Θὰ κάναμε το ίδιο;

Posted by kantonopou at Σεπτεμβρίου 8, 2011

Στὴν Καμπότζη μερικοὶ Χριστιανοὶ εἶχαν συγκεντρωθῆ σ᾽ ἕνα ναὸ ὑποτυπώδη, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Δὲν πρόλαβαν καλὰ νὰ ἀρχίσουν καὶ ὁ ναὸς βρέθηκε περικυκλωμένος ἀπὸ στρατιῶτες. Προχώρησαν μέσα. Ξεκρέμασαν ἀπὸ τὸν τοῖχο μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Τὴν πέταξαν μὲ περιφρόνηση κάπου ἐκεῖ στὴν εἴσοδο. Μία δυνατὴ φωνὴ ἀντήχησε στὸν ἱερὸ ἐκεῖνο χῶρο ποὺ σκόρπιζε τὸν τρόμο: «Ὅποιος θέλει νὰ βγεῖ ζωντανὸς ἀπὸ ἐδῶ μέσα μόνο ἕνας τρόπος ὑπάρχει: Νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ φτύσει τὴν εἰκόνα Του…». Τὸ δίλημμα εἶναι τρομερὸ καὶ περιθώρια ἐπιλογῆς δὲν ὑπάρχουν. Καὶ ἡ ἄθεη ἐξουσία δὲν ἀστειεύεται. Συχνὰ ἔχει δείξει τὸ ἀποτρόπαιο προσωπό της. Ἀλλὰ καὶ ὁ συμβιβασμὸς εἶναι πάντα ἑλκυστικὸς καὶ ὁ πειρασμὸς μεγάλος.
.     Τί θὰ κάνουν τώρα; Θὰ ὁμολογήσουν ἢ θὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό; Ὁ ἕνας εἶναι ἀρραβωνιασμένος καὶ σὲ λίγες ἡμέρες πρόκειται νὰ παντρευτεῖ. Ἀξίζει νὰ θυσιασθεῖ καὶ νὰ σβήσουν τὰ ὄνειρά του, οἱ ὄμορφες προσδοκίες του; Ὁ δεύτερος σκέπτεται τὸ… σπίτι τoυ, τὴν οἰκογένειά του, τὴν γυναίκα του, τὰ παιδιά του … Ὁ τρίτος, ὁ τέταρτος, ὁ πέμπτος, ὅλοι κάτι καὶ κάποιον ἔχουν νὰ σκεφθοῦν …
.       Κέρινες καρδιὲς ποὺ ἄρχισαν κιόλας νὰ λιώνουν μέσα στὸ καμίνι τῆς δοκιμασίας τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «ὁ φιλῶν … ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» εἶχαν κιόλας ἀτονήσει μέσα τους.
.      Ἔτσι, ἕνας, ἕνας, προχωράει τώρα μὲ σκυμμένο κεφάλι καὶ πιὸ πολὺ μὲ σκυμμένη καὶ ντροπιασμένη ψυχή. Δὲν εἶναι πορεία μελλοθανάτων. Εἶναι νεκρικὴ πομπὴ ἀρνητῶν ποὺ πορεύεται μὲ στιγματισμένο μέτωπο, γιὰ νὰ θάψει τὴν νεκρή της πίστη. Φθάνουν στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τὴν φτύνουν καὶ βγαίνουν ἔξω ζωντανοί. Ζωντανοί, ἀλλὰ νεκροί. «Ὄνομα ἔχουν ὅτι ζοῦν καὶ νεκροὶ εἶναι», κατὰ τὸ θεόπνευστο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Γιατί ποιά ζωὴ μπορεῖ νὰ ζήση ὁ ἀρνητὴς καὶ ὁ προδότης;
.     Ἀλλὰ νά, ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς καὶ ἡ μία. Ἡ ἀσυμβίβαστη, ἡ ἀλύγιστη, ἡ φλογερή. Στὴν νεανικὴ αὐτὴ ψυχὴ ἔχει ἀνάψει μιὰ ἄλλη φωτιά. Ἡ φωτιὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ποὺ καίει τὰ φρύγανα τῆς δειλίας. Παρὰ τὰ δεκαέξι της χρόνια ἡ πίστη της δὲν γνωρίζει δισταγμούς. Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἀγάπη Του εἶναι γι᾽ αὐτὴν τὸ πᾶν. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τὴν χωρίσει. Μέσα της ἀντηχεῖ τὸ σάλπισμα τῆς γενναιότητος τοῦ θείου Παύλου, τοῦ ἀτρόμητου Ἀποστόλου πού, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, θυσίαζε τὰ πάντα: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ρωμ. η´ 35). Τίποτε ἀπολύτως. Προχωρεῖ τελευταία. Οἱ στρατιῶτες δὲν ἔχουν καμιὰ ἀμφιβολία. Καὶ αὐτὴ τὸ ἴδιο θὰ κάνη, σκέπτονται … Λύγισαν οἱ μεγάλοι, δὲν θὰ λυγίσει ἡ μικρη; Ὅλοι τὴν κοιτάζουν προσεκτικά, τὸ κορίτσι ὅμως αὐτὸ ἔχει κάτι ἄλλο. Εἶναι κάτι ἄλλο. Βαδίζει σταθερά. Στὸ ἐφηβικό της πρόσωπο ἀντικατοπτρίζεται ἡ γενναία ψυχή της. Ἡ ματιά της πετάει φλόγες, ἐνῶ, στὰ χείλη της ἀνθίζει ἕνα οὐράνιο χαμόγελο. Τὸ βλέμμα της ἀστραφτερὸ μοιάζει μὲ ἀρχαγγελικὴ ρομφαία ποὺ καρφώνει τοὺς δημίους στὴν θέση τους.
.     Τὴν παρατηροῦν ἔκπληκτοι. Οἱ θύτες ξαφνιάζονται ἀπὸ τὸ θύμα τους. Ἀτάραχη ἐκείνη πλησιάζει τὴν εἰκόνα. Τὰ μάτια της βουρκώνουν, ὅταν ἀτενίζει τὸν Ἀρχηγὸ τῆς πίστεώς της μὲ τὰ φτυσίματα τῆς προδοσίας τῶν δειλῶν. Γονατίζει.  Παίρνει τὴν εἰκόνα στὰ χέρια της. Τὴν σκουπίζει. Τὴν ἀσπάζεται εὐλαβικά, ἐνῶ τὰ χείλη της ψιθυρίζουν: Δὲν θὰ Σ᾽ ἀρνηθῶ, Χριστέ μου. Οἱ στρατιῶτες προτάσσουν τὰ ὅπλα. Ἀτάραχη ἐκείνη. Μία ὁμοβροντία ἔρχεται νὰ αἱματοκυλίσει τὸ γενναῖο κορίτσι καὶ νὰ τὸ προσθέσει στὴν χορεία τῶν μαρτύρων.
.      Στολισμένη τώρα πιὰ μὲ τὸ ἁμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου προβάλλει ἐνώπιόν μας.
.        Θὰ κάναμε τὸ ἴδιο;

Από Χριστιανική Βιβλιογραφία