυτό! Απαιτεί θυσίες, είναι ρίσκο, δεν έχει ασφάλεια. Οπότε ή προχωράς πέφτοντας στο κενό της ανασφάλειας ή πατάς σταθερά. Το πρώτο ενδεχομένως να σε οδηγήσει σε πτώσεις, αλλά και να σου αποκαλύψει νέο δρόμο Ζωής που θα σου φέρει χαρά και απόλαυση ουράνια. Το δεύτερο σε αφήνει στα τετριμμένα και σίγουρα, αλλά χωρίς ενδιαφέρον.
Αντιλαμβάνομαι ότι τα πιο πάνω, για κάποιους είναι ακατανόητα. Για όσους όμως αναζητούν και προβληματίζονται, μπορούν να γίνουν ενθάρρυνση και ανακούφιση ότι δεν αμαρτάνουν, όταν ψάχνουν. Μήπως οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως και οι μοναχοί και οι όντως Χριστιανοί, δεν ήταν και είναι άνθρωποι της αναζήτησης και της εσωτερικής επανάστασης;
Στην πεζότητα της ζωής, στο πνίξιμο του «πρέπει» και στις αιρετικές – λανθασμένες αντιλήψεις για το Θεό και τον κόσμο Του, ας γνωρίσουμε το βάθος της Ορθοδοξίας μας, όπως διασώζεται από τους Πατέρες της Ανατολής, τους βίους των Αγίων, το βίωμα και την εμπειρία των προγόνων μας. Για να χαρούμε αυτό που μας δόθηκε ως δώρο: να είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δηλαδή να γνωρίζουμε τον αληθινό Θεό, τη ζωή Του, τον κόσμο Του, ζώντας ουσιαστικά και γνήσια την ανθρώπινη ζωή μας.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου