«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ, χαίρετε». Με την φράση αυτήν απευθύνεται σήμερα ο απόστολος Παύλος στους χριστιανούς της εκκλησίας των Φιλίππων. Μια φράση που βεβαίως σε πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε απολύτων τυπική και συνήθης να χαρακτηρισθεί, μα όμως έχει ουσιαστική και οντολογική, θα λέγαμε, σημασία για την στάση, την θέση και την μαρτυρία του χριστιανού μέσα στον κόσμο. Ολοκληρώνεται δε ως πρόταση ζωής από τα χείλη του Αποστόλου με την ακριβώς επόμενη «το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις».
Χαρά λοιπόν και επιείκεια. Χαμόγελο ως έκφραση καρδιακής ειρήνης, εσωτερικής χαράς και ευχαριστίας προς τον Θεό και επιείκεια ως έκφραση αγάπης και ανεκτικότητας προς τους αδελφούς. Βεβαίως η ζωή είναι σύμφυτη με χίλιες δυό ασχολίες, ζυμωμένη με προβλήματα και κακουχίες. Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να ξεφεύγει από αυτά και να χαίρει συνεχώς; Είναι δυνατόν, ή μάλλον είναι φυσικό, επειδή είναι χριστιανός. Γεγονός που σημαίνει όχι ότι είναι αδιάφορος προς τα συμβαίνοντα στην οικογένεια ή την κοινωνία ή το περιβάλλον που τον κυκλώνει, αλλά ότι γνωρίζει και αποδέχεται εμπράκτως ότι ο Κύριος είναι ο αρχηγός της ζωής και του θανάτου, εκείνος που επιτρέπει την δοκιμασία, αλλά μαζί με τον σταυρό θα χορηγήσει και την δύναμη για την άρση αυτού του σταυρού και δεν θα επιτρέψει ο αγωνιστής να πειρασθεί υπεράνω των δυνάμεών του.
Αλλά και επιπλέον ο χριστιανός χαίρει για τον λόγο που και ο Ιώβ έχαιρε μέσα στην απέραντη θλίψη και την φοβερή ασθένειά του. όταν δηλαδή έχει συναίσθηση του «ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο. Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο». Έτσι, των μέν υλικών πραγμάτων κάνει ορθή χρήση χωρίς να δημιουργεί δεσμούς εξαρτήσεως που τον τραβούν συνεχώς προς το χώμα, τους δε συνανθρώπους και συγγενείς και φίλους και οικείους τους αγαπά και δείχνει με κάθε τρόπο αυτήν του την αγάπη, αλλά γνωρίζει καλά ότι ο Κύριος από εκείνον σίγουρα περισσότερο τους αγαπά, οπότε, αν επιτρέψει κάποιον βίαιο χωρισμό, σίγουρα αυτό θα συμβεί στο πλαίσιο της οικονομίας του για την δική τους σωτηρία.
Η επιείκεια δε, η διάθεση δηλαδή αποδοχής και ανοχής και δικαιολόγησης του σφάλματος του αδελφού, είναι όχι συμπεριφορά άνωθεν επιβαλλομένη, όχι καθήκον τυπικό που απορρέει από την χριστιανική ιδιότητα, αλά τρόπος ζωής, οδός ελευθερίας, ανάσα για τον χριστιανό. Για τον χριστιανό βεβαίως που συναισθάνεται πόσο επιεικής είναι ο ίδιος ο Χριστός με τα τόσα μας λάθη και τα σφάλματα και τις αδυναμίες και τις αστοχίες και τα ατοπήματά μας. Για τον χριστιανό που κατανοεί ότι ο ίδιος ο Χριστός ως φιλάνθρωπος Δεσπότης εν τέλει μας ανέχεται όλους. Πώς εμείς είναι δυνατόν να μην μπορούμε να ανεχθούμε τον αδελφό; Και ούτε καν το βάρος μιάς πράξης, έναν απλό λόγο, ένα κοίταγμα, μια κίνηση ή μια υπόνοια;
Χαρά και επιείκεια, δύο απροϋπόθετα χαρακτηριστικά που σήμερα τίθεται από το αποστολικό στόμα ως δηλωτικά και εχέγγυα για να είναι κάποιος αληθινός και αυθεντικός φίλος του Χριστού. «Εάν χαράς και επιεικείας παρατηρήσης Κύριε, Κύριε» για να παραφράσουμε το γνωστό ψαλμικό στίχο, «τις υποστήσεται;» εάν με κριτήριο την χαρά και το πνεύμα της επιεικείας στις καρδιές και τα πρόσωπά μας μάς εξετάσεις, Χριστέ μου, ποιος άραγε μπορεί να σταθεί μπροστά σου; Ελάχιστοι, και, το τραγικότερο, αυτοί οι ελάχιστοι γίνονται ακόμη πιο λίγοι όταν ο Χριστός απευθύνεται σε περιβάλλοντα εκκλησιαστικά από τα οποία τόσο έντεχνα εξοβελίσαμε την χαρά και την επιείκεια και την αντικαταστήσαμε με την σοβαροφάνεια και τον ξερό τύπο, όπως άλλοτε οι νομομαθείς των Ιουδαίων.
Ένα νέο ένδυμα, λοιπόν, πασχαλινό, μια καινή φορεσιά μας παραθέτει η Εκκλησία δια του ιερού Αποστόλου σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, για να ενδυθούμε και με αυτό να προϋπαντήσουμε την Ανάσταση. Το ένδυμα της χαράς και της επιείκειας, το ένδυμα του ίδιου του Χριστού, που, παρότι παντέλειος Θεός, με τόση αγάπη διήλθε τα ανθρώπινα καλώντας κι εμάς να τον ακολουθήσουμε.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου