ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΩΝ ΤΕΛΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ

Λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε η βαθύτερη πολιτική και διάθεση του νεοελληνικού κράτους εδώ και έναν αιώνα, αποτυπώνεται και στο ζήτημα της διαχείρισης των αυτοκινήτων και οχημάτων, αλλά και της μετακίνησης και μεταφοράς ανθρώπων και προϊόντων ανά την επικράτεια.


Η πολιτική αυτή, προσεκτικά σχεδιασμένη, απέβλεπε (και πέτυχε να δημιουργήσει τελικά) ένα κράτος με βάση, άξονα, και κέντρο του μία πόλη, την πρωτεύουσά του Αθήνα. Γύρω από αυτή και βασικά γι’ αυτή κινείται η οικονομική, πνευματική, επιστημονική και πολιτισμική πορεία της χώρας για τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον και με τον ίδιο στόχο προετοιμάζεται και για τα επόμενα 100.

Για τον σκοπό αυτό ερημώθηκε μεθοδικά η εκτός Αθηνών Ελλάδα από ανθρώπους και υποδομές και για τον ίδιο λόγο δεν προικίζεται πάλι με υποδομές τέτοιες που να προετοιμάσουν το μέλλον της χώρας ολόκληρης. Γιατί πρέπει να το πούμε πια ξεκάθαρα: το μέλλον του τόπου αυτού είναι η επιστροφή στην επαρχία, είναι η εγκατάλειψη της Αθήνας από τον μισό τουλάχιστον πληθυσμό της, είναι η ριζική αλλά μελετημένη για τον κάθε τόπο ανασύσταση της κοινωνικής του δομής. Θα παρουσιάσω σε άλλη ευκαιρία τις σκέψεις-προτάσεις μου για το όλο θέμα, όμως όσο αφορά την αυτοκίνηση έχουμε και λέμε:

Χωρίς ελεύθερη πρόσβαση στην μεταφορά και συγκοινωνία, ευρισκόμενοι ήδη στον 21ο αιώνα, μην περιμένουμε προκοπή για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Ελεύθερη πρόσβαση όμως σημαίνει παροχή σωστών υποδομών σε σωστά οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, αξιόπιστα λιμάνια και αεροδρόμια. Κατά πρώτον δεν δέχομαι σε καμμία περίπτωση την διαχείριση των υποδομών αυτών να έχουν ιδιώτες. Τελεία και παύλα. Καμμία μα καμμία υποδομή του τόπου αυτού (ηλεκτρική ενέργεια, τηλεπικοινωνιακό δίκτυο, μεταφορικό δίκτυο, ύδρευση, αποχέτευση, όπως και υγεία και παιδεία φυσικά) δεν δέχομαι να την διαχειρίζονται ιδιώτες. Εαν θέλουν να συμμετέχουν αυτοί στην δημιουργία της ή την παροχή ανταγωνιστικών (ανταγωνιστικών και όχι μονοπωλιακών έτσι;) προϊόντων καλώς. Όχι όμως διαχείριση όπως γίνεται σήμερα με το οδικό δίκτυο, τα αεροδρόμια, τις τηλεπικοινωνίες την ενέργεια κλπ.

Πάμε πάλι στο οδικό δίκτυο. Αυτό πρέπει να ανήκει διαχειριστικά στο κράτος είπαμε. Ναι αλλά αυτό για να είναι ελεύθερα προσβάσιμο σε όλους τους πολίτες, έλληνες και ξένους, πρέπει να κατασκευαστεί και να συντηρείται έτσι; Βεβαίως, όμως μπορεί το κόστος όλων αυτών να καλύπτεται από εμάς που το χρησιμοποιούμε με βάση ένα δίκαιο και όχι κερδοσκοπικό σύστημα. Και υπάρχει ένα τέτοιο, δείτε πως:

Χρηματοδότες του συστήματος είναι οι χρήστες ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ του οδικού δικτύου, δηλαδή όσοι έχουν κάθε είδους όχημα. Και πληρώνουν με βάση την χρήση τους. Τρεις είναι οι δυνατές μορφές πληρωμής:

1. Τέλη κυκλοφορίας.Σήμερα κυκλοφορούν περίπου 7.000.000 οχήματα στην χώρα. Με μέσο όρο €300 ετησίως τέλη κυκλοφορίας (με διακύμανση ανά είδους οχήματος και μεγέθους του), έχουμε σταθερά και ακατέβατα 2 δις ευρώ στην τσέπη. Θεωρώ το κόστος αυτό δίκαιο, διότι ακόμη και ελάχιστα να κινεί κάποιος το όχημά του χρειάζεται δρόμους ακόμη και για τις δημόσιες συγκοινωνίες ή τα ποδήλατα.

