πηγή: Μακεδονία, 11/9/2011
Η καύχηση του αληθινού χριστιανού
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Οι άνθρωποι σε κάθε εποχή βρίσκουν πολλούς λόγους για να καυχώνται και να επαίρονται. Άλλοι καυχώνται για τα πλούτη τους, άλλοι για το υψηλό αξίωμα που κατέχουν στην κοινωνία, άλλοι για το επίπεδο των σπουδών και τις γνώσεις τους, άλλοι για την ευγενική τους καταγωγή, άλλοι για την προγονική πολιτιστική τους κληρονομιά, άλλοι για τα πνευματικά τους χαρίσματα, άλλοι για το σωματικό τους κάλλος, άλλοι για την οικογένεια και τα παιδιά τους και άλλοι για πολλούς και διαφόρους λόγους.
β) Όμως, στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα (Γαλ. 6, 11-18) ο Απόστολος Παύλος δεν καυχιέται για τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο για τον σταυρό του Χριστού!... Κι αυτό φαίνεται παράδοξο, διότι ο σταυρός δεν παραπέμπει σε ανέσεις, σε πλουτισμό, ευμάρεια, κοινωνική ανέλιξη και άνετο βόλεμα εντός της κοινωνίας, αλλά σε σταυρωμένη και μαρτυρική ζωή, δηλαδή σε υπεύθυνη και τίμια ζωή. Και όποιος αποφασίζει να πορευθεί με τον τρόπο αυτό στον επίγειο βίο του, δηλαδή έντιμα, υπεύθυνα και σταυρικά, θεωρείται συχνά από τους συνανθρώπους του “κορόιδο”!
γ) Τα ίδια περίπου συμβαίνουν σε όλες τις κοινωνίες, στις οποίες οι άνθρωποι κρατώντας απλώς τα προσχήματα προτιμούν το ατομικό βόλεμα και την καλοπέραση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Έτσι και οι ιουδαΐζοντες χριστιανοί της Γαλατίας κρίνονται ως ανθρωπάρεσκοι από τον Απόστολο, αφού ήθελαν τηρώντας διατάξεις του παλαιοδιαθηκικού νόμου να φαίνονται αρεστοί στους Ιουδαίους. Παράλληλα, αρνούμενοι τον σταυρό του Χριστού και επιμένοντας στην περιτομή, απέφευγαν τις διώξεις εκ μέρους της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής εξουσίας. Δεν ήταν ώριμοι να αναλάβουν τις ευθύνες που απέρρεαν από τη σταυρική χριστιανική πίστη, την οποία είχαν αποδεχθεί.
δ) Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος αποκαλύπτει τις προθέσεις τους καυχόμενος για τον σταυρό του Χριστού, “διά του οποίου είχε σταυρωθεί ο κόσμος γι’ αυτόν”, όπως γράφει, “και αυτός είχε σταυρωθεί για τον κόσμο”. Και δεν απορρίπτεται συλλήβδην ο κόσμος ως κακός, αλλά η νοοτροπία του κόσμου, στον οποίο κυριαρχούν τα ενστικτώδη πάθη και ο οποίος “εν τω πονηρώ κείται”. Αλλά γιατί αποτελεί καύχηση ο σταυρός του Χριστού; Στο ερώτημα αυτό απαντά σύγχρονος λόγιος ιεράρχης: “Το καύχημα του σταυρού είναι η καύχησή μας για την αγάπη του Χριστού, για την αιώνια κοινωνία που Αυτός εγκαινίασε μεταξύ των ανθρώπων, και την οποία επικύρωσε με το σταυρικό του θάνατο”.
ε) Και συνεχίζει: “Στον σταυρό του Χριστού στηρίζονται όλες οι ελπίδες μας και απ’ αυτόν πηγάζουν όλες οι χαρές μας. Ο σταυρός είναι το μυστήριο της πίστεως και η δύναμη της Εκκλησίας” (Μητροπολίτης Ν. Σμύρνης Συμεών). Κι αυτό είναι αληθές, διότι η εκκλησία δε στηρίχτηκε σε εγκοσμιοκρατικές δυνάμεις, αλλά σε όσους σήκωσαν εκουσίως τον σταυρό της προσωπικής και της κοινωνικής τους ευθύνης. Σε όσους δεν αρνήθηκαν τους χλευασμούς, τις λοιδορίες και εντέλει τον σταυρό και το μαρτύριο για την αγάπη στον Θεό και την αγάπη στον συνάνθρωπο.
στ) Και λέγονται αυτά τη σημερινή Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης του τιμίου Σταυρού, που η εκκλησία εορτάζει σαράντα μέρες μετά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, τιμώντας την ημέρα με αυστηρή νηστεία και αποφυγή κάθε άλλου εορτασμού. Αλλά κατά τη σημερινή Κυριακή έχει οριστεί να τιμώνται και οι νεότεροι ιερομάρτυρες επίσκοποι της μικρασιατικής καταστροφής, οι οποίοι σήκωσαν εκουσίως τον σταυρό της ποιμαντικής τους ευθύνης μένοντας κοντά στον λαό τους. Ανάμεσά τους και ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο οποίος δεν δέχτηκε τη βοήθεια που ο γάλλος πρόξενος του προσέφερε, αφήνοντας πρόσφατο παράδειγμα αυτοθυσιαστικής πορείας.
ζ) “Το απόγευμα της 27ης Αυγούστου/ 9ης Σεπτεμβρίου το γαλλικόν προξενείον ειδοποιήθη ότι ο Έλλην Μητροπολίτης Χρυσόστομος διέτρεχε κίνδυνον... Ο Γάλλος πρόξενος Γκραγιέ έστειλε αμέσως άγημα... να τον οδηγήσει εις την Εκκλησίαν του Sacre Coeur ή εις το Γαλλικόν Προξενείον. Ο Χρυσόστομος με ωραιότητα ψυχής ηρνήθη να δεχθή το προσφερόμενον καταφύγιον, λέγων ότι το καθήκον του είναι να μείνη μαζί με το ποίμνιόν του”, γράφει ο Αρ. Σταυρίτσης (1957). Το τέλος του Χρυσοστόμου είναι γνωστό, αλλά είναι μάλλον άγνωστη η μαρτυρία του ακαδημαϊκού Γ. Μυλωνά (1982), ο οποίος αναφέρει ότι καθώς τον έσυραν με αγριότητα στους δρόμους της Σμύρνης, “από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του”! Η Εκκλησία θα καυχάται για τους μάρτυρες και τους αγίους της, οι οποίοι ακολούθησαν τη σταυρική οδό που πρώτος βάδισε ο Σωτήρας Χριστός.
γ) Τα ίδια περίπου συμβαίνουν σε όλες τις κοινωνίες, στις οποίες οι άνθρωποι κρατώντας απλώς τα προσχήματα προτιμούν το ατομικό βόλεμα και την καλοπέραση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Έτσι και οι ιουδαΐζοντες χριστιανοί της Γαλατίας κρίνονται ως ανθρωπάρεσκοι από τον Απόστολο, αφού ήθελαν τηρώντας διατάξεις του παλαιοδιαθηκικού νόμου να φαίνονται αρεστοί στους Ιουδαίους. Παράλληλα, αρνούμενοι τον σταυρό του Χριστού και επιμένοντας στην περιτομή, απέφευγαν τις διώξεις εκ μέρους της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής εξουσίας. Δεν ήταν ώριμοι να αναλάβουν τις ευθύνες που απέρρεαν από τη σταυρική χριστιανική πίστη, την οποία είχαν αποδεχθεί.
