«Ου γάρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται». Κυριακή μετά την εορτή των αγίων Πάντων η σημερινή και η Εκκλησία, αφού μας προέβαλε λειτουργικά και υμνολογικά την αγία τους μνήμη, μας υπενθυμίζει σαφέστατα διά του αποστολικού αναγνώσματος τί τέλος πάντων είναι αυτό που εντός της αναδεικνύει αγίους. Τί είναι αυτό που καθοδηγεί «ανθρώπους έχοντας ασθένειαν», όπως όλοι μας, ώστε να ανάγονται από τα βιωτικά πράγματα και να αξιώνονται να κάνουν το βήμα αυτό που αλλάζει τον προσανατολισμό τους από τα κοσμικά στα πνευματικά, από τα γήινα και φθαρτά στα ουράνια και άφθαρτα, από τα περαστικά στα αεί μένοντα.
Συχνά αρεσκόμαστε να διαβάζουμε τον λόγο του Θεού, θαυμάζουμε τα συναξάρια των αγίων μας, τα κατορθώματα των ανθρώπων που με την πίστη τους νίκησαν βασιλείς κραταιούς και τυράννους αντιστεκόμενοι στον συρμό αυτού του κόσμου και στα προστάγματα της σαρκός. Το ίδιο συχνά θυμόμαστε τα παραδείγματα της ζωής τους, τα αξιοθαύμαστα περιστατικά της πορείας τους σε αυτόν τον κόσμο και με καλή προαίρεση τα αναμεταδίδουμε στους οικείους μας κατά την καθημερινή μας συναναστροφή.
Δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός μας εξαντλείται συνήθως κάπου εκεί, στο θεωρητικό δηλαδή και ανώδυνο αυτό επίπεδο, το επίπεδο της ευχετικής και προτρεπτικής προς τρίτα πάντοτε πρόσωπα διάθεσής μας. Δεν έχουμε, αδελφοί μου, την διάθεση, ή μάλλον την τόλμη, ή ακόμη ορθότερα την πίστη στον ενδυναμούντα τους αγίους Θεό, στον Θεό που βεβαιώνει ότι είναι όλα δυνατά γι αυτόν που πιστεύει σε Εκείνον. Δεν λαμβάνουμε την απόφαση ως αληθινοί χριστιανοί να δίδουμε την μαρτυρία του ονόματος του Θεού στην δική μας ζωή. Αποδεικνυόμαστε ικανότατοι σε ρητορείες περί του τί πρέπει να κάνουν οι γύρω μας και θεωρίες περί του τί πρέπει να κάνει ο κόσμος για να μην κατακρημνισθεί, αλλά συνάμα παραμένουμε νάνοι ως προς την αποφασιστικότητα να εργασθούμε συστηματικά διορθώνοντας τους εαυτούς μας ώστε να φανερώνονται «τα έργα του Θεού εν ημίν».
Λέμε πολλές φορές ότι τότε ήταν άλλοι καιροί και οι άγιοι άλλου είδους άνθρωποι, ο δε δρόμος προς την αγιότητα παραμένει αδιάβατος για τους πολλούς. Τίποτε ψευδέστερο δεν υπάρχει από αυτό. Οι καιροί και οι χρόνοι έχουν δοθεί από τον ίδιο τον Θεό για την εργασία του καθ’ ομοίωσιν. Οι άνθρωποι από της δημιουργίας έως και της συντελείας του αιώνος έρχονται στον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, φτιαγμένοι από τα ίδια χωματένια υλικά, ο δε δρόμος προς την αγιότητα έιναι ανοικτός και, ουσιαστικά, απλός. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου… ,και τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Σε αυτές τις δύο εντολές κρέμονται όλος ο Νόμος και οι προφήτες κατά την διαβεβαίωση του ίδιου του Χριστού. Αυτές ορίζουν τον δρόμο προς την αγιότητα που, επαναλαμβάνουμε, είναι απλός.
Αγαπούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο όταν στην καθημερινή μας συμπεριφορά αγωνιζόμαστε να έχουμε πάντοτε κατά νού τι σημαίνει αγάπη. Αγαπούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας όταν στην πρακτική της ζωής μας χωρούν όσα ο κόσμος ως άχρηστα έχει εξοβελίσει –μαζί με τον Θεό δυστυχώς. Μιλούμε, βεβαίως, για την δικαιοσύνη, την ανεκτικότητα, την σιωπή, την συγχωρητικότητα, το θυσιαστικό πνεύμα, την φιλανθρωπία στις οικογενειακές, επαγγελματικές, φιλικές, κοινωνικές και «εκκλησιαστικές» μας σχέσεις. Μήπως μάθαμε τελικά να αγαπούμε και να τιμάμε έναν υψηλό, απλησίαστο Θεό που αναπαύεται στην δόξα του ουρανού, διαχωρίζοντας την αγάπη προς εκείνον από την αγάπη προς τον αδελφό; Αν το κάνουμε, απλά ματαιοπονούμε αγνοώντας την υπόμνηση του μαθητή της αγάπης, όπως διατυπώνεται στην Α΄ Καθολική του επιστολή, ότι «όποιος πεί ότι αγαπά τον Θεό, αλλά μισεί τον αδελφό του, λέει ψέματα. Διότι όποιος δεν αγαπά τον αδελφό του, που τον βλέπει μπροστά του, τον Θεό που δεν τον έχει δει ποτέ πώς μπορεί να τον αγαπά;».
Καιρός λοιπόν να πάψουμε να εμπαίζουμε τον εαυτό μας, διότι ασφαλώς τον Θεό δεν είμαστε ικανοί να τον εμπαίξουμε. Ας διασώσουμε την ανθρωπιά μας αγαπώντας τον φιλάνθρωπο Θεό και ας ποθήσουμε την θέωσή μας αγκαλιάζοντας τον ελάχιστο αδελφό μας. Άς εγερθούμε από την ύπνωση της μακράν του Θεού ζωή μας και την ραστώνη της μακράν του αδελφού πολιτείας και διαγωγής μας. Ας σπεύσουμε, αδελφοί, ο Παράδεισος μας αναμένει.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου