«Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε». Να εύχεσθε και να λέτε καλούς λόγους με τα χείλη και την καρδιά σας για όλον τον κόσμο, και ειδικά γι αυτούς που σας διώκουν και σας φέρονται άσχημα, και μην καταριέσθε, μην βάζετε κακούς λόγους και λογισμούς εντός σας. Μια επανάσταση κηρύττει σήμερα ο Απόστολος με τα λόγια αυτά που απευθύνει στους Ρωμαίους και σε όλους τους χριστιανούς. Μας καλεί να βγούμε από την λογική του κόσμου, να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να φτάσουμε στο σημείο όχι απλώς να συγχωρούμε, αλλά και να ευλογούμε αυτούς που μας κάνουν κακό.
Ακούμε πολλές φορές οι πνευματικοί κατά την ιερά εξομολόγηση: «δεν υβρίζω, δεν βλασφημώ, παρά μόνο εάν κάποιος με προκαλέσει. Δεν νευριάζω, δεν συγχύζομαι, παρά μόνο εάν κάποιος μου επιτεθεί. Δεν βάζω κακούς λογισμούς, δεν εκφράζομαι άσχημα, δεν καταριέμαι, μόνο εάν κάποιος με πειράξει». Μα είναι αυτό άραγε δικαιολογία, αδελφοί μου; «και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσιν». Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Χριστό, είναι όμως ευγενείς, δεν οργίζονται, δεν χρησιμοποιούν άσχημες εκφράσεις, δεν υβρίζουν, έχουν υπομονή και λεπτότητα στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Εμείς οι χριστιανοί τότε τι κάνουμε; Κάνουμε απλά υπέρβαση, υπέρβαση του εαυτού μας, που είναι καρπός της αγάπης μας προς τον Χριστό και θέασή του σο βλέμμα του κάθε ατακτούντα και προκαλούντα αδελφού. Η δική μας η υπομονή, η συγχωρητικότητα, η ανεκτικότητα, η αγαπητική διάθεση, η σιωπή αρχίζουν εκεί που κορυφώνονται οι αντίστοιχες αρετές όσων δεν ελεήθηκαν να πιστεύουν στον Χριστό. Και τελειώνουν εκεί που τελειώνει η υπομονή, η συγχωρητικότητα, η ανεκτικότητα, η αγαπητική διάθεση, η σιωπή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του «εβδομηκοντάκις επτά αφιέναι κελεύσαντος», για τις δικές μας προσωπικές αμαρτίες, δηλαδή στην ακρότατη εν Χριστώ τελειότητα.
Πολλά τα πεδία εργασίας της χριστιανικής αρετής, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, διότι αντίστοιχα πολλά και διαφορετικά τα χαρίσματα με τα οποία μας έχει προικίσει ο δωρεοδότης Χριστός. Οδηγός και ελεγκτής μας ό Ίδιος, η αγάπη δηλαδή. Είναι άρεγε αυθεντική, ανυπόκριτη; Μήπως την νοθεύει ο δόλος, η προσωποληψία, η αναμονή της ανταπόδοσης, η ανθρωπαρέσκεια και η φιλοδοξία; Είναι ο νούς και η καρδιά μας συνεχώς προσκολλημένα στην επιδίωξη του αγαθού για τον αδελφό και συνάνθρωπό μας, τον φίλο και συνεργάτη; Είναι η φιλαδελφία μας στολισμένη με φιλόστοργη διάθεση ή γυμνή με το φθαρτό και διάτρητο ένδυμα της τυπικότητας και του καθωσπρεπισμού;
Νομίζουμε πολλές φορές ότι έχουμε κατακτήσει δυσθεώρητα ύψη αρετής και χριστιανικής τελειότητας, όταν συγχωρούμε φραστικά ένα απλό ατόπημα του αδελφού μας, ή όταν ξαναρχίζουμε να του λέμε «καλημέρα», αφού έχει περάσει τόσο πολύς καιρός από την παρεξήγηση μαζί του, ώστε έχουμε ξεχάσει γιατί διακόψαμε την σχέση μας. Όχι αδελφοί μου. Ας μην εθελοτυφλούμε. Είναι απλά, αλλά όχι απλοϊκά, αυτά που ζητάει από εμάς ο Χριστός. Οφείλουμε να θεραπευθούμε πρώτοι εμείς οι ίδιοι, θεραπεύοντας τις ανάγκες τους αδελφού μας. Η συγγνώμη που ο Χριστός κομίζει, όταν βιώνεται κατά το δικό του παράδειγμα, όσο βαρύ και εγκληματικό και αν είναι το συγχωρούμενο σφάλμα, δίνει φτερά σε αυτόν που ολοκάρδια την χορηγεί. Τον καθιστά από αυτήν την στιγμή αναστημένο άνθρωπο.
Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι όταν κρατούμε εντός μας τα όσα οι αδελφοί άδικα έπραξαν εναντίον μας και εμμένουμε σε αυτά και μονιμοποιούμε την ενθύμησή τους και κατευθύνουμε την συζήτηση πάντοτε προς αυτά, τότε προξενούμε τεράστιο κακό στον εαυτό μας δημιουργώντας πεδίο για χίλιες δυό ψυχικές ασθένειες και εμμονές που σωματοποιούνται και συχνά έχουν κατάληξη τραγική. Επομένως, ποιόν ευεργετούμε όταν βάζουμε καλούς λογισμούς που συχνά εγγίζουν την τρέλα σύμφωνα με το κριτήριο του κόσμου; Ποιόν ωφελούμε όταν προσευχόμαστε για το καλό των διωκτών μας και ζητάμε την ευλογία του Θεού γι αυτούς; Φαινομενικά αυτούς, αλλά ουσιαστικά εμάς τους ίδιους. Μακάρι λοιπόν, αδελφοί μου, η χάρη του Θεού να φωτίζει τις καρδιές μας ώστε να συνειδητοποιούμε, έστω και την ενδεκάτη ώρα, «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών».
Αρχιμ. Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου