Τα προνόμια των μεταναστών
της Ελίνας Γαληνού
Οσα και να συζητούνται περί πιθανών τροποποιήσεων του ασφαλιστικού στο μέλλον, ένα είναι βέβαιο. Οι ανήκοντες στις νεώτερες γενιές, για να πάρουν στα χέρια τους μια άρτια και αξιοπρεπή σύνταξη, θα πρέπει να έχουν ...το κοκκαλάκι της νυχτερίδας.
Η κατοχύρωση των συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων, θα αντιστοιχεί οπωσδήποτε σε μερικές δεκαετίες εργασίας και με όρους ασφαλώς πολύ σκληρότερους απ΄αυτούς που γνωρίζαμε ως τώρα. Η Ευρωπαική Ενωση, η οικονομική κρίση, οι απαιτήσεις της τρόικα, έτσι επιβάλουν.
Θα ισχύει όμως για όλον τον πληθυσμό της χώρας αυτό; Διότι αν συγκρίνουμε τα δικά μας ασφαλιστικά δικαιώματα με κείνα των μεταναστών, γεννάται το ερώτημα "Ποιός τελικά είναι ο προνομιούχος σ΄αυτή τη χώρα; Οι ελληνοποιηθέντες μετανάστες ή οι Ελληνες γέννημα-θρέμμα του τόπου τους;" Θα μου πείτε τώρα ότι ατυχώς συγκρίνουμε τους ντόπιους Ελληνες με τους αναξιοπαθούντες που έφυγαν κακήν κακώς από τις χώρες τους γιατί δεν είχαν στον ήλιο μοίρα..Και όμως, η Ελλάδα γι΄αυτούς κατέληξε Γή της Επαγγελίας.
Οι μετανάστες έρχονται, βρίσκουν εργασία και κερδίζουν στην Ελλάδα τα χρήματά τους. Απολαμβάνουν φορολογική ασυλία, ενώ αποδείξεις ποιός τους ζητάει και πότε δίνουν;
Οι δράσεις του παρεμπορίου που διακινείται ως επί το πλείστον από μετανάστες, έχουν γονατίσει το νόμιμο εμπόριο, ενώ η παράνομη διακίνηση αντιγράφων διαφόρων αντικειμένων και DVD, μας έχουν φέρει στην τρίτη θέση παγκοσμίως όσον αφορά τα παράνομα αντίγραφα λογισμικού και ταινιών. Ολες αυτές οι εισπράξεις-ως γνωστόν- είναι μαύρες. "Ναί αλλά με τα χρήματα που κερδίζουν, συμβάλουν στην εγχώρια κατανάλωση" θα μας πούν ίσως..Αυξάνοντας όμως την κατανάλωση χωρίς αντίστοιχη αύξηση φορολογικών εσόδων, διογκώνουν την εικόνα της φοροδιαφυγής για το ελληνικό κράτος. Τα χρήματα που μαζεύουν, τα στέλνουν στις πατρίδες τους αντί να τα καταθέτουν στις δικές μας τράπεζες προς ενίσχυση της εγχώριας ρευστότητας. Με λίγα λόγια, τα κέρδη δικά τους και η ζημιά δικιά μας...
Και ενώ τα ταμεία είναι μείον και προ του αγώνα να διασωθούν, θυσιάζονται πολυετείς κόποι των Ελλήνων, οι αλλοδαποί με 1000 ένσημα (που αντιστοιχούν σε περίπου 3 χρόνια εργασίας), δικαιούνται πλήρη προνοιακή σύνταξη που με τα επιπλέον και το επίδομα αλληλεγγύης, ίσως φτάνει και 650 ευρώ!
Βασική προυπόθεση βέβαια είναι να δηλώνουν τόπο κατοικίας στην Ελλάδα, αλλά πόσοι το τηρούν αυτό; Και ενώ κανονικά ισχύει ότι αν επιστρέψουν στη χώρα τους, θα δικαιούνται ένα πολύ μικρό ποσοστό σύνταξης από την Ελλάδα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μένουν εδώ κανά δίμηνο και όλον τον υπόλοιπο καιρό στις χώρες τους, επωφελούμενοι του εκεί φθηνού κόστους ζωής.
Σε άλλες χώρες της ΕΕ και η ιθαγένεια χορηγείται πολύ δύσκολα και η σύνταξη στους μετανάστες, αντιστοιχεί στο 1/4 της κατώτατης σύνταξης. Εμείς όμως έχουμε να καμαρώνουμε ότι είμαστε η Γή της Επαγγελίας για τους αναξιοπαθούντες και να παρηγοριόμαστε ότι μέσω αυτών εξασφαλίζουμε φθηνά εργατικά χέρια! Αφού στο μεταξύ έχουμε επιβαρυνθεί μερικές δεκάδες εκατομμύρια από τα άμεσα και έμμεσα προνόμιά τους.
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΕΔΩ
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Μεχμέτ ο Φατίχ
Μεχμέτ ο Φατίχ, του Νίκου Χειλαδάκη
Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Τουρκολόγου
Ο Μωάμεθ είχε γεννηθεί, μεγαλώσει και ανατραφεί, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το ελληνικό πνεύμα μαζί με ένα ιδιαίτερο μυστικιστικό ισλαμισμό, καθαρά ανορθόδοξο, παράλληλα με τις ορθόδοξες μυστηριακές καταβολές της Μικράς Ασίας. Λέγεται ότι λάτρευε την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μελετούσε ότι είχε σχέση με τον μεγάλη στρατηλάτη. Οι σύμβουλοι που τον περιστοίχιζαν, από την πρώτη περίοδο της ανόδου του στην εξουσία της νέας αυτοκρατορίας, ήταν οι περισσότεροι Έλληνες, ή εξισλαμισμένοι Έλληνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Έλληνας στρατηγός Ζαγανός, τον οποίο αργότερα ο Μωάμεθ τον έκανε πρωθυπουργό . Ο Ζαγανός ήταν αυτός, (όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο), που παρότρυνε τον Μωάμεθ μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όταν είχε αρχίσει η πολιορκία της βασιλεύουσας, να εφορμήσει και να καταλάβει την πόλη επανιδρύοντας, όπως διακήρυττε, την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλέξανδρου, ενώ οι εκ γενετής Οθωμανοί μουσουλμάνοι αξιωματούχοι του Μωάμεθ, όπως ο Τσανταρλή ο βεζίρης, είχαν την άποψη ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι για την τελική έφοδο και κατάληψη της Πόλης. Τελικά ο Μωάμεθ άκουσε τον Ζαγανό, ενώ ο Τσανταρλής εκτελέστηκε μετά την άλωση της Πόλης.
Ένα ενδιαφέρων σημείο από την προσωπική ιστορία του Μωάμεθ, ήταν η μητέρα του. Η επικρατούσα τουρκική άποψη για την μητέρα του Μωάμεθ ήταν ότι πάντως δεν ήταν Μουσουλμάνα, αλλά Χριστιανή. Αλλά το ίδιο υποστηρίζετε και για την αρχή της ίδιας της Οθωμανικής δυναστείας. Η επίσημη δυναστική παράδοση αναφέρει ότι ο ίδιος γενάρχη των Οσμανλίδων, ο Οσμάν, παντρεύτηκε κόρη Δερβίση, δηλαδή μη ορθόδοξου μουσουλμάνου που έγινε μητέρα του Ορχάν, δηλαδή η αρχή της ίδια της αυτοκρατορίας δεν έχει σχέση με το κανονικό ορθόδοξο Ισλάμ. Η ίδια η μητέρα του Μωάμεθ ήταν Χριστιανή ορθόδοξη, ενώ ο ίδιος ο Μωάμεθ, όπως αναφέρουν τα στοιχεία της εποχής, δεν πρέπει να ήταν ορθόδοξος Μουσουλμάνος, αλλά Αλεβίτης. Και γι’ αυτό δεν ήταν τυχαίο ότι έδειχνε μεγάλη προτίμηση σε οτιδήποτε περσικό και σε όλες τις δοξασίες του Σιϊτισμου.
Τον 15ο αιώνα ο Μωάμεθ όταν άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της αυτοκρατορικής κυριαρχίας του, παράλληλα με το ενδιαφέρων του για κάθε τι το περσικό, έδειχνε και μεγάλο πάθος για τις χριστιανικές αρχές και την θρησκεία του Χριστού. Σαν μεγάλο κατηχητή του στις αρχές αυτές, είχε τον ίδιο τον πρώτο Οικουμενικό Πατριάρχη, μετά την άλωση, τον Γεννάδιο. Οι στενές σχέσεις του Γενναδίου με τον Μωάμεθ, ενίσχυσαν τις φήμες πως ο Σουλτάνος είχε ασπαστεί τον χριστιανισμό, η τουλάχιστον λάτρευε παράλληλα με την θρησκεία του Προφήτη και τη χριστιανικής ορθοδοξία. Ο ίδιος ο Μωάμεθ μάλιστα είχε παρακαλέσει στον Πατριάρχη Γεννάδιο να καταγράψει το αποτέλεσμα των μακρών θεολογικών συζητήσεων που είχαν οι δυο άντρες, στο μοναστήρι της Παμμακάριστου, όπου ο Μωάμεθ μόνος επισκέπτονταν συχνά τον Πατριάρχη. Ο Γεννάδιος τότε κατέγραψε τις σχετικές συζητήσεις σε ένα βιβλίο με τίτλο «Περί της μόνης οδούς προς την σωτηρία των ανθρώπων». Το σύγγραμμα αυτό μεταφράστηκε και στα τουρκικά και ήταν ένα από τα βιβλία κατήχησης του Μωάμεθ του Πορθητή.
Ο Μωάμεθ ήταν αυτός που είχε βοηθήσει τον Γεννάδιο να ανέβει στον πατριαρχικό θρόνο και γι' αυτό οι σχέσεις τους ήταν κάτι παραπάνω από σχέση συνομιλητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την στέψη του Πατριάρχη, ο Σουλτάνος και Πορθητής είχε σηκωθεί από τον θρόνο του, γεγονός μεγάλη σημασίας για την εποχή, για να υποδεχτεί τον αρχηγό τον Ορθοδόξων Χριστιανών και να τον συγχαρεί για το αξίωμα που έπαιρνε. Επειδή η μητέρα του Μωάμεθ ήταν συνειδητή Χριστιανή, είχε επηρεάσει για πολύ καιρό και σε μεγάλο βαθμό τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Πορθητή. Λέγεται ότι από την πιο τρυφερή ηλικία του, είχε μάθει την προσευχή του «Πάτερ υμών» και μερικές ακόμα χριστιανικές προσευχές. Συνεπώς οι σχέσεις του με την ορθοδοξία δεν ήταν απλώς σε ένα επίπεδο περιέργειας και ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, αλλά κάτι παραπάνω και πολλοί αναφέρουν ότι παρά του ότι ήταν επίσημα Μουσουλμάνος, εκφράζονταν συχνά, σαν Χριστιανός ορθόδοξος.
Αυτό μαρτυρεί και ο σύγχρονος του ιστορικός, ο Κατακουζηνός Θεόδωρος Σπαντουνής, αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος αναφέρει ότι στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μωάμεθ είχε εγκαταστήσει στα προσωπικά του διαμερίσματα ένα ολόκληρο χριστιανικό εικονοστάσι με κανδήλια και κεριά. Παράλληλα είχε παραγγείλει στον Ιταλό ζωγράφο Τζεντίλε Μπελίνι, να κάνει το πορτρέτο του, κάτι όπου ήταν τελείως αντίθετο στις ισλαμικές πεποιθήσεις περί απαγόρευσης απεικονίσεως προσώπων και παράλληλα και το πιο εντυπωσιακό, να κάνει και το πορτρέτο της Παναγιάς με τον Χριστό στην αγκαλιά της . Σε όλα αυτά κατά τον Κατακουζηνό, συνέβαλε ότι την παιδική του ηλικία ο Μωάμεθ την πέρασε απομονωμένος με την μητέρα του στην Μαγνησία, ανατρεφόμενος αποκλειστικά με χριστιανικό ορθόδοξο τρόπο. Είναι γνωστό πως η μητέρα του Μωάμεθ είχε παντρευτεί τον σουλτάνο Μουράτ και εκείνη την εποχή μια γυναίκα που παντρεύονταν αλλόθρησκο διατηρούσε την θρησκεία της.
Την ίδια περίοδο ένα άλλος βυζαντινός λόγιος, ο γνωστός φιλόσοφος, Γεώργιος ο Τραπεζούντιος, που είχε επηρεαστεί από αυτή την στάση του Μωάμεθ, είχε πάρει το θάρρος και του έστειλε κάποιες επιστολές τονίζοντας πως δεν υπάρχουν σημαντικές διάφορες μεταξύ του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας, ενώ προέτρεπε τον Μωάμεθ να ενοποιήσει τις δυο θρησκείες και να γίνει ο κήρυκας της κοινής θρησκείας. Ο Τραπεζούντιος ήξερε ότι απευθύνονταν σε ένα Αλεβίτη κρυπτοχριστιανό και όχι σε ένα στερεότυπο Σουνίτη Μουσουλμάνο, γι' αυτό και έγραψε αυτές τις επιστολές.
Ο Φατίχ χρησιμοποιούσε τον τίτλο σαν «Κύριος των Δυο Στεριών, Ρούμελης και Ανατολής και των Δυο Θαλασσών, Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας». Ήταν ένας πολεμιστής με δίψα για παγκόσμια επιβολή, ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος ανεκτικός και πολιτισμένος. Έχοντας διορίσει τον Γεννάδιο, Πατριάρχη των ορθόδοξων, τον πρόσταξε να συνθέσει μια πραγματεία που θα συνόψιζε τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας. Στο παλάτι του δέχονταν ουλεμάδες, (θεολόγους μελετητές του Κορανίου), σε καθορισμένες ημέρες της εβδομάδας για να κατηχηθεί στα κηρύγματα τους. Δέχονταν στην αυλή του ακόμα και ουμανιστές και Έλληνες λόγιους. Όλα αυτά τον κατέτασσαν για πολλούς στην ίδια κατηγορία με τους σύγχρονους του ηγεμόνες της Αναγέννησης στην Δύση, αν και οι σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί τον θεωρούν σαν ένα γνήσιο Μουσουλμάνο, Γαζή, πολέμαρχο, όπου χρησιμοποιούσε την εξουσία του για να μεταστρέψει το κράτος του στην ισχυρότερη αυτοκρατορία του κόσμου.
Ας δούμε τι γράφει συγκεκριμένα για τον Μωάμεθ ο μεγάλος Τούρκος ιστορικός, Χαλίλ Ινανλτσίκ, στο έργο του, «Η Οθωμανική αυτοκρατορία» : «Έχει υποστηριχθεί ότι ο Μωάμεθ ο πορθητής ενδιαφέρθηκε ενεργά για τον πολιτισμό της Δύσης και ειδικότερα για την ιταλική αναγέννηση και για τον λόγο αυτό συναναστρέφονταν συχνά με Χριστιανούς. Οπωσδήποτε ο Μωάμεθ ήταν το πιο ανοιχτό μυαλό από κάθε άλλο σουλτάνο και δέχονταν να συναντηθεί με ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και να ανταλλάσσει τις απόψεις του με αυτούς. Προκειμένου να γνωρίσει από την αρμοδιότερη πηγή τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας, πρόσταξε τον πατριάρχη Γεννάδιο να γράψει μια πραγματεία για τον Χριστιανισμό. Παράλληλα συγκέντρωσε στο παλάτι του διάφορους Έλληνες και Ιταλούς λόγιους, όπως ο Γεώργιος Αμιρούτσης, ο Κριτόβουλος ο Ίμβριος και ο Κυριάκος ο Αγκωνίτης. Παράγγειλε στον Αμοιρούτση να του κάνει ένα παγκόσμιο χάρτη και φρόντισε για την μετάφραση της γεωγραφίας του Πτολεμαίου, ενώ έφτιαξε μέσα στο παλάτι του μια μεγάλη βιβλιοθήκη με κλασικά ελληνικά και λατινικά συγγράμματα. Τίμησε πλουσιοπάροχα τον ζωγράφο Τζεντίλε Μπελίνι, τον οποίο έφερε από την Βενετία για να στολίσει τους τοίχους του Σαραγιού με μεταλλικές νωπογραφίες και να φτιάξει το πορτρέτο του. Ο γνωστός τότε λόγιος Μπερλινγκέρι, σκόπευε να χαρίσει την «Γεωγραφία» του στον Μεχμέτ (Μωάμεθ), όπως και ο Ρομπέρτο Βαλιούρο την «Στρατιωτική τέχνη» του ενώ ο Τζιοβάνι Μαρία Φιλελφο έγραψε το έργο «Εν απιστία Αμυρίς», με το οποίο εγκωμιάζει τον Πορθητή».
Πιο ενδιαφέρουσα είναι η άποψη για τον Μωάμεθ τον πορθητή, του Βρετανού μελετητή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Lord Kinros, όπως αναγράφεται στο έργο του «Οθωμανική Αυτοκρατορία». Αναφέρει λοιπόν ο έγκυρος Βρετανός ιστορικός τα εξής : «Ο Αυτοκράτορας έδειχνε να έχει αρκετά καλές διαθέσεις έναντι των Ελλήνων της Πόλης οι οποίοι αντιπροσώπευαν την μεγαλύτερη, πλουσιότερη και πιο καλλιεργημένη μη μουσουλμανική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Αντιλήφθηκε πολύ καλά ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα κεφάλαιο για την αυτοκρατορία του, με την δεξιότητα τους γύρω από τη βιομηχανία, το εμπόριο και τη ναυτιλία, στα οποία οι Τούρκοι υστερούσαν σημαντικά. Κατά την διάρκεια των σπουδών του είχε αποκτήσει πολλές γνώσεις γύρω από την ελληνική ιστορία, κλασική και βυζαντινή. Μπορεί ακόμα να είχε και ελληνικό αίμα στις φλέβες του από την Χριστιανή μητέρα του. Έδειχνε ιδιαίτερη εκτίμηση για την μητριά του, κατά το ήμισυ Σέρβα και το άλλο ήμισυ Ελληνίδα, χήρα του Μουράτ, την αρχόντισσα Μάρα, ( η οποία σημειωτέον είχε θεωρηθεί μετά τον θάνατο του συζύγου της σαν πιθανή νύφη για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο)».
Έτσι ο Μωάμεθ δεν χρειάστηκε πολλά χρόνια για να δώσει στην ελληνική εκκλησία ένα νέο Πατριάρχη. Ο τελευταίος κάτοχος του πατριαρχικού θρόνου είχε φύγει στην Ιταλία, το 1451 και έτσι θεωρήθηκε παραιτημένος. Η προτίμηση του σουλτάνου στράφηκε προς τον μοναχό Γεννάδιο, ή διαφορετικά Γεώργιο Σχολάριο, ένα έξοχο λόγιο. Ο Γεννάδιος είχε πρωτοστατήσει έναντι της ένωσης της ελληνικής εκκλησίας με την ρωμαϊκή, μια τελευταία προσπάθεια για την εξασφάλιση δυτικής βοηθείας προς την Πόλη και επομένως ήταν απίθανο να συνωμοτήσει με τους Χριστιανούς της Δύσης. Όταν αναζητήθηκε από τον σουλτάνο, ανακαλύφθηκε ότι είχε μεταφερθεί από το μοναστικό κελί του σαν αιχμάλωτος όταν έγινε η κατάληψη και βρίσκονταν σκλάβος στην κατοχή κάποιου πλούσιου Τούρκου, ο οποίος έχει εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις του. Αφού εξαγοράστηκε οδηγήθηκε με μεγάλο σεβασμό στον Μωάμεθ, ο οποίος τον μεταχειρίστηκε επίσης με μεγάλο σεβασμό. Τον έπεισε να δεχτεί τον πατριαρχικό θρόνο και συζήτησε μαζί του τους όρους του καθεστώτος που θα εφαρμόζονταν για την Ορθόδοξη κοινότητα της νέας αυτοκρατορίας. Το καθεστώς αυτό όριζε για τους Ορθόδοξους τέτοιες εγγυήσεις, ώστε να τους εξασφαλίσει τις βασικές τουλάχιστον ελευθερίες στην διαχείριση των δικών τους υποθέσεων.
Με τον Γεννάδιο ο Μωάμεθ ανέπτυξε πολύ φιλικές σχέσεις συζητώντας μαζί του φιλικά πάνω σε θεολογικά ζητήματα. Ο Μωάμεθ επιδείκνυε αξιοσημείωτο ενδιαφέρων για την χριστιανική θρησκεία, μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης της γνώσης που τον διέκρινε. Κατόπιν επιθυμίας του ο Γεννάδιος έκανε μια έκθεση για το ορθόδοξο δόγμα, η οποία μεταφράστηκε και στην οθωμανική γλώσσα. Η κατάσταση αυτή είχε δημιουργήσει στην Δύση ευσεβείς ελπίδες ότι ο Σουλτάνος μπορούσε να αναδειχτεί σε ένα πανίσχυρο προστάτη του χριστιανισμού. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ένας ξακουστός φιλέλληνας, ο Φραγκίσκος Φίλφελος, έγραψε στον Πορθητή παρακαλώντας τον να ελευθερώσει την πεθερά του, Ιταλίδα χήρα ενός Έλληνα φιλοσόφου η οποία είχε συλληφθεί μέσα στον Πόλη, απευθύνοντας του μάλιστα την θερμή επιθυμία να ενώσει την χριστιανική θρησκεία. Λέγεται δε ότι και ο Πάπας Νικόλαος ο V, είχε προσευχηθεί για τον προσηλυτισμό του Σουλτάνου μετά από κατάλληλη κατήχηση, η οποία ακολούθησε μια υποτιθέμενη ανταλλαγή επιστολών στις οποίες ο Μωάμεθ αναφερόμενος στον εαυτό σαν τον διάδοχο και εκδικητή του Έκτορα, έκανε νύξη για μια τέτοια πιθανότητα. Λίγο Αργότερα ο Πάπας Πίος ο ΙΙ, φοβούμενος μήπως ο σουλτάνος ανταποκρινόμενος στο ορθόδοξο δόγμα προσηλυτιστεί, του έγραψε διερμηνεύοντας την ανωτερότητα και αλήθεια του καθολικού δόγματος, και τον πρότεινε να βαπτιστεί ώστε να γίνει κάτω από την προστασία του Πάπα, ο μεγαλύτερος χριστιανός άρχοντας της οικουμένης. Στην ίδια την Κωνσταντινούπολη ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Γεώργιος Αμιρούτζης, έγραψε μια μελέτη για τον σουλτάνο για να δείξει ότι υπήρχε κοινό έδαφος μεταξύ του Ισλάμ και του χριστιανισμού, με εισήγηση να ενωθούν σε μια θρησκεία, ή τουλάχιστον η μια να αναγνωρίσει την άλλη σαν αδελφή.
Είναι γεγονός πως η αυλή του Μωάμεθ στην Κωνσταντινούπολη αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες εξισλαμισμένους, όπως άλλωστε και των περισσότερων σουλτάνων, ένα γεγονός που έχει κάνει πολλούς ιστορικούς να ισχυριστούν ότι ουσιαστικά η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν δημιούργημα εξωμοτών παρά των εκ γενετής μουσουλμανικής καταγωγής. Ο Μωάμεθ όμως επιχείρησε μια σημαντική καινοτομία που τον έκανε διαφορετικό από τους προγόνους του, ακόμα και από τον πατέρα του τον Μουράτ. Ενώ οι προηγούμενοι σουλτάνοι αναμειγνύονταν και έτρωγαν κοντά με τους υπηκόους τους, αυτός εγκατέλειψε αυτή την τακτική και γευμάτιζε μόνος του απομακρύνοντας ακόμα και τους βεζίρηδες και άλλους αξιωματούχους με ένα νόμο που είχε θεσπίσει και έλεγε ότι : «Δεν επιθυμώ να συντρώγει κανένας με την βασιλική εξοχότητα μου, εκτός από αυτούς όπου έχουν βασιλικό αίμα».
Αυτόν τον τρόπο ζωής του Μωάμεθ, που ήταν ένας μοναχικός τύπος και για πολλούς λάτρης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον περιγράφει με αναλυτικό τρόπο ο σύγχρονος του βιογράφος ο Έλληνας Κριτόβουλος.
Ο Μωάμεθ ζούσε σε ένα πανέμορφο ανάκτορο (το Τοπ-Καπί), το οποίο είχε αρχίσει να κτίζει από το 1465 μ. Χ. στην όλο στροφές τοποθεσία της προηγούμενη βυζαντινής ακρόπολης, η κορυφή της οποίας δέσποζε στην συμβολή τριών θαλασσών, του Κερατίου κόλπου, της θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου. Τα σχέδια του ανακτόρου έγιναν και αυτά από Έλληνες κυρίως αρχιτέκτονες, καθώς και Πέρσες και Άραβες και ήταν τόσο μεγαλειώδη, που η συμπλήρωση τους θα κρατούσε, όπως υπολογίστηκε, περίπου 25 χρόνια. Με την εξαιρετική όμως μεγάλη κλίμακα μισθών και τα πλούσια φιλοδωρήματα που μοίρασε απλόχερα ο σουλτάνος στους εργάτες, το ανάκτορο τελικά συμπληρώθηκε στο τέταρτο χρόνο. Αξιόλογη είναι και η περιγραφή της εποχής για τα ανάκτορα του Μωάμεθ που αναφέρει, «Μέσα στον σαράγι υπήρχαν τεράστιοι και ωραιότατοι κήποι μέσα στους οποίους καλλιεργείται όποιο φυτό και φρούτο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Νερό δροσερό καθαρό και πόσιμο έτρεχε συνεχώς. Σε κάθε γωνιά κοπάδια τα πουλιά, τόσο από αυτά που τρώγονται, όσο και μελωδικά, τιτίβιζαν και κελαηδούσαν. Αγέλες από οικιακά και αγρία ζώα έβοσκαν στους κήπους. Εδώ ο σουλτάνος Μωάμεθ περνούσε απομονωμένος τους χειμερινούς μήνες ανάμεσα σε δυο εκστρατείες».
Μετά από τόσους αιώνες από τον θάνατο του Πορθητή η ταυτότητα του Μωάμεθ είναι ένα περίπλοκο θέμα που σχετίζεται και με την ταυτότητα των ίδιων των Οθωμανών σουλτάνων. Η πραγματική θρησκεία του Πορθητή είναι ένα ζήτημα που αν αποκαλύπτονταν, σίγουρα για πολλούς θα δημιουργούσε μεγάλη κρίση συνειδήσεως για την σημερινή Τουρκία, που έχει ανασκευάσει όλη την ιστορία της, ακριβώς για να στηρίξει ένα οικοδόμημα που είναι για πολλούς τεχνητό.
Αλλά το μυστήριο της αληθινής ταυτότητας του Μωάμεθ περιπλέχτηκε στις αρχές του αιώνα, τότε που η αυτοκρατορία που ίδρυσε έπνεε πλέον τα λοίσθια και ίσως η πνευματική του μαρτυρία επιζητούσε κάποιο τρόπο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, μια αλήθεια που θα μπορούσε να κλονίσει πολλά ιστορικά ταμπού.
Ο πρώτος που μίλησε αποκαλυπτικά για το θέμα αυτό το ήταν ένας μεγάλος Τούρκος πολιτικός και ποιητής, ο Γιαχία Κεμάλ Μπεγιατλί και το γεγονός αυτό αναφέρει ο Τούρκος συγγραφέας, Ρεσάτ Εκρέμ Κότσού στο βιβλίο του, «Οθωμανοί ηγεμόνες»,. Η απαγορευμένη αυτή μαρτυρία είναι άκρως αποκαλυπτική για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του μεγάλου Φατιχ των Οθωμανών, του Μωάμεθ του Πορθητή. Γράφει λοιπόν το βιβλίο : «Την εποχή του Αμπντούλ Χαμίτ του Β!, στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε σπάσει ένας μεγάλος αγωγός νερού στη συνοικία του μεγάλου τεμένους του Προθητού, το Φατίχ. Το Φατίχ είχε οικοδομηθεί μεταξύ των ετών 1463 και 1470, πάνω στα ερείπια της κατεδαφισμένη από τους Οθωμανούς εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, κάτω από την οποία βρίσκονται θαμμένοι πολλοί βυζαντινοί βασιλείς. Στην εκκλησία αυτή ο Γεννάδιος είχε εγκαταστήσει το Πατριαρχείο κατόπιν άδειας του Μωάμεθ μετά την άλωση. Το 1454 ο Πατριάρχης εγκατέλειψε οικιοθελώς την εκκλησία, επειδή μέσα σε αυτή είχε βρεθεί το πτώμα ενός Τούρκου και φοβήθηκε μήπως κατηγορηθούν οι Έλληνες για το έγκλημα. Την κατασκευή του τζαμιού είχε αναλάβει ο Έλληνας αρχιτέκτονας, Χριστόδουλος, που φρόντισε όμως να διατηρήσει τα θεμέλια της κατεδαφισμένης εκκλησίας. Κατά την επισκευή όμως του χαλασμένου αγωγού, ο Αμπντούλ Χαμίτ έδωσε εντολή να ανοιχτεί ο τάφος του Μωάμεθ που βρίσκονταν δίπλα στο τζαμί, για να διαπιστωθούν τυχόν ζημιές και να επισκευαστούν. Ο τάφος λοιπόν ανοίχτηκε και σε βάθος τριών μέτρων βρέθηκε μια σιδερένια καταπακτή από όπου μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της βυζαντινής εκκλησίας. Εκεί βρέθηκε ο μαρμάρινος τάφος που βρίσκονταν το ταριχευμένο πτώμα του Μωάμεθ, ολόιδιο με το πορτρέτο που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιταλός ζωγράφος Μπελίνι, πέντε μήνες πριν από τον θάνατο του Πορθητή. Το γεγονός αυτό και μόνο για πολλούς αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Μωάμεθ θέλησε να ταφεί σαν χριστιανός και βυζαντινός βασιλιάς, εν μέσω των άλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων».
\Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ, που για λόγους πολιτικούς την εποχή εκείνη είχε εγκαταλείψει το μπεκτασισμό, (δηλαδή το αιρετικό Ισλάμ), τον οποίο ακολουθούσε και ασπάστηκε τον σουνιτισμό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, κυριεύτηκε από πανικό και έδωσε εντολή να σφραγιστεί αμέσως ο τάφος του Μωάμεθ. Τα παραπάνω συνέβησαν πριν από το 1908 και έκτοτε ο τάφος του Μωάμεθ δεν ξανάνοιξε. Γι' αυτό και σήμερα είναι αδύνατο να αποδειχτεί αυτή η μαρτυρία του Μπεγιατλί. Αποτελεί όμως μαρτυρία επιφανούς Τούρκου, η οποία δεν εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες και δεν είχε λόγους να παρουσιάζει τον Μωάμεθ Χριστιανό. Σήμερα το μέρος εκείνο είναι απαγορευμένο και δεν επιτρέπεται σε κανένα, είτε αρχαιολόγο είτε θρησκευτικό αρχηγό να το πλησιάσει, επιτείνοντας έτσι το μυστήριο για τους βυζαντινούς βασιλικούς τάφους αλλά και για τους τάφους των σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Είναι γεγονός ότι παρόμοιες με αυτήν μαρτυρίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς στην Τουρκία, αλλά χωρίς να τις δοθεί για ευνόητους λόγους μεγάλη έκταση. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις 19 Δεκεμβρίου 1996, το εβδομαδιαίο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας στην Τουρκία, «Ακτουέλ», του συγκροτήματος της γνωστής εφημερίδας, «Σαμπάχ», είχε κυκλοφορήσει με τον εξής εντυπωσιακό τίτλο : «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός ;» και από κάτω είχε τον υπότιτλο: «Οι ιστορικοί δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να λύσουν αυτό το μυστήριο, 5400 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Φατίχ».
Το ότι στην σημερινή Τουρκία στην οποία αναδύεται δυναμικά το ισλαμικό στοιχειό, δημοσιεύονται αναφορές για ένα τέτοιο θέμα ήταν μια μεγάλη απόδειξη της αμφιβολίας για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του Μωάμεθ, ακόμα και για το ίδιο το επίσημο τουρκικό κατεστημένο. Και αυτό παίρνει μεγαλύτερη αξία αν κατανοήσουμε τα παρακάτω : Ο Φατίχ, ήταν και είναι ένα από τα πιο μεγάλα ταμπού της τουρκικής ιστορίας, του τουρκισμού και του σύγχρονου τουρκικού εθνικισμού. Γι' αυτό και ένας ηγέτης σαν τον Φατίχ, έπρεπε να προσωποποιεί εκτός από το εθνικό συναίσθημα του λαού και το θρησκευτικό. Δηλαδή δεν χωράει καμία άλλη θεωρεία όσον αφορά τα θρησκευτικά πιστεύω του Μωάμεθ του Πορθητή, εκτός από του ότι ήταν ένας θρησκευτικός αρχηγός των Σουνιτών Τούρκων Μουσουλμάνων.
Και όμως εκεί μέσα στον τάφο του Πορθητή υπάρχει το μεγαλύτερο μυστικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα μυστικό που αποδεικνύει ότι ο ιδρυτής του δευτέρου Βυζαντίου, όπως του άρεσε να ονομάζει την νέα αυτοκρατορία ο Μωάμεθ ο Πορθητής, πιθανώς είχε ασπαστεί στο τέλος της ζωής του τον χριστιανισμό, μια θρησκεία που σε όλη του την ζωή τον ακολουθούσε, ενώ απ τα παιδικά του χρόνια είχε τις πρώτες επαφές μαζί της μέσω της χριστιανής μητέρας του.
Η κατάρρευση ενός ταμπού, που αφορά την θρησκεία του μεγάλου Φατίχ, του Μωάμεθ του Πορθητή, του ιδρυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του επίσημου προστάτη του σουνιτικού Ισλάμ, θα ήταν ένα γερό χτύπημα για τα ίδια τα θεμέλια της σύγχρονης Τουρκίας, αλλά το κυριότερο θα ήταν μια αρχή για μια αλυσίδα καταρρεύσεων πολλών μύθων πάνω στους οποίους είναι κτισμένο το οικοδόμημα της σύγχρονης, «ισχυρής», Τουρκίας. Η εσωτερική συνείδηση, η πραγματική θρησκευτική καταβολή ακόμα και η φυλετική καταγωγή των σημερινών Τούρκων, θα ήταν ένα επόμενο ισχυρό ταμπού που θα κατάρρεε και θα διέλυε όλες τις επίσημες ιστορικές κοσμοθεωρίες του κεμαλισμού. Αλλά το κυριότερο, θα δημιουργούσε την μεγαλύτερη κρίση ταυτότητας των σημερινών Τούρκων, για τους οποίους όταν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ επισκέφτηκε το 1997 για πρώτη φορά το Τουρκμενιστάν, που υποτίθεται πως είναι η φυσική κοιτίδα των Τούρκων, ο τότε πρόεδρος του Τουρκμενιστάν, Σαπαρμουράτ Τουρκμένμπασί, του είπε με χαιρέκακο ύφος : «Εσείς όταν φύγατε από την κεντρική Ασία ήσασταν σαν και μας, σήμερα όμως δεν μας μοιάζετε καθόλου».
Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Τουρκολόγου
Ο Μωάμεθ είχε γεννηθεί, μεγαλώσει και ανατραφεί, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το ελληνικό πνεύμα μαζί με ένα ιδιαίτερο μυστικιστικό ισλαμισμό, καθαρά ανορθόδοξο, παράλληλα με τις ορθόδοξες μυστηριακές καταβολές της Μικράς Ασίας. Λέγεται ότι λάτρευε την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μελετούσε ότι είχε σχέση με τον μεγάλη στρατηλάτη. Οι σύμβουλοι που τον περιστοίχιζαν, από την πρώτη περίοδο της ανόδου του στην εξουσία της νέας αυτοκρατορίας, ήταν οι περισσότεροι Έλληνες, ή εξισλαμισμένοι Έλληνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Έλληνας στρατηγός Ζαγανός, τον οποίο αργότερα ο Μωάμεθ τον έκανε πρωθυπουργό . Ο Ζαγανός ήταν αυτός, (όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο), που παρότρυνε τον Μωάμεθ μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, όταν είχε αρχίσει η πολιορκία της βασιλεύουσας, να εφορμήσει και να καταλάβει την πόλη επανιδρύοντας, όπως διακήρυττε, την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλέξανδρου, ενώ οι εκ γενετής Οθωμανοί μουσουλμάνοι αξιωματούχοι του Μωάμεθ, όπως ο Τσανταρλή ο βεζίρης, είχαν την άποψη ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι για την τελική έφοδο και κατάληψη της Πόλης. Τελικά ο Μωάμεθ άκουσε τον Ζαγανό, ενώ ο Τσανταρλής εκτελέστηκε μετά την άλωση της Πόλης.
Ένα ενδιαφέρων σημείο από την προσωπική ιστορία του Μωάμεθ, ήταν η μητέρα του. Η επικρατούσα τουρκική άποψη για την μητέρα του Μωάμεθ ήταν ότι πάντως δεν ήταν Μουσουλμάνα, αλλά Χριστιανή. Αλλά το ίδιο υποστηρίζετε και για την αρχή της ίδιας της Οθωμανικής δυναστείας. Η επίσημη δυναστική παράδοση αναφέρει ότι ο ίδιος γενάρχη των Οσμανλίδων, ο Οσμάν, παντρεύτηκε κόρη Δερβίση, δηλαδή μη ορθόδοξου μουσουλμάνου που έγινε μητέρα του Ορχάν, δηλαδή η αρχή της ίδια της αυτοκρατορίας δεν έχει σχέση με το κανονικό ορθόδοξο Ισλάμ. Η ίδια η μητέρα του Μωάμεθ ήταν Χριστιανή ορθόδοξη, ενώ ο ίδιος ο Μωάμεθ, όπως αναφέρουν τα στοιχεία της εποχής, δεν πρέπει να ήταν ορθόδοξος Μουσουλμάνος, αλλά Αλεβίτης. Και γι’ αυτό δεν ήταν τυχαίο ότι έδειχνε μεγάλη προτίμηση σε οτιδήποτε περσικό και σε όλες τις δοξασίες του Σιϊτισμου.
Τον 15ο αιώνα ο Μωάμεθ όταν άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της αυτοκρατορικής κυριαρχίας του, παράλληλα με το ενδιαφέρων του για κάθε τι το περσικό, έδειχνε και μεγάλο πάθος για τις χριστιανικές αρχές και την θρησκεία του Χριστού. Σαν μεγάλο κατηχητή του στις αρχές αυτές, είχε τον ίδιο τον πρώτο Οικουμενικό Πατριάρχη, μετά την άλωση, τον Γεννάδιο. Οι στενές σχέσεις του Γενναδίου με τον Μωάμεθ, ενίσχυσαν τις φήμες πως ο Σουλτάνος είχε ασπαστεί τον χριστιανισμό, η τουλάχιστον λάτρευε παράλληλα με την θρησκεία του Προφήτη και τη χριστιανικής ορθοδοξία. Ο ίδιος ο Μωάμεθ μάλιστα είχε παρακαλέσει στον Πατριάρχη Γεννάδιο να καταγράψει το αποτέλεσμα των μακρών θεολογικών συζητήσεων που είχαν οι δυο άντρες, στο μοναστήρι της Παμμακάριστου, όπου ο Μωάμεθ μόνος επισκέπτονταν συχνά τον Πατριάρχη. Ο Γεννάδιος τότε κατέγραψε τις σχετικές συζητήσεις σε ένα βιβλίο με τίτλο «Περί της μόνης οδούς προς την σωτηρία των ανθρώπων». Το σύγγραμμα αυτό μεταφράστηκε και στα τουρκικά και ήταν ένα από τα βιβλία κατήχησης του Μωάμεθ του Πορθητή.
Ο Μωάμεθ ήταν αυτός που είχε βοηθήσει τον Γεννάδιο να ανέβει στον πατριαρχικό θρόνο και γι' αυτό οι σχέσεις τους ήταν κάτι παραπάνω από σχέση συνομιλητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την στέψη του Πατριάρχη, ο Σουλτάνος και Πορθητής είχε σηκωθεί από τον θρόνο του, γεγονός μεγάλη σημασίας για την εποχή, για να υποδεχτεί τον αρχηγό τον Ορθοδόξων Χριστιανών και να τον συγχαρεί για το αξίωμα που έπαιρνε. Επειδή η μητέρα του Μωάμεθ ήταν συνειδητή Χριστιανή, είχε επηρεάσει για πολύ καιρό και σε μεγάλο βαθμό τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Πορθητή. Λέγεται ότι από την πιο τρυφερή ηλικία του, είχε μάθει την προσευχή του «Πάτερ υμών» και μερικές ακόμα χριστιανικές προσευχές. Συνεπώς οι σχέσεις του με την ορθοδοξία δεν ήταν απλώς σε ένα επίπεδο περιέργειας και ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, αλλά κάτι παραπάνω και πολλοί αναφέρουν ότι παρά του ότι ήταν επίσημα Μουσουλμάνος, εκφράζονταν συχνά, σαν Χριστιανός ορθόδοξος.
Αυτό μαρτυρεί και ο σύγχρονος του ιστορικός, ο Κατακουζηνός Θεόδωρος Σπαντουνής, αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος αναφέρει ότι στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μωάμεθ είχε εγκαταστήσει στα προσωπικά του διαμερίσματα ένα ολόκληρο χριστιανικό εικονοστάσι με κανδήλια και κεριά. Παράλληλα είχε παραγγείλει στον Ιταλό ζωγράφο Τζεντίλε Μπελίνι, να κάνει το πορτρέτο του, κάτι όπου ήταν τελείως αντίθετο στις ισλαμικές πεποιθήσεις περί απαγόρευσης απεικονίσεως προσώπων και παράλληλα και το πιο εντυπωσιακό, να κάνει και το πορτρέτο της Παναγιάς με τον Χριστό στην αγκαλιά της . Σε όλα αυτά κατά τον Κατακουζηνό, συνέβαλε ότι την παιδική του ηλικία ο Μωάμεθ την πέρασε απομονωμένος με την μητέρα του στην Μαγνησία, ανατρεφόμενος αποκλειστικά με χριστιανικό ορθόδοξο τρόπο. Είναι γνωστό πως η μητέρα του Μωάμεθ είχε παντρευτεί τον σουλτάνο Μουράτ και εκείνη την εποχή μια γυναίκα που παντρεύονταν αλλόθρησκο διατηρούσε την θρησκεία της.
Την ίδια περίοδο ένα άλλος βυζαντινός λόγιος, ο γνωστός φιλόσοφος, Γεώργιος ο Τραπεζούντιος, που είχε επηρεαστεί από αυτή την στάση του Μωάμεθ, είχε πάρει το θάρρος και του έστειλε κάποιες επιστολές τονίζοντας πως δεν υπάρχουν σημαντικές διάφορες μεταξύ του Ισλάμ και της Ορθοδοξίας, ενώ προέτρεπε τον Μωάμεθ να ενοποιήσει τις δυο θρησκείες και να γίνει ο κήρυκας της κοινής θρησκείας. Ο Τραπεζούντιος ήξερε ότι απευθύνονταν σε ένα Αλεβίτη κρυπτοχριστιανό και όχι σε ένα στερεότυπο Σουνίτη Μουσουλμάνο, γι' αυτό και έγραψε αυτές τις επιστολές.
Ο Φατίχ χρησιμοποιούσε τον τίτλο σαν «Κύριος των Δυο Στεριών, Ρούμελης και Ανατολής και των Δυο Θαλασσών, Μεσογείου και Μαύρης Θάλασσας». Ήταν ένας πολεμιστής με δίψα για παγκόσμια επιβολή, ταυτόχρονα και ένας άνθρωπος ανεκτικός και πολιτισμένος. Έχοντας διορίσει τον Γεννάδιο, Πατριάρχη των ορθόδοξων, τον πρόσταξε να συνθέσει μια πραγματεία που θα συνόψιζε τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας. Στο παλάτι του δέχονταν ουλεμάδες, (θεολόγους μελετητές του Κορανίου), σε καθορισμένες ημέρες της εβδομάδας για να κατηχηθεί στα κηρύγματα τους. Δέχονταν στην αυλή του ακόμα και ουμανιστές και Έλληνες λόγιους. Όλα αυτά τον κατέτασσαν για πολλούς στην ίδια κατηγορία με τους σύγχρονους του ηγεμόνες της Αναγέννησης στην Δύση, αν και οι σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί τον θεωρούν σαν ένα γνήσιο Μουσουλμάνο, Γαζή, πολέμαρχο, όπου χρησιμοποιούσε την εξουσία του για να μεταστρέψει το κράτος του στην ισχυρότερη αυτοκρατορία του κόσμου.
Ας δούμε τι γράφει συγκεκριμένα για τον Μωάμεθ ο μεγάλος Τούρκος ιστορικός, Χαλίλ Ινανλτσίκ, στο έργο του, «Η Οθωμανική αυτοκρατορία» : «Έχει υποστηριχθεί ότι ο Μωάμεθ ο πορθητής ενδιαφέρθηκε ενεργά για τον πολιτισμό της Δύσης και ειδικότερα για την ιταλική αναγέννηση και για τον λόγο αυτό συναναστρέφονταν συχνά με Χριστιανούς. Οπωσδήποτε ο Μωάμεθ ήταν το πιο ανοιχτό μυαλό από κάθε άλλο σουλτάνο και δέχονταν να συναντηθεί με ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και να ανταλλάσσει τις απόψεις του με αυτούς. Προκειμένου να γνωρίσει από την αρμοδιότερη πηγή τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας, πρόσταξε τον πατριάρχη Γεννάδιο να γράψει μια πραγματεία για τον Χριστιανισμό. Παράλληλα συγκέντρωσε στο παλάτι του διάφορους Έλληνες και Ιταλούς λόγιους, όπως ο Γεώργιος Αμιρούτσης, ο Κριτόβουλος ο Ίμβριος και ο Κυριάκος ο Αγκωνίτης. Παράγγειλε στον Αμοιρούτση να του κάνει ένα παγκόσμιο χάρτη και φρόντισε για την μετάφραση της γεωγραφίας του Πτολεμαίου, ενώ έφτιαξε μέσα στο παλάτι του μια μεγάλη βιβλιοθήκη με κλασικά ελληνικά και λατινικά συγγράμματα. Τίμησε πλουσιοπάροχα τον ζωγράφο Τζεντίλε Μπελίνι, τον οποίο έφερε από την Βενετία για να στολίσει τους τοίχους του Σαραγιού με μεταλλικές νωπογραφίες και να φτιάξει το πορτρέτο του. Ο γνωστός τότε λόγιος Μπερλινγκέρι, σκόπευε να χαρίσει την «Γεωγραφία» του στον Μεχμέτ (Μωάμεθ), όπως και ο Ρομπέρτο Βαλιούρο την «Στρατιωτική τέχνη» του ενώ ο Τζιοβάνι Μαρία Φιλελφο έγραψε το έργο «Εν απιστία Αμυρίς», με το οποίο εγκωμιάζει τον Πορθητή».
Πιο ενδιαφέρουσα είναι η άποψη για τον Μωάμεθ τον πορθητή, του Βρετανού μελετητή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Lord Kinros, όπως αναγράφεται στο έργο του «Οθωμανική Αυτοκρατορία». Αναφέρει λοιπόν ο έγκυρος Βρετανός ιστορικός τα εξής : «Ο Αυτοκράτορας έδειχνε να έχει αρκετά καλές διαθέσεις έναντι των Ελλήνων της Πόλης οι οποίοι αντιπροσώπευαν την μεγαλύτερη, πλουσιότερη και πιο καλλιεργημένη μη μουσουλμανική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης. Αντιλήφθηκε πολύ καλά ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα κεφάλαιο για την αυτοκρατορία του, με την δεξιότητα τους γύρω από τη βιομηχανία, το εμπόριο και τη ναυτιλία, στα οποία οι Τούρκοι υστερούσαν σημαντικά. Κατά την διάρκεια των σπουδών του είχε αποκτήσει πολλές γνώσεις γύρω από την ελληνική ιστορία, κλασική και βυζαντινή. Μπορεί ακόμα να είχε και ελληνικό αίμα στις φλέβες του από την Χριστιανή μητέρα του. Έδειχνε ιδιαίτερη εκτίμηση για την μητριά του, κατά το ήμισυ Σέρβα και το άλλο ήμισυ Ελληνίδα, χήρα του Μουράτ, την αρχόντισσα Μάρα, ( η οποία σημειωτέον είχε θεωρηθεί μετά τον θάνατο του συζύγου της σαν πιθανή νύφη για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο)».
Έτσι ο Μωάμεθ δεν χρειάστηκε πολλά χρόνια για να δώσει στην ελληνική εκκλησία ένα νέο Πατριάρχη. Ο τελευταίος κάτοχος του πατριαρχικού θρόνου είχε φύγει στην Ιταλία, το 1451 και έτσι θεωρήθηκε παραιτημένος. Η προτίμηση του σουλτάνου στράφηκε προς τον μοναχό Γεννάδιο, ή διαφορετικά Γεώργιο Σχολάριο, ένα έξοχο λόγιο. Ο Γεννάδιος είχε πρωτοστατήσει έναντι της ένωσης της ελληνικής εκκλησίας με την ρωμαϊκή, μια τελευταία προσπάθεια για την εξασφάλιση δυτικής βοηθείας προς την Πόλη και επομένως ήταν απίθανο να συνωμοτήσει με τους Χριστιανούς της Δύσης. Όταν αναζητήθηκε από τον σουλτάνο, ανακαλύφθηκε ότι είχε μεταφερθεί από το μοναστικό κελί του σαν αιχμάλωτος όταν έγινε η κατάληψη και βρίσκονταν σκλάβος στην κατοχή κάποιου πλούσιου Τούρκου, ο οποίος έχει εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις του. Αφού εξαγοράστηκε οδηγήθηκε με μεγάλο σεβασμό στον Μωάμεθ, ο οποίος τον μεταχειρίστηκε επίσης με μεγάλο σεβασμό. Τον έπεισε να δεχτεί τον πατριαρχικό θρόνο και συζήτησε μαζί του τους όρους του καθεστώτος που θα εφαρμόζονταν για την Ορθόδοξη κοινότητα της νέας αυτοκρατορίας. Το καθεστώς αυτό όριζε για τους Ορθόδοξους τέτοιες εγγυήσεις, ώστε να τους εξασφαλίσει τις βασικές τουλάχιστον ελευθερίες στην διαχείριση των δικών τους υποθέσεων.
Με τον Γεννάδιο ο Μωάμεθ ανέπτυξε πολύ φιλικές σχέσεις συζητώντας μαζί του φιλικά πάνω σε θεολογικά ζητήματα. Ο Μωάμεθ επιδείκνυε αξιοσημείωτο ενδιαφέρων για την χριστιανική θρησκεία, μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης της γνώσης που τον διέκρινε. Κατόπιν επιθυμίας του ο Γεννάδιος έκανε μια έκθεση για το ορθόδοξο δόγμα, η οποία μεταφράστηκε και στην οθωμανική γλώσσα. Η κατάσταση αυτή είχε δημιουργήσει στην Δύση ευσεβείς ελπίδες ότι ο Σουλτάνος μπορούσε να αναδειχτεί σε ένα πανίσχυρο προστάτη του χριστιανισμού. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ένας ξακουστός φιλέλληνας, ο Φραγκίσκος Φίλφελος, έγραψε στον Πορθητή παρακαλώντας τον να ελευθερώσει την πεθερά του, Ιταλίδα χήρα ενός Έλληνα φιλοσόφου η οποία είχε συλληφθεί μέσα στον Πόλη, απευθύνοντας του μάλιστα την θερμή επιθυμία να ενώσει την χριστιανική θρησκεία. Λέγεται δε ότι και ο Πάπας Νικόλαος ο V, είχε προσευχηθεί για τον προσηλυτισμό του Σουλτάνου μετά από κατάλληλη κατήχηση, η οποία ακολούθησε μια υποτιθέμενη ανταλλαγή επιστολών στις οποίες ο Μωάμεθ αναφερόμενος στον εαυτό σαν τον διάδοχο και εκδικητή του Έκτορα, έκανε νύξη για μια τέτοια πιθανότητα. Λίγο Αργότερα ο Πάπας Πίος ο ΙΙ, φοβούμενος μήπως ο σουλτάνος ανταποκρινόμενος στο ορθόδοξο δόγμα προσηλυτιστεί, του έγραψε διερμηνεύοντας την ανωτερότητα και αλήθεια του καθολικού δόγματος, και τον πρότεινε να βαπτιστεί ώστε να γίνει κάτω από την προστασία του Πάπα, ο μεγαλύτερος χριστιανός άρχοντας της οικουμένης. Στην ίδια την Κωνσταντινούπολη ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Γεώργιος Αμιρούτζης, έγραψε μια μελέτη για τον σουλτάνο για να δείξει ότι υπήρχε κοινό έδαφος μεταξύ του Ισλάμ και του χριστιανισμού, με εισήγηση να ενωθούν σε μια θρησκεία, ή τουλάχιστον η μια να αναγνωρίσει την άλλη σαν αδελφή.
