«Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζώ δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εμοί Χριστός». Στους Γαλάτες απευθύνεται και σήμερα, Κυριακή μετά την Ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, ο απόστολος Παύλος, και με την συγκεκριμένη φράση αποδίδει με διατύπωση συμπυκνωμένη τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό βιώνει την πίστη του, εξαρτώντας την ζωή του από τον Εσταυρωμένο, και πολιτεύεται «εν χαρά» το πολίτευα του Σταυρού.
Ο άνθρωπος από μικρή ακόμη ηλικία κυκλώνεται και επηρεάζεται, άλλοτε δε καταπιέζεται και αυτοκαταργείται από ένα πλέγμα επιθυμιών που συχνά μεταπλάθονται σε ανάγκες και, αναλόγως με τον πνευματικό του καταρτισμό, την αγωγή του, τα πρότυπά του, καθώς τα χρόνια περνούν, είτε τους επιτρέπει να τον καταδυναστεύουν και να τον δουλαγωγούν, είτε τιθασεύοντας και υποτάσσοντάς τες γίνεται κύριός τους και η όλη προσπάθειά του αιτία μόνιμης δοξολογίας του ονόματος του Θεού. «Ζώ» σύμφωνα με την κοσμική αντίληψη σημαίνει «κάνω ό τι η σάρκα επιβάλλει και τα αισθητήρια όργανα του σώματός μου επιθυμούν». Αυτό βεβαίως καθίσταται εύλογα μια επιλογή ζωής μοναχικής και αποξενωμένης, όσο κι αν πολλοί και πολλά συνηθίζουν να συνωθούνται γύρω της. Και τούτο συμβαίνει διότι έχει εξοβελισθεί από αυτήν ο πλησίον, ο συνάνθρωπος, ο ξένος, ή, κι αν ακόμη παρίσταται, έχουν ρόλο διακοσμητικό, χωρίς να υπολογίζεται η παρουσία τους, χωρίς να τίθεται κάν ζήτημα για την δική τους ικανοποίηση. Αυτό το μοντέλο ζωής ιδιαίτερα προβάλλει ο δυτικός πολιτισμός του καιρού μας, πείθοντας πλέον όλο και λιγότερους, αλλά δυστυχώς παρασύροντας πολλούς, οι οποίοι δεν έχουν πουθενά αλλού να στραφούν.
Η απόφαση του πιστού ανθρώπου να παραδώσει τον εαυτό του στον Χριστό, να μην ζεί πλέον ο ίδιος, αλλά να ζεί σε αυτόν ο Χριστός, δεν αποτελεί ασφαλώς κατάργηση της ελευθερίας και του αυτεξουσίου του, όπως πολλοί με ελαφριά καρδιά υποστηρίζουν, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Αδειάζει ο πεπερασμένος άνθρωπος από τον φθαρτό εαυτό του και γεμίζει με τον αθάνατο Χριστό. Ποιος είναι άραγε ο κερδισμένος; Ο άνθρωπος του Θεού αυτό συναισθάνεται κάθε φορά που «εν μετανοία» συμμετέχει στο σώμα και το αίμα του Χριστού κατά την θεία Ευχαριστία. Αυτό νιώθει κάθε φορά που μια άδολη αγάπη επισκέπτεται την μοναξιά, την πείνα, την δίψα, την γύμνια, την ανάγκη του αδελφού. Αυτό βιώνει κάθε φορά που εργάζεται την μεγάλη αρετή της συγνώμης πατώντας τον διάβολο.
Πολλοί που εύκολα και αβασάνιστα έχουν επιλέξει να βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας, χωρίς ποτέ να έχουν ενδιαφερθεί για το φρόνημα και το μήνυμά της στον κόσμο, την κατηγορούν ότι επιβάλλει στα μέλη της μια ζωή στέρησης, μιζέριας και μόνωσης, ευνουχίζοντάς τα και καταργώντας για εκείνα τις χαρές δήθεν της ζωής. Όμως ο Σταυρός του Χριστού, όπως τονίσαμε και την προηγούμενη Κυριακή, είναι πάντοτε συνδεδεμένος με την χαρά της Αναστάσεως. Ως εκ τούτου το πολίτευμα του Σταυρού δεν είναι εφαρμογή μιας ξερής και άνυδρης καθηκοντολογίας, ενός παρωχημένου καθωσπρεπισμού, αλλά πρόσκληση για αληθινή ζωή, πρόγευση της αναστάσιμης χαράς από αυτόν ακόμη τον κόσμο. Αυτό δεν είναι μια θεωρία, μια ιδέα άπιαστη για τον άνθρωπο, καθώς όλοι οι άγιοι το έζησαν και όχι απλώς δέχτηκαν, αλλά με χαρά και δοξολογία συναίνεσαν κατά κυριολεξία σε στέρηση κάθε είδους δόξας και αξιώματος κοσμικού, αλά και της ίδιας τους της ζωής, μέσα σε ένα κλίμα πασχαλινό, ακόμη και όταν το περιέβαλλαν φρικτοί πόνοι, «ωδίνες θανάτου, κίνδυνοι άδου».
«Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Μπορεί ο άνθρωπος, εάν το επιθυμεί, να γίνει ένα με τον Χριστό. Να ανασαίνει, να ζεί και να κινείται μαζί του, να λαμβάνει φώς από το φώς Του, ζωή από την αθανασία Του, να μην φοβάται τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τις δυσχέρειες και τις κακουχίες, τις ασθένειες και τον θάνατο. Και τούτο επειδή «ηλευθέρωσεν ημάς ο του Σωτήρος θάνατος» επί του Σταυρού, καθιστώντας τον σύμβολο αυτής της νίκης, μόνιμη υπόμνηση ότι αυτοί οι οποίοι επιλέγουν να τον άρουν με εμπιστοσύνη στον Χριστό θα γίνουν μέτοχοι της Αναστάσεως και του θριάμβου Του. Αμήν.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου