Αγώνας για την ορθόδοξη πίστη

Η Κυριακή των αγίων Πατέρων είναι αφιερωμένη στη μνήμη των Πατέρων που συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Σ’ αυτούς που ομολόγησαν τον Χριστό, σ’ εκείνους που αγωνίσθηκαν για τη μαρτυρία της αλήθειας ενάντια στο καθολικό ψεύδος και τη μισή αλήθεια, σ’ εκείνους που προσπάθησαν να διασώσουν την ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια κα την ανεπανάληπτη αξία του ανθρώπου.

Δυστυχώς, από τη εποχή των διωγμών, από την εποχή της συγκλήσεως των οικουμενικών και τοπικών Συνόδων, από τότε μέχρι σήμερα, εξακολουθούμε να παλεύουμε με τις ανάπηρες εικόνες της αλήθειας, να ερμηνεύσουμε και να μεταβάλλουμε την πίστη μας σε ιδεολόγημα, να αισθανόμαστε τον κόσμο όχι σαν σπίτι και πατρίδα, αλλά σαν αποικία, για να νιώθουμε όχι κάτοικοι, αλλά άποικοι του Παραδείσου.

Στο επίκεντρο αυτής της συγχύσεως είναι φανερό ότι βρίσκεται μια τραγικά παρεξηγημένη έννοια και βίωση της αυθεντικής εκκλησιαστικότητας παίρνουν διάφορα υποκατάστατα- αναπληρώματα της απουσίας της.

Η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες, είναι θεανθρώπινος οργανισμός, είναι το μυστικό Σώμα του Χριστού. Ο χαρακτηρισμός της Εκκλησίας ως « σώματος Χριστού» είναι ο καταλληλότερος και ουσιωδέστερος για να εκφρασθεί η θεανθρώπινη φύση της, όσο αυτό είναι δυνατόν. Είναι εγγύτερο προς την ουσία της Εκκλησίας, γιατί την συνδέει προς το μυστήριο της Ενσαρκώσεως και την ταυτίζει προς αυτό. Διότι, στο μυστήριο της Ενσαρκώσεως ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί, έγινε σώμα και κατέστησε την Εκκλησία Σώμα του, και η Εκκλησία αποτελεί συνέχιση, παράταση, επέκταση και εκπλήρωση του μυστηρίου της Ενσαρκώσεως. Ο Χριστός σαρκωθείς « Εκκλησίας σάρκα ανέλαβε» και έγινε απαρχή του σώματος της Εκκλησίας και Κεφαλή της.

Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί η πίστη δεν είναι θρησκεία, αλλά βίωμα. Γιατί αλήθεια Της Εκκλησίας δεν είναι η άποψη μου, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Γιατί το ορθόδοξο ήθος δεν καλλιεργεί μια ατομική συνείδηση, αλλά καλλιεργείται μέσα στην κοινωνία των προσώπων. Γιατί η εκκλησιαστική ζωή δε βιώνεται μέσα στα οργανωμένα σχήματα ακόμη και τα καλύτερα, αλλά στην ενοριακή εκκλησιαστική κοινότητα. Γιατί το κήρυγμα της Εκκλησίας δεν είναι ηθικιστικό ή μόνο κοινωνικό ή απλά πνευματικό, αλλά είναι λόγος βαθιά εκκλησιαστικός και εσχατολογικός, λόγος Χριστού και όχι λόγος περί Χριστού. Γιατί η θ Λειτουργία είναι το μυστήριο της συνάξεως και όχι ιδιωτική υπόθεση.

Για όλα αυτά τιμάμε τους αγίους Πατέρες. Γιατί αγωνίστηκαν για την Αλήθεια, έζησαν μέσα στην Αλήθεια, διακόνησαν και ιερούργησαν το μυστήριο της σωτηρίας μας, μένοντας πιστοί στην παράδοση και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Αυτό το οποίο απαιτείται είναι να ζήσουμε την Αλήθεια μέσα στη λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Και να προσευχόμαστε να γνωρίσουμε τον Χριστό της Εκκλησίας, τον Χριστό των Ευαγγελίων, όπως Τον διαφυλάσσει επάνω στην Αγία Τράπεζα η Εκκλησία, όπως Τον γνώρισαν και Τον αγάπησαν οι της τέλειας αγάπης εραστές, οι άγιοι Πατέρες, των οποίων οι πρεσβείες ας μας σκεπάζουν και συντροφεύουν όλες τις ημέρες του επίγειου αγώνα μας.

Γράφει: π.Γ.Στ.

Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com/