πηγή: Αντιαιρετικόν ΕγκόλπιονΈκφραση αγωνίας
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Κύριε, στην εποχή μας
τα απολωλότα γίναμε ενενήντα εννιά!
Το ένα είναι κοντά σου.Ανησυχώ για τον ποιμένα και το ποίμνιο, για τον εαυτό μου και τις ψυχές των αδελφών μου. Λυπάμαι που σε μας τους κληρικούς περισσεύει το όπλο της αερομαχίας και λείπει η ράβδος της αγάπης, η ποιμενική.
Βιάζω τον εαυτό μου να μένω απαθής στα καμώματα του εκάστοτε καίσαρα. Δεν το πετυχαίνω πάντα. Σχημάτισα την πεποίθηση ότι σχεδόν όλοι που κυβέρνησαν το νεοελληνικό κράτος, ήταν άνθρωποι χωρίς φόβο Θεού. Δεν ελπίζω ότι αύριο θα είναι καλύτεροι. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται...
Συγκινούμαι από τους μοναχούς, από το λυπημένο πρόσωπό τους, από το τριμμένο κομποσχοίνι τους, από το λυωμένο ράσο τους, από το κομμένο τους θέλημα, από τη γενική αγάπη τους. Με τα ίδια χαρακτηριστικά θέλω και τους επισκόπους, δίχως το εγκόσμιο κύρος, με την επιβολή της απλής τους συμπεριφοράς και της απέραντης φιλανθρωπίας, με το λόγο της παρηγοριάς και της μετριοπάθειας.
Ο λόγος ενός ερημίτη του Άθω ξαναγεμίζει τις "πεσμένες μπαταρίες μου". Εκεί καταφεύγω σε καιρό καταιγίδων. Βαρυαλγώ όταν βλέπω να ερειπώνονται τα παλιά μοναστήρια και να χάνονται τα αγιασμένα εικονίσματα.
Σε τούτο το σημειωματάριο δεν διατυπώνω θεωρίες. Προτιμώ την πρακτική οδό που είναι επί της γης, γιατί με τις θεωρίες δεν συνεννοούμαστε και όλοι γινόμαστε δάσκαλοι. Γράφω εκείνα που με κάνουν ν' αγωνιώ. Τα σημειώνω γυμνά, χωρίς να τα ντύνω με ρούχα που δε μου ταιριάζουν. Μισώ τα υποκριτικά και συμβατικά γραπτά, αυτά που έχουν καθιερωθεί σε Ιερούς αλλά και σε ανίερους χώρους και καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι βασιλεύει στους ανθρώπους η αγάπη, ενώ το πολικό ψύχος της καρδιάς δε μας επιτρέπει να βλέπουμε τον όποιο άνθρωπο σαν εικόνα τού Θεού.
Αναφέρομαι σε υπαρκτά πρόσωπα και σε πραγματικά γεγονότα, χωρίς να δίνω επαρκή στοιχεία που θα γίνονται αφορμή να κατακριθώ ότι ελέγχω και μειώνω πνευματικά τους ενορίτες μου. Προκαταβολικά χρειάζεται να κάνω μια δήλωση: καταγράφοντας την ολιγόχρονη ποιμαντική μου πείρα δεν περιορίζομαι σε μια ενορία, αλλά σε περισσότερες όσες εξυπηρέτησα κατά την δεκαετία 1974-84. Σκοπός μου είναι να γίνουν και άλλοι κοινωνοί της δικής μου αγωνίας, να πονέσουν μαζί μου, χωρίς φυσικά ν' απελπιστούν. Γιατί αν απελπιστούν οι ποιμένες, τότε τι θα γίνει; Το ποίμνιο θ' απολεσθεί.
Από τον συλλογικό τόμο: «ΕΝΟΡΙΑ: ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ»
Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 1991 Πρώτη Ανατύπωση Σεπτέμβριος 1993
© ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ.
Περισσότερα έργα του π.Διονυσίου Τάτση θα βρείτε ΕΔΩ.
Συγκινούμαι από τους μοναχούς, από το λυπημένο πρόσωπό τους, από το τριμμένο κομποσχοίνι τους, από το λυωμένο ράσο τους, από το κομμένο τους θέλημα, από τη γενική αγάπη τους. Με τα ίδια χαρακτηριστικά θέλω και τους επισκόπους, δίχως το εγκόσμιο κύρος, με την επιβολή της απλής τους συμπεριφοράς και της απέραντης φιλανθρωπίας, με το λόγο της παρηγοριάς και της μετριοπάθειας.
Ο λόγος ενός ερημίτη του Άθω ξαναγεμίζει τις "πεσμένες μπαταρίες μου". Εκεί καταφεύγω σε καιρό καταιγίδων. Βαρυαλγώ όταν βλέπω να ερειπώνονται τα παλιά μοναστήρια και να χάνονται τα αγιασμένα εικονίσματα.
Σε τούτο το σημειωματάριο δεν διατυπώνω θεωρίες. Προτιμώ την πρακτική οδό που είναι επί της γης, γιατί με τις θεωρίες δεν συνεννοούμαστε και όλοι γινόμαστε δάσκαλοι. Γράφω εκείνα που με κάνουν ν' αγωνιώ. Τα σημειώνω γυμνά, χωρίς να τα ντύνω με ρούχα που δε μου ταιριάζουν. Μισώ τα υποκριτικά και συμβατικά γραπτά, αυτά που έχουν καθιερωθεί σε Ιερούς αλλά και σε ανίερους χώρους και καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι βασιλεύει στους ανθρώπους η αγάπη, ενώ το πολικό ψύχος της καρδιάς δε μας επιτρέπει να βλέπουμε τον όποιο άνθρωπο σαν εικόνα τού Θεού.
Αναφέρομαι σε υπαρκτά πρόσωπα και σε πραγματικά γεγονότα, χωρίς να δίνω επαρκή στοιχεία που θα γίνονται αφορμή να κατακριθώ ότι ελέγχω και μειώνω πνευματικά τους ενορίτες μου. Προκαταβολικά χρειάζεται να κάνω μια δήλωση: καταγράφοντας την ολιγόχρονη ποιμαντική μου πείρα δεν περιορίζομαι σε μια ενορία, αλλά σε περισσότερες όσες εξυπηρέτησα κατά την δεκαετία 1974-84. Σκοπός μου είναι να γίνουν και άλλοι κοινωνοί της δικής μου αγωνίας, να πονέσουν μαζί μου, χωρίς φυσικά ν' απελπιστούν. Γιατί αν απελπιστούν οι ποιμένες, τότε τι θα γίνει; Το ποίμνιο θ' απολεσθεί.
Από τον συλλογικό τόμο: «ΕΝΟΡΙΑ: ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ»
Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 1991 Πρώτη Ανατύπωση Σεπτέμβριος 1993
© ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ.
Περισσότερα έργα του π.Διονυσίου Τάτση θα βρείτε ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου