Μη με πετάς μαμά!

Ελλάδα 2016. Η χώρα σε περίοδο παρακμής σʾ όλα τα επίπεδα. Γράφεται και λέγεται ότι ο πληθυσμός μας γερνάει. Τα παιδιά μας δε γεννιούνται πια !

Οι άνθρωποι φοβούνται, πλέον, την τεκνοποίηση, πώς θα μεγαλώσουν, λέει, τα παιδιά σʾ έναν τέτοιο κόσμο.

Οι άνθρωποι αντιδρούν στο θεσμό οικογένεια-ευθύνες και τείνουν σʾ εναλλακτικά σχήματα συντροφικότητας.

Οι άνθρωποι δε δημιουργούν! Αντιστέκονται στις προσωπικές αλλαγές, παρασύρονται στη ροή μιας παγκοσμιοποιημένης φιλοσοφίας.

Καταστρέφουν τα δημιουργήματα της πλάσης. Καταστρέφουν αλόγιστα το περιβάλλον, τη φύση, την ύπαρξή μας, τη συνέχειά μας.

Ελλάδα 2016….400.000 αμβλώσεις ετησίως. 400.000 διακοπές μιας συμβατής ενδομήτριας κύησης. 400.000 αφαιρέσεις του εμβρύου απʾ τη μήτρα με συνέπεια την παύση της ζωτικότητας αυτού. Ένας αριθμός που αφορά ηλικίες 14-18 ετών κατά το μεγαλύτερο μέρος!

Στις 15/9/1978 νομιμοποιήθηκαν με προϋποθέσεις οι αμβλώσεις. Στο άρθρο 5 παρ. 3 του νόμου 821/1978 προβλέπεται: «Επιτρέπεται η άμβλωσις μέχρι και της 20ης εβδομάδας αν κι εφόσον διαπιστωθούν σοβαρές ανωμαλίες του εμβρύου μʾ αποτέλεσμα τη γέννηση παθολογικών νεογνών και κίνδυνο της ζωής της εγκύου. 

Επίσης σε περιπτώσεις κινδύνου της ψυχικής υγείας της μητέρας (από βιασμό ή αιμομιξία), διαπιστωμένου, όμως, από ψυχίατρο που εργάζεται σε ίδρυμα δημοσίου δικαίου».

Το θέμα των εκτρώσεων έχει αποτελέσει αφορμή για πολλές συζητήσεις που αφορούν ζητήματα ηθικής. Πολλές απόψεις, από αντίθετες ομάδες τίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, για το αν είναι φόνος, αν η γυναίκα είναι ελεύθερη να διαθέτει το σώμα της όπως αυτή θέλει. Αν ταχθούμε υπέρ είμαστε «προοδευτικοί» αλλά και φονιάδες. Αν ταχθούμε κατά, τότε είμαστε «οπισθοδρομικοί» και μεσαιωνιστές.

Η απάντηση σʾ όλα αυτά είναι ξεκάθαρη: Το υπέρ και το κατά εξαρτάται αποκλειστικά απʾ την παραδοχή μας, αν το έμβρυο αποτελεί ανθρώπινη ζωή ή όχι. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει. Είναι επίσης δικαίωμα του να πράττει δεδομένων των συνθηκών της ζωής του, της ωριμότητας και της υπευθυνότητάς του.

Το να εστιάζουμε, όμως, στην πρακτική των αμβλώσεων, σημαίνει ότι έχουμε χάσει την ουσία. Για μια ακόμη φορά ηθικολογούμε κατόπιν εορτής, μαζεύουμε το χυμένο γάλα, στρουθοκαμηλίζουμε. Οι ηθικές αυστηρές απαγορεύσεις ή οι ψευτοπροοδευτισμοί έχουν μία και μόνο κατάληξη. Τη δραματική συνέχιση του φαινομένου. 

