ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ



Η πνευματική ζωή και οι επί μέρους πτυχές και εκδηλώσεις της χρειάζονται δύο στοιχεία, δύο αρετές, για να ευδοκιμήσουν και να καρποφορήσουν: την υπομονή και την εγκαρδιότητα. Ξέψυχα και βιαστικά πράγματα δεν πετυχαίνουν στο στόχο της πνευματικής καλλιέργειας. Εξωτερικές προσπάθειες χωρίς τη συμμετοχή της καρδιάς καταντούν νεκρός τύπος και κουραστική ενασχόληση.

Αν θέλουμε κάτι να πάει μπροστά στην πνευματική μας ζωή, θα πρέπει να δείξουμε καρδιακή συμμετοχή, αυθόρμητη και εγκάρδια προσπάθεια και πολλή υπομονή, με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Αυτό που λέγει ο Κύριος, το «καρποφορούσιν εν υπομονή» είναι μεγάλος λόγος και πολύ χρήσιμος, πολυσήμαντος θα λέγαμε, για τους χριστιανούς που αγωνίζονται. Τα εμπόδια είναι πολλά και από τον διάβολο και από τον κόσμο κι από τον εαυτό μας. Για να γυρίσει το πλοίο της ζωής μας και να αλλάξει πορεία, φορτωμένο με πάθη και εμπειρίες χρόνων, καθώς είναι, «θέλει δουλειά πολλή».

Ύστερα, κάθε στιγμή έχει το καθήκον της, ίσως και τον πειρασμό της. Έχει τη θετική γνώμη της συνειδήσεώς μας, αλλά και την αντίσταση του παλαιού ανθρώπου. Ο εχθρός διάβολος από την άλλη μεριά καιροφυλακτεί να μας «τρελάνει» με τους πειρασμούς του και δεν μας αφήνει ήσυχους κάθε στιγμή. Βάζει ζιζάνια για να δηλητηριάσουν και να μειώσουν, να ανατρέψουν την προσπάθειά μας. Όλα αυτά, τα κοινά σε όλους, και άλλα πολλά που μπορεί να ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, πειρασμικά, οργανικά, ψυχολογικά, χρειάζονται ψυχικό κουράγιο και αφοσίωση καρδιάς. Πρέπει να γίνονται από καρδιάς, με αντοχή και υπομονή, για να τελεσφορήσουν. Όλα πρέπει να γίνονται από καρδιάς, χωρίς κρατούμενα και απωθημένα. Διαφορετικά ούτε ο άνθρωπος αισθάνεται ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με ενότητα και συνοχή –είναι μια διχασμένη ύπαρξη – ούτε ο Θεός ευλογεί ένα δίψυχο και ακατάστατο άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν το καθημερινό γενικό καθήκον της άρσης του σταυρού μας, αλλά το ιδιαίτερο καθήκον της στιγμής (προσευχή, μελέτη, σιωπή, εγκράτεια, διακονία) απαιτούν αυταπάρνηση. Ό,τι κάνουμε πρέπει να το κάνουμε από την καρδιά μας, «εκ ψυχής μετά χαράς ως τω Κυρίω». Να προσφέρουμε κάθε κόπο και λογισμό στον πανταχού παρόντα και καρδιογνώστη Κύριο.Κάθε μέρα έχει το σταυρό της και κάθε στιγμή το καθήκον της. Για να δείξω συνέπεια σε ένα πρόγραμμα πνευματικής ζωής, απαιτείται αντοχή και φιλότιμο. Η αντοχή θέλει αυταπάρνηση, υπομονή, ταπείνωση, για να σταθώ με τη χάρη του Θεού γερά στα πόδια μου και να επιτελέσω το χρέος μου. Πολύ δε περισσότερο απαιτείται υπομονή και εγκαρδιότητα, ευγένεια και αποθέματα καλοσύνης όταν έχω και άλλα καθήκοντα και βάρη (οικογενείας, ιερατείας, επαγγέλματος…).

Ας πάρουμε επί παραδείγματι έναν άνθρωπο που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και είναι αναγκασμένος ως εκ της επιλογής του επαγγέλματός του να έρχεται σε επαφή με κόσμο. Αυτός μπορεί να είναι εκπαιδευτικός σε σχολείο, αστυνομικός στο δρόμο, νοσηλευτής στο Νοσοκομείο, ιερέας στο ναό. Συναντά ανθρώπους ποικίλους και η επικοινωνία μαζί τους έχει πολύ πυκνότητα στο λίγο χρόνο που διαθέτει που χρειάζεται να είναι πολυχαρισματούχος ο άνθρωπός μας, για να επαρκέσει.