2. Μέρος του φόρου επί των καυσίμων, ας πούμε 10 λεπτά ανά λίτρο θα πηγαίνει στα οδικά και σιδηροδρομικά έργα. Με βάση την μέση ετήσια κατανάλωση καυσίμων κινήσεως, συγκεντρώνεται ένα ποσό 1,5 δις ευρώ τουλάχιστον. Και αυτό το κόστος είναι δίκαιο, αφού κάποιος που χρησιμοποιεί περισσότερο ένα αυτοκίνητο, άρα το οδικό δίκτυο, οφείλει να συμβάλλει περισσότερο στην συντήρησή του, αφού σίγουρα η μετακίνησή του γίνεται για αποκομιδή οφέλους και προσωπικού κέρδους.

3. Τα πρόστιμα επί των τροχαίων παραβάσεων θα καταλήγουν στο οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, αφού θα συμβάλλουν στην βελτίωσή του και άρα την μείωση των ατυχημάτων και των ζημιών. Μπορεί επίσης να επιβληθεί και η συμμετοχή των ασφαλιστικών εταιρειών, αφού καλύτεροι και ασφαλέστεροι δρόμοι θα συμβάλλουν στην μείωση των ατυχημάτων και άρα των εξόδων τους.

Από τα παραπάνω βγαίνει ότι ένα ποσό της τάξεως των 3,5 – 4,0 δις ευρώ είναι ΠΑΓΙΑ δυνατό να υπάρχει για τα έργα των οδικών δικτύων (και των σιδηροδρομικών), χωρίς να συμπεριλάβουμε την επίσης μεγάλη χρηματοδότηση από κοινοτικά ή άλλα κονδύλια, που ίσως διπλασιάζουν το ποσό αυτό. Αν σκεφτείτε ότι η περίφημη “ολυμπία οδός” χρειάζεται 1,5 δις για να κατασκευαστεί, με ξένα λεφτά μάλιστα, καταλαβαίνετε ότι με “δικά μας” χρήματα μπορούμε να φτιάχνουμε 4 τέτοια έργα ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ! Και επειδή δεν θα φτιάχνουμε εσαεί δρόμους, αλλά από ένα σημείο και μετά απλά θα τους συντηρούμε, τα ποσά αυτά έπειτα από κάποιο χρόνο θα μειωθούν.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι κάτι στραβό συμβαίνει με το πολιτικό και κρατικό μας σύστημα, αφού δεν είναι άξιο να εφαρμόσει μία τόσο απλή διαδικασία. Μπορούμε κάλλιστα να φτιάχνουμε μόνοι μας τα έργα μας, ΧΩΡΙΣ ΔΙΟΔΙΑ και κερατιλίδικα λεφτά στην κάθε εταιρεία που απλά βρίσκει τρόπο να αυξάνει τα κέρδη των μετόχων της. Και τότε ο κάθε πολίτης, είτε μένει στην Κέρτεζη είτε στην πάτρα είτε στην Φλώρινα θα έχει οδικό δίκτυο αντάξιο των αναγκών του και συγκοινωνίες σοβαρές και σύγχρονες. Και θα χαλαλίζει τα όποια χρήματα πληρώνει γι’ αυτό και όχι για τον κάθε “έξυπνο” ιδιώτη.

Σας κούρασα, αλλά μερικά πράγματα πρέςπει να λέγονται. Έτσι περίπου μπορεί να γίνει με κάθε είδους υποδομή. Για περισσότερα, επανέρχομαι…


ΕΓΡΑΨΕ Ο ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ http://manitaritoubounou.wordpress.com/2009/10/31/pras-teli-kykl-afaim/#more-3790