Η βασική αιτία των αμβλώσεων παγκοσμίως δεν περιλαμβάνει τίποτα απʾ τα παραπάνω νομοθετημένα προαπαιτούμενα. Ο βασικός λόγος που τα κορίτσια οδηγούνται στις εκτρώσεις και τις συνέπειες αυτών, είναι η ανεπαρκής ενημέρωση κι εφαρμογή αντισυλληπτικών μεθόδων. Το 60% των εφήβων μʾ ενεργή σεξουαλική ζωή δεν έτυχαν ποτέ ενημέρωσης και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Δε μου λένε τίποτα εμένα όλες αυτές οι κραυγές κι οι δήθεν ταγμένες απόψεις, όταν το δικό μου και το δικό σου έφηβο κορίτσι κατέληξε σʾ ένα χειρουργικό κρεβάτι. Στη θεωρία όλα είναι τέλεια.

Ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός για το εγχείρημα μιας άμβλωσης σε ανήλικο κορίτσι;

Εσύ κι εγώ που ως «ενήλικες» δεν προνοήσαμε, δεν προβλέψαμε το μεγάλωμα των παιδιών μας. Δεν είδαμε μέσα στα μάτια τους την ανάγκη τους για έκφραση της σεξουαλικότητάς τους. Ή καλύτερα να πω ότι αγνοήσαμε ή κρύψαμε αυτή την ιδέα για όταν θα γίνουν μεγάλα παιδιά.

Βαριέμαι πολύ νʾ ακούω δικαιολογίες κι αμπελοφιλοσοφίες. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Δε θα φτάναμε να συζητάμε για εκτρώσεις, αν είχαμε εντάξει τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο σπίτι μας και στο σχολείο.

Δυστυχώς είναι ακόμη θέμα ταμπού. Γιατί αν θεωρείς εσύ, γονέα, ότι η έκτρωση είναι φόνος αλλά ταυτόχρονα κουβέντα για το σεξ και την αντισύλληψη ταμπού, τότε σαφέστατα δημιουργείς ένα επίδοξο φονιά, είτε έχεις γιο είτε κόρη.

Στην αντίθετη κοσμοθεωρία όπου η έκτρωση είναι επιλογή, απλά θέτεις τʾ ανήλικο παιδί σου να πάρει μια απόφαση ζωής και να υποβληθεί σε μια χειρουργική διαδικασία μʾ όλες τις συνέπειες αυτής.

Τα συναισθήματα που γεννιούνται άπειρα.

Θυμός, που δύο έφηβα παιδιά μέσα στην άγνοια και την ανωριμότητά τους δεν προστατεύονται και καλούνται στην αυγή της ύπαρξής τους να κόψουν το νήμα μιας ζωής ή να γίνουν γονείς . Να σταθούν μπροστά σʾ έναν, υπό εξέλιξη ακόμη, δικό τους αξιακό σύστημα και νʾ αποφασίσουν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Τρόμος, που ένα κορίτσι-γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία μιας χειρουργικής επέμβασης, πολλές φορές, υπό αντίξοες συνθήκες. Ένα κορίτσι που πολλές φορές δεν έχει περάσει καν από μια πρώτη γυναικολογική εξέταση. Ένα αγόρι που πολύ πιθανόν να φύγει από φόβο ή να θεωρήσει τον εαυτό του άμεσα και μοναδικά υπεύθυνο.

Πόσες αρνητικές σκέψεις κι ενοχές για κάτι που είναι τόσο όμορφο όπως είναι ο έρωτας.

Πόνος, όταν αντιληφθείς ότι το παιδί σου έχει 45% πιθανότητα μετά από την άμβλωση να έχει προβλήματα γονιμότητας. Δε θα συζητήσω καθόλου τα φαινόμενα θνησιμότητας, μετά από χειρουργεία «χασάπηδων», από ακατάσχετη αιμορραγία.

Ο κατάλογος ατελείωτος είτε υπέρ είτε κατά.  Η Διακήρυξη του Ο.Η.Ε. για τα δικαιώματα του «παιδιού» νομίζω ότι τα λέει όλα: «...το παιδί λόγω ελλείψεως φυσικής και διανοητικής ωριμότητος έχει ανάγκη ειδικής προστασίας, φροντίδας τόσο προ, όσο και μετά τη γέννησή του...».

http://www.ilov.gr/2016/01/mi-me-petas-mama.html