Κυριακή Δ΄ Ματθαίου: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΤΟΝΤΑΡΧΟΥ (Ματθ.η΄5 – 13)

Από τα θαύματα που έκανε ο Κύριός μας στα χρόνια της δημόσιας δράσης Του, είναι και η θεραπεία του δούλου του εκατοντάρχου. Και το θαύμα τούτο, όπως και το αμέσως προηγούμενο, δηλαδή της θεραπείας του λεπρού, τοποθετείται χρονικά μετά την επί του όρους ομιλία Του, αφού κατέβηκε από το βουνό των μακαρισμών και μπήκε στην Καπερναούμ.

“Όταν ο Χριστός μπήκε στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος, ένας αξιωματούχος του στρατού δηλαδή, και τον παρακαλούσε να χαρίσει γιατριά στον κατάκοιτα από παράλυση δούλο του, που βασανιζόταν από πόνους τρομερούς. Ο Κύριος του απάντησε: “Θα έλθω εγώ στο σπίτι σου και θα τον θεραπεύσω”. Δεν είμαι άξιος για να μπεις κάτω από τη στέγη του σπιτιού μου, είπε ο εκατόνταρχος. Αλλά πες με μια απλή κουβέντα αυτό που θέλεις, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Διότι ξέρω, σας άνθρωπος που βρίσκομαι κάτω από εξουσία, συνέχισε ο εκατόνταρχος, ότι οι διαταγές εκτελούνται με λόγο. Δηλαδή, εγώ παίρνω διαταγή από τους ανωτέρους μου και την εκτελώ και την διαβιβάζω στους στρατιώτες μου, πήγαινε και πηγαίνει και σε άλλον λέγω, έλα και έρχεται. Και στον δούλο μου λέγω, κάνε αυτό και το κάνει. Αφού λοιπόν, οι δικές μας εντολές εκτελούνται, πόσο μάλλον οι δικές σου. Ο Ιησούς θαύμασε την πίστη του εκατοντάρχου και είπε: “Αλήθεια σας λέγω, ότι ούτε μεταξύ του Ισραηλιτικού λαού βρήκα τέτοια πίστη, ότι μπορώ να θαυματουργήσω και με ένα λόγο. Σας διαβεβαιώνω δε, ότι πολλοί σαν τον εκατόνταρχο αλλοεθνείς, θα έλθουν από την ανατολή και τη δύση, απ’ όλα τα σημεία της γης και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη Βασιλεία των Ουρανών. Εκείνοι όμως, που κατάγονται από τον Αβραάμ και είναι, σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Θεού στον Αβραάμ, κληρονόμοι της Βασιλείας θα ριχθούν έξω από αυτήν στο σκοτάδι, στη αιώνια καταδίκη. Και ο Χριστός είπε στον εκατόνταρχο: “Πήγαινε στο σπίτι σου και όπως πίστεψες, ότι δηλαδή, με μόνο τον λόγο και από μακριά μπορώ να θεραπεύσω τον δούλο σου, έτσι ας γίνει σε σένα”. Και θεραπεύτηκε ο δούλος του εκατοντάρχου κατά την ίδια εκείνη στιγμή”.

Η Καπερναούμ στην οποία μπήκε ο Χριστός, ήτανε ένα ψαράδικο χωριό κτισμένο στην βόρεια πλευρά της λίμνης Γεννησαρέτ. Πριν εκατόν είκοσι και πλέον χρόνια, βρίσκονταν εκεί πέρα μερικές καλύβες με ψαράδες, ενώ αργότερα έγινε τόπος έρημος. Σ’ αυτό λοιπόν το ψαροχώρι, στην Καπερναούμ, που δεν γνωρίζουμε τι πληθυσμό είχε τότε, στον καιρό του Χριστού, πήγε ο εκατόνταρχος και συνάντησε τον Κύριο. Εκεί τον παρακάλεσε, όχι για το παιδί του, όχι για συγγενή του, αλλά για το δούλο του. Το “ο παις μου”, ανταποκρίνεται στην έννοια του δούλου. Πρόκειται περί δούλου εξαιρετικά πιστού και ικανού. Γι’ αυτό και ο εκατόνταρχος δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτόν.

Γιατί δεν τον πήγανε εκεί όπως έκαναν στην άλλη περίπτωση του παραλυτικού, τον οποίον βαστούσαν τέσσερα άτομα; Διότι αυτός ο δούλος ήταν στα τελευταία του, “έμελλε τελευτάν”, όπως λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Αλλά αυτό είναι και σημείο της μεγάλης του πίστεως. Επειδή πίστευε ο εκατόνταρχος, ότι και ένας λόγος του Χριστού μόνο, ήταν ικανός να τον σηκώσει, το ενόμισε περιττό να τον φέρει μπροστά Του. Ο Χριστός όμως; Ο Χριστός κάνει εδώ, αυτό που δεν έκανε ποτέ προτήτερα. Του υπόσχεται, όχι μόνο να τον θεραπεύσει, αλλά και να μεταβεί ο Ίδιος στο σπίτι του.

Εκείνο που πουθενά προτήτερα δεν έκανε, εδώ το κάνει. Παντού ακολουθεί την θέληση και την διάθεση των παρακαλούντων, εδώ όμως και προτρέχει και δεν υπόσχεται μόνον να θεραπεύσει, αλλά και να πάει στο σπίτι του εκατοντάρχου. Το κάνει δε αυτό, για να μάθουμε την αρετή του εκατοντάρχου, για να φανερώσει την πολλή πίστη του.

Ο πολυεύσπλαχνος Κύριος λοιπόν, στην ταπεινή και αγνή παράκληση του εκατοντάρχου ανταποκρίνεται με μια ζεστή υπερπροσφορά: “εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν”, λέγει. Και τότε φανερώνεται το μέγεθος της αρετής του ταπεινού και καλόψυχου αξιωματικού. Όχι, απαντάει, δεν είμαι εγώ άξιος για τέτοια τιμή, να μπεις εσύ κάτω από την στέγη μου. Πες μονάχα μια κουβέντα και μ’ ένα σου λόγο θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Ποιος το περίμενε, ένας εκατόνταρχος, που είχε για τέχνη του τον πόλεμο και επάγγελμά το στρατιωτικό, ότι θα ήτανε ψυχή απλή, γεμάτη αισθήματα; Ούτε στο σπίτι του να μπει ο Χριστός δεν θεωρούσε άξιο τον εαυτό του. Τόση μεγάλη ήτανε η συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Και από την άλλη μεριά η πίστη του είναι σίγουρη. Δεν έχει αμφιβολίες, ότι ο Χριστός, μ’ ένα Του λόγο μπορεί να θαυματουργήσει. Γεμάτος σεμνότητα και συντριβή λέγει:

“Εγώ είμαι ένας απλός και αδύναμος άνθρωπος, κι’ όχι Θεός σαν κι’ Εσένα και μάλιστα εξουσιάζομαι από ανωτέρους και πάλι προστάζω τους στρατιώτες κι’ εκτελούν τις διαταγές μου. Δεν θα εκτελεστούν λοιπόν, οι δικές σου διαταγές, που είσαι θεϊκό πρόσωπο;”

Ο εκατόνταρχος με την απλή και αθώα του καρδιά πίστεψε στην θεότητα του Χριστού. Γ’ αυτό και ο Ιησούς δεν τον επαίνεσε μόνο, αλλά και του εθεράπευσε το δούλο. “Ακούσας δε ο Ιησούς, εθαύμασε και είπε τοις ακολουθούσιν, αμήν λέγω υμίν ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον”. Εθαύμασε ο Χριστός, διότι χωρίς να είναι Ισραηλίτης και χωρίς να ξέρει τι έλεγαν οι γραφές περί Αυτού, εύκολα επίστευσε. Και όχι μόνο εθαύμασε αλλά και διεκήρυξε την πίστη του. Τον προβάλλει ο Χριστός σαν παράδειγμα πίστεως στο λαό και υπόσχεται στους πιστεύοντες μεγάλες δωρεές και ουράνια Βασιλεία.

“Πολλοί λέγει, από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη Βασιλεία των Ουρανών. Οι δε υιοί της Βασιλείας εκβληθήσονται έξω εις το σκότος το εξώτερον”. Προφήτεψε ο Χριστός, ότι στην νέα πίστη Του θα πάνε πολλοί αλλόθρησκοι και αλλοεθνείς και πως πιστεύοντας σ’ Αυτόν, θα μακαριστούν, όπως οι Πατριάρχες του Ισραήλ. Ενώ οι Εβραίοι που είχαν τιμηθεί από τον Θεό και είχαν προστατευτεί, που πήρανε το νόμο του Θεού στο Σινά, δεν φυλάξανε τις εντολές Του αλλά απιστήσανε και πέσανε στην υποκρισία και την κακία. Αυτοί λοιπόν οι τιμημένοι και ευεργετημένοι από τον Θεό Εβραίοι, θα πεταχτούν έξω από την Βασιλεία των Ουρανών.

Και τούτο γιατί περηφανευτήκανε και νόμισαν ότι η εύνοια του Θεού θα είναι πάντα μαζί τους είτε πορεύονταν στο δρόμο του Θεού είτε όχι. Όλα τα λόγια των προφητών, τα βλέπανε και τα εξετάζανε με υλικά κριτήρια. Τη Βασιλεία του Θεού την λογαριάζανε για Βασίλειο επίγειο με άρχοντα κοσμικό τον Μεσσία.

Κλείνανε οι Ιουδαίοι τα μάτια τους και τα αυτιά τους, πετρώσανε τις καρδιές και τις συνειδήσεις τους σ’ ό,τι αφορούσε τον ερχομό του Χριστού. Και το άπιστο και αχάριστο αυτό έθνος το απωθεί ο Κύριος ενώ ρίχνει την στοργή και την ευσπλαχνία Του στους ειδωλολάτρες. Πολλοί λοιπόν “εξ εθνών”, οι οποίοι χωρίς να είναι Ιουδαίοι και θα είναι όμοιοι με τον εκατόνταρχο, θα τύχουν της ευσπλαχνίας του Θεού εξ αιτίας της πίστεώς τους.

Το “ανακλιθήσονται” είναι αντί του θα αναπαυθούν. Τον Αβραάμ και τους λοιπούς Πατριάρχες τους ανέφερε για να πλήξει τους Ιουδαίους, επειδή υιοθετεί Αυτός τους εξ εθνών. Βασιλεία εννοεί την αιώνια ανάπαυση και υιούς αυτής τους Ιουδαίους, επειδή είπαν ότι είναι σπέρμα Αβραάμ. Εκείνοι, που νομίζουν, λέγει, ότι είναι υιοί της Βασιλείας, θα εκβληθούν έξω, για την απιστία τους. Και ο,τιδήποτε είναι έξω από την Βασιλείου των Ουρανών, είναι σκοτάδι και θλίψη. Ο “τριγμός των οδόντων”, φανερώνει την μεγάλη απελπισία, την έσχατη λύπη των αμετανοήτων αλλά και την ζηλοτυπία που θα έχουν για εκείνους που κέρδισαν την αιώνια χαρά και σωτηρία τους.

Για να μη νομίσει όμως κανείς, ότι τα είπε αυτά για να τον κολακεύσει , αλλά για να μάθουν όλοι, ότι ο εκατόνταρχος είχε τέτοια πίστη, λέγει: “Ύπαγε και ως επίστευσας, γενηθήτω σοι”. Αμέσως ακολούθησε η θεραπεία, που φανέρωνε την διάθεσή Του. Επίστεψες, ότι εγώ μπορώ και χωρίς να έρθω στο σπίτι σου να θεραπεύσω τον πάσχοντα δούλο σου; Θα γίνει όπως πίστεψες, ότι εγώ και μονάχα με το λόγο μπορώ να θεραπεύσω τον υπηρέτη σου.

Το ότι βαπτιστήκαμε στο όνομα του Τριαδικού Θεού, από μόνο του, δεν μας σώζει. Θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα που πήραμε δωρεάν από το Θεό μας, να καλλιεργήσουμε την πίστη μας, να κάνουμε τον εαυτό μας καθαρό, τόπο μόνιμης παρουσίας του Χριστού. Διαφορετικά, εάν έχουμε την ιδέα ότι επειδή πηγαίνουμε τυπικά στην Εκκλησία και λεγόμαστε στην ταυτότητα Χριστιανοί Ορθόδοξοι, είμαστε άνθρωποι του Θεού, πλανώμαστε, όπως οι Ιουδαίοι. Αδελφοί του Χριστού μας είναι εκείνοι που έχουν το ίδιο Θεανθρώπινο αίμα και τον ίδιο τρόπο ζωής μ’ Εκείνον.

http://inada.gr/