Έλα στην ζωή μας πίσω, το στραβό να κάνεις ίσιο

Διαπιστώσεις για την εποχή

του Μακρυγιάννη,

που δυστυχώς διαιωνίζονται

στον τόπο μας

και ισχύουν

μέχρι και τις ημέρες μας.

«Έλα στην ζωή μας πίσω, το στραβό να κάνεις ίσιο», γράφει ένας ποιητής για τον «μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη», τον ατρόμητο πολέμαρχο, τον αληθινό δημοκράτη, τον πιστό χριστιανό.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης Τριανταφύλλου, αλλά τον ονόμασαν Μακρυγιάννη γιατί ήταν πολύ ψηλός, μακρύς. Γιάννης Μακρυγιάννης. Ο αγράμματος σοφός! Γεννήθηκε στο μικρό χωριό Αβορίτη Δωρίδος το έτος 1797. Σε ηλικία 23 χρόνων μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα, πολεμώντας πρώτα στην Ήπειρο και την Ρούμελη και αργότερα στην Αθήνα και τον Μοριά. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε πρωταγωνιστής για την απόκτηση Συντάγματος από το νεοσύστατο Κράτος. Επίσης μετά τον Αγώνα, σε μεγάλη ηλικία, μόνος του, αυτοδίδακτος έμαθε λίγη γραφή και ανάγνωση.

Το έτος 1853 καταδικάστηκε σε θάνατο για «συνωμοσία» κατά του Βασιλέως Όθωνα, η ποινή του στην συνέχεια μετετράπη σε ισόβια και μετά από ένα χρόνο αποφυλακίστηκε. Επί βασιλέως Γεωργίου A' έγινε αντιστράτηγος. Πέθανε ειρηνικά, πιστός χριστιανός, το έτος 1864 στην Αθήνα, σε ηλικία 67 χρόνων.

Το έτος 1846 έγραψε τα «Απομνημονεύματά» του, πολύτιμη ιστορική πηγή, με το «απελέκητό» του, όπως ό ίδιος το χαρακτηρίζει, γράψιμό του. Ένα έργο με γλώσσα απλή, λαϊκή, ολιγογράμματου ανθρώπου, γεμάτο όμως με πίστη στον Θεό, αγάπη για την Πατρίδα και σωστές -διαχρονικές ως απεδείχθη- παρατηρήσεις για τα καλά και τα ελαττώματα της φυλής μας. Γράφει μία μεγάλη αλήθεια: «Χωρίς αρετή, πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την Θρησκεία, Έθνη δεν υπάρχουν». Σημειώνει ακόμη μία μεγάλη αλήθεια. «Το φιλότιμο δεν φτάνει για να πάει κανείς μπροστά». Γιατί; Διότι οι Έλληνες έχουμε φιλότιμο, αλλά πρέπει ακόμα να «είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ». Ναι, «τούτην την Πατρίδα την έχουμε ούλοι μαζί και σοφοί και αγράμματοι και στρατιωτικοί και μικρότεροι άνθρωποι». Δεν δίστασε να στηλιτεύσει άρχοντες, συμπολεμιστές και πολιτικούς, πού οδήγησαν την μικρή τότε γεωγραφικά Χώρα μας σε νέες περιπέτειες. Αγανακτεί και χωρίς βέβαια να το πιστεύει, καθ’ υπερβολήν γράφει: «Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη τη λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεό να μάς αφήσει με τούς Τούρκους, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή Πατρίδα, τι θα ειπή Θρησκεία, τι θα ειπή αρετή και τιμιότη». Αλλού καταγράφει ελαττώματα που δυστυχώς διέτρεξαν όλον τον χρόνο από επανασυστάσεως του Ελληνικού Κράτους, μέχρι σήμερα. «Τις πρόσοδες της Πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήνομεν τίποτας, ένα βάνομεν εις τό Ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράξαμεν πρόσοδες, τις τρώμεν όλες». Για τους ανάξιους της Εξουσίας γράφει: «Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα, τέτοιους συντρόφους βάνουν. Οι περισσότεροι αγωνιστές και οι χήρες και ορφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία γεμίσαμαν. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν και κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Ο Θεός να κάμη το έλεός Του».

Διαπιστώσεις για την εποχή του, που δυστυχώς διαιωνίζονται στον τόπο μας και ισχύουν μέχρι και τις ημέρες μας. «Ο Θεός να κάμη το έλεός Του» και το παράδειγμα και οι παρακαταθήκες του Μακρυγιάννη και άλλων σπουδαίων και αγνών Ελλήνων, ας γίνουν επί τέλους αποδεκτές από εμάς, τους σημερινούς Έλληνες, ώστε το στραβό να το κάνουμε ίσιο!  

πηγη