Οἱ «φιλέλληνες» καὶ τὸ… Ψευτορωμέῃκο
Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Ἔξαρχος, κλασσικός φιλόλογος
Πολὺ πρὶν τὴν ἐπαναστάση τοῦ 1821 ὁ Ῥήγας εἶχε ὀραματισθῆ μία ἀναγεγενημένη Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία εἶναι ἕνας γίγαντας μὲ πήλινα πόδια. Οἱ ἐξισλαμισμοὶ πληθαίνουν. Τὸ γένος φαίνεται ἔτοιμο νὰ ἀνταπεξέλθῃ στὰ κελεύσματα τῶν καιρῶν. Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης θυσιάζει τὴν στρατιωτικὴ του σταδιοδρομία στὸν βωμὸ τῆς Λευτεριᾶς καὶ βροντοφωνάζει τὸ σύνθημα «μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος» στὸ Ἰασιο τῆς Μολδοβλαχίας. Ὀξυδερκὴς ὢν καὶ πεφωτισμένος στρατιωτικὸς ἐπιλέγει τὴν καταλληλοτερη τοποθεσία, ἐκεῖ… δίπλα στὴν Βασιλεύουσα.
Λίγους μῆνες πρωτύτερα, μετὰ τὴν ἧττα τῶν Τούρκων στὸν προσφατο ῥωσσο-τουρκικὸ πόλεμο, ὁ Τσάρος εἶχε συνυπογράψῃ μὲ τὸν Σουλτάνο τὴν μὴ διατήρησι, γιὰ οἰονδήποτε λόγο, τουρκικῶν δυνάμεων στὶς αὐτονομες πλέον παραδουνάβιες ἠγεμονίες. Μὲ τὴν κήρυξι ὅμως τῆς ἐπαναστάσεως, φοβούμενοι οἱ Ῥῶσσοι τὴν ἐνδεχομένη ἐπιτυχία της, δίδουν «εὐλογία» στὸν Τοῦρκο νὰ τὴν καταπνίξῃ. Ἡ πρώτη λοιπὸν ἀνθελληνικὴ ἐνέργεια τῶν δῆθεν συμμάχων μας ὁμοδόξων εἶναι γεγονός!
Ὅμως τὸ φρόνημα τοῦ γένους δὲν καταπνίγεται. Σὲ λιγότερο ἀπὸ ἕνα μήνα θὰ ξεσηκωθῆ ὅλη ἡ πονεμένη Ρωμηοσυνη. Ἡ Μακεδόνια, ἡ Ρούμελη, ὁ Μωρηᾶς, ἡ Κρήτη, ἡ Κύπρος, ὁ Πόντος, ἡ Καππαδοκία ἀκόμη καὶ ἡ Συρία.
ἐξαφανίσουν τὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση. Πρῶτοι οἱ Ἀγγλοι προσπάθησαν νὰ τὴν ποδηγετήσουν.
Μὲ τὰ περίφημα «Δάνεια τῆς Ἀγγλίας» ἐνίσχυσαν οἰκονομικά τους Προεστοὺς καὶ τοὺς Φαναριῶτες καὶ ὑποθήκευσαν τὰ λεγόμενα ἐθνικὰ κτήματα τοῦ μελλοντικοῦ ἐλευθέρου κράτους. Μὲ τὰ χρήματα τῶν δανείων οἱ Προεστοὶ ἐξαγόρασαν ἀρκετοὺς ὁπλαρχηγοὺς καὶ τοὺς ἔστρεψαν ἐνάντιον ἄλλων καπεταναίων. Ξεσποῦν ἔτσι δύο ἐμφύλιοι πόλεμοι ποὺ καταλήγουν σὲ ἧττα τῆς μερίδος τῶν στρατιωτικῶν. Πολλοὶ ἡγέτες εἴτε δολοφονοῦνται (Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος, Πάνος Κολοκοτρώνης) εἴτε φυλακίζονται (Θεόδ. Κολοκοτρώνης).
Τὸ τελικὸ παρόλαυτα σχέδιο τῶν ξένων ἦταν ἡ ἑλλαδικοποίηση τῆς ἐπανάστασης. Ἑκατοντάδες πράκτορες παρουσιάζονται ὡς Φιλέλληνες, στὴν πραγματικότητα ὅμως ἐξυπηρετοῦν τὰ συμφέροντα τῶν πατρίδων τους. Παράλληλα στὴν Ἑσπερία κυριάρχει ἕνα κλίμα ἄκρατου οὐμανισμοῦ προερχόμενο –κατὰ τοὺς ἴδιους πάντοτε, διότι ἐπ' οὐδενὶ δὲν εὐσταθεῖ- στὸ ἀρχαιοελληνικὸ κλέος. Ἔτσι διάφοροι «πιθηκίζοντες» γραικοὶ (ἤ καλλίτερα γραικύλοι) τῆς Δύσεως, συνασπιζόμενοι μὲ τοὺς Δυτικούς μᾶς ζητοῦν νὰ ἀπαρνηθοῦμε τοὺς γονεῖς μας (Ρωμηοσύνη) καὶ νὰ προστρέξουμε στοὺς παπποῦδες μας (κλασσικὴ Ἑλλάδα). Ἕνας οὐμανιστὴς ἦταν καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης, ὅπως βεβαίως καὶ ὁ μεγάλος Διδάσκαλος(;) τοῦ Γένους ὁ Κοραῆς. Ἐκείνη τὴν περίοδο ἐξάλλου ἐκυκλοφόρησε καὶ τὸ περίφημο ἀντικληρικὸ ἔργο Ἑλληνικὴ Νομαρχία, τοῦ Ἀνωνύμου Ἕλληνος, τὸ ὁποῖο ἐχλεύαζε τὴν Πίστη μας. Τὸ Γένος μας ὅμως ἀκολούθησε τοὺς ἀληθινοὺς Διδασκάλους του, ποὺ μὲ τὸ μαρτύριο τους προσυπέγραψαν τὰ φωτισμένα λόγια τους, ὅπως ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλος καὶ ὁ Ρῆγας.
Μετὰ τὰ πρῶτα ἐπιτύχη χρόνια τῆς ἐπανάστασης, μὲ ἐπικὲς νῖκες στὰ Δερβενάκια καὶ στὴν Γραβιά, ὁ ἴδιος ὁ Ἀγῶνας ἔχει προδωθῆ «ἀπὸ μέσα». Ὁ Ἰμπραήμ προελαύνει ἀνενόχλητος στὸν Μωρηὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἡ ἐπανάσταση ἔχει καταπνιγῆ, ἀφήνοντας πίσω του καμένη γῆ! Ἡ θυσία τοῦ Παπαφλέσσα στὸ Μανιάκι καὶ ἡ Παλληκαριὰ τοῦ Μακρυγιάννη στοὺς Μύλους δὲν εἶναι ἀρκετές, ἀφοῦ οἱ ἐμφύλιοι ἐξουθένωσαν τοὺς ἐπαναστατημένους, ὄχι μόνο ψυχικὰ ἀλλὰ καὶ ὑλικά.
Οἱ Εὐρωπαῖοι ἀπὸ τὴν ἄλλοι ἄρχισαν νὰ καλοβλέπουν ἕνα κρατίδιο-προτεκτοράτο στὴν ΝΑ Μεσόγειο (βλ. Σκόπια). Ἔτσι λοιπὸν ὁ συνασπισμένος ρωσσοαγγλογαλλικος στόλος κερδίζει τὸν τουρκοαιγυπτιακὸ στὸ Ναυαρῖνο …καὶ ἡ Ἐπανάσταση σῴζεται!!! Ὁ Κολοκοτρώνης μᾶς τὸ λέει στὸν πικρό του λόγο: «τὸ Ναυαρινο καὶ ὁ Μαιζών ἔσωσαν τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ πόσο ἐκατέβη ἡ ἄξια της…»
Ἐνῷ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ὁριοθετεῖται ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις καθ' ὅπως τοὺς ἐβολευε, ὁ Κολοκοτρώνης τὴν κατάλληλη στιγμὴ προτείνει τὸν Καποδιστρια γιὰ Κυβερνήτη. Ὅμως ὁ Καποδίστριας ἦταν Ρωμηός. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια διακυβερνήσεως «ἔρχεται» ἡ δολοφονία του ἀπὸ τοὺς Μαυρομιχαλαίους. Ὁ ἴδιος ὁ Πετρόμπεης (ἀδελφὸς καὶ πατέρας τῶν δραστῶν) ὁμολόγει ἀργότερα: «Ἀνάθεμα στοὺς Ἀγγλο-Γάλλους ποὺ ἦταν ἡ αἰτία καὶ γῶ νὰ χάσω τοὺς δικούς μου ἀνθρώπους καὶ τὸ ἔθνος νὰ χάση ἕναν κυβερνήτη ποὺ δὲν θὰ ματαβρῆ. Τὸ αἷμα του μὲ παιδευει ἕως σήμερα.».
Τὸ Ψευτορωμέηκο ποὺ εἶχε προφητεύση ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν πλέον γεγονός. Στὶς 7 Μαΐου ὁ πρίγκηψ τῆς Βαυαρίας Ὄθων ἀνακηρύσσεται «Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος». Ἕως ὅτου ἐνηληκιωθῆ ὁ 15χρονος Ὄθων ἡ τριμελὴς Ἀντιβασιλεία ὀργιάζει! Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Φαρμακίδη καὶ τῶν ὑπὲρ ἄγαν κοραϊστῶν τὸ παιδὶ (ἑλλαδικὸ κράτος) ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν μάννα (Οἰκ. Πατριαρχεῖο). Τὸ πραξικόπημα εἶναι ἀπροσχημάτιστο. Τὸ Αὐτοκέφαλο εἶναι γεγονός. Ἀρχηγὸς πλέον τῆς ἐκκλησίας δὲν εἶναι ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ὁ Καθολικὸς Ὄθων!!!
Οἱ φιλέλληνες σωτῆρες τοῦ τόπου μας συνεχίζουν τὸ ἀνόσιο ἔργο τους. Στὶς 25 Σεπτέμβρη τοῦ 1833 βασιλικὸ διάταγμα διέτασσε τὸ κλείσιμο ὅλων τῶν μοναστηριῶν ποὺ εἶχαν λιγώτερο ἀπὸ 6 μοναχούς, τὸν ὑποχρεωτικὸ ἀποσχηματισμὸ τῶν καλογραιῶν, τὴν ἀπομάκρυνση τῶν δοκίμων, καθὼς καὶ τὴν δήμευση τῆς περιουσίας τῶν μονῶν (κτήματα, κειμήλια, εἰκόνες, βιβλία). Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ ἔκλεισαν περίπου 550 μοναστήρια! Γράφει ὁ Μακρυγιαννης: «διέλυσαν τὰ μοναστήρια, συμφώνησαν μὲ τοὺς Μπαυαρέζους καὶ πούλαγαν τὰ δισκοπότηρα καὶ ὅλα τὰ ἱερὰ στὸ παζάρι. Ἀφάνισαν ὅλως διόλου τὰ μοναστήρια καὶ οἱ καημένοι οἱ καλόγεροι ὁπού ἀφανιστῆκαν εἰς τὸν ἀγῶνα, πεθαίνουν τῆς πείνας μέσα στοὺς δρόμους ὁπού αὐτὰ τὰ μοναστήρια ἦταν προπύργια τῆς ἐπανάστασής μας.»
Στὸ ψευτορωμέηκο βρῆκαν εὐκαιρία νὰ στέρξουν πρὸς βοήθειαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι «φιλέλληνες», ἰδίως πολλοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες ἱεραπόστολοι, γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὶς δεισιδαιμονίες τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας! Ἄλλωστε τὰ προτεσταντικὰ σχολεῖα στὸ ἐλεύθερο κράτος ἀνέρχονταν σὲ δεκάδες.
Σήμερα οἱ εὐρωπαίζοντες πηγαίνουν ἔξω καὶ ὅταν γυρίζουν, γράφουν καὶ μιλᾶνε ἀφ' ὑψηλοῦ. Ἡ ξενομανία μας καὶ ὁ πιθηκισμὸς μας ἔφθασε στὸ ἀπροχώρητο.
Τὸ «ψευτορωμέηκο» τοῦ Πατροκοσμᾶ εἶναι τὸ δικό τους κράτος. «Νὰ μὴν τὸ πιστέψετε, θὰ φύγη πίσω».
Ὁ καιρὸς γιὰ νὰ πληρωθῆ οἱ προφητεία του εἶναι ἴσως μακριά, ἴσως καὶ σχετικὰ κοντά, καὶ θὰ χρειαστοῦν συνεχεῖς καὶ σκληροὶ ἀγῶνες γιὰ νὰ ξαναγίνῃ ἐτοῦτος ὁ τόπος Ρωμέηκο. Αὐτὴ εἶναι ἡ μοῖρα μας. Εὐτυχῶς ποὺ μᾶς ἔμειναν ὡς παρακαταθήκη γιὰ τὴν συνέχισι τοῦ ἀγῶνος ἡ πίστη τοῦ Κολοκοτρώνη, ἡ ἀνεξικακία τοῦ Καραϊσκάκη, ἡ ἀνιδιοτέλεια τοῦ Νικηταρᾶ …καὶ οἱ μετάνοιες τοῦ Μακρυγιάννη!
4 σχόλια:
Σωστά είναι όλα αυτά, κι άλλα πολλά μπορούν να ειπωθούν και να συμπληρώσουν την εικόνα. Ένα μόνο θέλει διόρθωση: ότι ένας από τους πρώτους ψευτορωμαίους είναι ο Μακρυγιάννης. Αυτός που δεν αμάρτησε άπαξ, αλλά πολλάκις εναντίον του ρωμέηκου. Αυτός που ήταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα του "εγώ" και έγινε σύμβολο του "εμείς".
Αν διευκρινίσουμε ποιος ήταν και τι έκανε ο Μακρυγιάννης, που αγόρασε τον τίτλο "στρατηγός" από τις λίρες του δανείου, για να πολεμήσει εναντίον του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά, τότε είμαστε κοντά στην αποκατάσταση του ανεστραμμένου εικοσιένα. Κι αν το έθνος σήμερα δυσκολεύεται να σηκώσει κεφάλι, είναι γιατί του μάθανε να γίνει τόσο χριστιανός, όσο ήταν ο "Μακρυγιάννης".
Ο Παπαφλέσσας μετανόησε γρήγορα. Ο Πολυζωίδης πολύ αργότερα. Ο Μακρυγιάννης ποτέ. Έτσι τουλάχιστον δείχνουν και τα έργα του και τα γραψίματά του.
Είναι εύκολο να κρίνουμε από απόσταση - χρονική, τοπική, συνθηκών -. Τα έργα του καθενός από τους ήρωες κρίνονται από την προσφορά στο έθνος. Ό,τι έκαναν το έκαναν σε περίοδο σκότους και τρόμου. Ας κρίνει ο καθένας τί θα έκανε ο ίδιος σε ανάλογες συνθήκες. Όλοι αυτοί, κι ο Μιαούλης ο ήρωας που έκαψε τον ... ελληνικό στόλο, και οι στερεοελλαδίτες οπλαρχηγοί που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο στον εμφύλιο δεν παύουν να είναι ήρωες γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε σήμερα έστω κι αυτό το ψευτορωμαίικο.
Αυτήν ακριβώς την αντίφαση που κυριαρχεί στην απάντησή σας εντόπισα. Ότι κάποιοι υποστηρικτές του ρωμαίηκου θεωρούν ως απαραίτητο προγενέστερο στάδιο το "ψευτορωμαίηκο". Είναι μια άποψη κι αυτή.
Στα επιχειρήματα όμως δεν χρειάζεται σύγχυση. Νομίζω πως ένα ξαναγράψιμο της ιστορίας που θα λέει ποιοι και γιατί έκαναν την Επανάσταση, ποιοι και πώς τους πολέμησαν, πώς επικράτησαν οι δεύτεροι, πώς επήλθε ένας περίεργος "μεγαλοϊδεατικός" συμβιβασμός με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, απαλοιφές και αλλοιώσεις είναι παραπάνω από απαραίτητος.
Εμπόδιο γι αυτό αποτελεί και η εμμονή της παραδοσιακής πλευράς στην υποστήριξη βασικών στοιχείων αυτού του συμβιβασμού. Δεν χρειάζεται πλέον ο συμβιβασμός του Φιλήμονα και του Παπαρρηγόπουλου. Έχουμε περάσει προ πολλού σε νέα φάση. Στην διάλυση των εθνικών κρατών. Τα κατεδαφίζει η δύναμη που τα ανήγειρε. Η υποστήριξη της εθνικής "συμβιβαστικής" εκδοχής μόνον προβλήματα φέρνει σήμερα. Η Επανάσταση του 1821 που ξεκίνησε το 1800 και έχει προεπαναστατική περίοδο από το 1750 με τον Άγιο Κοσμά, ουδέποτε επιδίωξε εθνικό κράτος. Το πώς και ποιοι έδεσαν "δάνεια-σύνταγμα-βασιλιά ως ηγέτη της εκκλησίας" μπορούμε να το βρούμε, με κάποιο κόπο ίσως, αφού στα Πανεπιστήμια κυριαρχούν οι απόγονοι του Μαυροκορδάτου.
Το ψευτορωμαίκο των 2 αιώνων είναι σήμερα συνεργός της διεθνούς δύναμης που απειλεί με εξαφάνιση το ρωμαίικο που έχει απομείνει εντός και εκτός του. Υποθέτω ότι με την προτροπή στρογγυλέματος και αποσιώπησης, αποδέχεστε και ότι η σημερινή πλειοψηφία των 300 βουλευτών είναι εξίσου ηρωική με την μειοψηφία του βουλευτικού που (ομοίως χρηματισμένη-ευνοημένη-δελεασμένη) έριξε το 1823 τον Πετρόμπεη για να ανεβάσει τον Κουντουριώτη. Να τα αποσιωπήσουμε ή να τα εξωραΐσουμε αμφότερα; Βοηθάει;
Η πλήρης ανάδειξη του εμφύλιου 1823-25 μπορεί να αποτρέψει έναν νέο εμφύλιο και έναν νέο διχασμό. Αυτόν που δεν αποφύγαμε αρκετές φορές από τότε. Αυτόν που μας ετοιμάζουν από καιρό. Έτσι δεν είναι αγαπητέ Ιωάννη;
Η επανάσταση του 1821 είχε σχεδιαστεί να γίνει το 1831. Αυτά τα δέκα χρόνια ελλιπούς προετοιμασίας έφεραν την επανάσταση στο χείλος της καταστροφής, αφού οι αγωνιστές δεν είχαν κοινή αντίληψη τού για τί πολεμούν. Άλλοι ήθελαν ηγεμονία υπό τόν Σουλτάνο, άλλοι προτεκτοράτο μιάς τών μεγάλων δυνάμεων της εποχής και άλλοι αποκατάσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Λόγω τών προσωπικών φιλοδοξιών και τής ξένης καθοδήγησης οδηγήθηκαν στον εμφύλιο και η επανάσταση έσβησε κάτω από τα χτυπήματα του Ιμπραήμ. Χωρίς τόν φανατικό αντιτουρκισμό τών ξένων πλοιάρχων που διέλυσαν τον τουρκικό στόλο, Ελλάδα δεν θα υπήρχε. Επομένως, ο ή οι διχασμοί, που πάντα υπήρχαν είναι προϊόν τής αλαζονείας και τής ευκολίας με τήν οποία δεχόμαστε να υποταχθούμε στον καθένα επίδοξο αλλοδαπό σωτήρα και βιαστή.
Ο Καποδίστριας πλήρωσε με τήν ζωή του τήν προσπάθειά του να δημιουργήσει αξιοσέβαστο κράτος από το μηδέν, και παρόλα αυτά τον κατηγορούν γιατί δεν εφάρμοσε... δημοκρατικές μεθόδους σε ανύπαρκτο κράτος που το λυμαίνονταν κλεφταρματολοί.
Να μην βάζουμε υποθετικά λόγια που δεν λέχθηκαν. Οι τριακόσιοι του σήμερα δεν έχουν σχέση ούτε με αυτούς στο Μανιάκι ούτε με τους άλλους τόσους στις Θερμοπύλες. Τότε γινόταν αγώνας για τήν ελευθερία. Σήμερα για την διατήρηση τής όποιας θέσεως σε μιά κατ'επίφαση ελευθερία και δημοκρατία.
Ο αγώνας του 1821 θεωρητικά δεν έχει σταματήσει, ούτε μπορεί να σταματήσει ένας αγώνας που δεν έχουν επιτευχθεί οι στόχοι του.
Διχασμοί πάντα θα υπάρχουν όταν δεν υπάρχει σταθερός στόχος και εθνικός σκοπός.
Δημοσίευση σχολίου