Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ ΨΕΜΑ

Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ ΨΕΜΑ   Του Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

Α. Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ   Η φοινικική γραφή είναι απλώς και μόνο φθογγική γραφή, άρα διαφορετική από την Ελληνική. Ειδικότερα στη φοινικική γραφή: α) Οι λέξεις γράφονται χωρίς κενό μεταξύ τους και  σε οριζόντιες στήλες από δεξιά προς αριστερά, δηλαδή αντίθετα από την ελληνική, β) Με τόσα γράμματα όσα μόνο τα σύμφωνα και τα μακρά φωνήεντα των λέξεων.   ΦΟΙΝΙΚΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ       Σύμφωνα εδώ λογίζονται και τα συμπλέγματα μπ, γκ/νκ, ντ, κς,  που στη λατινική γράφονται με τα γράμματα b, G, D, X. Μακρά φωνήεντα λέγονται οι περιπτώσεις που έχουμε δυο αα, εε, οο… όπως π.χ. στις λέξεις Ισ-αα-κ, Σ-ιιν-, σ-ουου-ν, Βηθλ-εε-μ... Βραχέα φωνήεντα λέγονται οι περιπτώσεις που έχουμε ένα α, ε,ο.. μετα από σύμφωνα, π.χ.: καλό, Αβραμόπουλος… Τα φωνήεντα αυτά σημειώνονται με σημεία (= κουκίδες και γραμμούλες) που μπαίνουν πάνω ή κάτω από τα σύμφωνα που έχουν φωνήεν.    Στο φοινικικό αλφάβητο  υπάρχουν  22 γράμματα από τα οποία τρία, τα: alef, ayin, yod είναι για τα μακρά φωνήεντα και τα υπόλοιπα για τα σύμφωνα.   Στη φοινικική γραφή, αν μια λέξη αρχίζει από φωνήεν , όπως π.χ. η λέξη Α-ΒΡΑΑΜ, παίρνει στην αρχή της μια κάθετη γραμμή, το γράμμα  alef, και πάνω από αυτή  το ανάλογο σημείο του φωνήεντος. Αν μια λέξη έχει στο θέμα της μακρό φωνήεν (= δυο συνεχόμενα αα, εε, ουου, ιι, οο), όπως π.χ. οι λέξεις ΑΒΡΑΑΜ,  ΔΙΙΣΤΑΜΑΙ….μπαίνει μια άλλη γραμμή που πάνω της μπαίνει το ανάλογο σημείο του μακρού φωνήεντος.    Τα σημεία των φωνηέντων δεν φαίνονται σήμερα στις φοινικικές πινακίδες είτε γιατί τα έχει σβήσει ο χρόνος είτε γιατί έχουν παραληφθεί ως εννοούμενων, κάτι ως γίνεται και στην ελληνική με τα: πρβ, δρ, πχ… Μάλιστα για το λόγο αυτό δεν μπορούμε σήμερα να δούμε πώς επακριβώς προφέρονταν οι λέξεις που βλέπουμε στις αρχαίες επιγραφές των Φοινίκων. Αυτό και επειδή δεν έχουμε ακούσει και την προφορά τους, ώστε να εικάσουμε ποια πιθανόν φωνήεντα είχαν.     Σημειώνεται ότι στη Φοινικική γραφή: 1) Τα γράμματα έχουν όνομα και σχήμα ενός ζώου ή πράγματος ως εξής: alef = κεφαλή βοδιού,  beth = οικία, gimel = καμήλα, daleth = θύρα he = άγνωστο, βαβ = καρφί, ζαγιν = όπλο, χεθ = περίβολος, tεθ = φράκτης, ιοντ = χείρα, καφ = παλάμη, Λαμεντ = βούκεντρο (μαστίγιο), μεμ = ύδωρ, νουν = ιχθύς ή φίδι, σαμεξ = άγνωστο, αγιν = μάτι, πε = στόμα, σαδε = άγνωστο, κοφ  = άγνωστο,  ρες  = κεφάλι, σιμ = δόντι, ταβ = σημείο. 2) Τα γράμματα beth, gimel, daleth είναι για τα συμπλέγματα φθόγγων μπ, γκ/γγ, ντ, άρα είναι όπως ακριβώς τα λατινικά b, d, g, z και όχι όπως τα ελληνικά: β-ήτα, γ-άμα, δ-έλτα. Τα φοινικικά γράμματα beth, gimel, daleth, με μια κουκίδα πάνω ή κάτω από αυτά προφέρονται β, γ, δ, κάτι όπως συμβαίνει και στην Αραβική. Επίσης στη Φοινικική γραφή τα γράμματα teth, Zante προφέρονται Τ, Τσ/Τζ και  με μια κουκίδα πάνω ή κάτω από αυτά προφέρεται ως Θ, Ζ.   3) Δεν υπάρχουν κεφαλαία και μικρά γράμματα,  ούτε και ορθογραφικά σημεία (= το τονικό σημάδι, τα διαλυτικά, η  απόστροφος και τα σημεία στίξης), που υπάρχουν στην ελληνική.     ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ         2. ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛ. ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ   Ο Ηρόδοτος ( Τερψιχόρη 57 – 59), σχετικά με τον εφευρέτη της ελληνικής γραφής, αναφέρει τα εξής: «Οι δε Γεφυραίοι, οι οποίοι ήσαν οι Φονιάδες του Ίππαρχου, καθώς λένε αυτοί ήσαν από την Ερέτριαν, όμως, όπως εγώ υπολογίζω, αυτοί ήσαν Φοίνικες που ήρθαν μαζί με τον Κάδμο από τη Φοινίκη και κατοίκησαν στη χώρα που τώρα λέγεται  Βοιωτία λαμβάνοντας ως μερίδιο την Τανάγρα. Από εκεί οι Γεφυραίοι διώχθηκαν από τους Βοιωτούς και κατέφυγαν στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι τους δέχθηκαν ως πολίτες  με περιορισμούς, επειδή έκαναν πολλά αξιόποινα πράγματα που το ακατανόμαστό τους δεν μου επιτρέπει να τα πω. Οι Φοίνικες δε αυτοί, αυτοί που ήρθαν μαζί με τον Κάδμο και μέρος τους ήσαν οι Γεφυραίοι, πολλά και διάφορα μέρη κατοικήσαντες  σ'  αυτήν την χώρα (την Βοιωτία), εισήγαγαν και   τη διδασκαλία στους Έλληνες και μάλιστα τα γράμματα, που δεν ήταν πριν γνωστά   τους, νομίζω, αφού οι Φοίνικες λέγεται  ότι είναι αυτοί που ανακάλυψαν τα γράμματα και οι Έλληνες  στον χρόνο συγχρόνως με την αλλαγή της γλώσσας (της φωνής) τους μετέβαλαν και την διάταξη των γραμμάτων ("τον ρυθμόν").  Διαβιούντες τότε οι Ίωνες με τους Γεφυραίους παρέλαβαν από αυτούς τα γράμματα  και λίγα  απ' αυτά τα μεταρρύθμισαν και ως απ' αυτό, και δικαίως, τα μεταρρυθμισμένα,  τα ονόμασαν Ιωνικά, μια και ήταν δικής τους εφεύρεσης και τα υπόλοιπα Φοινικικά ως εισαγωγής από  τους Φοίνικες.... ....  Εγώ ο ίδιος είδα Καδμήϊα γράμματα στο ιερό του Απόλλωνα του Ισμηνίου στη Θήβα της Βοιωτίας σε επιγραφές που στηρίζονταν σε τρίποδες, πολλά από τα οποία ήσαν όμοια με τα Ιωνικά….» (Ηρόδοτος, Tερψιχόρη 57 – 59) ………………………………………………………….. «Οι δε Γεφυραίοι, των ήσαν οι  φονέες οι  Iππάρχου, ως μεν αυτοί λέγουσι, εγεγόνεσαν εξ Ερετρίης την αρχήν, ως δε εγώ αναπυνθανόμενος  ευρίσκω, ήσαν Φοίνικες των συν Κάδμω απικομένων Φοινίκων ες γην την νυν Βοιωτίην καλεομένην, οικεον δε της χώρης ταύτης απολαχόντες την Ταναγρικήν μοίραν. Εντευθεν δε, Καδμείων πρότερον εξαναστάντων υπ' Αργείων, οι Γεφυραιοι ούτοι δευτέρα υπό Βοιωτών εξαναστάντες ετράποντο επ' Αθηνέων. Αθηναιοι δε σφεας επί ρητοισι εδέξαντο σφέων αυτων πολιήτας, πολλών τεων και ουκ αξιαπηγήτων επιτάξαντες εργεσται. Οι δε Φοίνικες ούτοι, οι συν Κάδμω απικόμενοι, των ήσαν οι Γεφυραιοι, άλλα τε πολλά οικίσαντες ταύτην την χώρην εσήγαγον διδασκαλία ες τους Έλληνες και δη τα γράμματα, ουκ εόντα πριν  Ελλησι ως εμοί δοκέειν, πρώτα μεν τοισι και άπαντες χρέωνται   Φοίνικες΄ μετά δε χρόνου προβαίνοντες άμα τη φωνή μετέβαλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων. Περιοίκεον δε σφεας τα πολλά των χώρων  τούτων τον χρόνον Ελλήνων Ίωνες", οι παραλαβόντες διδαχή παρά    των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρρυθμίσαντές σφεων ολίγα εχρέωντο,  χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ και το δίκαιον έφερε εσαγόντων  Φοινίκων  ες την  Ελλάδα, φοινικήϊα κεκλησθαι....   ίδον δε και αυτός Καδμήϊα γράμματα εν τω ιρω   του   Απόλλωνος του Ισμηνίου εν Θήβησι τησι Βοιωτων επί τρίποσι τρισί εγκεκολαμμένα, τα πολλά ομοια εόντα τοισι Ιωνικοισι»...  (Ηρόδοτος, Tερψιχόρη 57 - 59) ……………………………………………………………………………. Και επειδή ο Ηρόδοτος είπε τα ως άνω, σήμερα πολλοί ισχυρίζονται ότι οι ‘Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες και οι Φοίνικες σχημάτισαν το αλφάβητό τους  από  ιδεογράμματα ως εξής: Alef - άλφα = κεφαλή βοδιού,  beth - βήτα = οικία, gimel – γάμα = καμήλα, daleth – δέλτα – θύρα, he – χι = άγνωστο, βαβ - βήτα = καρφί, ζαγιν – ζήτα = όπλο, χεθ - ήτα = περίβολος, τεθ – θήτα = φράκτης, ιοντ – ιώτα = χείρα, καφ – κάπα = παλάμη, λαμεντ – λάμδα = βούκεντρο (μαστίγιο), μεμ – μι = ύδωρ, νουν – νι = ιχθύς ή φίδι, σαμεξ – ξι = άγνωστο, αγιν – όμικρον = μάτι, πε – πι = στόμα, σαδε = άγνωστο, κοφ  = άγνωστο,  ρες – ρω = κεφάλι, σιμ – σίγμα = δόντι, ταβ – τάφ = σημείο.   Ωστόσο παρατηρώντας τα ως άνω λεγόμενα του Ηρόδοτου βλέπουμε ότι μιλά με τα «ως δε εγώ αναπυνθανόμενος ευρίσκω» και «ως εμοι δοκέειν» (= «όπως εγώ υπολογίζω», «νομίζω»), άρα κάνει μια προσωπική υπόθεση για εκείνο που εφεύρε τα γράμματα κλπ, και δεν αναφέρει πραγματικά γεγονότα και συνεπώς ως τέτοια μπορεί να είναι και λάθος. Και είναι  λάθος είπε από λάθος πληροφορίες είτε από λάθος υπολογισμούς, γιατί: 1) Ο Διόδωρος Σικελιώτης (3,67,  5 - 57 και 5, 74) και τα αρχαιολογικά ευρήματα (οι αρχαίες πινακίδες που έχουν βρεθεί στην Κνωσό, Πύλο, Μυκήνες κλπ ) διαψεύδουν τον Ηρόδοτο στο ότι οι Έλληνες δεν είχαν γραφή πριν να έρθουν οι Φοίνικες στην Ελλάδα.  Είχαν μια άλλη γραφή, την καλούμενη από τον Διόδωρο Πελασγική και από τον Έβανς Γραμμική. 2) Το Ψήφισμα Δημοφώντος (Ανδοκίδης, "Περί των μυστηρίων" 96 - 98) και οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς: Αριστοτέλης (Αθηναίων Πολιτεία, κεφ.18), Θουκυδίδης (Α, 20-21 , Στ 53 - 60),  Πλάτων (Ίππαρχος 229 b – e) κ.α. αναφέρουν ότι ο Ίππαρχος ήταν γιος του τύραννου των Αθηνών Ιππία και ανώμαλος σεξουαλικά, ο οποίος  δολοφονήθηκε όχι από τους Φοίνικες Γεφυραίους, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, αλλά από τους δημοκρατικούς αδελφούς Αρμόδιο και  Αριστογείτονα κατά το κίνημα των δημοκρατικών εναντίων των τυράννων και γι αυτό οι δημοκρατικοί Αθηναίοι τελούσαν στη μνήμη τους αθλητικούς αγώνες. Επομένως αυτά που αναφέρει ο Ηρόδοτος για τους Φοίνικες Γεφυραίους δεν είναι αλήθεια. 3) Πράγματι πολλοί λαοί, όπως οι Εβραίοι κ.α., πήραν το αλφάβητό τους από τους Φοίνικες και ως εξ αυτού και δικαίως λένε ότι οι Φοίνικες ανακάλυψαν πρώτοι τα γράμματα. Όμως αυτό δε σημαίνει και ότι  και οι Έλληνες πήραν τη γραφή τους (= τη γραφή που έχουν μετά από τη γραμμική) από τους Φοίνικες.  Αν οι Έλληνες είχαν πάρει τα γράμματα από τους Φοίνικες, η ελληνική και η Φοινικική γραφή  θα είχαν το ίδιο σύστημα γραφής, κάτι που δεν ισχύει. Η ελληνική γραφή έχει εντελώς διαφορετικό σύστημα γραφής απ΄ότι η φοινικική  και ως εξ αυτού και διαφορετική ποσότητα και είδος γραμμάτων. 4) Οι φθόγγοι δεν αλλάζουν στο χρόνο.  Αλλάζουν μόνο οι φθογγικές συνθέσεις τους στα συστατικά στοιχεία των λέξεων (θέμα ή ρίζα και κατάληξη) με πρόσθεση, αφαίρεση, εναλλαγή και μετάθεση φθόγγου ή φθόγγων, πρβ π.χ.:  δένδρον > δέντρο, κόνις > σκόνη, πυρία > σπύρτα, Βενετία > Ενετία. μέρη > μέλη….. 5) Αρχικά στην Ελλάδα κάθε ελληνική πόλη κράτος είχε και δικό της αλφάβητο και από τον 5ο αι π.Χ. καθιερώθηκε ως κοινό το Ιωνικό και γι αυτό τα γράμματα του κοινού λέγονταν ιωνικά και όχι για τους λόγους που νομίζει ο Ηρόδοτος. Καθιερώθηκε το Ιωνικό ως κοινό, επειδή  οι Ίωνες είχαν επιπλέον στο αλφάβητό τους τα γράμματα Η, Ω , που μαζί με τα Ω = Ο,  Ε = ΑΙ, Ι = ΕΙ  = Υ.. γίνεται καλύτερα υπόδειξη των  μερών λόγου και διάκριση των ομοήχων λέξεων, πρβ: ΚΑΛΟ & ΚΑΛΩ, ΚΑΛΗ & ΚΑΛΕΙ & ΚΑΛΟΙ  …     Σημειώνεται ότι: Α) Το Πάριο χρονικό, ο  Διόδωρος Σικελιώτης (Μ, Απόσπασμα 3 και 1, 23-24 και 28-29), ο Εκαταίος Μιλήσιος (Στράβων 7, 321),  ο Ηρόδοτος (Α 54 – 58 κ.α) κ.α., αναφέρουν ότι  οι Φοίνικες, οι Δαναοί και οι Εβραίοι πριν από τα Τρωικά, συγκεκριμένα το 1500 π.Χ.,  διώχτηκαν από την Αίγυπτο και από αυτούς οι Εβραίοι πήγαν στην Ιουδαία, οι Δαναοί  στη Ρόδο και από εκεί στην Πελοπόννησο και οι Φοίνικες στη χώρα που από το όνομά τους ονομάστηκε Φοινίκη. Από εκεί μετά κάποιοι Φοίνικες με αρχηγό τον Κάδμο πήγαν το έτος 1519 π.Χ.  στη Βοιωτία και έκτισαν τη Θήβα ή Καδμεία.   Επομένως ο Ηρόδοτος έχει δίκιο που λέει  ότι είδε επιγραφές με φοινικικά γράμματα στη Θήβα, αφού οι αρχαίοι Θηβαίοι ήσαν Φοινικικής καταγωγής και μετά τα τρωικά έπαθαν επιμειξία με τους Έλληνες.  Β) Ο Πλάτωνας στον Τιμαίο αναφέρει ότι όταν επισκέφτηκε ο Σόλωνας την Αίγυπτο οι Αιγύπτιοι του είπαν ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός ήταν 1000 χρόνια πιο παλιός του δικού τους, όμως οι Έλληνες τότε δεν το ήξεραν, επειδή ο ελληνικός πολιτισμός και τα μνημεία του είχαν καταστραφεί πολλά χρόνια πριν από κατακλυσμό.       ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ    Ο Διόδωρος Σικελιώτης (3,67,  5 - 57 και 5, 74) αναφέρει ότι  σύμφωνα με το Διονύσιο Σκυτέα, ένα αρχαιότερό του ιστορικό, στην Ελλάδα πριν από τη σημερινή ελληνική γραφή υπήρχε μια άλλη, η Πελασγική. Η γραφή αυτή ονομάστηκε από τον Εβανς   «Γραμμική», επειδή τα γράμματα της είναι διάφορες γραμμές και όχι εικόνες (ιδεογράμματα) ή σφήνες, όπως συμβαίνει στις άλλες αρχαίες γραφές. Ο Διόδωρος αναφέρει επίσης ότι τα γράμματα δεν είναι  έργο των Φοινίκων, όπως λέγεται, αλλά των Πελασγών (= οι αυτόχθονες κάτοικοι της Ελλάδας, που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς,  Καδμείους ή Θηβαίους, Πέλοπες κ.α., αποτέλεσαν μετά το ελληνικό έθνος), τα οποία ιδιοποιήθηκαν οι Φοίνικες, όταν λόγω κατακλυσμού αφανίστηκαν τα ελληνικά γραπτά μνημεία, ενώ αυτοί απλώς μεταβάλανε το σχήμα τους, πρβ: <<Στους Έλληνες λέγεται ότι πρώτος ανακάλυψε τους ρυθμούς και το τραγούδι ο Λίνος και όταν ο Κάδμος έφερε από τη Φοινίκη τα λεγόμενα γράμματα, πρώτος αυτός μετέφερε στην ελληνική γλώσσα, όρισε την ονομασία του καθενός και χάραξε το σχήμα τους. Γενικώς όλα μαζί τα γράμματα ονομάστηκαν φοινικικά, επειδή μεταφέρθηκαν στους Έλληνες από τους Φοίνικες, ειδικά όμως, επειδή πρώτοι οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν τους φερόμενους χαρακτήρες προσαγορεύτηκαν Πελασγικά……. Ο Λίνος, λοιπόν, λένε πως συνέταξε με Πελασγικά γράμματα αφήγημα με τις πράξεις του πρώτου Διόνυσου και τους λοιπούς μύθους και τα άφησε στα απομνημονεύματά του. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποίησαν τα Πελασγικά γράμματα ο Ορφέας και ο Προναπίδης, που ήταν δάσκαλος του Ομήρου και εμπνευσμένος τραγουδοποιός. Το ίδιο και ο Θυμοίτης…. (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 3, 67) «Οι Ηλιάδες ( = οι αρχαίοι κάτοικοι της Ρόδου) αναδείχθηκαν ανώτεροι από όλους στη μόρφωση και κυρίως στην αστρονομική. Εισηγήθηκαν πολλά σχετικά με τη ναυτιλία και όρισαν τον χωρισμό της ημέρας σε ώρες….. Ο (Ρόδιος) Ακτίς βάζοντας πλώρη για την Αίγυπτο ίδρυσε εκεί τη λεγόμενη Ηλιούπολη, δίνοντας το όνομα του πατέρα του (Ήλιου). Από αυτόν έμαθαν αργότερα οι Αιγύπτιοι τα θεωρήματα της αστρονομίας. Όταν, όμως, έγινε ο κατακλυσμός στην Ελλάδα, από τις βροχοπτώσεις χάθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι. Μαζί με εκείνα συνέβηκε να καταστραφούν και τα γραπτά μνημεία και γι αυτή την αιτία, οι Αιγύπτιοι, βρίσκοντας την ευκαιρία, ιδιοποιήθηκαν όλα τα περί αστρονομίας και επειδή, λόγω της άγνοιάς τους, οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεσθούν τις γραπτές μαρτυρίες, ενισχύθηκε η άποψη ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν τα άστρα. Με τον ίδιο τρόπο, μολονότι οι Αθηναίοι ίδρυσαν πόλη στην Αίγυπτο, που την ονόμαζαν Σαίνς, το γεγονός ξεχάστηκε λόγω του κατακλυσμού. Γι αυτές, λοιπόν, τις αιτίες πολλές γενιές αργότερα ο Κάδμος του Αγήνορα θεωρήθηκε ότι πρώτος αυτός έφερε τα γράμματα από τη Φοινίκη στην Ελλάδα και από τον καιρό του Κάδμου και στο εξής πίστευαν για τους Έλληνες πως έκαναν πάντα συμπληρωματικές ανακαλύψεις στην επιστήμη των γραμμάτων, καθώς ένα είδος καθολικής άγνοιας κατείχε τους Έλληνες…….  ( Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 5, 57) Στις Μούσες, δόθηκε από τον πατέρα τους, η ανακάλυψη των γραμμάτων και η σύνθεση των επών, η λεγόμενη ποιητική. Σε εκείνους που λένε πως οι Σύριοι είναι οι εφευρέτες των γραμμάτων, πως οι Φοίνικες  τα έμαθαν από εκείνους  και τα παρέδωσαν στους Έλληνες  και πως αυτοί οι Φοίνικες ήταν εκείνοι που έπλευσαν με τον Κάδμο στην Ευρώπη και πως γι αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα φοινικικά, απαντούν πως οι Φοίνικες δεν ήταν οι αρχικοί εφευρέτες και πως το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν τη μορφή των γραμμάτων και, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων χρησιμοποίησε αυτό το είδος των γραμμάτων, γι αυτό τους δόθηκε η παραπάνω ονομασία…… >> (Διόδωρος Σικελιώτης. βίβλος 5, 74)   Η Πελασγική (Γραμμική) Γραφή καταργήθηκε μετά το 1200/1100 π.Χ. (δηλαδή κάπου μεταξύ Τρωικού πολέμου και καθόδου Δωριέων) και επινοήθηκε η σημερινή αλφαβητική, αφού μετά την εποχή αυτή δεν έχουν βρεθεί επιγραφές γραμμένες με τη γραφή αυτή, ενώ από τον 1000/900 π.Χ. και εξής βλέπουμε πάμπολλα γραπτά μνημεία με τη σημερινή Ελληνική Γραφή.      Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΗΘΗΣ (Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ)   Σύμφωνα με το βιογράφο και φιλόσοφο Πλούταρχο (βλέπε το έργο του «ΗΘΙΚΑ ή Περί της Ηροδότου κακοηθείας»), ο Ηρόδοτος ήταν μεν πάρα πολύ καλός συγγραφέας, όμως έγραψε πολλά ανακριβή πράγματα, όπως ότι οι Γεφυραίοι, Έπαφος, ο Κάδμος, ο Ηρακλής, η Ιώ κ.α.  ήταν Φοίνικες ή Αιγύπτιοι και όχι Έλληνες, κάτι για το οποίο ο Πλούταρχος δε συμφωνούσε και γι αυτό τον απεκάλεσε «Κακοήθη».  Η αιτία, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, για την οποία ο Ηρόδοτος έγραψε τα ως άνω αναληθή πράγματα για τους καταγόμενους εκ της Θήβας (Κάδμο, Ηρακλή κλπ) ήταν το ότι ο Ηρόδοτος  είχε ζητήσει χρήματα από τους Θηβαίους, για να τους εκθειάζει και κείνοι δεν του έδωσαν, καθώς και για το ότι οι Θηβαίοι είχαν μηδίσει ή δε φέρθηκαν όπως έπρεπε στη μάχη των Θερμοπυλών (κάτι για το οποίο και ο  Πλούταρχος δε συμφωνούσε, δικαιολογούσε όμως την αιτία που το έκαναν) και μ’ αυτό τρόπο ο Ηρόδοτος τους εκδικούνταν. Λέει συγκεκριμένα:  «τον γαρ ΄Επαφον και την Ιώ και τον Ιασον και τον Αργον ολως αφηκε, φιλοτιμούμενος μη μόνο αλλους  Ηρακλεις Αιγυπτίους και Φοίνικας αποφαίνειν, αλλά και τούτον τον Ηρακλή, ον αυτός τρίτον γεγονέναι φησίν, ε[ις βαρβάρους αποξενωσαι της Ελλάδος,.... (Πλούταρχος «Κακοήθειες Ηρόδοτου» 857, 14 F)  «Αριστογείτονα μέντοι ουκέτι κύκλω και κακώς, αλλ΄αντικρυς δια πυλων εις Φοινίκην εξελαύνει, Γεφυραιον γεγονέναι λέγων ανέκαθεν΄ τους δε Γεφυραίους ουκ απ΄  Ευβοίας ουδ΄ Ερετριεις, ώσπερ οιονται τινες, αλλά Φοίνικας είναι φησιν, αυτός ούτω πεπυσμένος»....  (Πλούταρχος «Κακοήθειες Ηρόδοτου» 860, 23, F) <<Αριστοφάνους δε του Βοιωτού γράψαντος ότι χρήματα μεν αιτήσας ουκ {έλαβε παρά Θηβαίων....>> (864, 31 d) <<Τους δε Θηβαίους πρώτον μεν φησι μετά των Ελλήνων  εόντας μάχεσθαι  υπ’ ανάγκης εχόμενους..… αποσχισθέντες οι Θηβαίοι χείρας τε προέτειναν και ήσον των βαρβάρων, λέγοντες τον αληθέστατον των λόγων, ως μήδισαν και γη και ύδωρ έδοσαν βασιλεί, υπό δ’ ανάγκης εχόμενοι εις Θερμοπύλας…. Ειτ΄ ου δήλος εστιν ιδιαν τινά προς Θηβαίους έχων οργήν και δυσμένειαν, υφ’ ης ου μόνο διέβαλε ψευδώς και αδίκως την πόλιν, αλλ ουδέ του πιθανού  της διαβολής εφρόντισεν, ουδ  όπως αυτός εαυτω τα αναντια λέγων παρ’  ολίγους  ανθρώπους ου  φανειται συνειδώς;>> ( Πλούταρχος «Κακοήθειες Ηρόδοτου» 865, β)   Και έχει δίκιο ο Πλούταρχος να τα «ψέλνει» στον Ηρόδοτο, αφού τα όσα λέει π.χ. σχετικά με τη δολοφονία του Ίππαρχου και τους Γεφυραίους, είναι εντελώς άσχετα με εκείνα που αναφέρουν οι Αριστοτέλης (Αθηναίων Πολιτεία, κεφάλαιο 18), Θουκυδίδης (ιστορία Α, 19 – 20 και Ιστορία ΣΤ, 54 - 60),  Πλάτων (Ίππαρχος 229 b – e) και το Ψήφισμα του Δημοφώντος (Ανδοκίδης, "Περί των μυστηρίων" 96 - 98), πρβ:    «Ο Πεισίστρατος, ένας δίγαμος στρατηγός που κατέλαβε δια των όπλων την εξουσία των Αθηνών,  όταν πέθανε πήραν την εξουσία οι γιοι του, ο Ιππίας και ο  Ίππαρχος (από νόμιμο γάμο του Πεισίστρατου) και ο Ιοφών και  ο Ηγησίστρατος ή Θεσσαλός  ( από παράνομο γάμο). Οι αδελφοί αυτοί, και  ως πάντα μας λέει ο Αριστοτέλης, πέρα του ότι ήσαν τύραννοι (αντιδημοκρατικοί ή χουντικοί λέμε σήμερα) ήσαν και ανήθικοι. Ο  Ίππαρχος έρεπε σε παιδικούς έρωτες (δηλ.  ήταν παιδεραστής  ως θα  λέγαμε σήμερα) και  ο Ηγησίστρατος ήταν ψεύτης, υβριστής και ομοφυλόφιλος  που αγάπησε ερωτικά ("ερασθείς") τον Αρμόδιο. Μάλιστα επειδή ο Αρμόδιος δεν ανταποκρινόταν στις ανώμαλες ορέξεις του Ηγησίστρατου, ο τελευταίος δε  συγκρατούσε  την οργή του, αλλά και κατά    τα  άλλα δείκνυε προσβλητική στάση κατά του πρώτου. Τον αποκάλεσε και δημοσίως μαλάκα ("λοιδορήσας τι τον Αρμόδιον ως μαλακόν όντα" ) και εμπόδισε την αδελφή του στο να πάει στη γιορτή των Παναθηναίων ως κανηφόρος παρθένος. Όλα αυτά  εξόργισαν τα αδέλφια Αριστογείτονα και Αρμόδιο και τους φίλους  τους,   με  συνέπεια να λάβουν μέρος  στο ανατρεπτικό  κίνημα των δημοκρατικών εναντίον των τυράννων την  ημέρα της πομπής (λιτανείας) των Παναθηναίων.  Ωστόσο οι δημοκρατικοί πραξικοπηματίες  παρατηρώντας στην πομπή τον τύραννο Ιππία να συνομιλεί  στην Ακρόπολη φιλικά με έναν δημοκρατικό πραξικοπηματία (φίλο του Αριστογείτονα), νόμισαν ότι   αυτός τους πρόδιδε και θέλοντας να  κάνει κάτι ο  Αρμόδιος  πριν συλληφθεί, πρόλαβε και φόνευσε τον Ίππαρχο  στο   Λεωκόριον, βλάπτοντας έτσι το όλο ανατρεπτικό κίνημα των δημοκρατικών.  Στη συνέχεια   από τα δυο αδέλφια φονεύθηκε επιτόπου ο Αρμόδιος   και ο Αριστογείτονας κλείστηκε  στη φυλακή, όπου αργότερα το φόνευσε  και αυτόν ο Ιππίας,... Ακολούθως, και ως πάντα λέει ο Αριστοτέλης, όταν  αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, θεσμοθετήθηκε  ο εκάστοτε πολέμαρχος να διοργανώνει επιτάφιους αγώνες προς τιμή  των πεσόντων στις μάχες και να κάνει επιμνημόσυνες τελετές για τον Αρμόδιο και Αριστογείτονα.   ("Αθηναίων Πολιτεία" ,  Κεφ.  18)    ‘Εδοξε τη βουλή και τω δήμω..... Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη τήν Αθήνησιν..... Εάν δε τις κτείνων τινά τούτων αποθάνη ή επιχειρών,  ευ ποιήσω αυτόν τε και τούς παίδας τούς εκείνου καθ άπερ Αρμόδιον τε και Αριστογείτονα και τούς απογόνους αυτών...       (Ανδοκίδης, "Περί των μυστηρίων" 96 - 98)     Σημειώνεται επίσης  ότι: 1) Ο Ηρόδοτος (Τερψιχόρη 57 – 59), όπως είδαμε πιο πριν, αναφέρει ότι οι Γεφυραίοι, όταν πήγαν στην Αθήνα, εκτός από τη δολοφονία του Ίππαρχου έκαναν και πάρα πολλά άλλα άσχημα πράγματα που όμως δεν τα κατονομάζει με το αιτιολογικό του ακατονόμαστου.  Φυσικά εδώ ο Ηρόδοτος υπονοεί την τυραννική διακυβέρνηση και τον ανήθικο βίο των Πεισιστρατιδών. Επομένως ο Ηρόδοτος  αποσιωπά σημαντικά γεγονότα για τη δημοκρατία και συνάμα αποδίδει σε άλλους, στους Φοίνικες, όχι μόνο τη δολοφονία του Ίππαρχου, αλλά και τα ακατονόμαστα που έκανε ο ίδιος ο τύραννος των Αθηνών Ίππαρχος. 2) Προφανώς ο Ηρόδοτος αποσιώπησε – παραποίησε τη διαμάχη μεταξύ των Αθηναίων δημοκρατικών και αντιδημοκρατικών (τυράννων), καθώς και τον ανήθικο βίο των Τύραννων Πεισιστρατιδών, επειδή τα γεγονότα  αυτά ήταν κάτι που αδικούσε  τη μεγάλη ιστορία και πολιτισμό της Αθήνας, κάτι που δεν έβρισκε λογικό ο Πλούταρχος. 3) Αν και ο Ηρόδοτος αποσιώπησε τον ανήθικο βίο των Τυράννων της Αθήνας κ.τ.λ.,  όταν πήγε στην Αθήνα έγινε αποδεκτός με τιμές ακόμη και από τους δημοκράτες Αθηναίους. Και αυτό, επειδή στα βιβλία του, αν και μη Αθηναίος, υμνεί - εκθειάζει όλους τους Αθηναίους για τον πολιτισμό και την ιστορία τους, και ιδιαίτερα για τη νίκη τους εναντίων των βαρβάρων και πολυπληθέστερων Περσών.       3. ΣΥΓΚΡΙΣΗ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΤΗ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ   Συγκρίνοντας την Ελληνική με τη Φοινικική Γραφή βλέπουμε ότι: 1) Η Φοινικική Γραφή έχει γράμματα μόνο για τα σύμφωνα και σημεία για τα φωνηέντα, άρα οι Φοίνικες δεν έχουν καμιά σχέση με τα ελληνικά γράμματα των φωνηέντων : Α, Ε, Ι , Ο, Υ, Η, Ω, καθώς και τα δίψηφα ΟΥ, ΑΙ, ΕΙ, ΟΙ…  2) Τα φοινικικά γράμματα «μπεθ, γκιμελ, ντάλεθ», αν και μοιάζουν κάπως με τα ελληνικά «βήτα, γάμα, δέλτα», δεν υπάρχουν στην ελληνική γραφή (υπάρχουν μόνο στη λατινική, είναι τα: B, G, D), γιατί  παριστάνουνε συμπλέγματα, που στην ελληνική γράφονται αναλυτικά: ΜΠ, ΓΓ/ΝΚ, ΝΤ, ενώ με τα ελληνικά γράμματα Β-ήτα,  Γ-άμα, Δ-έλτα γράφονται οι φθόγγοι β, γ, δ. Επομένως οι Φοίνικες δεν έχουν σχέση με τα ελληνικά γράμματα Β(β), Γ(γ), Δ(δ). Στη λατινική W/ V = β και Υ/J = γ. 3) Τα ελληνικά γράμματα Θ,  Ζ, Ψ   δεν υπάρχουν στη Φοινικική ούτε και στη  Λατινική, άρα και αυτά τα γράμματα είναι ελληνικής επινόησης. Στη Λατινική  Ζ = ζ ή τσ/τζ, ενώ ΤΗ = δ ή θ. 1) Η Φοινικική Γραφή έχει διαφορετικό σύστημα γραφής απ΄ό,τι η Ελληνική και ως εξ αυτού και διαφορετική ποσότητα και είδος γραμμάτων. Στη Ελληνική Γραφή υπάρχουν οι παραλλαγές ( ομόηχα γράμματα): Ο = Ω, Ε = ΑΙ, Η = Ι = Υ = ΕΙ = ΟΙ..,  με τα οποία γίνεται διάκριση των ομόηχων λέξεων, πρβ ΛΕΙΠΕΙ & ΛΙΠΗ & ΛΟΙΠΟΙ & ΛΥΠΗ .., γράμματα που δεν υπάρχουν στη Φοινικική γραφή,  άρα η φοινικική γραφή είναι μόνο φθογγική γραφή και ως εξ αυτού είναι με λιγότερα γράμματα, άρα και με λιγότερη γραμματική αξία   Επομένως και κατόπιν των ως άνω τα μόνο όμοια γράμματα που υπάρχαν και στις δυο γραφές είναι τα: Μ, Ν, L, R, Σ, Κ,  h, Τ,  Π, V, F, Ξ, δηλαδή 12 από τα 24  ψηφία ή από τα 28 (μαζί με τα δίψηφα) γράμματα του αρχαίου ελληνικού αλφάβητου. Και αυτό μόνο αρχικά, γιατί μετά (επί Αλεξανδρινής και βυζαντινής περιόδου) οι Έλληνες κατάργησαν όλα τα γράμματα που είχαν μέχρι τότε και επινόησαν από τη μια τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ(γ)…, και από την άλλη τα ορθογραφικά σημεία: τονικό σημάδι, διαλυτικά, απόστροφο, σημεία στίξης κλπ, τα οποία δεν υπάρχουν στη Φοινικική γραφή και συνεπώς: α)  σήμερα η ελληνική γραφή είναι εντελώς άσχετη με τη φοινικική, Β) Είναι παράλογο να λέμε σήμερα τουλάχιστον ότι οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο ή τα γράμματα από τους Φοίνικες.   Παρατήρηση: 1) Στη τραγωδία «Παλαμήδης» του Ευριπίδη (Αποσπ.578), της οποίας σώζεται μόνο ένα μικρό μέρος της,   αναφέρεται ότι «Παλαμήδης, Επίχαρμος και Σιμωνίδης εποίησαν το Αλφάβητον». Ομοίως στο λεξικό Σουίδα αναφέρεται ότι "Παλαμήδης Ναυπλίου και Κλημένης Άργείος εύρετής γέγονε του J στοιχείου και του θ καί τό φ καί του χ...». Σε άλλη δε σελίδα του ίδιου λεξικού αναγράφεται: «Κόρινος ίλιεύς έποποιός των πρό Όμηρου... πρώτος γράψας τήν Ίλιάδα έτι των Τρωικών συνιστα­μένων.Ην δε Παλαμήδους μαθητής καί έγρα­ψε τοις ύπό Παλαμήδους εύρεθείσοις δωρικοΐς γράμμασι». 2) Το ότι η Ελληνική Γραφή είναι ένα καθαρά ελληνικό δημιούργημα φανερώνεται και από το ότι μόνο σ΄ αυτή μιλούμε για φθόγγους, σύμφωνα και φωνήεντα, για συλλαβές, για ορθογραφία, για κανόνες κλπ ή αυτά στις άλλες γλώσσες λέγονται με ελληνικές ονομασίες τους.     ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ    Πολλοί λένε ότι το ελληνικό αλφάβητο προέκυψε από το φοινικικό προσθέτοντας απλώς και μόνο οι Έλληνες τα γράμματα για τα φωνήεντα. Ωστόσο αυτό είναι λάθος, γιατί πέρα των άλλων στην ελληνική γραφή υπάρχουν επιπλέον τα εξής γράμματα και σημεία: Α) Τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ(γ)…  Τα μικρά γράμματα: α, β, γ… δεν είναι για απλοποίηση της γραφής («επισεσυρμένη γραφή»), όπως λέγεται, αλλά επινοήθηκαν για ετυμολογικούς λόγους. Με κεφαλαίο γράμμα γράφεται το αρκτικό γράμμα κάθε περιόδου (πρότασης), για διακρισή τους, καθώς και το αρκτικό γράμμα κάθε κύριου ονόματος, για διάκριση τους από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, πρβ, π.χ.: αγαθή & Αγαθή, νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος..   Β) Τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & Α(αι), Ι(ι) & Η(η) & Υ(υ)& ΟΙ(οι)… Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ)  δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως λέγεται, αλλά γράμματα που προέκυψαν από παραποίηση του σχήματος των  Ι(ι), Ο(ο), με σκοπό να δημιουργηθούν τα ομόφωνα γράμματα (ενός ή δυο στοιχείων): Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… με τα οποία, βάσει κανόνων, γίνεται στη  γραφή υπόδειξη της  ετυμολογίας (του μέρους ή του τύπου κ.τ.λ.) των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.) και έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβλ π.χ.: κουτί & κουτή & κουτοί, λύρα & λίρα. Δηλαδή τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… είναι κάτι ως τα κεφαλαία και μικρά γράμματα και τα οποία μας χρειάζονται στη γραφή, για να  υποδείχνουμε στο θέμα τη ρίζα μιας παράγωγης λέξης, πρβ π.χ. Κρήτη > Κρητικός & κρίση, κριτής > κριτικός … και στην κατάληξη το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανερώνει η λέξη, γράφοντας π.χ.: με –ο,η,ι τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο, φιλί,… και  με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…… , ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων  και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ., φθογγικά: «ι παραγογί τις κρίτις», «ίνε ι αδελφί σου»  = ορθογραφικά: Οι παραγωγοί της Κρήτης» & Η παραγωγή της Κρήτης.  Φθογγικά: "καλό, καλί, καλίς...."  = ορθογραφικά: καλό, καλή, καλής, καλοί.....(με -ο,η,οι, αν μιλούμε για επίθετο)  &  καλώ, καλεί, καλείς..(με -ω,ει, αν μιλούμε για ρήμα). Ομοίως:  ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή, λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα, λύπη & λείπει & λίπη & λυπεί & λοιπή & λοιποί Όπως  βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)…  διακρίνουμε οπτικά και τάχιστα τις ομόηχες λέξεις ή καταλαβαίνουμε για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ.   Γ) Τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος, διαλυτικά, σημεία στίξης).  Έχουν επινοηθεί για υπόδειξη των τονιζόμενων συλλαβών, της χροιάς φωνής και των φθογγικών παθών στο λόγο (της προφοράς: με συναίρεση, έκθλιψη, συνίζηση κ.τ.λ.), πρβ: έξοχη & εξοχή, σόλα & σ’ όλα, δύο & δυο, μία & μια, σ’ αγαπώ & σε αγαπώ, παϊδάκια & παιδάκια…         Ο ψευδο-συγκριτικός πίνακας της υποτιθέμενης σχέσης μεταξύ αιγυπτιακού, φοινικικού και ελληνικού αλφάβητου.   Πολλοί λένε ότι η σχέση του ελληνικού αλφάβητου με το φοινικικό και τα ιερογλυφικά είναι αυτή που φαίνεται στον παρακείμενο πίνακα. Ωστόσο ο εν λόγω πίνακας είναι  κατά πολύ λάθος, γιατί και π.χ.: 1) Η Φοινικική Γραφή έχει γράμματα για τα σύμφωνα και σημεία για τα φωνηέντα, άρα τα φοινικικά γράμματα αλεφ, ιωτ …. είναι άσχετα με τα ελληνικά άλφα, γιώτα κλπ. 2) Τα φοινικικά γράμματα «μπεθ, γκιμελ, ντάλεθ», αν και μοιάζουν κάπως με τα ελληνικά «βήτα, γάμα, δέλτα», δεν υπάρχουν στην ελληνική (υπάρχουν μόνο στη λατινική, είναι τα B, G, D), γιατί  παριστάνουνε συμπλέγματα, που στην ελληνική γράφονται αναλυτικά: ΜΠ, ΓΓ/ΝΚ, ΝΤ, ενώ με τα ελληνικά γράμματα Β-ήτα,  Γ-άμα, Δ-έλτα γράφονται οι φθόγγοι β, γ, δ. 3) Πριν από τον 4ο αι. π.Χ. κάθε πόλη-κράτος είχε και δικό της αλφάβητο και κάθε αλφάβητο από αυτά είχε γράμματα που δεν ήταν όμοια στο σχήμα με το κοινό. Σήμερα στο κοινό ελληνικό αλφάβητο και π.χ. το γράμμα Λ παριστάνει το φθόγγο λ, ενώ πιο πριν και π.χ. στο αττικό αλφάβητο παρίστανε το φθόγγο γ. Αντίθετα το γράμμα Γ στο αττικό αλφάβητο παρίστανε το φθόγγο λ και σήμερα το φθόγγο γ. Ομοίως το γράμμα Ι σήμερα παριστάνει το φθόγγο [ι], όμως στο αττικό αλφάβητο παρίστανε το φθόγγο [ζ] και στο Ιωνικό το φθόγγο [ι]. Ομοίως το γράμμα Μ σήμερα συμβολίζει το φθόγγο μ, όμως παλιά σε άλλο αλφάβητο συμβόλιζε το φθόγγο σ και σε άλλο το φθόγγο μ. Ομοίως το γράμμα S,Σ σήμερα παριστάνει το φθόγγο [σ], όμως παλιά αλλού συμβόλιζε το φθόγγο ι και αλλού το φθόγγο σ. Ομοίως για τα λοιπά. Κατόπιν των ως άνω τίθεται το ερώτημα «πώς λέγεται π.χ. ότι  το τάδε γράμμα του ελληνικού αλφάβητου προέκυψε από το τάδε του φοινικικού;» 4) Κανονικά τα γράμματα του Φοινικικού Αλφάβητου έχουν άλλο σχήμα από αυτό που έχουν τα του Ελληνικού, αυτό που κανονίζει-ομολογά η πρωτότυπη τους λέξη στο αλφάβητο.   Οι φοινικικές πρότυπες λέξεις alef, beth, gimel, daleth, he, βαβ, ζαγιν, χεθ, τεθ, ιοντ, καφ, λαμεντ, μεμ, νουν, σαμεξ, αγιν, πε, σαδε, κοφ, ρες, σιμ, ταβ δεν είναι ίδιες με τις ελληνικές άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα, έψιλον… Απλώς φαίνονται να μοιάζουν, επειδή και οι μεν και οι δε αρχίζουν από τον ίδιο φθόγγο, πρβ: μεμ – μι, ρες – ρω… Στο φοινικικό αλφάβητο οι πρότυπες λέξεις είναι λέξεις της Φοινικικής γλώσσας που αρχίζουν από το φθόγγο αυτό και στο ελληνικό είναι ο φθόγγος που παριστά το γράμμα συν μια κατάληξη (συνήθως το –ι ή το -τα), ώστε να γίνει ο φθόγγος αυτός λέξη, πλην μερικών περιπτώσεων που έχουμε κανονικές λέξεις, πρβ: μ-ι, ν-ι, ξ-ι, π-ι, φ-ι, χ-ι, ψ-ι, ρ-ο, β-ήτα, ζ-ήτα, ή-τα, θ-ήτα, ι-ώτα, έ-ψιλον, ύ-ψιλον, ό-μικρον, ω-μέγα, γ-άμα (γαμ-σό), δ-έλτα (δελτίον), κ-άπα (καπάκι), λ-άβδα (λαβίδα – λάβδα, σίγμα (σίγημα), ταφ (τάφος, τάφειο σήμα = ο σταυρός),  ά-λφα (άλφιτα, Αλφειός)             ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ   Ο Πλάτωνας (428 - 347 π.Χ.) στον Πλατωνικό διάλογο «Κρατύλος» αναφέρει ότι εκείνος που εφεύρε τα γράμματα (στην εποχή του υπήρχαν μόνο τα κεφαλαία) τα έκανε όχι με τυχαίο σχήμα, αλλά με τέτοιο που να υποδείχνουν  τις πηγές που βγάζουν τους ανάλογους φθόγγους (ήχους),  έτσι ώστε όποιος γνωρίζει τα γράμματα να γνωρίζει και τα πράγματα, δηλ. τις επιμέρους ιδιότητες του πράγματος που υπονοεί μια λέξη. Το  γράμμα Σ, S έχει λέει το σχήμα που έχει, για να θυμίζει κάτι που σείεται, το Ρ κάτι που ρέει κλπ.  Μάλιστα, επειδή στην Ελληνική Γραφή υπάρχουν τα ομόηχα γράμματα Ω = Ο, Ι = Η = ΕΙ… και γράμματα που δεν προφέρονται, όπως π.χ. το γράμμα Ι στη λέξη ΠΟΣΕΙΔΩΝ, ο Πλάτωνας νομίζει ότι μερικά γράμματα έχουν παραλλαγές, ώστε με το σχήμα τους να υποδείχνουν διάφορες ιδιότητες εκείνου που φανερώνουν οι λέξεις, όπως π.χ. αν το σημαινόμενο είναι κάτι με μήκος ή κάτι που είναι κοίλο κλπ  Βάζουμε λέει το γράμμα Η σε μια λέξη για να δείξουμε ότι το σημαινόμενο είναι κάτι μακρό ή μεγάλο και το γράμμα Ι όταν δεν είναι κλπ.  Και σε όποιες λέξεις δεν ισχύει, ευθύνεται λέει είτε το ότι μερικοί χρησιμοποιούν τις παραλλαγές των γραμμάτων σύμφωνα με το πως τους φαίνεται οφθαλμικά πιο ωραία είτε το ότι σε πολλές λέξεις άλλαξε η προφορά τους και βάλαμε γράμματα που δεν έπρεπε, όπως π.χ. οι Αττικοί συγγραφείς που βάζουν τώρα το Η εκεί που πριν βάζαμε το ΕΙ: Ιωνικά ΑΧΑΡΝΕΙΣ, ΙΠΠΕΙΣ = Αττικά ΑΧΑΡΝΗΣ, ΙΠΠΗΣ…   Η ως άνω άποψη του Πλάτωνα έχει μια κάποια βάση. Απλώς τα γράμματα: Ο = Ω, Υ = Η = Ι  =  ΕΙ = ΟΙ, Ε = ΑΙ, … είναι  παραλλαγές που έκαναν οι Ίωνες, για να υποδείχνουμε, βάσει κανόνων,  τις ετυμολογικές ιδιότητες (= τη ρίζα, το μέρος λόγου και τον τύπο ) των λέξεων, κάτι που δεν ήξερα ο Πλάτωνας, επειδή ήταν Αθηναίος και τις παραλλαγές αυτές τις είχαν επινοηθεί οι Ίωνες, πρβ: είδη & Ίδη & ήδη & ίδει & ιδεί….   Σημειώνεται ότι: 1) Τα γράμματα των ιερογλυφικών και της Φοινικικής Γραφής έχουν όνομα  και σχήμα (ή ιδεόγραμμα) ενός ζώου ή πράγματος, εκείνου που φανερώνει η πρότυπος τους λέξη στο αλφάβητο. Ο πρώτος ήχος της πρότυπης λέξης  υποδείχνει τον φθόγγο που αντιπροσωπεύει το γράμμα και η ετυμολογία του ονόματός του το πως να γράφεται το σχήμα του γράμματος, π.χ.  γκ-ίμελ = καμίλα 2) Οι περισσότερες πρότυπες λέξεις του ελληνικού αλφάβητου είναι η ονοματοποίηση των φθόγγων, πρβ: ά-λφα, β-ήτα, γ-άμα, δέλτα, ε-ψιλο, ζ-ήτα, ή-τα, θ-ήτα, ι-ώτα, κ-άπα, λ-άμδα, μ-ι, ν-ι, ξ-ι, ό-μικρο, π-ι, ρ-ω, ταυ,  ύ-ψιλο, φ-ι, χ-ι, ψ-ι, ω-μεγα.  3) Τα περισσότερα από τα μικρά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου έχουν το σχήμα των στοματικών οργάνων προφοράς τους, πρβ π.χ. ότι για να βγει ο φθόγγος Ο πρέπει το στόμα να ανοίξει σαν αυτό το σχήμα, για να βγει ο φθόγγος λ πρέπει η γλώσσα να ανασηκωθεί, για να βγει ο φθόγγος β πρέπει να φουσκώσουν τα μάγουλα και τα χείλη να σμίξουν, για να βγει ο φθόγγος δ πρέπει η γλώσσα να ακουμπήσει εξωστρεφώς στον ουρανίσκο   κλπ. , κάτι που σήμερα στην τυπογραφία έχει καταστρατηγηθεί μερικώς. 4) Τα περισσότερα από τα κεφαλαία γράμματα του ελληνικού αλφάβητου έχουν σχήμα σύμφωνα με τις παρατηρήσεις του Πλάτωνα, πρβ π.χ. ότι  το γράμμα Ι μπαίνει στα ουδέτερα (= κάτι που είναι μικρό): κλαδί, κουκί, παιδί, τυρί…  και το γράμμα Η στα θηλυκά και αρσενικά (= κάτι που είναι μεγάλο): Νίκη, Γιάννης, Μιχάλης       Η ΑΡΑΜΑΙΚΗ ΓΡΑΦΗ   Αραμαικό αλφάβητο/ Aramaic alphabet   Η Αραμαϊκή Γραφή αντικατέστησε την Ασσυριακή σφηνοειδή γραφή κατά τον 10/9ο π.Χ. αι. και ακολούθως από το αραμαϊκό αλφάβητο δημιουργήθηκαν το εβραϊκό και το αραβικό. Στο αραμαϊκό αλφάβητο (βλέπε πίνακα) υπάρχουν 22 γράμματα, ίδια σχεδόν με το φοινικικό. Στην αραμαϊκή γραφή οι λέξεις γράφονται από αριστερά προς δεξιά και σε οριζόντιες σειρές, όπως και στη φοινικική γραφή, όπου βλέπε περισσότερα.       Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΓΡΑΦΗ (HEBREW SCRIPT)   Στην  Εβραϊκή Γραφή οι λέξεις καταγράφονται: α) σε οριζόντιες σειρές και από δεξιά προς αριστερά, όπως στη φοινικική και αντίθετα από ελληνική, β) με κενό αναμεταξύ τους, όπως στην ελληνική γ) με τόσα γράμματα όσα μόνο τα σύμφωνα και μακρά φωνήεντα, όπως στη φοινικική γραφή     Στο εβραϊκό αλφάβητο: 1) Υπάρχουν 27 γράμματα αντί 22 του φοινικικού, επειδή στο εβραϊκό υπάρχουν και διαφορετικές μορφές για τα 5 σύμφωνα khaf, mem, nun, fe,  tzade. Τα σύμφωνα αυτά έχουν διαφορετικό σχήμα στο τέλος των λέξεων και διαφορετικό στην αρχή, ο λόγος και για τον οποίο αναφέρονται δυο φορές στο αλφάβητο. Το γράμμα Q είναι ομόηχο με το Κ. 2) Τα γράμματα έχουν όνομα όμοιο με αυτά του φοινικικού αλφάβητου, δηλαδή άλεφ, μπεθ…. και απλώς είναι στο σχήμα λίγο τετραγωνισμένα.   Το εβραϊκό αλφάβητο / alphabet        Έστω ότι έχουμε να γράψουμε την εξής πρόταση με λατινικούς χαρακτήρες: wayehi kol haárec safa exat udvarim axadim (το λατινικό γράμμα "c" = "τσ = tz"όπως στις λέξεις τσάρος, tzar" και "h" = x = "ch" όπως στη λέξεις λοχίας, Loch): Καταρχήν γράφουμε τα σύμφωνα, που είναι τα εξής:  wyh kl hrc sf xt wdvrm xdm. Κατά δεύτερο σημειώνουμε με κουκίδα τα αρκτικά φωνήεντα στις λέξεις e-xact και a-xadim  και τα δυο αα στη λέξη h-aa-rec. Και έχουμε: wyhy kl h'rc sfh 'xt wdvrym 'xdym Αντικαθιστώντας τώρα τους λατινικούς χαρακτήρες με εβραϊκούς και την γραμμούλα (‘) με το γράμμα άλεφ , καθώς και γράφοντας από δεξιά προς αριστερά η πρόταση στα εβραϊκά γίνεται:       Τα ενδεικτικά σημεία στην εβραϊκή γραφή   Το γράμμα άλεφ δεν είναι όπως το ελληνικό άλφα. Το γράμμα άλεφ μπαίνει αφ΄ενός στην αρχή κάθε λέξης που αρχίζει από φωνήεν, για να δείξουνε ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι έχουμε λέξη που αρχίζει από φωνήεν και αφ’ ετέρου μέσα στη λέξη όπου έχουμε δυο αα, όπως στη λέξη: Ισ-αά-κ. Το γράμμα γιοντ δεν είναι όπως το ελληνικό ιώτα. Το γράμμα γιοντ μπαίνει μόνο όπου έχουμε δυο ιι ή εε, όπως π.χ. στις λέξεις: δ-ιί-σταμαι, ν-έε-ς. Το γράμμα αϋγιν δεν είναι όπως το ελληνικό ου ή ο. Το γράμμα αϋγίν μπαίνει μόνο όπου έχουμε δυο ου ή οο, όπως π.χ. στη λέξη: πρ-οο-ρίζω.   Τα βραχέα φωνήεντα, δηλαδή οι φθόγγοι: α, ε, ο, ου, ι σημειώνονται με ειδικά σημάδια (κουκίδες ή γραμμούλες) και τα σημάδια αυτά: Α) είναι άλλα για τα τονισμένα ά, έ, ό, ού, ί και άλλα για τα άτονα α, ε, ο, ου, ι Β) μπαίνουν πάνω ή κάτω ή μέσα στα γράμματα των συμφώνων ή πάνω ή κάτω από το γράμμα άλεφ, όταν αυτό είναι αρκτικό για να δείξουμε τι ακριβώς φωνήεν έχουμε εκεί. Γ) χρησιμοποιούνται στη γραφή μόνο αν το κείμενο είναι για ποίηση ή για αρχάριο μαθητή.     Τα σημάδια της εβραϊκής   Το γράμμα beyt προφέρεται είτε ως μπ είτε ως β, κάτι ως το ελληνικό Υ . Με κουκίδα μέσα στο γράμμα προφέρεται ως μπ και χωρίς κουκίδα ως β. Όταν αυτό είναι ως πρόθεμα σημαίνει τη λέξη «μέσα, εντός (= η πρόθεση «εν»)     Το γράμμα  άλεφ μέσα σε λέξη σημαίνει ότι εκεί έχουμε δυο αα, όμως μπαίνει και αρκτικά σε λέξης που αρχίζει από φωνήεν, για να δείξουμε ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι έχουμε λέξη που αρχίζει από φωνήεν. Αν θέλουμε να δείξουμε τι ακριβώς φωνήεν είναι το άλεφ στην αρχή της λέξης, βάζουμε κάτω από αυτό  ανάλογο σημάδι.  Με τη παύλα (-) ή το σημάδι (τ) σημαίνει προφορά α (βλέπε πίνακα).       Παραδείγματα εβραϊκής γραφής / Sample o Hebrew script               ΠΡΟΦΟΡΑ ΣΗΜΕΙΩΝ & ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ           ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΒΡΑΙΚΗ ΓΡΑΦΗ Στην εβραϊκή γραφή οι αριθμοί είναι ίδιοι με τους Ελληνικούς – Ευρωπαϊκούς: 1,2,3…. Τα γράμματα του εβραϊκού αλφάβητου είναι και αριθμοί:    http://www.krassanakis.gr/Phoenician_Greek_script.htm