δ) Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος αποκαλύπτει τις προθέσεις τους καυχόμενος για τον σταυρό του Χριστού, “διά του οποίου είχε σταυρωθεί ο κόσμος γι’ αυτόν”, όπως γράφει, “και αυτός είχε σταυρωθεί για τον κόσμο”. Και δεν απορρίπτεται συλλήβδην ο κόσμος ως κακός, αλλά η νοοτροπία του κόσμου, στον οποίο κυριαρχούν τα ενστικτώδη πάθη και ο οποίος “εν τω πονηρώ κείται”. Αλλά γιατί αποτελεί καύχηση ο σταυρός του Χριστού; Στο ερώτημα αυτό απαντά σύγχρονος λόγιος ιεράρχης: “Το καύχημα του σταυρού είναι η καύχησή μας για την αγάπη του Χριστού, για την αιώνια κοινωνία που Αυτός εγκαινίασε μεταξύ των ανθρώπων, και την οποία επικύρωσε με το σταυρικό του θάνατο”.
ε) Και συνεχίζει: “Στον σταυρό του Χριστού στηρίζονται όλες οι ελπίδες μας και απ’ αυτόν πηγάζουν όλες οι χαρές μας. Ο σταυρός είναι το μυστήριο της πίστεως και η δύναμη της Εκκλησίας” (Μητροπολίτης Ν. Σμύρνης Συμεών). Κι αυτό είναι αληθές, διότι η εκκλησία δε στηρίχτηκε σε εγκοσμιοκρατικές δυνάμεις, αλλά σε όσους σήκωσαν εκουσίως τον σταυρό της προσωπικής και της κοινωνικής τους ευθύνης. Σε όσους δεν αρνήθηκαν τους χλευασμούς, τις λοιδορίες και εντέλει τον σταυρό και το μαρτύριο για την αγάπη στον Θεό και την αγάπη στον συνάνθρωπο.
στ) Και λέγονται αυτά τη σημερινή Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης του τιμίου Σταυρού, που η εκκλησία εορτάζει σαράντα μέρες μετά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, τιμώντας την ημέρα με αυστηρή νηστεία και αποφυγή κάθε άλλου εορτασμού. Αλλά κατά τη σημερινή Κυριακή έχει οριστεί να τιμώνται και οι νεότεροι ιερομάρτυρες επίσκοποι της μικρασιατικής καταστροφής, οι οποίοι σήκωσαν εκουσίως τον σταυρό της ποιμαντικής τους ευθύνης μένοντας κοντά στον λαό τους. Ανάμεσά τους και ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, ο οποίος δεν δέχτηκε τη βοήθεια που ο γάλλος πρόξενος του προσέφερε, αφήνοντας πρόσφατο παράδειγμα αυτοθυσιαστικής πορείας.
ζ) “Το απόγευμα της 27ης Αυγούστου/ 9ης Σεπτεμβρίου το γαλλικόν προξενείον ειδοποιήθη ότι ο Έλλην Μητροπολίτης Χρυσόστομος διέτρεχε κίνδυνον... Ο Γάλλος πρόξενος Γκραγιέ έστειλε αμέσως άγημα... να τον οδηγήσει εις την Εκκλησίαν του Sacre Coeur ή εις το Γαλλικόν Προξενείον. Ο Χρυσόστομος με ωραιότητα ψυχής ηρνήθη να δεχθή το προσφερόμενον καταφύγιον, λέγων ότι το καθήκον του είναι να μείνη μαζί με το ποίμνιόν του”, γράφει ο Αρ. Σταυρίτσης (1957). Το τέλος του Χρυσοστόμου είναι γνωστό, αλλά είναι μάλλον άγνωστη η μαρτυρία του ακαδημαϊκού Γ. Μυλωνά (1982), ο οποίος αναφέρει ότι καθώς τον έσυραν με αγριότητα στους δρόμους της Σμύρνης, “από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του”! Η Εκκλησία θα καυχάται για τους μάρτυρες και τους αγίους της, οι οποίοι ακολούθησαν τη σταυρική οδό που πρώτος βάδισε ο Σωτήρας Χριστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου