Μέσα στην πένθιμη περίοδο της Σαρακοστής ως φώς χαράς και ελπίδος λάμπει η πανευφρόσυνος εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Από την στιγμή που η Θεοτόκος με το «ιδού η δούλη Κυρίου» αποδέχθηκε την εκ του Θεού κλήση της να γίνει η μητέρα του Υιού του Υψίστου, άνοιξε ο δρόμος για να κατεβεί ο Θεός στην γή και να σώσει τους ανθρώπους από το σκοτάδι και την σκιά του θανάτου.
Το «ιδού η δούλη Κυρίου» που είπε η Μαριάμ στον Αρχάγγελο δεν ήταν ένας τυχαίος ή συμπτωματικός λόγος. Η φράση αυτή εκφράζει όλη την ζωή, την σκέψη και το φρόνημα της Θεομήτορος. Η Παναγία από την σύλληψή της ήταν αγιασμένη και παραδομένη πλήρως στο θέλημα του Κυρίου. Έφερε βέβαια ως άνθρωπος τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, και επομένως και την φορά προς την αμαρτία, αλλά μετά την ημέρα του Ευαγγελισμού της η χάρη του Θεού την διατήρησε καθαρή από κάθε αμαρτία. Όταν αποδέχτηκε την θεία κλήση από τον αρχάγγελο, εκδήλωσε φυσικά και αβίαστα αυτό που βίωνε πάντοτε, δηλαδή την πλήρη υποταγή της στο θέλημα του Θεού.
Όπως είναι γνωστό, ο Θεός είχε δώσει στους Πρωτοπλάστους την εντολή να μην γευθούν από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. με την εντολή αυτή ήθελε να τους παιδαγωγήσει στην ταπείνωση και την υπακοή. Να κατανοήσουν βαθύτατα και μονιμότατα ότι η αρχή και πηγή κάθε καλού είναι ο Θεός. ότι ο Θεός είναι ο δημιουργός των απάντων και αυτός είναι ο μόνος που καθορίζει ποιος είναι ο ορθός τρόπος ζωής. Ότι οι άνθρωποι οφείλουμε να ακολουθούμε σε όλα το θέλημα του Θεού.
Ο σατανάς όμως υπέβαλε στους Πρωτοπλάστους τον πειρασμό της αυτοθεώσεως. Τους εξαπάτησε βάζοντάς τους την ιδέα ότι αν αδιαφορήσουν για το θέλημα του Θεού και στο εξής ορίζουν από μόνοι τους, σύμφωνα με την δική τους κρίση, ποιο είναι καλό και ποιο είναι κακό, θα γίνουν όμοιοι με τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο τους χώρισε από τον Θεό και τους οδήγησε στον πνευματικό και τον σωματικό θάνατο.
Στον ίδιο πειρασμό υποκύπτει κάθε άνθρωπος, ακόμη και το πιο μικρό παιδί, κάθε φορά που διαπράττει και την πιο μικρή αμαρτία. Με την πράξη του αυτή κατ’ ουσίαν κάνει τον εαυτό του άλλη αρχή, διαφορετική από τον Θεό, η οποία επιθυμεί να ορίσει κατά την δική της κρίση ποιο είναι καλό και ποιο είναι κακό. Από αυτήν την πράξη πηγάζει κάθε συμφορά στην ανθρωπότητα, κάθε πλάνη και μορφή ειδωλολατρίας και ψευδούς θρησκείας.
Από όλες τις συμφορές και τις πλάνες έβγαλε την ανθρωπότητα η Θεοτόκος με το φρόνημα που αποκαλύπτει ο απλός και ταπεινός λόγος «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου». Στο πρόσωπό της ο Θεός βρήκε τον άνθρωπο εκείνο που αληθινά τήρησε το θέλημά του σε όλα. Και αφού βρέθηκε στην γη ο αληθινός αυτός άνθρωπος, έτσι όπως τον ήθελε από μιάς αρχής ο Θεός, κατέβηκε από τον ουρανό η δικαιοσύνη των ανθρώπων, ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, και αποκατέστησε την ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού.
Η σύγχρονη εποχή φέρει την βαρύτατη κληρονομιά που της κληροδότησε η κίνηση του ουμανισμού. Αυτή η κίνηση, η οποία εμφανίσθηκε στα χρόνια της Αναγεννήσεως, μολονότι αρχικά έφερε κάποια χριστιανικά στοιχεία, ωστόσο κεντρικό σημείο της είναι ότι ο άνθρωπος είναι η αρχή και το μέτρο των πάντων. Όπως εύστοχα παρατηρεί ένας σύγχρονος θεολόγος, «δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε στην κίνηση αυτή την ανανέωση της παραδείσιας πτώσεως με νέα δύναμη στην ιστορία της ανθρωπότητος». Από αυτήν την ιδεολογία είναι εμποτισμένες σήμερα η πλειονότητα των ανθρώπων. Από τους νέους που δεν παραδέχονται Θεό και άρχοντες, έως εκείνους που θεωρούν μέγα κατόρθωμα τον να αμφισβητούν τα πάντα. Και όλα αυτά, διότι όλη σχεδόν η ανθρωπότητα σήμερα γαλουχείται με το φρόνημα ότι η αρχή των πάντων είναι ο ανθρώπινος νούς και η ανθρώπινη λογική. «Συνέπειες της νέας αυτής μορφής πτώσεως ο άνθρωπος έγινε δούλος των κρατών που ο ίδιος δημιούργησε (ενν. κατά τα πρότυπα του ουμανισμού), της επιστήμης που είναι πάντοτε πολύ σχετική, των αφηρημένων φιλοσοφιών και ιδεολογιών του. Και το χειρότερο ακόμη, των μηχανών που ο ίδιος εφεύρε. Και ενώ βλέπει την καταστροφή να επικρέμαται πάνω από όλη την ανθρωπότητα σαν δαμόκλειος σπάθη, αδυνατεί να βρεί κάποια λύση και προχωρά μοιρολατρικά προς το χειρότερο.
Μπροστά σε όλη αυτή την απελπιστική κατάσταση υψώνεται ως πύργος ασάλευτος και πνοή ελπίδος ο λόγος της Θεοτόκου: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου». Ο λόγος αυτός κηρύττει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής ότι πουθενά αλλού δεν υπάρχει η διέξοδος από κάθε αδιέξοδο και κάθε απελπιστική κατάσταση, παρά στην ταπεινή αναγνώριση του Τριαδικού Θεού ως μοναδικής αρχής και πηγής κάθε καλού. Ας υποταχθούμε και εμείς πρόθυμα στο θέλημα του Κυρίου, για να βγούμε από κάθε αδιέξοδο αυτής της ζωής και να εισέλθουμε στο φώς της θείας αιωνιότητας. Αμήν.
Αρχιμ. Π.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου