Σίγουρα δεν είμαστε κατάλληλοι να αναφερθούμε στη ζωή και το έργο του π. Δημητρίου Τζέρπου.
Το μόνο που θέλουμε να καταθέσουμε, είναι η πεποίθηση μας, ότι ο π. Δημήτριος, εκτός από πετυχημένος ιερέας και καθηγητής, δίκαια έχει κατακτήσει και την έδρα του καθηγητού της πατρότητας μιας ιερατικής οικογένειας. Και αυτό μπορούμε να το πιστοποιήσουμε από την εικόνα της οικογένειας του, ολίγον προ της κοιμήσεως του. Ήταν όλη κοντά του. Η πρεσβυτέρα και τα παιδιά του, μοιράζονταν τις ώρες της ημέρας, έτσι ώστε να μην μείνει ποτέ μόνος του. Και όχι μόνο τον πρόσεχαν, αλλά έδιναν και μαθήματα αγάπης και υπομονής, σε όσους τον επισκεπτόμασταν. Αντί δηλαδή να τους ενισχύουμε στον δύσκολο αγώνα τους, μας ενίσχυαν αυτοί. Με πλήρη συνείδηση και μεγάλη πίστη για το που πορεύεται ο πατέρας τους.
Και αυτή η εικόνα, της ενωμένης οικογένειας, στην πιο δύσκολη στιγμή της πορείας της, δε θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλο συμπέρασμα, παρά στη διαπίστωση ότι ναι! Αυτός είναι ένας πετυχημένος και ευτυχισμένος πατέρας.
Όταν επίσης βλέπεις μια ιερατική οικογένεια, να είναι πλήρως συνειδητοποιημένη και ψύχραιμη για την πορεία του άρρωστου πατέρα της, παραδίδοντας δε και μαθήματα πίστεως στους υπολοίπους, τότε διαπιστώνεις ότι ναι! Αυτός είναι ένας πετυχημένος και ευτυχισμένος ιερέας-πατέρας.
Ο π. Δημήτριος όμως, ήταν πατέρας και για μας. Τους φίλους των παιδιών του. Και αυτό το συνειδητοποιούμε τώρα. Γιατί δεν στενοχωριόμαστε μόνο για τους φίλους μας. Στενοχωριόμαστε και για τον εαυτό μας. Γιατί δεν «εκμεταλλευτήκαμε» όσο θα έπρεπε και θα μας λείψει η παρουσία του π. Δημητρίου. Γιατί θα μας λείψει η λάμψη που είχε το πάντα χαρούμενο πρόσωπο του. Θα μας λείψει η γεμάτη με αγάπη προθυμία του, να μας συμβουλέψει σε διάφορα θέματα. Θα μας λείψει το ενδιαφέρον του.
Σίγουρα, η πολύχρονη μάχη με την επάρατο νόσο τον ταλαιπώρησε. Όμως είμαστε πεπεισμένοι, ότι από σήμερα απολαμβάνει «ἃ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεῖα καὶ στέφη τὰ οὐράνια» .
Ας έχουμε την ευχή του. Και ας δοξολογούμε το Θεό, για την πνευματική σπουδή που μας επιφύλαξε, μέσω της συναναστροφής μας με τον πετυχημένο και ευτυχισμένο ιερέα-πατέρα, π. Δημήτριο .
Και αυτή η εικόνα, της ενωμένης οικογένειας, στην πιο δύσκολη στιγμή της πορείας της, δε θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλο συμπέρασμα, παρά στη διαπίστωση ότι ναι! Αυτός είναι ένας πετυχημένος και ευτυχισμένος πατέρας.
Όταν επίσης βλέπεις μια ιερατική οικογένεια, να είναι πλήρως συνειδητοποιημένη και ψύχραιμη για την πορεία του άρρωστου πατέρα της, παραδίδοντας δε και μαθήματα πίστεως στους υπολοίπους, τότε διαπιστώνεις ότι ναι! Αυτός είναι ένας πετυχημένος και ευτυχισμένος ιερέας-πατέρας.
Ο π. Δημήτριος όμως, ήταν πατέρας και για μας. Τους φίλους των παιδιών του. Και αυτό το συνειδητοποιούμε τώρα. Γιατί δεν στενοχωριόμαστε μόνο για τους φίλους μας. Στενοχωριόμαστε και για τον εαυτό μας. Γιατί δεν «εκμεταλλευτήκαμε» όσο θα έπρεπε και θα μας λείψει η παρουσία του π. Δημητρίου. Γιατί θα μας λείψει η λάμψη που είχε το πάντα χαρούμενο πρόσωπο του. Θα μας λείψει η γεμάτη με αγάπη προθυμία του, να μας συμβουλέψει σε διάφορα θέματα. Θα μας λείψει το ενδιαφέρον του.
Σίγουρα, η πολύχρονη μάχη με την επάρατο νόσο τον ταλαιπώρησε. Όμως είμαστε πεπεισμένοι, ότι από σήμερα απολαμβάνει «ἃ ἡτοίμασα ὑμῖν βραβεῖα καὶ στέφη τὰ οὐράνια» .
Ας έχουμε την ευχή του. Και ας δοξολογούμε το Θεό, για την πνευματική σπουδή που μας επιφύλαξε, μέσω της συναναστροφής μας με τον πετυχημένο και ευτυχισμένο ιερέα-πατέρα, π. Δημήτριο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου