ΗΜΕΡΕΣ ΑΓΑΠΗΣ!.. ΠΟΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ;

Δέν ξέρω ἐάν σέ παλαιότερες ἐποχές, γινόταν τέτοια μεγάλη ἀναφορά στήν ἀγάπη ὅσο στήν σημερινή ἐποχή. Τραγούδια, ἐκδηλώσεις,  ταινίες, βιβλία, ἀκόμη καί διαδηλώσεις μιλοῦν καί διαμαρτύρονται γιά ἀγάπη. Νέοι ἄνθρωποι, μοντέρνοι, προοδευτικοί, ἐπιστήμονες καί μή, τήν ἐξυμνοῦν καί μιλοῦν γι’ αὐτήν. Καί σκέφτεται κανείς καί λέει: «τόση ἀγάπη!! Μά σέ τί ὑπέροχη, σέ τί ἀγγελική κοινωνία ζῶ»!

Μόλις ὅμως, δεῖ καλύτερα γύρω του, βρίσκεται σέ μία ἐκ τῶν ἄκρων ἀντί­θετη πραγματικότητα. Βλέπει ἀντρόγυνα πού παντρεύτηκαν, ἀπό μεγάλη ἀγάπη κι ἔρωτα, νά χωρίζουν. Βλέπει πληθώρα ἐξωσυζυγικῶν κι ἐφήμερων σχέσεων, οἱ ὁποῖες ἔχουν γίνει πλέον μόδα καί τρόπος ζωῆς, καί τό σημαντικό; νά προβάλλονται ἀσυστόλως σέ κάθε σήριαλ καί ἔργο πού παίζεται στόν μέγα διδάσκαλο τῆς ἐποχῆς μας (τήν τηλεόραση) καί μάλιστα μέ τήν πράσινη ἔνδειξη «ταινία γιά ὅλη τήν οἰκογένεια»! Βλέπει ζευγάρια ὁμοφυλοφίλων νά ἀγωνίζονται γιά τήν … ἀγάπη τους καί νά θέλουν νά υἱοθετήσουν καί παιδί γιά τοῦ προσφέρουν ‘ἀγάπη,’. Καί βεβαίως βλέπει τήν σκληρότητα, τήν ἀδικία  καί τήν  ἀπανθρωπιά πού κυριαρχοῦν στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, ἔχοντας γιά ἀγάπη ὁ καθένας τό συμφέρον του.

Ὅλα αὐτά, ὅπως καταλαβαίνουμε, δείχνουν ὅτι κάτι δέν πάει καλά. Κάτι εἶναι στρεβλό. Καί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο στρεβλό ἀπό τό ὅτι ἡ ἀγάπη ἔπαψε πλέον νά σημαίνει ἀγάπη. Σήμερα ἀγάπη σημαίνει σέξ, σημαίνει ἱκανοποίηση τῆς σάρκας, ἱκανοποίηση τῶν παθῶν, τῶν ἐπιθυμιῶν, τῶν συμφεροντολογικῶν συμφωνιῶν, τῶν ἰδιοτελῶν σχέσεων καί γενικά ἱκανοποίηση τοῦ ΕΓΩ. Καί βεβαίως τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς σημερινῆς σοῦπερ ἀγάπης τά βλέπουμε καί τά βιώνουμε καθημερινά.

Δέν μέ νοιάζει ἄν ὁ σύντροφός μου (πού πρίν λίγο δήλωνα ὅτι τόν ἀγαπῶ) πληγωθεῖ ἐπειδή θά τόν ἐγκαταλείψω. Δέν μέ ἐνδιαφέρει ἡ γυναῖκα μου, γιά τήν ὁποία ἔδωσα ἕναν ὅρκο στόν Θεό, πόσο θά πονέσει καί τί θ’ ἀπογίνει, τώρα πού τήν ἐγκαταλείπω, διότι γνώρισα τήν πιό σοῦπερ ἀγάπη στό πρόσωπο μίας ἄλλης. Δέν μέ ἀγγίζει ἡ θλίψη τῶν παιδιῶν μου, πού βλέπουν αὐτόν πού τόσο πολύ ἀγαποῦν, νά μήν ἔρχεται πιά στό σπίτι καί νά ζεῖ κάπου ἀλλοῦ μέ μία ἄλλη, αἰσθανόμενα μέσα τους τόν φρικτό πόνο τῆς ἐγκατάλειψης καί τῆς ἀπόρριψης.

«Σιγά! Καί τί ἔγινε; Θά βρεῖ κι ἄλλον» λέω ἀδιάφορα γιά τήν φίλη μου, τήν συμμαθήτριά μου, ἤ τή γνωστή μου, πού ἐμπιστευόμενη τά λόγια τῆς … ἀγάπης μου, πείστηκε κι ἐνέδωσε γιά τήν ἱκανοποίησή μου.

Πρέπει νά παροτρύνω τήν φίλη μου νά πηγαίνει μέ πολλά ἀγόρια, διότι τήν ἀγαπῶ καί δέν θέλω νά εἶναι ξεκομμένη ἀπό τήν παρέα. Βέβαια μέσα μου τό κάνω διότι δέν θέλω νά εἶμαι μόνο ἐγώ, πού ὅλοι μιλοῦν γιά τήν εὔκολη τοῦ σχολείου.

«Τί κι ἄν εἴμαστε καί οἱ δύο ἄντρες; Ἀφοῦ ἀγαπιόμαστε μποροῦμε νά κάνουμε οἰκογένεια καί νά γίνουμε καί γονεῖς», λένε οἱ ὁμοφυλόφιλοι προκειμένου νά συνεχίσουν νά ζοῦν στόν ἄρρωστο κόσμο τους, ἀναθρέφοντας μάλιστα καί ἕνα παιδί!

«Γιά τόν πατέρα μου ἔχω ἥσυχη τήν συνείδησή μου. Τόν ὑπεραγαπάω καί γι’ αὐτό τόν ἔβαλα στόν καλύτερο οἶκο εὐγηρίας, γιά νά μήν τοῦ λείπει τίποτε», λέει ὁ γιός γιά τόν πατέρα του, μένοντας ἀσυγκίνητος στίς συνεχεῖς κλήσεις τοῦ προσωπικοῦ πού τοῦ λένε ὅτι ὁ πατέρας του ζητάει διαρκῶς νά δεῖ τόν γιό καί τά ἐγγόνια του, εἰδικά τώρα τίς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν.

Ὅλα αὐτά μόνο ἀγάπη δέν εἶναι. Ὁτιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι, ἀγάπη ὅμως, δέν εἶναι. Ἀγάπη εἶναι κάτι ἄλλο, πολύ ἀνώτερο καί πολύ πιό εὐγενές. Ἀγάπη εἶναι νά εἶσαι Βασιλιάς καί νά κατεβαίνεις ἀπό τόν θρόνο σου, νά ντύνεσαι μέ κουρέλια καί νά γίνεσαι δοῦλος, ἁπλᾶ καί μόνο γιά νά μπεῖς μέσα στούς δούλους, νά τούς παρηγορήσεις, νά τούς σφουγγίσεις τόν ἱδρῶτα, νά τούς βοηθήσεις, νά τούς βγάλεις τίς βαριές ἁλυσίδες τίς σκλαβιᾶς καί νά τούς πεῖς, «Ἀδέλφια μου, μή φοβᾶστε πιά, εἶστε ἐλεύθεροι». Καί τό ἀποκορύφωμα;  νά ξέρεις ὅτι στό τέλος οἱ ἴδιοι οἱ δοῦλοι σου, ἐπειδή κατάλαβαν ποιός εἶσαι, θά σέ δείρουν, θά σέ μαστιγώσουν, θά σέ φτύσουν, θά σέ ἐξαθλιώσουν καί στό τέλος γυμνό θά σέ σταυρώσουν.

Πόσο ἀπέχει ἡ μία ἀγάπη ἀπό τήν ἄλλη! Πόση διαφορά ὑπάρχει μεταξύ τους! Στήν πρώτη, ὁ ἄνθρωπος θυσιάζει τούς πάντες καί τά πάντα στόν βωμό τοῦ ΕΓΩ. Ἐνῷ στή δεύτερη, θυσιάζει καί τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό γιά χάρη τοῦ ἄλλου. Στήν ἀληθινή ἀγάπη δέν χωράει ἡ κοροϊδία, δέν χωράει τό ψέμα, δέν χωράει ἡ μοιχεία, ἡ αἰσχρότητα, ἡ πορνεία, ὁ ξεπεσμός τοῦ ἄλλου πρός ἱκανοποίηση ἴδιων ἐπιθυμιῶν καί γενικά δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ὁ,τιδήποτε ὑποβιβάζει τόν συνάνθρωπό μου.

Ἐπειδή ὅμως, αὐτή ἡ ἀγάπη ἀντιτάσσεται στόν ἐγωκεντρικό σημερινό τρόπο ζωῆς καί δέν ἀφήνει περιθώρια γιά προβολή, ὑπερηφάνεια, ἀνωτερότητα προσώπων καί πάνω ἀπ’ ὅλα ἱκανοποίηση ἐπιθυμιῶν, ὅπως καταλαβαίνουμε δέν χωράει στήν σύγχρονη ἐποχή. Δέν πρέπει νά ὑπάρχει στήν σημερινή μοντέρνα κοινωνία, διότι χαλάει τήν συνταγή, διότι χαλάει τά σχέδια γιά τήν ἄκρατη ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Ἄρα πρέπει νά χαθεῖ, νά ἀντικατασταθεῖ. Καί πῶς θά γίνει αὐτό; Μά ἁπλούστατα πολεμῶν-
τας, σπιλώνοντας καί ἐξαφανίζοντας Αὐτόν πού μίλησε γι’ αὐτήν. Γι’ αὐτό καί ὅτι ἔχει σχέση μέ Αὐτόν πρέπει νά πάρει ἄλλη ὄψη, ἄλλη χροιά.

Σέ λίγες ἡμέρες θά ἑορτάσουμε καί πάλι τά Χριστούγεννα. Τήν μεγάλη αὐτή ἑορτή τῆς γέννησης τῆς πραγματικῆς Ἀγάπης, πού οἱ μοντέρνοι, φιλελεύθεροι κι ἐκσυγχρονισταί φίλοι μας Εὐρωπαῖοι, φρόντισαν ἐδῶ καί πολλά χρόνια, νά γίνει γιορτή στολιδιῶν, πολύχρωμων φώτων, πλουσίων τραπεζιῶν καί πλήθους δώρων. Μιά γιορτή δηλαδή, πού δέν μπορεῖ νά πάρει μέρος ὁ φτωχός, ἀλλά μόνον αὐτός πού ἔχει χρήματα. Μιά γιορτή πού ὁ φτωχός γογγύζει καί ὁ πλούσιος εὐφραίνεται. Κι ἀντί ὁ φτωχός νά χαίρεται πού γεννιέται ὁ πολύ πιό φτωχός ἀπό αὐτόν Βασιλιάς καί Σωτῆρας του καί ὁ πλούσιος νά κλαίει γιά τίς ἁμαρτίες του καί νά ζητάει τήν συγχώρηση ἀπό τήν Κύριο καί Κριτή του, ὁ φτωχός λυπᾶται καί ζηλεύει τόν πλούσιο καί ὁ πλούσιος βυθίζεται ὅλο καί πιό πολύ στήν χλιδή καί τήν καλοπέραση πού ἁρμόζει στίς γιορτινές αὐτές ἡμέρες. Ἀντί νά γεμίζει ἡ καρδιά μας ἀπό τόν Θεό μας Χριστό κι ἀπό ἐλπίδα, γεμίζει ἀπό τόν θεό μας Χρῆμα κι ἀπό ἀπελπισία. Χριστούγεννα, λοιπόν, ὀνομάζεται ἡ γιορτή, ἀλλά Χριστό δέν ἔχει. Ἡμέρες ἀγάπης ὀνομάζονται τά Χριστούγεννα ἀλλά ἀγάπη δέν ἔχουν. Ἡμέρες χαρᾶς λέγονται, ἀλλά χαρά δέν ἔχουν. Καί πῶς νά ἔχουν ὅταν ἀπουσιάζει Αὐτός γιά τόν ὁποῖο γίνεται ἡ ἑορτή; Ὁ Κύριος τῆς Ἀγάπης καί τῆς Χαρᾶς;!

Καλό θά ἦταν, λοιπόν, νά μήν μιλοῦμε τόσο εὔκολα γιά ἀγάπη ὅταν δέν ξέρουμε τί εἶναι, πῶς εἶναι καί ποιά εἶναι. Καί ἡ εὐκαιρία μας εἶναι τώρα, τίς Ἅγιες αὐτές ἡμέρες πού γεννιέται ἡ Ἀγάπη. Ἄς διδαχθοῦμε, ἄς γνωρίσουμε, ἄς μάθουμε πρῶτα γι’ Αὐτήν καί μετά μιλοῦμε γιά ἀγάπη.

Καλά κι εὐλογημένα Χριστούγεννα.

                                                                  Ἀναστάσιος  Μυρίλλας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 136

Δεκέμβριος 2013

pentapostagma