Εκκλησιαστικές αλήθειες

Η θεία κοινωνία είναι μυστήριο ταπεινώσεως

Η θεία κοινωνία είναι μυστήριο ταπεινώσεως. Δεν αναφέρομαι στο γεγονός της ταπεινώσεως της σταυρικής θυσίας του Κυρίου, αλλά σε κάτι άλλο. Αυτό το ελάχιστο περιεχόμενο σε ένα μικρό κουταλάκι, την αγία λαβίδα, είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Μεγάλος Θεός και παντοδύναμος δημιουργός του σύμπαντος. Είναι συγκλονιστικό γεγονός που απαιτεί δυνατή πίστη και σταθερότητα.  

Η μνήμη θανάτου είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη

Ο Βίκτωρ Ουγκώ έλεγε ότι υπάρχει φωτιά στα μάτια των νέων, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει και φως στα μάτια των γερόντων. Ο καιρός της δυνατής φωτιάς περνά, ο καιρός του φωτός πλησιάζει, αλλά όταν έλθει ο καιρός για να γίνουμε φως, δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε αυτά τα πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει την εποχή που ήμασταν φωτιά. Ο χρόνος είναι απατηλός. Όταν μας λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε το θάνατο, δεν είναι για να μας δώσουν φόβο για τη ζωή, αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε αν συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε στιγμή είναι μόνο η στιγμή πού κατέχουμε, και ότι η κάθε στιγμή της ζωής πρέπει να είναι τέλεια: μας υποδεικνύεται όχι το βάθος αλλά η κορυφή του κύματος, όχι μια ήττα αλλά ένας θρίαμβος. Έτσι, η μνήμη θανάτου φαίνεται ότι είναι η μόνη δύναμη που κάνει τελικά τη ζωή έντονη.  

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος (Μπλουμ

Να ανακουφίζεις την πτωχεία

Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος
Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις την πτωχεία, να ιατρεύεις την συμφορά,
να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει.

 agiabarbarapatras.blogspot.com

Εμπειρία της πίστεως

 Αλέξανδρος ΣολζενίτσινΠόσο όμορφα νοιώθω ζώντας μαζί Σου Κύριε! Πόσο άνετα νοιώθω να πιστεύω σε Σένα! Όταν το πνεύμα μου λυγίζει και παύει να καταλαβαίνει, όταν οι εξυπνότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν πέρα από το τέλος της ημέρας και αγνοούν το τι θα κάνουν την επόμενη. Συ μου στέλνεις την ξάστερη σιγουριά της ύπαρξης Σου και των φροντίδων που παίρνεις για να μην κλείσουν όλες οι πόρτες του καλού. Φθάνοντας στην κορυφή της επίγειας δόξας στρέφομαι και αντικρίζω με έκπληξη το δρόμο που διάνυσα και που ποτέ μοναχός δε θα ‘χα ανακαλύψει, ένα δρόμο εκπληκτικό, που μέσα από την απελπισία μ’ οδήγησε στον τόπο εκείνο, απ’ όπου μπόρεσα να ξαναστείλω στην ανθρωπότητα την ανταύγεια των ακτίνων Σου. Και θα εξακολουθήσεις να μ’ αφήσεις να τις αντικαθρεφτίζω όσο τούτο είναι απαραίτητο. Κι αν’ δεν έχω πια τον καιρό, τούτο θα σημαίνει, ότι θ’ αναθέσεις σ’ άλλους να το κάνουν.

anastasiosk.blogspot.com