Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

                Ένα Σάββατο ο Κύριος πήγε στήν οικία κάποιου φαρισαίου άρχοντα, για να γευματίσει μαζί του. Στο γεύμα ήταν καλεσμένοι επίσης αρκετοί νομικοί και φαρισαίοι. Ο Κύριος, κατά τήν συνήθειά του, τούς δίδασκε και τούς νουθετούσε. Μεταξύ άλλων τούς συμβούλευε όταν κάνουν γεύμα ή δείπνο να προτιμούν να καλούν πτωχούς και αναπήρους, ώστε να είναι αληθινά μακάριοι, επειδή εκείνοι δεν μπορούν να τούς τό ανταποδώσουν. Θα τούς ανταποδοθεί αυτή τους η ευεργεσία στήν ανάσταση τών δικαίων.

                 Όταν άκουσε τόν λόγο αυτό ένας από τούς συνδαιτυμόνες, ανταπάντησε στόν Κύριοι ότι αληθινά μακάριοι είναι όσοι θα φάνε άρτο στήν Βασιλεία τού Θεού. Ο λόγος  του αυτός, εκτός που προδίδει τόν υλιστικό τρόπο σκέψης τών φαρισαίων, αποτελεί, όπως σημειώνει ο άγιος Νεκτάριος, πλάγια αποδοκιμασία τών λόγων τού Κυρίου. Ενώ ο Κύριος μακάριζε τήν ελεημοσύνη και τήν ανιδιοτέλεια, οι φαρισαίοι θεωρούσαν μακάριους αυτούς τούς Ισραηλίτες που θα ζούσαν στά ένδοξα χρόνια τού ερχομού τού Μεσσία τους και τής εγκαθιδρύσεως τής επίγειας βασιλείας τού σε όλον τόν κόσμο. Τότε, κατά τήν εσφαλμένη κρίση τους, οι Ισραηλίτες, ο εκλεκτός λαός τού Θεού, θα έτρωγαν και θα έπιναν ανέμελοι, έχοντας κυριαρχήσει σε όλον τόν κόσμο.

                Ο Ιησούς θέλοντας να τούς βγάλει από αυτήν τήν πλάνη είπε τήν παραβολή τού μεγάλου δείπνου και τούς κατέστησε σαφές  ότι κανένας από τούς προσκεκλημένους ανθρώπους δεν θα γευθεί από τό δείπνο, αφού έδειξαν αδιαφορία προς τήν πρόσκληση που τούς έγινε. Συγκεκριμένα, όπως παρατηρεί ο προαναφερθείς θαυματουργός ιεράρχης, ο Σωτήρας μας με αυτήν τήν παραβολή ανέτρεψε τήν πλανεμένη γνώμη τους περί μακαριότητος, αποφάνθηκε για τήν καταδίκη τους και προανήγγειλε τήν προσέλευση τών εθνών στήν Βασιλεία τού Θεού.

                Ως άνθρωπος που έκανε τό μεγάλο δείπνο νοείται ο φιλάνθρωπος Θεός Πατέρας τού Κυρίου Ιησού. Μεγάλο Δείπνο είναι το σωτήριο έργο τής ένσαρκης οικονομίας τού Υιού τού Θεού. καλείται «μέγα», διότι ομολογουμένως, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, μέγα είναι τό μυστήριο τής ευσεβείας και τής ένσαρκης φανερώσεως τού Θεού στόν κόσμο. Ονομάζεται «δείπνο», πρώτα πρώτα επειδή, πραγματοποιήθηκε στά έσχατα χρόνια τής ανθρώπινης ιστορίας. Έπειτα, επειδή, όπως παρατηρεί ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, σε αυτό ο Κύριος υπέστη θάνατο και μας έδωσε τήν σάρκα του, για να τήν φάμε, όντας ο ίδιος ζωντανός Άρτος που κατέβηκε από τόν ουρανό, ώστε όποιος τόν τρώει να μην γεύεται θάνατο, αλλά να μεταβαίνει από τόν θάνατο στήν ζωή. Γι αυτόν τόν λόγο προφητικά ο Μωυσής έβαζε τούς Εβραίους κάθε χρόνο να τρώνε τόν Πασχαλινό αμνό τό βράδυ, όταν άναβαν τούς λύχνους. Ο δούλος που στάλθηκε να καλέσει τούς προσκεκλημένους δεν είναι άλλος από τόν Υιό και Λόγο τού Θεού, ο οποίος ενώ είναι Θεός αληθινός, καταδέχθηκε να λάβει δούλου μορφή και να γίνει άνθρωπος για τήν σωτηρία τών ανθρώπων. Αυτόν βλέποντάς τον τόν προφητικά πολλά χρόνια πρίν ο θαυμαστός Ησαΐας τόν αποκάλεσε «παίδα», δηλαδή δούλο, τού Κυρίου, ο οποίος πάσχει για τις αμαρτίες μας.

                Προσκεκλημένοι στό δείπνο είναι ο λαός τών Ιουδαίων, ο οποίος γνώριζε τόν αληθινό Θεό και διά μέσου τών προφητών πολλές φορές έλαβε τό χαρμόσυνο προάγγελμα τής ελεύσεως τού Σωτήρος τού κόσμου. Με τήν παραβολή τού δείπνου ο Κύριος δηλώνει ότι είναι ο Μεσσίας και ότι με τό έργο του στήν περιοχή τής Παλαιστίνης καλεί τόν λαό του στήν Βασιλεία τού Θεού. ταυτόχρονα όμως προλέγει ότι ο λαός τού Ισραήλ τελικά δεν θα αποδεχθεί τό σωτήριο κήρυγμά του. Η αιτία είναι η προσκόλλησή τους στίς γήινες μέριμνες και απολαύσεις. Δεν μπορούσαν να δεχτούν τις παραινέσεις για αγάπη, ελεημοσύνη και ανιδιοτέλεια, αφού φαντάζονταν τήν Βασιλεία τού Θεού ως μια επίγεια και υλιστική ευδαιμονία.

                Το αποτέλεσμα είναι να οργισθεί ο Θεός Πατέρας. Οι υιοί τής Βασιλείας θα μείνουν έξω από αυτήν και δεν θα γευθούν τά αγαθά που τόσους αιώνες προσδοκούσαν. Ωστόσο, κάποιοι από αυτούς – και συγκεκριμένα ο απλός λαός, οι οποίοι παρομοιάζονται με πτωχούς και αναπήρους, διότι δεν γνώριζαν τόν Μωσαϊκό νόμο καλά και τούς περιφρονούσαν οι φαρισαίοι- θα προσέλθουν αμέσως στό δείπνο. Πράγματι, αρκετές χιλιάδες Ιουδαίοι ήδη από τήν πρώτη ημέρα τής Πεντηκοστής πίστεψαν και βαπτίσθηκαν.

                Στήν συνέχεια ο δούλος τής παραβολής βγαίνει έξω από τήν πόλη και αναγκάζει να έρθει τόσος κόσμος, ώστε να γεμίσει ο οίκος τού κυρίου τού. Μετ ά λόγια αυτά προφητεύεται η επιστροφή τών εθνών στήν αληθινή πίστη. Τό «ανάγκασον» υποδηλώνει τα μεγάλα και εξαίσια θαύματα που επρόκειτο να επιτελέσουν οι απόστολοι με τό όνομα τού Κυρίου Ιησού, προκειμένου να αποσπάσουν τούς ειδωλολατρικούς λαούς από τήν μακραίωνη πλάνη και αμαρτωλή ζωή και να τούς εισαγάγουν στόν οίκο τού Θεού, τήν Εκκλησία τού Χριστού.

                Τα λόγια αυτά τού Χριστού ισχύουν επίσης για όλους εμάς τούς χριστιανούς, οι οποίοι από τήν ώρα που βαπτισθήκαμε, εισήλθαμε στήν Εκκλησία και κληθήκαμε να μετέχουμε στήν αιώνια Βασιλεία τού Θεού. Κύριο μέλημα τής ζωής μας οφείλει να είναι η άμεση ανταπόκρισή μας στό κάλεσμα τού Χριστού. Θα πρέπει να προσέξουμε να μην βαρύνουν οι καρδιές μας από τα υλικά αγαθά, τις απατηλές ηδονές τών πέντε αισθήσεων, τις μέριμνες του παρόντος βίου και τής προσκόλληση σε συγκεκριμένα προσφιλή μας πρόσωπα. Ας σπεύσουμε στό δείπνο, πρίν μας προλάβει η νύκτα τού θανάτου. Ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας τό κακό παράδειγμα τού παλαιού Ισραήλ, για να μην ολιγωρήσουμε στό κήρυγμα τού Ευαγγελίου, αλλά Ίδη από αυτήν τήν ζωή να μετέχουμε στό συμπόσιο τής θείας χάριτος μετέχοντας στά Μυστήρια τής Εκκλησίας και τηρώντας με πολύ φόβο Θεού τίς εντολές τού Χριστού.

Αρχιμ. Π.Κ.