Η πίστη που στοιχίζει

Όσες φορές αυτά τα δύο

–Χριστιανισμός και κόσμος-

φαίνεται να συμπορεύονται,

μόνο μια εξήγηση υπάρχει:

Η Εκκλησία του Χριστού

έχει χάσει τον προσανατολισμό της

και φαντασιώνεται,

πως συμφιλιώθηκε ο λύκος με το αρνί.

Ηλία Λιαμή, Αρχισυντάκτη ιστοσελίδας catichisis.gr

Αγαπημένε μου φίλε,    Αγαπημένη μου φίλη,

Χριστιανισμός και κόσμος δεν θα μπορέσουν ποτέ να πορευθούν αρμονικά μέσα στην ιστορία. Και αυτό, διότι η φύση τους, η δομή τους, το DNA τους είναι διαφορετικό. Η Εκκλησία του Χριστού είναι κομμάτι της αιωνιότητας, που πρόσφερε στην ανθρωπότητα ο αναστημένος Χριστός. Ο κόσμος είναι κομμάτι της πεσμένης και θανατερής φύσης, που ξέκοψε από την Πηγή της ζωής και εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο. Από τότε, ο κόσμος έχει το δικό του κράτος, τους δικούς του μηχανισμούς, τους δικούς του νόμους, τα δικά του όπλα, τις δίκες του άμυνες και τη δική του αγάπη –αγάπη αρρωστημένη- για το σκοτάδι, που το υπερασπίζεται με μανία. («καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς·» Ιω. 3,19) Όποιος πάει να μεταμορφώσει την κατάσταση το κόσμου, μπαίνει σε μάχη, που μοιάζει εκ προοιμίου χαμένη. Τόσο χαμένη όσο η μάχη ανάμεσα στο αρνί και τον λύκο. («Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων·» Ματθ. 10,16)

Όσες φορές αυτά τα δύο –Χριστιανισμός και κόσμος-φαίνεται να συμπορεύονται, μόνο μια εξήγηση υπάρχει: Η Εκκλησία του Χριστού έχει χάσει τον προσανατολισμό της και φαντασιώνεται, πως συμφιλιώθηκε ο λύκος με το αρνί. Κι όσες φορές η ζωή το ανθρώπου μοιάζει να έχει ταχτοποιήσει και τα επίγεια και τα επουράνια, μόνο μια εξήγηση υπάρχει: Η πίστη έχει καταντήσει ένα θεωρητικό κατασκεύασμα από ωραίες ιδέες και διανοητικά σχήματα, στην πράξη όμως ο κόσμος έχει μπολιάσει την ψυχή με το κεντρί του θανάτου και την έχει πείσει πως οι ψευτοχαρές του –οι λίγες, οι προσωρινές και οι τόσο φτηνές- αποτελούν τη μόνη σιγουριά αυτής της ζωής.

Αυτή η περιγραφή ίσως και να μοιάζει πως υποκύπτει στην ευκολία του «άσπρο-μαύρο». Πράγματι, η ζωή είναι πιο περίπλοκη και τα διλήμματα της πολλές φορές βασανιστικά. Ο εχθρός δε είναι πάντα εμφανής και μάλιστα γίνεται ακόμη λιγότερο εμφανής όταν φωλιάζει μέσα μας, όταν είναι κομμάτι του εαυτού μας. Τα πάθη, οι αδυναμίες, οι μικροί ή μεγάλοι συμβιβασμοί δεν είναι εύκολο να διαγνωστούν, όταν έχουν γίνει ένα δεύτερο «εγώ», σάρκα από τη σάρκα μας, που δεν μπορεί να αποκολληθεί, παρά μόνο με πολύ πόνο.

Γενικά δεν τον θέλουμε τον πόνο. Λογικό και ανθρώπινο. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, στη ζωή αυτή, τα μεγάλα και τα αιώνια έχουν κόστος. Ο κόσμος μάς έπεισε, πως όσο λιγότερος πόνος, τόσο καλύτερη ζωή. Όπως όμως η έλλειψη πόνου στερεί τον άνθρωπο από μια βασική προειδοποίηση για μια αρρώστια, έτσι και κάθε άνθρωπος που βαδίζει τον δρόμο της ποιοτικής ζωής, δηλ. της πνευματικής ζωής, γνωρίζει πως κάθε βήμα προόδου δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τον πόνο του χωρισμού, χωρισμού από τα πικρά θέλγητρα της κοσμικής τάξης των πραγμάτων

Ο Απόστολος Παύλος, όταν γράφει την Β΄ προς Τιμόθεο επιστολή του, στην οποίαν ανήκει η σημερινή περικοπή, έχει γνωρίσει καλά το κόστος της σύγκρουσης με τον κόσμο, όπως και το κόστος της εσωτερικής αλλαγής. Όταν το χέρι του χαράζει τις γραμμές της επιστολής αυτής, είναι βαρύ από τις αλυσίδες της τελευταίας του αιχμαλωσίας. Ξέρει πως δεν έχει περισσότερη επίγεια ζωή. Δεν έχει όμως αιφνιδιαστεί. Ήξερε πως θα έφτανε αυτή η ώρα, όπως έφτασε κάποτε και η ώρα Εκείνου που γνώρισε και αγάπησε εκείνο το μεσημέρι στη Δαμασκό. Έχει όμως αποκτήσει μακρόχρονη σοφία και ξέρει πως η ανθρώπινη ιστορία πορεύεται μέσα από τη διαρκή σύγκρουση της ζωής με τον Θάνατο. Πιστεύει βέβαια στη νίκη της ζωής. Έχει υποστεί όμως όλα τα τραύματα της μάχης. Και προειδοποιεί τον αγαπημένο του Τιμόθεο, πως ο δρόμος που διάλεξε είναι δρόμος οδύνης, όμοιος με τις οδύνες της γέννας, γέννας ενός νέου κόσμου.

http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4277:i-pisti-pou-stoixizei&catid=33&Itemid=146