Κατά την σημερινή Κυριακή η Εκκλησία μας εορτάζει τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες που συνήλθαν στην Χαλκηδόνα το 451 μ. Χ. και συνεκρότησαν την αγία και οικουμενική Δ’ Σύνοδο. Γι αυτό αναγινώσκεται κατά την θεία Λειτουργία η περικοπή εκείνη από την προς τον Τίτον επιστολή του αποστόλου Παύλου, η οποία προσιδιάζει στην μνήμη των θεοφόρων Πατέρων: «πιστός ο λόγος. Και περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιούσθαι, ίνα φροντίζωσιν καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες τω Θεώ». Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό να είναι πρωτοπόροι στα καλά έργα. Μια απλή και συνάμα τόσο θεολογική αλήθεια τίθεται ως κορωνίδα της σημερινής περικοπής και αφορά βεβαίως, σε πρώτη ανάγνωση, τους καλώς προεστώτες επισκόπους και πρεσβυτέρους, εκείνους που με πίστη στον Θεό εισήλθαν στον ιερό κλήρο και φροντίζουν να πράττουν και να υπηρετούν τα καλά έργα, τα έργα του Θεού.
Σίγουρα όμως τοα αποστολικό κέλευσμα είναι πρόσκληση Θεού σε όλους τους χριστιανούς, διότι ξεκαθαρίζει τον ορίζοντα και το πεδίο δράσης του ανθρώπου που πιστεύει σε Εκείνον. Δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό να μισεί το καλό και να αγαπά το κακό, τουλάχιστον ενσυνείδητα, ή να υποστηρίζει το καλό θεωρητικά χωρίς να το πράττει και να το επιδιώκει. Δεν είναι δυνατόν επίσης κάποιος να αγαπά και τα δύο, να δουλεύει σε δύο κυρίους, όπως αυτολεξεί έχει διατυπωθεί από το αψευδές στόμα του ίδιου του Χριστού. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό πλέει στο πέλαγος της παρούσης ζωής με κυβερνήτη Εκείνον. Αντιμετωπίζει βεβαίως κύματα, καταιγίδες και ανέμους, περνά από σειρήνες και συμπληγάδες, ενίοτε κινδυνεύει θανάσιμα να ναυαγήσει, να καταποντισθεί, όμως και πάλι ο Χριστός στον οποίο ανήκει η πιστεύουσα καρδιά του τον οδηγεί σε εύδιο και υπήνεμο λιμένα.
Ο Θεός έπλασε τα πάντα με την σοφία του και δεν δημιούργησε τίποτα φυσικά κακό, γι αυτό και ο άνθρωπος του Θεού αγαπά να εργάζεται το αγαθό που μένει στον αιώνα και ταυτόχρονα αποφεύγει το κακό, που σύμφωνα με την θεολογία των αγίων Πατέρων μας είναι «ανυπόστατο» - καθώς δεν το έχει δημιουργήσει ο Θεός – αλλά το αισθανόμαστε κατά την απουσία του αγαθού, λόγω των κακών συνεπειών του και της συχνότητας και επανάληψής του. Τα καλά έργα, τα έργα του Θεού, συνεχίζει ο αποστολικός κάλαμος, είναι ωφέλιμα για τους ανθρώπους. Για τούτο ο άνθρωπος του Θεού αισθάνεται ως επιτακτική εσωτερική ανάγκη, κρίσιμη για την ίδια το την επιβίωση, να εργάζεται για το πνευματικό όφελος και την προκοπή των συνανθρώπων του.
Αναφέρονται στην συνέχεια ως παράδειγμα ανωφελούς και ματαιόπονης σπατάλης του χρόνου της ζωής μας οι μακρές και ανούσιες συζητήσεις χωρίς περιεχόμενο και σοβαρό προβληματισμό. Και τούτη βεβαίως η αλήθεια πρώτιστα έχει να κάνει με θέματα πίστης, όπου τα πάντα είναι από την Αγία Γραφή και γενικώς την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας ξεκάθαρα και αποκεκαλυμμένα, και ως εκ τούτου δεν χρήζουν ευρύτερης ανάλυσης, αλλά «πίστει μόνη ταύτα γνωρίζεται». Γι αυτό άλλωστε προστίθεται και η επόμενη φράση: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ών αυτοκατάκριτος». Ο πονηρός άνθρωπος που έχει διαστρεβλωμένη γνώμη για τα θέματα της πίστης «εκ του πονηρού θησαυρού της καρδίας αυτού εκβάλλει τα πονηρά» και δεν έχει ανάγκη να πεισθεί από κανέναν, καθώς δεν θεωρεί κανέναν άνθρωπο ικανό να του αλλάξει γνώμη και καμιά αλήθεια αληθέστερη της δικής του. Ισχύει γι αυτόν το αρχαίο γνωμικό «ού με πείσεις, καν με πείσης».
Ας φροντίσουμε λοιπόν να ακούσουμε σήμερα το κήρυγμα των αγίων Πατέρων ως μήνυμα ζωής, που οι ίδιοι πρώτοι βίωσαν ενστερνιζόμενοι τα ρήματα του Αποστόλου, ότι δηλαδή ως χριστιανοί είμαστε προορισμένοι να πράττουμε το αγαθό σε κάθε βήμα της ζωής μας. Αυτό μπορεί να προκαλεί προς καιρόν τον μισόκαλο διάβολο και τα όργανά του. Ας μη πτοούμαστε. Τον ίδιο δρόμο βάδισαν οι Άγιοί μας και εξήλθαν νικητές. Μπορούμε και εμείς με πίστη να τον διαβούμε. Και ιδού, το στεφάνι της νίκης μας αναμένει. Αμήν.
Αρχιμ. Α. Α.
Σίγουρα όμως τοα αποστολικό κέλευσμα είναι πρόσκληση Θεού σε όλους τους χριστιανούς, διότι ξεκαθαρίζει τον ορίζοντα και το πεδίο δράσης του ανθρώπου που πιστεύει σε Εκείνον. Δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό να μισεί το καλό και να αγαπά το κακό, τουλάχιστον ενσυνείδητα, ή να υποστηρίζει το καλό θεωρητικά χωρίς να το πράττει και να το επιδιώκει. Δεν είναι δυνατόν επίσης κάποιος να αγαπά και τα δύο, να δουλεύει σε δύο κυρίους, όπως αυτολεξεί έχει διατυπωθεί από το αψευδές στόμα του ίδιου του Χριστού. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό πλέει στο πέλαγος της παρούσης ζωής με κυβερνήτη Εκείνον. Αντιμετωπίζει βεβαίως κύματα, καταιγίδες και ανέμους, περνά από σειρήνες και συμπληγάδες, ενίοτε κινδυνεύει θανάσιμα να ναυαγήσει, να καταποντισθεί, όμως και πάλι ο Χριστός στον οποίο ανήκει η πιστεύουσα καρδιά του τον οδηγεί σε εύδιο και υπήνεμο λιμένα.
Ο Θεός έπλασε τα πάντα με την σοφία του και δεν δημιούργησε τίποτα φυσικά κακό, γι αυτό και ο άνθρωπος του Θεού αγαπά να εργάζεται το αγαθό που μένει στον αιώνα και ταυτόχρονα αποφεύγει το κακό, που σύμφωνα με την θεολογία των αγίων Πατέρων μας είναι «ανυπόστατο» - καθώς δεν το έχει δημιουργήσει ο Θεός – αλλά το αισθανόμαστε κατά την απουσία του αγαθού, λόγω των κακών συνεπειών του και της συχνότητας και επανάληψής του. Τα καλά έργα, τα έργα του Θεού, συνεχίζει ο αποστολικός κάλαμος, είναι ωφέλιμα για τους ανθρώπους. Για τούτο ο άνθρωπος του Θεού αισθάνεται ως επιτακτική εσωτερική ανάγκη, κρίσιμη για την ίδια το την επιβίωση, να εργάζεται για το πνευματικό όφελος και την προκοπή των συνανθρώπων του.
Αναφέρονται στην συνέχεια ως παράδειγμα ανωφελούς και ματαιόπονης σπατάλης του χρόνου της ζωής μας οι μακρές και ανούσιες συζητήσεις χωρίς περιεχόμενο και σοβαρό προβληματισμό. Και τούτη βεβαίως η αλήθεια πρώτιστα έχει να κάνει με θέματα πίστης, όπου τα πάντα είναι από την Αγία Γραφή και γενικώς την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας ξεκάθαρα και αποκεκαλυμμένα, και ως εκ τούτου δεν χρήζουν ευρύτερης ανάλυσης, αλλά «πίστει μόνη ταύτα γνωρίζεται». Γι αυτό άλλωστε προστίθεται και η επόμενη φράση: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ών αυτοκατάκριτος». Ο πονηρός άνθρωπος που έχει διαστρεβλωμένη γνώμη για τα θέματα της πίστης «εκ του πονηρού θησαυρού της καρδίας αυτού εκβάλλει τα πονηρά» και δεν έχει ανάγκη να πεισθεί από κανέναν, καθώς δεν θεωρεί κανέναν άνθρωπο ικανό να του αλλάξει γνώμη και καμιά αλήθεια αληθέστερη της δικής του. Ισχύει γι αυτόν το αρχαίο γνωμικό «ού με πείσεις, καν με πείσης».
Ας φροντίσουμε λοιπόν να ακούσουμε σήμερα το κήρυγμα των αγίων Πατέρων ως μήνυμα ζωής, που οι ίδιοι πρώτοι βίωσαν ενστερνιζόμενοι τα ρήματα του Αποστόλου, ότι δηλαδή ως χριστιανοί είμαστε προορισμένοι να πράττουμε το αγαθό σε κάθε βήμα της ζωής μας. Αυτό μπορεί να προκαλεί προς καιρόν τον μισόκαλο διάβολο και τα όργανά του. Ας μη πτοούμαστε. Τον ίδιο δρόμο βάδισαν οι Άγιοί μας και εξήλθαν νικητές. Μπορούμε και εμείς με πίστη να τον διαβούμε. Και ιδού, το στεφάνι της νίκης μας αναμένει. Αμήν.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου