Η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής (15/11/2009)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

(Εφεσίους β΄ 4-10)

Είναι εντελώς αδύνατο ο άνθρωπος να καταλάβει από μόνος του πόσο τον αγαπά ο Θεός. Είναι φύσει αδύνατον να ανακαλύψουμε το μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και στο αποκαλυπτικό και καθοδηγητικό αποστολικό ανάγνωσμα που θα ακούσουμε στους Ναούς, ο θείος Παύλος, γράφοντας προς τους Χριστιανούς της Εφέσου, κάνει λόγο για το απόρρητο μυστήριο της θεώσεως του ανθρώπου. Είναι ένα κείμενο τόσο υψηλό που πλήθος αγίων Πατέρων και ιερών ερμηνευτών έχουν ασχοληθεί και έχουν εμβαθύνει στα θεία του νοήματα…

Εμείς θα σταθούμε σε τρεις λέξεις, σε τρία ρήματα που χρησιμοποιεί ο Απόστολος για να εκφράσει, όσο το δυνατόν την μεγαλύτερη αλήθεια, ότι δηλ. ο Θεός μας αγάπησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε διά του Υιού Του, Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μας «συνεζωοποίησε… και συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις…». «Και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ∙ Χάριτι εστέ σεσωσμένοι. Και συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσ. β΄ 5-6).

α) «Συνεζωοποίησε», β) «Συνήγειρε», γ) «Συνεκάθισεν». Λέξεις με νοήματα θεολογικά, αφάνταστα υψηλά για τον πεπτωκότα και ταλαίπωρο άνθρωπο!

Θέλει δηλ. ο Απόστολος να πει ότι ο Κύριος, εμάς τους ανθρώπους που η αμαρτία μας είχε καταντήσει πτώματα πνευματικώς και ηθικώς, διά του όλου έργου της Θείας οικονομίας και εναθρωπίσεως, μας ζωντάνεψε πνευματικώς («συνεζωοποίησε»), αλλά και μας ζωντάνεψε δια της Αναστάσεώς Του και σωματικώς («συνήγειρε»), και τέλος μας τίμησε τόσο πολύ ώστε μας έβαλε να καθίσουμε μαζί Του («συνεκάθισεν») στον ουράνιο θρόνο Του!

Όπως κατανοούμε εδώ, το Πνεύμα το Άγιον, δια του Αποστόλου των εθνών, μας αποκαλύπτει και μας παρουσιάζει το μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας μας. Το καταπληκτικό μυστήριο του αγιασμού μας, αυτής της θεώσεώς μας, το οποίο αποτελεί οπωσδήποτε και τον μοναδικό προορισμό της ζωής μας.

Βέβαια ο άνθρωπος ουδέποτε θα μπορέσει με τον νου του να συλλάβει την δόξα την οποία επιφυλάσσει ο Θεός στους δικούς Του ανθρώπους, στην ένδοξη Βασιλεία Του.

Και τούτο διότι η πραγματικότητα που μας αναμένει αδελφοί μου, ξεπερνά και την πλέον γόνιμη φαντασία και τους περισσότερο ιερούς μας πόθους…

Αν όμως δεν δυνάμεθα να συλλάβουμε με την πτωχή μας διάνοια την Βασιλεία του Θεού, τον Παράδεισο δηλ., μπορούμε όμως να τον «κερδίσουμε».

Μπορούμε συνειδητά να αγωνιστούμε «εν Χριστώ», και όταν θα έρθει η ευλογημένη ώρα και η στιγμή που θα αποχωρήσουμε από την πρόσκαιρη τούτη ζωή, η αγάπη του Θεού να μας χαρίσει την Βασιλεία Του, την «ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου».

Πόσο μεγάλη ευλογία θα ήταν όχι μόνο να αποδεχόμαστε τις θείες αυτές αλήθειες αλλά να θέταμε σε εφαρμογή και τις σωστικές εντολές του Θεού, προς κατάκτηση του υψηλού προορισμού της ζωής μας…

Είναι βέβαιο πως όταν ο πιστός κινείται με απόλυτη εμπιστοσύνη μέσα σε αυτές τις Χριστολογικές «προδιαγραφές», όλα μα όλα τα εμπόδια που προβάλλουν στην αγωνιστική του πορεία, πολύ εύκολα μπορούν να ξεπεραστούν. Και αποτελεί μεγάλη αλήθεια ο λόγος των αγίων μας ότι αν πράγματι γνωρίζαμε τι δόξα μας προσμένει στη Βασιλεία του Θεού, κοντά στην Κυρία Θεοτόκο, στους προστάτες μας Αγγέλους, και στους εν Χριστώ αδελφούς μας και φίλους μας αγίους, τότε και μέσα στα χειρότερα βάσανα της ζωής μας, ακόμη και μέσα στα μεγαλύτερα μαρτύρια των διωγμών θα ήμασταν μακάριοι, διότι θα προγευόμασταν αυτά τα βέβαια και τα αιώνια που προσδοκούμε!

Όντως «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η΄ 18). Δηλαδή τα όσα υποφέρουμε κατά το διάστημα της παρούσας ζωής δεν είναι άξια κατά κανένα τρόπο να συγκριθούν προς τη δόξα η οποία μέλλει να αποκαλυφθεί και να δοθεί σε μας.

Βέβαια η σωτηρία μας και η αγιότητα, δεν είναι δικό μας κατόρθωμα. Δεν είναι αποτέλεσμα δικών μας προσπαθειών. «Τη Χάριτι εστέ σεσωσμένοι διά της πίστεως∙ και τούτο ουκ εξ ημών, Θεού το δώρον. Ουκ εξ έργων, ίνα μη τις καυχήσηται» (Εφεσ. β΄ 8-9).

Ναι αδελφοί μου, δεν μπορεί ο άνθρωπος από μόνος του να εξαγιαστεί.

Δεν υπάρχει αυτοσωτηρία όπως διδάσκουν ορισμένοι που έχασαν τον δρόμο της πίστεως και της ταπεινώσεως. Ο άνθρωπος δεν είναι αυτοδημιούργητος. Είναι και ως σώμα και ως ψυχή δημιούργημα του Τριαδικού Θεού. Εκείνος τον φέρνει στην ύπαρξη, Εκείνος τον σώζει από το κακό και την αμαρτία, Εκείνος τον αναγεννά δια των Μυστηρίων, τον αγιάζει και τον οδηγεί στη σωτηρία του.

Φυσικά, εννοείται, όλα αυτά πραγματοποιούνται εφ’ όσον ο άνθρωπος αποδέχεται ελεύθερα την πρόσκληση του Θεού. Όταν εντάσσεται οργανικά στο Σώμα του Χριστού, που βέβαια είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όταν αγωνίζεται να εφαρμόζει πιστά και κατά πάντα το Πανάγιο και Παντοκρατορικό θέλημά Του.

Είθε να δώσει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, όλοι οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε εικόνες δικές Του. Να αισθανθούμε ότι έχουμε ανάγκη τη δική Του σωτηρία, την Χριστοσωτηρία, την οποία εντελώς δωρεάν και από ανέκφραστη αγάπη μας πρόσφερε επάνω στον Σταυρό. Τέλος δε, με αγάπη και ταπείνωση να ανταποκριθούμε στο Θεϊκό του κάλεσμα.Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com/2009/11/15112009.html