Ένα φλογερό κήρυγμα του Μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη,για τη σημερινή Ευαγγελική Περικοπή:"ΤΟ πρωί, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀξίωσε ὁΚύριος νὰἑορτάσουμε τὴμεγάλη ἑορτὴτῶν Βαΐων, κι ἀπόψε ἀρχίζει ἡἁγία καὶΜεγάλη Ἑβδομάδα. Ἡἀνθρώπινη καρδιὰσυγκινεῖται.
Στὸν ὄρθρο τῆς Μεγάλης Δευτέρας, ἡἘκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει τὴν ξηρανθεῖσα συκιὰποὺἀναφέρει τὸεὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 21,18-22).
ὉΧριστὸς σὰν σήμερα ἔμεινε ὅλη τὴν ἡμέρα στὰἸεροσόλυμα. Μόλις ὅμως βράδιασε ἔφυγε. Ὑπῆρχε κίνδυνος. Στὴν πόλι ὑπῆρχαν κακοποιοὶμὲψυχὴμοχθηρή. Γι᾿αὐτὸπροτιμᾷτὴν ἔρημο. Καλύτερα μὲτὰἄγρια ζῷα παρὰμὲἀνθρώπους κακούς.
ὉΧριστὸς μὲτοὺς μαθητὰς βγῆκε στὴν ὕπαιθρο. Ἐκεῖδιανυκτέρευσε καὶπροσευχόταν. Ὅταν ξημέρωσε πῆρε πάλι τὸδρόμο πρὸς τὰἸεροσόλυμα. Ἂν καὶγνώριζε ὅτι ἐκεῖθὰὑποστῇπάθη καὶθὰσταυρωθῇ, ἦταν ἀποφασισμένος νὰθυσιασθῇκαὶνὰχύσῃτὸαἷμα του «ὑπὲρ τῆς τοῦκόσμου ζωῆς καὶσωτηρίας» (θ. Λειτ. Μ. Βασ., καθαγ.). Καθὼς ἐπέστρεφε στὴν πόλι, στὸδρόμο «ἐπείνασε» (Ματθ. 21,18). Μὴμᾶς φαίνεται παράξενο αὐτό. Ἦταν τέλειος Θεός, ἀλλ᾽ἦταν καὶτέλειος ἄνθρωπος. Ἔτσι καὶπεινοῦσε, καὶδιψοῦσε, καὶκουραζόταν καὶεἶχε ἀνάγκη ὕπνου, ὅπως ἐμεῖς. Αὐτὰλέγονται ἀδιάβλητα πάθη.
Αὐτὸς λοιπὸν ποὺτρέφει ὅλο τὸν κόσμο τώρα πεινάει. Κ᾽ἐκεῖποὺβαδίζει βλέπει μιὰσυκιά. Πλησιάζει, ἁπλώνει τὰἄχραντα χέρια του καὶψάχνει στὰφυλλώματα νὰβρῇσῦκο. Μὰδὲβρῆκε. Καὶτότε ἀπὸτὰχείλη του βγῆκε μιὰκατάρα. Εἶπε στὸδέντρο· «Μηκέτι ἐκ σοῦκαρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα»· νὰμὴγίνῃκαρπὸς ἀπὸσένα ποτέ πλέον. Καὶ«ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡσυκῆ»,ἀμέσως ἡσυκιὰξεράθηκε (Ματθ. 21,19-20)· τὰφύλλα κιτρίνισαν, ὁχυμός στέγνωσε, κλαδιὰκαὶκορμὸς ἦταν πλέον μόνο γιὰτὴφωτιά.
Θὰρωτήσῃκανείς· Γιατί ὁΧριστὸς νὰκάνῃκακὸστὸδένδρο; ἔφταιγε αὐτό;… Ἀπαντοῦμε.ὉΧριστὸς σὲὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή του δὲν ἔκανε κακό. Κάποτε οἱσυγχωριανοί του ἅρπαξαν λιθάρια νὰτὸν λιθοβολήσουν, ἄλλοτε οἱΓαδαρηνοὶτὸν ἔδιωξαν, ἄλλοι τὸν συκοφαντοῦσαν· κανένα δὲν τιμώρησε, ἂν καὶμποροῦσε. Καὶπάνω στὸσταυρὸἀκόμη προσευχήθηκε ὑπὲρ τῶν σταυρωτῶν του. Ἀλλ᾽ἐνῷδὲν τιμώρησε ἄνθρωπο, ἔδωσε ὅμως δύο δείγματα τῆς τιμωρητικῆς του δικαιοσύνης – γιατὶὁΧριστὸς δὲν εἶνε μόνο ἀγάπη, εἶνε καὶδικαιοσύνη «καὶδικαιοσύνας ἠγάπησεν» (Ψαλμ. 10,7· 44,8), καὶμᾶς προτρέπει «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱἐνοικοῦντες ἐπὶτῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Συνεπῶς βραβεύει τὸκαλὸκαὶτιμωρεῖτὸκακό. Δεῖγμα λοιπὸν τῆς τιμωρητικῆς δυνάμεώς του εἶνε δύο παραδείγματα στὴΓραφή. Τὸἕνα εἶνε ὅτι ἐπέτρεψε νὰμποῦν τὰδαιμόνια σ᾽ἕνα κοπάδι χοίρων ποὺἔτρεφαν οἱΓαδαρηνοί, οἱχοῖροι ὥρμησαν στὸγκρεμὸκαὶπνίγηκαν (βλ. Ματθ. 8,28-32). Ἦταν τιμωρία τῆς πλεονεξίας καί φιλαργυρίας τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων. Τὸἄλλο εἶνε αὐτὸποὺἀκοῦμε σήμερα στὸεὐαγγέλιο, ὅτι ξήρανε ἕνα δέντρο, γιὰνὰδώσῃἕνα δίδαγμα. Ποιό δίδαγμα; Παρακαλῶπροσέξτε.
Δὲν τὸλέω ἐγώ, τὸλέει ὁΠλάτων· ὁἄνθρωπος εἶνε δέντρο, μὲτὴδιαφορὰὅτι τὸδέντρο δὲν αἰσθάνεται, ἐνῷαὐτὸς αἰσθάνεται, ἔχει λογική. Ὅπως τὸδέντρο ἔχει ῥίζα, κι ὁἄνθρωπος ἔχει ῥίζα. Ἡῥίζα τοῦδέντρου εἶνε κάτω στὴγῆ, ἡῥίζα τοῦἀνθρώπου εἶνε πάνω στὸν οὐρανό· ὁἄνθρωπος συνδέεται μὲτὸΘεὸκαὶἀπὸαὐτὸν ἀντλεῖπνοή· ἂν κοπῇαὐτὴἡῥίζα, ὁἄνθρωπος γίνεται ἕνα κτῆνος πλέον. Ἄλλες ὁμοιότητες· τὸδέντρο ἔχει φύλλα, καὶὁἄνθρωπος ἔχει φύλλα· τὰ«φύλλα» τοῦἀνθρώπου εἶνε τὰκαλά του λόγια. Τὸδέντρο ἔχει ἄνθη, ἄνθρωπος ἔχει ἄνθη· τὰ«ἄνθη» του εἶνε τὰεὐγενῆσυναισθήματα καὶοἱὡραῖες ἐφέσεις. Τὸδέντρο ἔχει καρπούς, καὶγι᾽αὐτοὺς κυρίως ὑπάρχει· καὶὁἄνθρωπος ἔχει καρπούς· οἱ«καρποὶ» τοῦἀνθρώπου εἶνε τὰκαλά του ἔργα.
Μετὰἀπὸαὐτὰβλέπουμε, ὅτι ἡξηρανθεῖσα συκῆεἶνε σύμβολο κάποιων ἀνθρώπων. Ποιῶν;
-Συμβολίζει πρῶτον καὶκυρίως τὴν ἰουδαϊκὴσυναγωγή. Τί ἔκαναν οἱἰουδαῖοι καὶἰδίως οἱἡγέται τους οἱφαρισαῖοι; Εἶχαν ναό, ἔκαναν καθημερινῶς θυσίες, νηστεῖες μεγάλες, προσευχὲς μακρές, ἐλεημοσύνες ἐπιδεικτικές. Ὅλα τὰεἶχαν, ἀλλὰτὸΘεὸδὲν τὸν εἶχαν. Ἀπόδειξις ὅτι, ὅταν ἦλθε ὁΧριστός, τὸν σταύρωσαν.Ἦταν λοιπὸν ὑποκριταί. Καὶἡσυκιὰεἶνε σύμβολο τῶν ὑποκριτῶν ἰουδαίων, ποὺἐμφάνιζαν ἕνα ἐξωτερικὸμεγαλεῖο, ἀλλὰμέσα τους δὲν εἶχαν τίποτε.Ἔμοιαζαν, κατὰμία ἄλλη εἰκόνα ποὺεἶπε ὁΧριστός, μὲτάφους, ποὺἀπ᾽ἔξω εἶνε ὡραῖοι, ἀλλὰμέσα εἶνε πλήρεις «ὀστέων νεκρῶν καὶπάσης ἀκαθαρσίας» (Ματθ. 23,27). Ἡξηρανθεῖσα συκῆλοιπὸν εἶνε σύμβολο ὅλου τοῦἰουδαϊσμοῦ, τὸν ὁποῖο ἀποδοκίμασε ὁΘεός.
Κι αὐτὸποὺεἶπε ὁΧριστός, «Μηκέτι ἐκ σοῦκαρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» (ἔ.ἀ. 12,19), εἶνε καὶπροφητεία. Μέχρι σήμερα βλέπουμε ὅτι τὸδέντρο τοῦἸσραὴλ εἶνε ἄκαρπο, ἀρνητικὸς εἶνε ὁῥόλος του στὸν κόσμο· τίποτε θετικὸδὲν ἔχει παρουσιάσει καὶδὲν ἑλκύει τὴσυμπάθεια. Μ᾽αὐτὰδὲν κατηγοροῦμε τὸλαὸαὐτό· ξέρουμε ὅτι μιὰμέρα οἱἸσραηλῖτες θὰμετανοήσουν
καὶθὰπιστέψουν κι αὐτοὶστὸΧριστό(βλ. ῾Ρωμ. 11,26). Μέχρι τώρα πάντως εἶνε δένδρο ξηραμμένο· μόνο καρποὺς πικροὺς παράγει στὸν κόσμο.
-Ἀλλ᾽ὅπως ὁΘεὸς φύτευσε στὴν παλαιὰδιαθήκη τὸν Ἰσραὴλ γιὰνὰεἶνε καρποφόρο δέντρο, παράγων πολιτισμοῦκαὶἐξημερώσεως τῆς ἀνθρωπότητος καὶπρωτοπόρο στὴθεογνωσία, ἔτσι στὴν καινὴδιαθήκη ἐξέλεξε τὸδικό μας ἔθνος. Ὅταν Ἕλληνες ζήτησαν νὰδοῦν τὸΧριστό, ἐκεῖνος εἶπε· «Ἐλήλυθεν ἡὥρα ἵνα δοξασθῇὁυἱὸς τοῦἀνθρώπου» (Ἰω. 12,23).Ἔτσι τὸἔθνος μας ἔγινε χριστιανικό. Σήμερα ὅμως εἴμαστε χριστιανικὸἔθνος; Τυπικῶς εἴμαστε· στὴν οὐσία δὲν εἴμαστε, ἀφοῦἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸτὴν ὁδὸτοῦΚυρίου· δὲν ἔχουμε νὰδείξουμε ἔργα φωτεινά, ἅγια, καρποὺς καλούς. Ἑπομένως ἡἄκαρπη συκιὰσυμβολίζει τὴν ἀκαρπία καὶτοῦδικοῦμας ἔθνους.
-Τέλος συμβολίζει καὶκάθε ψευδοχριστιανό, ποὺἔχει μὲν φύλλα καὶἀνθούς, ἀλλὰδὲν ἔχει καρπούς. Τέτοιοι εἶνε οἱχριστιανοὶτοῦαἰῶνος μας, οἱχριστιανοὶτῆς ταυτότητος, τῶν ἑορτῶν καὶπανηγύρεων. Μπορεῖνὰἐμφανίζωνται κάπου – κάπου στὴν ἐκκλησία, νὰπροσκυνοῦν εἰκόνες, ν᾽ἀνάβουν κανένα κερί, νὰνηστεύουν λίγο, νὰἐκτελοῦν μερικὰτυπικὰκαθήκοντα· ἀλλ᾽αὐτὰεἶνε φύλλα. Καλὰεἶνε κι αὐτά, ποιός τὰκαταδικάζει; εἶνε ὅμως ἁπλῶς φύλλα. Καὶτὰφύλλα ὑπάρχουν γιὰτὸν καρπό.Ἀναγκαῖα λοιπὸν κι αὐτά, μὰδὲν ἀρκοῦν. ὉΧριστιανὸς πρέπει νὰδώσῃκαὶκαρπούς. Καὶκαρποὶεἶνε τὰἔργα, οἱπράξεις, οἱθυσίες, ἡαὐταπάρνησις, ἡτήρησις τῶν ἐντολῶν, ὁἀγώνας γιὰἀγάπη, δικαιοσύνη, ἁγιότητα.
Θὰὠφεληθοῦμε σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἐὰν καθένας μας τὸβράδυ στὸσπίτι, προτοῦπέσῃνὰκοιμηθῇ, ἀναρωτηθῇ· Εἶμαι δέντρο φυτεμένο ἐδῶ20, 30, 70, 80 χρόνια, ὅσα δώσῃὁΘεός· τί ἔχω ἀποδώσει;…
Τοὺς καρποὺς τῶν δέντρων τοὺς γνωρίζουμε· οἱκαρποὶποὺπεριμένει ὁΧριστὸς ἀπὸτὸν Χριστιανὸποιοί εἶνε; Σᾶς παρακαλῶἀνοῖξτε τὴν ΚαινὴΔιαθήκη σας στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή, κεφάλαιο 5ο, στίχο 22· ἐκεῖθὰδῆτε, ὅτι οἱκαρποὶτοῦδέντρου ποὺλέγεται βαπτισμένος Χριστιανὸς εἶνε ἐννέα. Πρῶτος εἶνε ἡἀγάπη, ἡκάθετος (πρὸς τὸν Θεό) καὶἡὁριζοντία (πρὸς τὸν πλησίον)· ἐὰν δὲν ἔχω ἀγάπη, εἶμαι «κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α΄ Κορ. 13,1). Τοὺς ἄλλους καρποὺς δὲν σᾶς τοὺς λέω· κεντῶτὴν περιέργειά σας νὰτοὺς βρῆτε ἐσεῖς…
Εἴμαστε σὰν δέντρο «πεφυτευμένον παρὰτὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» (Ψαλμ. 1,3). Καὶμᾶς ποτίζει ὁΘεὸς ὄχι μὲνερὸἀλλὰμὲτὸἴδιο του τὸαἷμα! «Πίετε ἐξ αὐτοῦπάντες…», εἶπε (Ματθ. 26,27). Γι᾽αὐτὸἔχει ἀπαιτήσεις. «Οὕτω λαμψάτω τὸφῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», λέει, «ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰκαλὰἔργα καὶδοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (ἔ.ἀ.μ5,16). Γιὰὅποιον θὰμείνῃἄκαρπη συκιά, ὅπως ὁἸούδας κι ὅπως ἡἰουδαϊκὴσυναγωγή, ἰσχύει –ἀλλοίμονο– ἡκατάρα τοῦΧριστοῦ«Μηκέτι ἐκ σοῦκαρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» (ἔ.ἀ. 21,19) καὶτὰἀπειλητικὰλόγια τοῦΠροδρόμου πρὸς ὅλους, λαϊκοὺς καὶκληρικούς, ἄρχοντες καὶἀρχομένους· «Ἤδη ἡἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν δένδρον μὴποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶεἰς πῦρ βάλλεται» (ἔ.ἀ. 7,19), ξερριζώνεται καὶῥίχνεται στὴφωτιά· σὲφωτιὰὄχι ὑλικὴἀλλὰ«εἰς τὸπῦρ τὸαἰώνιον τὸἡτοιμασμένον τῷδιαβόλῳκαὶτοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (ἔ.ἀ. 25,41).
Εἴθε ν᾽ἀξιωθοῦμε νὰεἴμαστε δέντρα καρποφόρα πρὸς δόξαν τοῦΚυρίου ἡμῶν ᾿ΙησοῦΧριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου