Τα παρεξηγημένα γηρατειά

Τασούλα Καραϊσκάκη

Εξι Σεπτεμβρίου 2012. Νεκρός από ασφυξία βρέθηκε ηλικιωμένος σε πεζοδρόμιο του Αγ. Παντελεήμονα. 27.8.12. Νεκρή στο διαμέρισμά της στο Μαρούσι βρέθηκε 77χρονη. Κίνητρο η ληστεία. 23.8.12. Γυναίκα ηλικίας 79 ετών βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στον Γέρακα (την έπνιξαν με μαξιλαροθήκη). Ληστεία. 19.7.12. Νεκρός εντοπίστηκε 81χρονος στο σπίτι του στο Αγ. Παντελεήμονα. Ληστεία. 22.6.12. Ληστές γρονθοκόπησαν μέχρι θανάτου 84χρονη στο σπίτι της στην Κομοτηνή. 2.5.12. Νεκρή από χέρι ληστή (τη στραγγάλισε) βρέθηκε ηλικιωμένη στο διαμέρισμά της στην πλ. Πάργης. 23.3.12 Νεκρό σε μονοκατοικία στη Δάφνη εντοπίστηκε ζευγάρι ηλικιωμένων.

Τα συμβάντα του είδους ξεπερνούν φέτος τις τρεις δεκάδες. Ολα αρκετά υποτιμημένα, με ολιγόλογες αναφορές «στα ψιλά». Είναι ένας φόνος εύκολος για τον θύτη. Γι’ αυτό και ιδιαίτερα ειδεχθής. Επίθεση όχι απλά ενός οπλισμένου σε άοπλο, αλλά σε έναν μοναχικό αδύναμο, που δεν μπορεί να αμυνθεί...

Ομως δεν είναι μόνο ο στυγερός δράστης, που μπορεί να εξοντώσει μέσα σε λίγα λεπτά έναν ανήμπορο για λίγα ευρώ· είναι η ίδια η κοινωνία που δεν συγκλονίζεται με το συμβάν του βίαιου θανάτου ενός ανθρώπου, τον οποίο κάποια καλή μοίρα είχε προστατέψει για δεκαετίες από αρρώστιες, ατυχήματα...

Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας ωθεί τους ηλικιωμένους στο περιθώριο (στις αργά εξελισσόμενες κοινωνίες ο υπέργηρος γνώριζε τεχνικές επιβίωσης που οι άλλοι αγνοούσαν, ήταν φορέας σοφίας και γι’ αυτό σεβαστός, όμως σήμερα οι όροι τείνουν να αντιστραφούν και οι γέροι να γίνουν αυτοί που δεν γνωρίζουν σε σχέση με τους νέους οι οποίοι γνωρίζουν). Τα γεράματα θεωρούνται βάσανο, ο κόσμος μοιάζει να αδιαφορεί γι’ αυτούς («κανείς δεν θυμάται ότι υπάρχω», έλεγε 85χρονη) και οι ίδιοι πιστεύεται ότι αδιαφορούν για τον κόσμο, βυθισμένοι στη μοναξιά τους. Το γήρας περιγράφεται ως φάση εκφυλισμού, ως η κατιούσα στην καμπύλη της ζωής, οι ηλικιωμένοι ως ενσάρκωση της κόπωσης, μη ικανοί για ουτοπίες - όλο και σπανιότερα αποζητείται η πείρα τους. Ο χρόνος στον οποίο ζει ο ηλικιωμένος θεωρείται ότι είναι το παρελθόν. Ο χρόνος του μέλλοντος είναι πολύ λίγος, το αύριο δεν τους ανήκει, είναι η περιρρέουσα αντίληψη. Αν όμως κουβεντιάσει κανείς με έναν ηλικιωμένο θα ανακαλύψει πως κάθε άλλο παρά νιώθει ότι πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής, αντίθετα συνήθως κατατρύχεται από το συναίσθημα ότι δεν πρόλαβε να κάνει πολλά, δεν κατάφερε να «κλείσει» υποθέσεις, ότι θα μπορούσε να επιχειρήσει ακόμη αρκετά (μόνο η φυσική αδυναμία είναι εκείνη που σταδιακά τον πείθει να παραιτηθεί από τη σκέψη της ολοκλήρωσης). Οι ιδέες του παραμένουν άφθαρτες, η απλή σοφία του μια ώθηση που αφυπνίζει. Χωρίς ηλικιωμένους, δηλαδή χωρίς το χθες, που είναι η βάση του αύριο, δεν υφίσταται ο κύκλος της ζωής, άρα η δυναμική της νέας αρχής.

Ενώ όμως σπέρνουν μεγάλες αλήθειες, το μυστικό της εξέλιξης, την ιδέα της γενεσιουργίας, αλλά και του αμετάκλητου, το απεριόριστο των οριζόντων και το πεπερασμένο του εγώ, στον δικό τους κόσμο, περισσότερο από τις ιδέες, μετρούν τα τρυφερά αισθήματα. Πλέον παρωχημένες, δύσκολες λέξεις;

πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_07/09/2012_460139