Η Ιστορία γράφεται από αυτούς που πρωταγωνιστούν στα μεγάλα γεγονότα. Τις μορφές εκείνες που έχουν τη δυνατότητα να είναι νικητές. Τους ήρωες. Όμως πάντοτε, πίσω από αυτούς, υπάρχουν πρόσωπα τα οποία διαδραματίζουν τον δικό τους ρόλο. Κυρίως οι γυναίκες, οι οποίες σε δύσκολους καιρούς, μολονότι δεν είχαν δικαιώματα όπως εμείς τα εννοούμε, ούτε καν μπορούσαν να μάθουν τα βασικά γράμματα, είχαν ωστόσο αυτό που ονομάζουμε «ήθος ελευθερίας».
Με πρότυπο την Παναγιά, την μάνα του Θεού, η οποία, στολισμένη με τις χάρες της αρετής, της αγάπης, της ταπείνωσης, έκανε την πιο επαναστατική πράξη της Ιστορίας, είπε δηλαδή ΝΑΙ στη σάρκωση του Υιού του Θεού εντός της, έγινε η χώρα του Αχωρήτου, και Τον θήλασε, Τον μεγάλωσε, Τον είδε να κάνει το πρώτο θαύμα μετατρέποντας το νερό σε κρασί στον γάμο της Κανά, Τον συντρόφεψε στα θαύματά Του, αλλά και έφτασε να ζήσει τον πόνο του Σταυρού και της Ταφής, για να καταξιωθεί και της μεγάλης χαράς της Ανάστασης, οι γυναίκες που ακολούθησαν το ήθος της Παναγίας, έκαναν τις δικές τους επαναστάσεις. Ιδίως στα πλαίσια της μεγάλης επανάστασης του Γένους μας, του Αγώνα του 1821.
Οι γυναίκες, οι μάνες ήταν αυτές που κράτησαν ζωντανή την πίστη στο Χριστό και την Παναγία κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Αυτή η πίστη έκανε τους Έλληνες να γνωρίζουν ότι είναι διαφορετικοί από τους Τούρκους και να μην εξισλαμιστούν. Οι γυναίκες ήταν αυτές που κράτησαν ζωντανή την ελληνική μας γλώσσα. Γιατί τη μιλούσαν στα παιδιά τους, τα οποία δεν είχαν τα σχολεία και τα βιβλία που έχουμε σήμερα, και έτσι η μια γενιά έδινε στην άλλη τον τρόπο των Ελλήνων. Οι γυναίκες ψέλλιζαν στα παιδιά το «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ ναι» και κρατούσαν ζωντανή τη σπίθα της ελευθερίας. Οι γυναίκες ήταν αυτές που έπαιρναν τα όπλα, όταν χρειάζονταν. Στο Σούλι, στην Μάνη, στα νησιά δεν κρύβονταν στα δύσκολα, αλλά, μαζί με τους άντρες, πάλευαν για να μην υποδουλωθούν.
Κι όταν ήρθε η ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού, πάλεψαν όπως μπορούσαν για την απελευθέρωση του Γένους μας. Άλλες δίνοντας την περιουσία τους, συντηρώντας καράβια, πολεμώντας ή συνεχίζοντας το έργο των αντρών. Άλλες βοηθώντας τους άντρες να μην απελπιστούν από τις δυσκολίες, αλλά να κρατήσουν την ψυχή τους ολόρθη. Άλλες μη μετανιώνοντας που έπρεπε να θάψουν τα νεκρά παιδιά τους, όντας περήφανες που αυτά θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Άλλες προτιμώντας τον θάνατο από την ατίμωση και την αναξιοπρέπεια. Άλλες με την προσευχή στην Παναγία, να βοηθά τους αγωνιστές. Άλλες ετοιμάζοντας τις τροφές, παλεύοντας στα χωράφια που οι άντρες είχαν αφήσει λόγω του πολέμου. Όλες νικώντας προκαταλήψεις μιας εποχής που τις ήθελε κλεισμένες στο σπίτι, άβουλες, άμοιρες, σιωπηλές.
Η Ιστορία γράφεται από τους πρωταγωνιστές της. Όμως κανένας Αγώνας δεν κερδίζεται από τους επώνυμους μόνο, τους ένδοξους. Ιδίως ο αγώνας για ελευθερία θέλει όλους να ανοίγουν τον δρόμο για τη νίκη, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, μορφωμένους και απλούς. Μόνο που κάθε αγώνας θέλει αίμα. Θέλει πόνο και θυσία. Και η γυναίκα ξέρει από τη φύση της ότι ο κόπος, η αγωνία, το μοίρασμα, η αγάπη δεν μπορεί, θα δώσουν ζωή!
Σήμερα οι γυναίκες έχουν δικαιώματα, αν και συχνά η κοινωνία δεν τα σέβεται. Όμως η πατρίδα μας καλεί και αυτές και όλους να πρωτοπορήσουν σε νέους αγώνες. Στην αποτίναξη του ζυγού της εξάρτησής μας από το χρήμα και τους ισχυρούς του. Στον αγώνα για παιδεία που θα έχει στόχο ποιότητα και ήθος, εκτός από τις γνώσεις. Στην έγνοια για έναν κόσμο που θα είναι για όλους και όχι για λίγους. Στον αγώνα να κρατήσουμε ζωντανή τη γλώσσα μας, την ιστορία, την παράδοση, την πίστη μας σε έναν Θεό που μας κάνει να βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο εικόνα Του. Ιδίως τον ανήμπορο. Αυτόν που οι περιστάσεις της ζωής και τα συμφέροντα τον αφήνουν χωρίς σπίτι, χωρίς πατρίδα, χωρίς ελπίδα.
Χρειαζόμαστε νέες επαναστάσεις σήμερα. Αυτές που θα μας οδηγήσουν σε μια ελευθερία που θα μας κάνει περισσότερο ανθρώπους. Με αγάπη, λογισμό και όνειρο. Το παρελθόν μάς διδάσκει ότι είναι εφικτές αυτές οι επαναστάσεις. Ας τις αναλάβουμε στο μερίδιο που μας αναλογεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου