Την ανάγκη να εξομολογηθεί στους θεατές της παράστασης «Μικρά Ασία: Φεύγαμε και για σένα λέγαμε» αισθάνθηκε ο γνωστός ηθοποιός Γιάννης Βόγλης και αποκάλυψε την συμβουλή που του είχε δώσει το 1962, ο μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας. Ένα μυστικό που κράτησε περισσότερα από πενήντα χρόνια, ίσως γιατί αισθανόταν ότι ήταν μία πολύ δυνατή στιγμή μεταξύ τους, που δε θα έπρεπε να τη μοιραστεί με κανέναν.
Ο κ. Βόγλης παρουσίασε εχθές με την Λυδία Πρωτοψάλτη τη μουσικοχορευτική παράσταση «Μικρά Ασία: Φεύγαμε και για σένα λέγαμε» που διοργάνωσε η Μητρόπολη Νέας Ιωνίας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση 94 χρόνων από τη Μικρασιατική περιπέτεια.
Στο πλαίσιο της παρουσίασης ο κ Βόγλης κατέθεσε μία προσωπική εμπειρία. Το 1961 μόλις τελείωσε τις σπουδές του σαν ηθοποιός συνεργάστηκε με το τότε Πειραϊκό Θέατρο του Ροντήρη, όπου παρουσίαζε αρχαία τραγωδία σε όλες τις χώρες του κόσμου. «Πρώτη πόλη που επισκεφθήκαμε, όταν άρχισα την συνεργασία μου ήταν η Κωνσταντινούπολη» διηγήθηκε ο κ. Βόγλης και με συγκίνηση κατέθεσε τις εμπειρίες του από την πρώτη του επίσκεψή στην Πολη και το δέος που αισθάνθηκε όταν μπήκε στην Αγιά Σοφιά.
Αναφέρθηκε, επίσης, στην συνάντηση που είχε ο θίασος με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και εξιστορεί πως σημάδεψε την ζωή του. «Μία από τις μέρες που παραμείναμε εκεί, ήμασταν καλεσμένοι να γευματίσουμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πατριάρχης τότε ήταν ο Αθηναγόρας. Μία πνευματική ηγετική μορφή επί της ουσίας. Εντυπωσιάστηκα. Ήταν ψηλός και επιβλητικός, με την μακριά λευκή γενειάδα του, αλλά ταυτόχρονα οικείος πανέξυπνος και διορατικός. Μας μίλησε για την τελευταία περίοδο των διωγμών. Ο ίδιος είχε ακυρώσει το άβατο του Πατριαρχείου που απαγόρευε να μπαίνουν γυναίκες, γιατί έπρεπε να τις προστατεύσει. Ζήτησε συγγνώμη από τις κυρίες που θα έπρεπε να φάνε στην κουζίνα, ενώ οι άνδρες θα γευματίζαμε στην τραπεζαρία».
Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
Ο κ. Βόγλης με ιδιαίτερη έμφαση περιγράφει στους θεατές της παράστασης το γεγονός που τον άγγιξε πνευματικά. «Μετά το γεύμα παραταχθήκαμε στη σειρά στο προαύλιο για τον αποχαιρετισμό. Στην χειραψία όλοι έσκυβαν και του φιλούσαν το χέρι, μη εξαιρουμένου και του Ροντήρη. Όταν έφτασε η σειρά μου συνέβη και κάτι το αναπάντεχο. Κατέβασε το χέρι του και δε με άφησε να το προσκυνήσω. Πέρασε το άλλο του χέρι πίσω από το κεφάλι μου, με κοίταξε βαθειά στα μάτια και έσκυψε και μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί που με ξάφνιασε.
Τέλος, με ασπάστηκε τρεις φορές σταυρωτά. Όταν φύγαμε όλοι με ρωτούσαν τι μου είπε. Άφηναν ακόμη και πονηρά υπονοούμενα. Μέχρι αυτήν τη στιγμή δεν αποκάλυψα ποτέ και σε κανέναν τι μου είχε πει τότε. «Ακολούθα το όραμά σου. Μην επιτρέψεις σε κανέναν να γκρεμίσει τα όνειρά σου. Θα δικαιωθείς. Όσο ζω, θα έχεις πάντα την ευχή μου». Ακολούθησα την ευχή του και την συμβουλή του σε όλη την πορεία της ζωής μου». Ήταν, σίγουρα, ένας σταθμός στη ζωή του, αφού, όπως ο ίδιος αποκάλυψε στους θεατές της παράστασης «Σήμερα, για ένα πράγμα είμαι βέβαιος, αν μπορούσα να επιλέξω έναν πνευματικό πατέρα, θα διάλεγα τον Αθηναγόρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου