ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Β΄

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας, είδαμε εντελώς συνοπτικά, βασικές πληγές οι οποίες πυορροούν στον Εθνικό μας κορμό. Είναι δε τόσο απογοητευτική, θα λέγαμε, η όλη κατάστασις, ώστε αυθορμήτως έρχεται στο νου μας η φράση από τον Μ.Κανόνα: «Πόθεν άρξωμαι θρηνείν..».

Βεβαίως υπάρχει και ο στρουθοκαμηλισμός, κατά τον οποίον αρνείται κανείς συνειδητά να βλέπει την πραγματικότητα. Δεν απευθυνόμαστε σ’ αυτές τις αρρωστημένες καταστάσεις. Κάνουμε λόγο σε συνειδήσεις που θέλουν να βλέπουν τα πρόσωπα και τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Και οπωσδήποτε, συμφωνούμε όλοι στις διαπιστώσεις και στις διαγνώσεις…Μετά λοιπόν απ’ αυτά, ας περάσουμε τώρα να ελέγξουμε τα αίτια της ζοφερής καταστάσεως. Εάν δεν γίνει αυτό, τότε δεν θα επέλθει και θεραπεία.

Ποία λοιπόν τα αίτια της καταπτώσεως; Τι φταίει για το κατάντημα στο οποίο κατέληξε το κράτος και η κοινωνία μας γενικώτερα;

Δεν αρνούμαστε ότι οι ειδικοί επιστήμονες (κοινωνιολόγοι, πολιτειολόγοι, οικονομολόγοι, κ.α), ήδη εξέδωσαν και συνεχίζουν να μας δίνουν τις δικές τους αναλύσεις και μέσα από συγκεκριμένες αρχές, καταλήγουν στα ανάλογα συμπεράσματα, τα οποία βεβαίως είναι καθ’ όλα σεβαστά και οφείλουμε να τα λάβουμε σοβαρώς υπ’ όψιν μας.

Αυτό όμως που θα θέλαμε να τονίσουμε είναι ότι όπως και σε πλείστα όσα άλλα θέματα, η βασική αιτία είναι η πνευματική των ανθρώπων κατάπτωσις και διαφθορά, έτσι και στο σημείο αυτό που βρεθήκαμε, πρώτιστη αιτία είναι, όπως θα φανεί, το ότι ολόκληρο το Έθνος ξέφυγε από την ορθή πορεία που θα πρέπει να έχει ένας λαός και μια σωστή κοινωνία και μάλιστα όπως ο Ελληνική.

Αλλ’ ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.

Ένα κράτος, όταν θέλει να βαδίσει στην κανονική του πορεία, να προκόψει και τελικώς να μεγαλουργήσει, οφείλει να έχει και να στηρίζει τους πυλώνες που το συνέχουν και το συγκρατούν. Οφείλει να λειτουργεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε μέσα από την παιδεία του και τους θεσμούς του, να αναδεικνύονται τόσο οι πολιτειακοί-πολιτικοί και στρατιωτικοί, όσο και αυτοί οι πνευματικοί του ταγοί (κυρίως αυτοί).

Η αλήθεια αυτή είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο και δεν έχει παρά να ρίξει κανείς μια σύντομη ματιά στην ιστορία των εθνών αλλά και στην Ιστορία του δικού μας Έθνους, από αρχαιοτάτων χρόνων έως και σήμερα.

Φυσικά δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς σοφία, για να διαπιστώσει ότι τα τελευταία έτη στην Ελληνική μας κοινωνία, λαμβάνουν χώρα τα εντελώς αντίθετα από αυτά που θα έπρεπε, ώστε να ορθοποδήσουμε και έτι πλέον να ανέλθουμε σε υψηλότερο επιθυμητό επίπεδο. Και γενικώς θα λέγαμε ότι όλη η διαμορφωθείσα κατάστασις, συντελεί στο να μην αναδεικνύονται πρόσωπα με ισχυρές ηθικές και ηγετικές προδιαγραφές. (Μπορεί ο καθένας ελεύθερα και σύμφωνα με τις πολιτικές του τοποθετήσεις να ορίσει το χρονοδιάγραμμα της παρακμής).

Ως πρώτη δε αιτία μέσα στο όλο πλαίσιο του πνευματικού εκτραχηλισμού, σημειώνουμε την έλλειψη των ηγετών.

Αυτή την αιτία εντοπίζουμε πρωτίστως για την σημερινή πνευματική, κοινωνική, ηθική, οικονομική κ.λπ. κρίση. Την έλλειψη δηλ. ισχυρών προσωπικοτήτων. Την απουσία των ηγετών. Πράγματι όταν ένας λαός στερείται ηγετικών προσωπικοτήτων, τότε κατά πολιτειακή νομοτέλεια, οδηγείται σε πτώση και καταστροφή. Αντιθέτως, όταν ένα Έθνος έχει την ευλογία, στις κορυφές του να βρίσκονται άνθρωποι που σέβονται τον Νόμο του Θεού δηλ. το Ιερό Ευαγγέλιο και που αγαπούν πραγματικά την πατρίδα και τον λαό που κυβερνούν (και εν προκειμένω να είναι Έλληνες…), μη φοβούμενοι οιαδήποτε θυσία, τότε, μετά βεβαιότητος το Έθνος αυτό θα ξεπεράσει τα οποιαδήποτε εμπόδια και θα προαχθεί σε όλους τους τομείς.

Είναι δε γνωστόν τοις πάσι αυτό που υποστήριζαν οι πρόγονοί μας, ότι δηλ. «Αγέλη λεόντων, καθοδηγουμένη υπό λαγών, μετατρέπεται και αυτή σε κοπάδι λαγών. Αντιθέτως, λαγοί εμπνεόμενοι και καθοδηγούμενοι υπό λέοντος, μεταλλάσσονται σε εξαγριωμένους βασιλείς του ζωικού βασιλείου, έτοιμοι να κατασπαράξουν τους αντιπάλους»!

Ας δούμε όμως τα όσα υποστηρίζουμε με ένα παράδειγμα από την ένδοξη ιστορία μας, τώρα μάλιστα που βρισκόμαστε και στο μήνα Οκτώβριο. Ας θυμηθούμε το έπος του 1940, που είναι γραμμένο μέσα στις χρυσές ιστορικές μας σελίδες και ας αναρωτηθούμε: Πώς πραγματοποιήθηκε το έπος αυτό; Πραγματοποιήθηκε αναμφιβόλως, διότι στις κορυφές του Ελληνικού μας Έθνους, ευρίσκονταν άνθρωποι ικανότατοι, άνθρωποι οι οποίοι εβίωναν τα Ιδανικά της Ορθοδοξίας και του Ελληνικού πολιτισμού. Άνθρωποι, που είχαν συνείδηση της προσωπικής τους αποστολής, αλλά και αυτής του Έθνους, που ηγούντο. Είχαν συνείδηση της Ελληνορθόδοξης πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της αποστολής της στον κόσμο ολόκληρο. Ας τους μνημονεύσουμε.

Α) Πολιτειακός αρχηγός: Ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄. Ο στρατιώτης, φιλόσοφος και μάρτυρας Βασιλεύς.

Β) Κυβερνήτης: Ο Ιωάννης Μεταξάς. Ο άνθρωπος που ύψωσε το ανάστημά του μέσα στα άγρια χαράματα, επαναλαμβάνοντας το σπαρτιατικό ΟΧΙ στον Ιταλό πρέσβη κι έγινε η αιτία τελικώς, να συντριβούν οι σιδερόφραχτες δυνάμεις του άξονος.

Γ) Αρχηγός Γενικού Επιτελείου: Ο αείμνηστος Στρατάρχης και κατόπιν Πρωθυπουργός (1952-55) Αλέξανδρος Παπάγος. Ο ολύμπιος στρατιώτης με τη σιδερένια θέληση και πειθαρχία, που έσωσε δύο φορές την πατρίδα μας στη δεκαετία του 1940.

Τέλος, Δ) Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος: Ο από Τραπεζούντος του Πόντου Χρύσανθος Φιλιππίδης. Ο εκφραστής των αρετών της «καθ’ ημάς Ανατολής». Ο πρώτος αυθεντικός αντιστασιακός, που με τα ΟΧΙ του εξευτέλισε τη ναζιστική Γερμανία στο μέχρι τότε αγέρωχο πρόσωπο του Φον Στούμε, κι άφησε παράδειγμα Εθνικής και Εκκλησιαστικής αξιοπρεπείας, αρνούμενος α) Να παραστεί στην υποδοχή των Γερμανών και στην παράδοση της πόλεως των Αθηνών. β) Να πραγματοποιήσει δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό της Πρωτευούσης και γ) Να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση.

Να τολμήσουμε τώρα να προβούμε σε συγκρίσεις με τη σημερινή κατάσταση και με τα πρόσωπα που βρίσκονται (κρίμασιν οις οίδε Κύριος), στις ανάλογες θέσεις; Ούτε για αστείο κάτι τέτοιο, φίλοι μου. Δεν το αποτολμούμε, διότι θα κινδυνέψουμε να ασεβήσουμε αλλά και να ξεπέσουμε στη συνείδηση όσων τουλάχιστον διαθέτουν γνώση της Ελληνικής μας Ιστορίας.

Όσον αφορά τώρα τα όσα κατά κόρον ακούγονται αλλά και γράφονται ώστε να μειωθούν οι μεγάλες ιστορικές μορφές, ότι δηλ. ο λαός πρωτοστατεί, ο λαός ηγείται και ότι ο λαός εν προκειμένω είπε το ΟΧΙ, αυτά μόνο ως ανέκδοτα που φαιδρύνουν την βαριά ατμόσφαιρα, μπορούν να ακούγονται.

Όσοι «καλοβολεμένοι άσσοι της αντιστάσεως» διακηρύσσουν τα αντίθετα, αλλοιώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και συκοφαντώντας τους πρωταγωνιστές του ηρωικού έπους, ή είναι παντελώς άσχετοι με την ιστορική επιστήμη και τις πηγές της ή συνειδητά «ρίχνουν νερό» στον ξεχαρβαλωμένο μύλο των «τροϊκανών» και του «εκκλησιαστικού ραγιαδισμού»…

(Όσοι όμως διαθέτουν αγαθή προαίρεση και θέλουν να μάθουν πραγματικά το ποιος είπε το ΟΧΙ, ας μελετήσουν το τι γράφει ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο οποίος υπήρξε αντίπαλος του Μεταξά).

Και κάτι ακόμα για να κλείσει η αναφορά μας στους ηγέτες του μοναδικού έπους του ΄40. Το τι μπορεί να κάνει ο λαός από μόνος του, άνευ των ηγετών, το είδαμε πολύ καθαρά τόσο στο δράμα της Κύπρου το 1974, όσο και στην περίπτωση των Ιμίων. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιος «εθνάρχης» ξεστόμισε την φράση «η Κύπρος κείται μακράν». Στα δε Ίμια έτερος «ηγέτης» ευχαρίστησε τις ΗΠΑ για την εθνική μας ταπείνωση.

Αλήθεια ποιος λαός και στις δύο των περιπτώσεων, ξεκίνησε να ακυρώσει τις αποφάσεις των «ηγετών» και «εθναρχών», πετώντας τον εχθρό στη θάλασσα; Ποιοι πήραν τα όπλα για να αμυνθούν, μετά τις αποφάσεις των «ηγετών», «υπέρ βωμών και εστιών»; Μα και να ήθελε, που μετά βεβαιότητος ήθελε ο λαός, δεν μπορούσε να αμυνθεί, ελλείψει των όπλων και όχι μόνον…

Αυτά για την Ιστορία και για να μη νομίζουν μερικοί ότι απευθύνονται σε υπανάπτυκτους.

Για ορισμένους δε που ενδεχομένως, μη γνωρίζοντας τι εν προκειμένω ν’ απαντήσουν, θα μας προσάψουν την κατηγορία ότι δήθεν πολιτικολογούμε, τους επιστρέφουμε την μομφή, με την επισήμανση, να πετάξουν από τη συνείδησή τους τη σκουριά του γραικυλισμού, και να ξαναγίνουν, επιτέλους, Ρωμιοί.

Αυτό πάντως που στο σημείο τούτο θέλουμε κυρίως να τονίσουμε και το οποίο άνευ αντιλογίας αποτελεί έναρξη θεραπείας στο βασανισμένο Έθνος μας, είναι η αλήθεια η οποία εντέχνως αποκρύπτεται απ’ όσους νομίζουν ότι μας κυβερνούν.

Το ότι δηλ. άνευ ικανών και Ελλήνων ηγετών στους πυλώνες του Έθνους, είναι παντελώς αδύνατον ο λαός να επιδείξει συνοχή και προκοπή στον οικογενειακό, πνευματικό, πολιτικό και εθνικό εν γένει βίον του.

Κλείνοντας και το Β΄ μέρος, χωρίς βεβαίως να έχουμε ολοκληρώσει την ανάπτυξη του όλου θέματος, δεν έχουμε παρά, εκτός της ευχής και προσευχής που επιβάλλεται να γίνεται, ώστε να μας χαρίσει ο Θεός πραγματικούς Ελληνόψυχους άρχοντες, ταυτοχρόνως με αξιοπρέπεια αλλά και στιβαρότητα να ελέγχουμε τα πρόσωπα και τις καταστάσεις.

Τούτο βεβαίως αποτελεί χρέος μας και καθήκον μας, μη λησμονούντες ποτέ, ότι οι άρχοντες και οι ταγοί στις κορυφές των θεσμών, δεν είναι παρά η έκφανσις, κατά το μάλλον ή ήττον, των πεποιθήσεων και της κοσμοθεωρίας του ίδιου του λαού.
Το λοιπόν αδελφοί, Εθνική και Πνευματική Αφύπνισις…
(Συνεχίζεται).

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ Ι.Μ. Δρ., Πωγ. & Κονίτσης.
Κόνιτσα
Email: p.ioil@freemail.gr

http://thriskeftika.blogspot.com