Για μάθημα ζωής

Posted by kantonopou at Σεπτεμβρίου 13, 2010

Μιά φορά κι έναν καιρό, ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα, αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα. Ό λαγός επέμενε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμενε για το πέταγμα, το ψάρι επέμενε για το κολύμπι. Ό σκίουρος έπέμενε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Όλα τα ζώα επέμεναν, λοιπόν, να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα την ειδικότητα τους. Ό λαγός έτρεχε σαν τον άνεμο και έπαιρνε άριστα στο τρέξιμο αλλά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, γία να πάρει πτυχίο έπρεπε να «περάσει» και τα άλλα μαθήματα. Έτσι παραλίγο να πνιγεί στο κολύμπι, έσπασε το κεφάλι του στο κάθετο σκαρφάλωμα στο δέντρο καί τελικά πουθενά δεν τα πήγε καλά, άφοϋ υστέρα από αυτά ούτε και να τρέξει δεν μπορούσε. Το πουλί έσπασε τα φτερά του καί το ράμφος του στο σκάψιμο σαν τυφλοπόντικας καί τελικά όλα τα ζώα είχαν μέτρια απόδοση ακόμα καί σε αυτό πού από τη φύση τους ήταν ικανά να κάνουν άριστα.

Αυτή ή ιστορία είναι πάντοτε επίκαιρη σε καιρούς εξετάσεων. Τότε κανείς έρχεται αντιμέτωπος με τον παιδαγωγικό σχεδιασμό, με τα όνειρα τα δικά του αλλά καί των γονιών κι όλων εκείνων πού αγωνίστηκαν με τον τρόπο τους για να φτάσει τώρα στο σημείο να σκαρφαλώσει κάθετα ή να σκάψει στο έδαφος τη στιγμή πού ή φύση τον είχε προικίσει με φτερά.
Τί έχουμε πάθει με την αγάπη; Γιατί δεν την περιλαμβάνουμε στο σχεδιασμό για την κοινωνία του αύριο; Ποιος θα μας μάθει πώς να σπάσουμε τους καθρέφτες πού θωπεύουν τον εγωισμό μας; Ποιος δάσκαλος έχει μάθει να μην είναι μόνο δάσκαλος μέσα στην τάξη αλλά να είναι ό εμψυχωτής; Αυτός πού θα ανακαλύψει το ταλέντο μέσα στην ψυχή των μαθητών του καί θα το ποτίζει μέρα με τη μέρα με τη δική του πείρα καί αγάπη έτσι ώστε μια μέρα να πάρουμε όλοι μια βαθιά αναπνοή από το οξυγόνο τους; Να γεμίσουν τα πνευμόνια μας από τη χαρά της δημιουργίας. Όταν ή χαρά της ανακάλυψης της μοναδικότητας μας καταφέρει να είναι το κύριο αίτημα της παιδείας.
Θά το έχουμε συναντήσει όλοι σε κάποια στιγμή το ερώτημα: «»Αν ήσουν μόνος σε ένα ερημικό νησί, τί θα ήθελες να είχες πάρει μαζί σου;» Τί είναι εκείνο πού χρειάζεσαι περισσότερο από όλα τα υπάρχοντα σου; Καί δώστου ό κάθενας να ψάχνει τί είναι εκείνο πού δε θα του λείψει. Καί μέχρι να ανακαλύψει πώς το σπουδαιότερο από όλα είναι να έχει μαζί του τον εαυτό του με όλη του τη λαμπρότητα καί τη μοναδικότητα, θα αναλώνεται με την τηλεόραση, το στερεοφωνικό ή την οδοντόβουρτσα του.
Ό δάσκαλος πού θα μεταδώσει στο μαθητή τη σπίθα της δημιουργικότητας, θα είναι εκείνος πού σε κάποια στιγμή της ζωής του ευλογήθηκε να συναντήσει καί κείνος έναν εμπνευστή καί καθοδηγητή της δημιουργικότητας του. Πώς  αλλιώς μπορείς να διδάξεις κάτι πού ποτέ σου δε γεύτηκες, δεν αγκάλιασες καί δεν πόνεσες; Μαθήματα για τον άνθρωπο καί τον ανθρωπισμό από ανθρώπους πού ποτέ δεν έσφιξαν το χέρι του άλλου, όταν χαιρετιούνται στο δρόμο. Μαθήματα αριθμητικής όταν ό μόνος αριθμός πού γνωρίζουν είναι το ένα καί μοναδικό, ό εαυτός τους, Ένα καί ένα ίσον ένα.
Τί θα γίνει λοιπόν με το μέλλον, όταν αυτό σχεδιάζεται να είναι τόσο μοναχικό, όσο καί το βλέμμα του μαθητή πού κοιτά με αναστεναγμό το δάσκαλο να του μιλά για την άνοιξη δείχνοντας του στην τηλεόραση πώς είναι τα λουλούδια πού ανθίζουν…
Αντε να γεμίσουν οι αυλές με γέλια καί χαρές, λουλούδια καί περιπάτους,με αυθορμητισμό καί τρέλα για να γίνει ή άνοιξη όχι μάθημα γνώσης αλλά μάθημα ζωής.

Του θεολόγου Δημητρίου Καραβασίλη

περιοδικό »Πειραική Εκκλησία»

http://proskynitis.blogspot.com/2010/09/blog-post_11.html