Ομιλεί ο σοφός Απόστολος για την «εν Κυρίω» καύχηση που χαρακτηρίζει τον χριστιανό στις περιόδους των θλίψεων και των δοκιμασιών, για την χαρά που γεννά η αίσθηση ότι βιώνει εκείνο που ο Θεός επιτρέπει. Αυτό και μόνο για τον άνθρωπο που πιστεύει στον Χριστό είναι αρκετό ώστε να μην αφήνει τον εαυτό του να βυθίζεται στον βαθύ πειρασμό της στενοχώριας και της θλίψεως.
Η κοσμική αντίληψη βεβαίως «περί άλλα τυρβάζεται» και άλλα επιβάλλει. Φρονεί αφρόνως ότι ο άνθρωπος που δεν βρίσκεται στην παρούσα ζωή σε συνεχή και μόνιμη ικανοποίηση των αισθήσεων και των επιθυμιών του, τότε είναι άνθρωπος δυστυχής, αποτυχημένος. Ο άνθρωπος του Θεού όμως έχει άλλο κριτήριο. Σκέπτεται, ζεί, αποφασίζει και κινείται σύμφωνα όχι με όσα του επιβάλλουν οι αισθήσεις του, αλλά με όσα με την χάρη του Θεού καλλιεργεί κατά την εργασία τού καθ’ ομοίωσιν. Γέννημα της θλίψης για τον άνθρωπο που πιστεύει είναι η δοκιμασία. «ως χρυσός εν χωνευτηρίω» δοκιμάζονται οι εκλεκτοί κατά την Σοφία Σολομώντος όπως δηλαδή το χρυσάφι που όταν εξέρχεται από την υψικάμινο είναι ακόμη πιο λαμπρό, ακόμη πιο καθαρό. Το ίδιο ισχύει και για τους πιστούς ανθρώπους, των οποίων οι καρδιές και τα χαρίσματα λάμπουν σαν χρυσάφι «κεκαθαρισμένον επταπλασίως». Ο Θεός τους χορηγεί την δυνατότητα να σφυρηλατήσουν ακόμη πιο επιτυχημένα, πιο ευεργετικά, πιο σωστικά, την ίδια τους την πίστη, αλλά και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους ελέγχοντάς τον κατά την επίσκεψη της δοκιμασίας.
Και μετά; Πώς μπορεί να εξέλθει ο χριστιανός νικητής από την δοκιμασία; Μά ακριβώς εξαιτίας της επιγενομένης θλίψης και χάρη σε αυτήν, μάταιη, ήδη έχει γεννηθεί εντός του η ελπίδα. Όχι ελπίδα κοσμική, ψεύτικη, κίβδηλη και ανώφελη, αλλά ελπίδα ζωντανή, αυθεντική, της οποίας χορηγός και σωτήρας είναι ο Χριστός. Γι αυτό η ελπίδα αυτή καταλαμπρύνει την ψυχή του αγωνιστή, δεν απογοητεύει, δεν αποκαρδιώνει, «ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν». Αυτή ακριβώς η αγάπη του Θεού έγινε αιτία και χορηγός της σωτηρίας για το ανθρώπινο γένος μέσα από την θυσία του Χριστού. Δεν πρόκειται λοιπόν για αγάπη ανέξοδη, θεωρητική, αλλά για αγάπη θυσιαστική. Ας μην ξεχνάμε ότι «συνίστησι την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανεν».
Εμείς, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, είχαμε γυρίσει την πλάτη στον Θεό διά του προπατορικού αμαρτήματος, πέφτοντας στην θάλασσα της φθοράς και του θανάτου, αναζητώντας αλλότριους θεούς και ομιχλώδεις παραδείσους. Σε αυτήν μας την αγνωμοσύνη ο Θεός απάντησε με την απόλυτη αγάπη του, με την σάρκωση, την θυσία, τον Σταυρό και την Ανάσταση του μονογενούς Υιού του. και έτσι, μέσα σε αυτό το απαράμιλλο και πρωτόφαντο στα ανθρώπινα μεγαλείο της αγάπης του, έγινε η συμφιλίωση των σχέσεών μας με Εκείνον, παρόλο που εμείς είχαμε αποδειχθεί τόσο εχθρικοί απέναντί του.
Έκτοτε δια του μυστηρίου της Βαπτίσματος εισερχόμαστε στο αγιαστικό κλίμα της αγίας μας Εκκλησίας. Η κολυμβήθρα γίνεται τάφος του παλαιού ανθρώπου, αλλά και λουτήρας αμαρτιών και μήτρα μέσα από την οποία αναγεννώμαστε πνευματικά. Με το ιερό Χρίσμα λαμβάνουμε τα χαρίσματα, την πανοπλία του αγίου Πνεύματος, στον αγώνα για την θέωσή μας. Παίρνουμε όμως ζωή με την συμμετοχή μας στο σώμα και το αίμα του Χριστού, στην θεία Ευχαριστία, που είναι η όντως Ζωή.
Βλέπουμε λοιπόν, αδελφοί μου, ότι η εξάρτησή μας από τον Χριστό είναι η αιτία, το εχέγγυο και η σφραγίδα της ύπαρξής μας. Εκείνος μόνο, «δι’ ού και την προσαγωγήν εσχήκαμεν τη πίστει» σύμφωνα με τον λόγο του Παύλου, αλλά πρωτίστως σύμφωνα με το καθημερινό προσωπικό βίωμα όλων μας, μας γνωρίζει τον Θεό και Πατέρα, αλλά και μας χάρισε τον ίδιο τον εαυτό του απλώνοντας τα χέρια του στον Σταυρό. Έκτοτε, αν πιστεύουμε πραγματικά και ενσυνείδητα, ομολογούμε ότι ο σταυρός είναι γνώρισμα της ζωής μας, ότι το πολίτευμά μας είναι σταυρικό. Για τον λόγο αυτόν υπομένουμε την θλίψη και την δοκιμασία με καύχηση, καύχηση πνευματική ως γεγονός εσωτερικό, το οποίο κατεργάζεται την ελπίδα και μας γεμίζει με θάρρος. Θάρρος που ενισχύεται όσο ατενίζουμε την εικόνα της Αναστάσεως του Χριστού, αναπληρώντας με ουράνιο και μεταμορφωτικό φώς την ζοφερή ζωή μας.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου