«Πιστός ο λόγος. Και περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιούσθαι ίνα φροντίζωσι καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες τω Θεώ». Η σύνδεση της πίστεως με τα καλά έργα είναι άρρηκτη και αδιαίρετη για τον άνθρωπο του Θεού. αυτό ακριβώς τονίζει ο σοφός Απόστολος στον μαθητή του Τίτο στην σημερινή περικοπή. Τα καλά έργα είναι η ορατή και χειροπιαστή απόδειξη για τον άνθρωπο που πιστεύει, όχι με την έννοια της καλλιέργειας του εγωισμού και της αλαζονείας από πλευράς αυτού που προσφέρει, καθώς ο τρόπος της προσφοράς έχει ορισθεί ευαγγελικώς ώστε αυτή να γίνεται «εν τω κρυπτώ», χωρίς το αριστερό χέρι να γνωρίζει τί πράττει το δεξί. Αρκεί που όλα τα γνωρίζει, τα ευλογεί και τα κατευθύνει η παντοδύναμη χάρη του Θεού.
Πολλοί άνθρωποι, κοσμικής κυρίως αντίληψης, πιστεύουν και διακηρύττουν ότι τα καλά έργα, τα έργα αγάπης προς τον συνάνθρωπο, είναι αυτοσκοπός. Η έλλειψη όμως πίστεως ή η ύπαρξη μιάς πίστεως νεφελώδους, προβληματικής, καθιστούν δυστυχώς εξίσου προβληματική και την προσφορά μας. Ό, τι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο έχει αξία όταν τίθεται στην προοπτική της Βασιλείας του Θεού, όταν επιτελείται με φόβο Θεού. Δεν είναι δυνατόν τα καλά έργα μόνο σκοπό να έχουν την ικανοποίηση και τον κορεσμό των αναγκών που γεννούν οι καταστάσεις της πείνας, της δίψας, της γυμνότητας, της ανεστιότητος και μόνο. Αυτός που εκτελώντας την εντολή του Θεού χορηγεί και προσφέρει τα αγαθά, τα θέτει στην προοπτική της Βασιλείας όταν ατενίζει στα μάτια του αδελφού, του πλησίον, τον ίδιο τον Χριστό. Αν ατενίζει τον εαυτό του, και μάλιστα μ’ ένα ένδυμα αυταρέσκειας και αξιομισθίας ή ικανοποιήσεως και προβολής «εν τω φανερώ» της καλής πλευράς του χαρακτήρα του –ως αντίβαρο των πολλών κρυπτόμενων κακών-, τότε σίγουρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ο πιστός άνθρωπος ελεεί τον αδελφό του, αλλά δεν λησμονεί να ελεεί πρώτα και κύρια τον εαυτό του. ας θυμηθούμε την εντολή: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου… και τον πλησίον σου ως εαυτόν». Αγαπά κανείς τον εαυτό του μέσα στην Εκκλησία όταν προστρέχει στην αγιαστική της χάρη, τα μυστήριά της, στην εξομολόγηση και την θεία Ευχαριστία, όταν εργάζεται όπως θέλει ο Θεός. Τότε πιστεύει ορθά, όταν ελεεί με τα καλά έργα, στα οποία πρώτιστη θέση έχει η πνευματική ζωή, και έπονται οι υλικές προσφορές στους αδελφούς και τον εαυτό του.
Υπάρχουν βεβαίως και πολλοί οι οποίοι φρονούν ότι η πίστη μόνη σώζει τον άνθρωπο, και γι’ αυτό προσπαθούν σε αυτήν την κατεύθυνση να εργάζονται. Ο δρόμος όμως αυτός έχει πολλά ζιζάνια που καταπνίγουν την θέρμη της ψυχής. Παράλληλα, κάνουν τον αγωνιστή να αντιμετωπίζει ως πρωταθλητισμό την πίστη του, που εύκολα εξοβελίζουν από την καρδιά το ενδιαφέρον και την αγάπη για τον αδελφό, και αντ’ αυτών ευνοούν την υπερανάπτυξη των ανθρωποφάγων φυτών της κατάκρισης και της φαρισαϊκής υπεροψίας που οδηγούν, στο τέλος, σε έναν καθωσπρέπει θεωρητικά Χριστιανισμό από τον οποίο όμως έχει εκδιωχθεί ο πλησίον, δηλαδή ο Χριστός.
Αδελφοί μου, ο Θεός δεν επιζητεί αποδείξεις για την πίστη μας μέσω των καλών μας έργων ή αυτοεπιβεβαίωση για τα καλά μας έργα μέσω της πίστεώς μας σε εκείνον. Είναι καρδιογνώστης και γνωρίζει πολύ καλά τις προθέσεις μας, αλλά και όσα βρίσκονται στο εσώτερο μέρος του μυαλού μας. Είναι παντέλειος ο Θεός, ο οποίος δεν έχει ανάγκη από οπαδούς, «ουδέ υπό χειρών ανθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος». Μας δείχνει λόγω της πεπερασμένης φύσης μας τον τρόπο να αγαπάμε και να αποζητάμε την ποιότητα και όχι την ποσότητα στην πνευματική μας ζωή. Να έχουμε συνεχώς την δυνατότητα να ελέγχουμε τον εαυτό μας, αν βαδίζουμε ορθά τα βήματα της πίστης μας και αν όντως είναι καλά τα έργα μας. Να δίδουμε χαρακτήρα πνευματικό στην οποιαδήποτε υλική προσφορά μας. Είναι ένα κεφάλαιο που πρέπει ιδιαίτερα να προσέξουμε, καθώς τα καλά έργα μάλιστα στους δύσκολους καιρούς μας χρησιμοποιούνται ως προμετωπίδα από πολλές και επικίνδυνες αιρετικές και αντίθεες ομάδες, που ως προβατόσχημοι λύκοι επιχειρούν να λυμανθούν την ποίμνη του Χριστού, ικανοί να πλανήσουν ενδεχομένως ακόμη και τους εκλεκτούς. Ας μη γίνει.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου