Εικόνες πολιτικής ηγεμονίας

Εικόνες πολιτικής ηγεμονίας

Ναπολέων Λιναρδάτος

Μετά από την επίθεση στον βουλευτή της ΝΔ, Βασίλη Οικονόμου, στα Εξάρχεια, o ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση όπου καταδίκαζε «απερίφραστα τη βίαιη επίθεση και τον ξυλοδαρμό», και το ερώτημα που θα ήταν το πρωτεύων σε μια λογική κοινωνία θα ήταν αν μια τέτοια ανακοίνωση θα μπορούσε κανείς να την πάρει στα σοβαρά. Πως θα μπορούσε η σοβαρή δημοσιογραφία την ίδια εβδομάδα αυτής της ανακοίνωσης να ερμηνεύσει την νέα νομοθετική πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ όπου αποποινικοποιούσε τις καταλήψεις σχολείων;

Μια κοινωνία που είναι σοβαρή ως προς το θέμα της αντιμετώπισης της βίας, το πρώτο πράγμα που θα είχε ως στόχο θα ήταν να μην θεσμοθετήσει την εκμάθηση της βίας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Γιατί τι άλλο είναι οι καταλήψεις εκτός από την παράνομη άσκηση βίας από μια ομάδα φερέλπιδων εξουσιαστών. Εδώ να σημειώσουμε την εννοιολογική τραγωδία στο όρο που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ μιλώντας ή γράφοντας για αντιεξουσιαστές. Πως είναι δυνατόν να αποκαλείς μια ομάδα που παράνομα και ετσιθελικά ασκεί βία αντιεξουσιαστές; Είναι ακραίοι εξουσιαστές, αλλά η διαφθορά της ελληνικής γλώσσας ήταν αναμενόμενη, μιας και η επικράτηση του όρου αντιεξουσιαστές εμπεριείχε την αναγκαιότητα να αποδεχτούν οι Έλληνες πολίτες την βία εκ αριστερών ως κάτι φυσιολογικό και ως εκδήλωση ενοχής όχι των θυτών, αλλά των θυμάτων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πέρυσι οι Έλληνες πολίτες δεχόντουσαν μια απίστευτη επιχείρηση προπαγάνδας, από τα ΜΜΕ και λοιπές αριστερές δυνάμεις, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στον εγκληματία και επίδοξο δολοφόνο Νίκο Ρωμανό να «σπουδάσει» (βλέπε: «Το δράμα του Νίκου Ρωμανού μας υποχρεώνει να ξανασκεφτούμε..» Παύλος Τσίμας.) Έπρεπε να πιστέψουμε ότι ο Ρωμανός πραγματικά ήθελε να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, κάτι που κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πιστέψει, κάτι που σχεδόν όλοι καταλάβαιναν ως μια δικαιολογία για να βγει ελεύθερος από την φυλακή ένας αμετανόητος εγκληματίας. Όμως η δύναμη ενός αριστερού κατεστημένου ήταν τόσο μεγάλη που παρουσίαζε το οφθαλμοφανές της υποθέσεως ως μια ακραία και επιλήψιμη άποψη. Ένα χρόνο μετά ο Ρωμανός θα βγάζει επιστολή όπου θα γράφει «Θεωρούμε όμως φυσιολογικό να επιτεθούμε με κάθε διαθέσιμο μέσο» σε όποιους αποφασίζει ότι είναι οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Ποιος από όλους του πολιτικούς ή δημοσιογράφους που υπερασπιζόταν με τέτοιο πάθος το δικαίωμα του Ρωμανού να «σπουδάσει», έχει κάνει την παραμικρή αυτοκριτική για αυτά που ειπώθηκαν έναν χρόνο πριν; Όπως οτιδήποτε άλλο που αποδεικνύει το παράλογο της αριστερής σοφιστείας που κυβερνά την Ελλάδα, έτσι εξαφανίστηκε από την συλλογική μας μνήμη ως μη γενόμενο η παράσταση «ο Ρωμανός θέλει να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων». Στην Ελλάδα, όταν η πραγματικότητα συγκρούεται με τα πιστεύω της αριστεράς, η πραγματικότητα πάντα χάνει.

Θα ήταν ακόμα υπουργός Παιδείας ο κ. Φίλης αν η γενοκτονία που αμφισβητεί δεν είχε να κάνει με Έλληνες, αλλά με κάποια άλλη εθνότητα; Ο κ. Φίλης μπορεί να αμφισβητεί την γενοκτονία των Ποντίων και να διορίζει έναν «ακαδημαϊκό» στην επιτροπή που καθορίζει το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων ο οποίος έχει την άποψη ότι οι Μακεδονομάχοι ήταν τζιχαντιστές, διότι στην σημερινή Ελλάδα μπορεί η οποιανδήποτε κριτική σε μια ξένη ομάδα ατόμων να είναι ταμπού, αλλά η φιλοπατρία είναι επίσης ταμπού. Ο κ. Φίλης και ο διορισθείς στην επιτροπή «ακαδημαϊκός», δεν ανελίχθηκαν πολιτικά και ακαδημαϊκά παρά τις ανθελληνικές τους απόψεις, αλλά λόγω αυτών των απόψεων.

Η περίοδος των εορτών και του νέου χρόνου θεωρείται πως πρέπει είναι μια περίοδος περισυλλογής. Αν κάτι θα πρέπει να αναλογισθούμε για το 2016 είναι πόσο στραβά έχουμε πάει ως χώρα και πόσα έχουμε καταστρέψει από όλα αυτά που είναι αναγκαία για την διατήρηση του ελληνικού έθνους. Ας ελπίσουμε ότι αυτό που ζούμε τώρα είναι η αποκορύφωση μιας μακράς παρακμιακής περιόδου και ότι σύντομα τα πράγματα θα αρχίσουν να πηγαίνουν προς το καλύτερο. Και να μην ξεχνάμε ότι αν δεν αρχίσουμε να αμφισβητούμε την πολιτική ηγεμονία της αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές, δεν πρόκειται να δούμε προκοπή.