Μπορεί να έχει και δικά του προβλήματα και λογισμούς και πειρασμούς… Οι άλλοι όμως δεν το ξέρουν και δεν του φταίνε σε τίποτε. Σε όλους λοιπόν αυτούς χρωστά τον καλύτερο εαυτό του. Έτσι είναι αναγκαίο να δείξει υπομονή μέσα στη σχολική τάξη, αντοχή στο εξαντλητικό ωράριο στο επάγγελμα, ευγένεια στα τηλεφωνήματα, ανωτερότητα στις ιδιοτροπίες, ανεκτικότητα στη μικροπρέπεια πολλών, διάκριση και σύνεση στο δρόμο, πνεύμα αγάπης στον εξομολογούμενο, που έπεται άλλων και προηγείται άλλων στην αίθουσα αναμονής, αλλά εκείνη τη λίγη ώρα θέλει τον πνευματικό δικό του, γεμάτο ευγένεια και χάρη.

Αυτή η ανωτέρω συμπεριφορά δεν μπορεί να επιτευχθεί στο όνομα κανενός οικονομικού συμφέροντος, δόξης και τιμητικής ανόδου, συγγένειας και δεσμών αίματος. Η επάρκεια στο καθήκον της στιγμής χρειάζεται άνωθεν τη θεία χάρη, που γεμίζει με αγαθά αισθήματα την ψυχή και υπομονή τον άνθρωπο. Μόνο αν ο άνθρωπος πάρει δύναμη από τη θεία χάρη και εμπνευσθεί από το παράδειγμα του Κυρίου μας και των αγίων, μόνο αν συνεργασθεί με τον Θεό, πετυχαίνει το ακατόρθωτο: να μη τα χάνει, να μη εκνευρίζεται, να μη παραλύει το νευρικό του σύστημα και να μη εγκαταλείπει όλες τις αρετές μαζί.

Για να φθάσουμε όμως στην ευλογημένη αυτή πνευματική ατμόσφαιρα και πραγματικότητα, χρειάζεται η προσοχή στα μικρά και η αναβολή στην αναβολή μας. Κάθε φορά που κάποιο καθήκον μας καλεί, μέσα στο σπίτι μας, αλλά και έξω από αυτό, όταν μας βλέπουν άλλοι, αλλά και όταν είμαστε μόνοι, να λέμε αμέσως ναι στο Θεό και στη χάρη και όχι στον κακομαθημένο εαυτό μας. Επίσης, πρέπει να ζητάμε κι από τον ουρανό μέσω της έμπονης προσευχής τα συγκεκριμένα δώρα του Θεού. Καλές είναι οι γενικές και οι από χρόνια στα προσευχητάρια ευρισκόμενες προσευχές, αλλά η αποτελεσματικότητα της προσευχής μας πρέπει να οικοδομείται πάνω στην αμεσότητα, το αυτενέργητο και το συγκεκριμένο του αιτήματος, κυρίως όταν το αίτημα αυτό αφορά πνευματικά δώρα και αρετές, που μας λείπουν και τις έχουμε ανάγκη.

Ακόμη τίποτε δεν πρέπει να συνηθίζουμε στην πνευματική ζωή. Παραδείγματος χάρη: μάθαμε και κάνουμε από στήθους το Απόδειπνο ή τους Χαιρετισμούς, ξημεροβραδιαζόμαστε στο ναό, είμαστε θεολόγοι και συχνά διαβάζουμε τη Βίβλο, ή στο νοσοκομείο υπηρετούμε ανθρώπους, ή χρόνια μπαινοβγαίνουμε στις σχολικές αίθουσες… Τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Κάθε χώρος, ο ίδιος χώρος, κάθε στιγμή είναι ξεχωριστός, κάθε στιγμή έχει τη δική της αποστολή, κάθε πρόσωπο βρίσκεται τώρα σε άλλη δυναμική, κανένας δεν είναι ποτέ συνηθισμένος ή επαναλαμβανόμενος. Ποτέ δεν μπορούμε να σταθμίσουμε τις τάσεις, να ερμηνεύσουμε τις συμπεριφορές και να ζυγίσουμε τις ψυχές. Αυτά μόνο ο Θεός μπορεί να τα κάνει. Εμείς οφείλουμε να είμαστε κάθε φορά χαριτωμένοι και χαρούμενοι, ευλογημένοι και καινούριοι, ξεκούραστοι και ειρηνικοί, ευγενικοί και υπομονετικοί. Κι ας πονάμε. Κι ας είμαστε καρφωμένοι πάνω στο δικό μας σταυρό. Από κάτω υπάρχουν ψυχές που έχουν την ανάγκη μας και την βοήθειά μας.

Αυτό όλο όμως προϋποθέτει χάρη Θεού. Και η χάρη κόπο και ταπείνωση, προσευχή και προσπάθεια. Αξίζει λοιπόν να επαρκούμε στα καθήκοντά μας. Προάγουμε έτσι το έργο του αγιασμού μας και φέρνουμε την ευλογία του Θεού στον κόσμο. Ας αρχίσουμε τώρα, από το καθήκον της κάθε στιγμής. Με τη βοήθεια του Θεού!

Πηγή:http://sites.google.com/site/xrestia/Home/to-kathekon-tes-stigmes

Δημοσιευμένο από την/τον kantonopou στις Νοέμβριος 27, 2009