Είναι γεγονός πως η αυλή του Μωάμεθ στην Κωνσταντινούπολη αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες εξισλαμισμένους, όπως άλλωστε και των περισσότερων σουλτάνων, ένα γεγονός που έχει κάνει πολλούς ιστορικούς να ισχυριστούν ότι ουσιαστικά η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν δημιούργημα εξωμοτών παρά των εκ γενετής μουσουλμανικής καταγωγής. Ο Μωάμεθ όμως επιχείρησε μια σημαντική καινοτομία που τον έκανε διαφορετικό από τους προγόνους του, ακόμα και από τον πατέρα του τον Μουράτ. Ενώ οι προηγούμενοι σουλτάνοι αναμειγνύονταν και έτρωγαν κοντά με τους υπηκόους τους, αυτός εγκατέλειψε αυτή την τακτική και γευμάτιζε μόνος του απομακρύνοντας ακόμα και τους βεζίρηδες και άλλους αξιωματούχους με ένα νόμο που είχε θεσπίσει και έλεγε ότι : «Δεν επιθυμώ να συντρώγει κανένας με την βασιλική εξοχότητα μου, εκτός από αυτούς όπου έχουν βασιλικό αίμα».
Αυτόν τον τρόπο ζωής του Μωάμεθ, που ήταν ένας μοναχικός τύπος και για πολλούς λάτρης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον περιγράφει με αναλυτικό τρόπο ο σύγχρονος του βιογράφος ο Έλληνας Κριτόβουλος.
Ο Μωάμεθ ζούσε σε ένα πανέμορφο ανάκτορο (το Τοπ-Καπί), το οποίο είχε αρχίσει να κτίζει από το 1465 μ. Χ. στην όλο στροφές τοποθεσία της προηγούμενη βυζαντινής ακρόπολης, η κορυφή της οποίας δέσποζε στην συμβολή τριών θαλασσών, του Κερατίου κόλπου, της θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου. Τα σχέδια του ανακτόρου έγιναν και αυτά από Έλληνες κυρίως αρχιτέκτονες, καθώς και Πέρσες και Άραβες και ήταν τόσο μεγαλειώδη, που η συμπλήρωση τους θα κρατούσε, όπως υπολογίστηκε, περίπου 25 χρόνια. Με την εξαιρετική όμως μεγάλη κλίμακα μισθών και τα πλούσια φιλοδωρήματα που μοίρασε απλόχερα ο σουλτάνος στους εργάτες, το ανάκτορο τελικά συμπληρώθηκε στο τέταρτο χρόνο. Αξιόλογη είναι και η περιγραφή της εποχής για τα ανάκτορα του Μωάμεθ που αναφέρει, «Μέσα στον σαράγι υπήρχαν τεράστιοι και ωραιότατοι κήποι μέσα στους οποίους καλλιεργείται όποιο φυτό και φρούτο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Νερό δροσερό καθαρό και πόσιμο έτρεχε συνεχώς. Σε κάθε γωνιά κοπάδια τα πουλιά, τόσο από αυτά που τρώγονται, όσο και μελωδικά, τιτίβιζαν και κελαηδούσαν. Αγέλες από οικιακά και αγρία ζώα έβοσκαν στους κήπους. Εδώ ο σουλτάνος Μωάμεθ περνούσε απομονωμένος τους χειμερινούς μήνες ανάμεσα σε δυο εκστρατείες».
Μετά από τόσους αιώνες από τον θάνατο του Πορθητή η ταυτότητα του Μωάμεθ είναι ένα περίπλοκο θέμα που σχετίζεται και με την ταυτότητα των ίδιων των Οθωμανών σουλτάνων. Η πραγματική θρησκεία του Πορθητή είναι ένα ζήτημα που αν αποκαλύπτονταν, σίγουρα για πολλούς θα δημιουργούσε μεγάλη κρίση συνειδήσεως για την σημερινή Τουρκία, που έχει ανασκευάσει όλη την ιστορία της, ακριβώς για να στηρίξει ένα οικοδόμημα που είναι για πολλούς τεχνητό.
Αλλά το μυστήριο της αληθινής ταυτότητας του Μωάμεθ περιπλέχτηκε στις αρχές του αιώνα, τότε που η αυτοκρατορία που ίδρυσε έπνεε πλέον τα λοίσθια και ίσως η πνευματική του μαρτυρία επιζητούσε κάποιο τρόπο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, μια αλήθεια που θα μπορούσε να κλονίσει πολλά ιστορικά ταμπού.
Ο πρώτος που μίλησε αποκαλυπτικά για το θέμα αυτό το ήταν ένας μεγάλος Τούρκος πολιτικός και ποιητής, ο Γιαχία Κεμάλ Μπεγιατλί και το γεγονός αυτό αναφέρει ο Τούρκος συγγραφέας, Ρεσάτ Εκρέμ Κότσού στο βιβλίο του, «Οθωμανοί ηγεμόνες»,. Η απαγορευμένη αυτή μαρτυρία είναι άκρως αποκαλυπτική για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του μεγάλου Φατιχ των Οθωμανών, του Μωάμεθ του Πορθητή. Γράφει λοιπόν το βιβλίο : «Την εποχή του Αμπντούλ Χαμίτ του Β!, στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε σπάσει ένας μεγάλος αγωγός νερού στη συνοικία του μεγάλου τεμένους του Προθητού, το Φατίχ. Το Φατίχ είχε οικοδομηθεί μεταξύ των ετών 1463 και 1470, πάνω στα ερείπια της κατεδαφισμένη από τους Οθωμανούς εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, κάτω από την οποία βρίσκονται θαμμένοι πολλοί βυζαντινοί βασιλείς. Στην εκκλησία αυτή ο Γεννάδιος είχε εγκαταστήσει το Πατριαρχείο κατόπιν άδειας του Μωάμεθ μετά την άλωση. Το 1454 ο Πατριάρχης εγκατέλειψε οικιοθελώς την εκκλησία, επειδή μέσα σε αυτή είχε βρεθεί το πτώμα ενός Τούρκου και φοβήθηκε μήπως κατηγορηθούν οι Έλληνες για το έγκλημα. Την κατασκευή του τζαμιού είχε αναλάβει ο Έλληνας αρχιτέκτονας, Χριστόδουλος, που φρόντισε όμως να διατηρήσει τα θεμέλια της κατεδαφισμένης εκκλησίας. Κατά την επισκευή όμως του χαλασμένου αγωγού, ο Αμπντούλ Χαμίτ έδωσε εντολή να ανοιχτεί ο τάφος του Μωάμεθ που βρίσκονταν δίπλα στο τζαμί, για να διαπιστωθούν τυχόν ζημιές και να επισκευαστούν. Ο τάφος λοιπόν ανοίχτηκε και σε βάθος τριών μέτρων βρέθηκε μια σιδερένια καταπακτή από όπου μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της βυζαντινής εκκλησίας. Εκεί βρέθηκε ο μαρμάρινος τάφος που βρίσκονταν το ταριχευμένο πτώμα του Μωάμεθ, ολόιδιο με το πορτρέτο που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιταλός ζωγράφος Μπελίνι, πέντε μήνες πριν από τον θάνατο του Πορθητή. Το γεγονός αυτό και μόνο για πολλούς αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Μωάμεθ θέλησε να ταφεί σαν χριστιανός και βυζαντινός βασιλιάς, εν μέσω των άλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων».
\Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ, που για λόγους πολιτικούς την εποχή εκείνη είχε εγκαταλείψει το μπεκτασισμό, (δηλαδή το αιρετικό Ισλάμ), τον οποίο ακολουθούσε και ασπάστηκε τον σουνιτισμό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, κυριεύτηκε από πανικό και έδωσε εντολή να σφραγιστεί αμέσως ο τάφος του Μωάμεθ. Τα παραπάνω συνέβησαν πριν από το 1908 και έκτοτε ο τάφος του Μωάμεθ δεν ξανάνοιξε. Γι' αυτό και σήμερα είναι αδύνατο να αποδειχτεί αυτή η μαρτυρία του Μπεγιατλί. Αποτελεί όμως μαρτυρία επιφανούς Τούρκου, η οποία δεν εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες και δεν είχε λόγους να παρουσιάζει τον Μωάμεθ Χριστιανό. Σήμερα το μέρος εκείνο είναι απαγορευμένο και δεν επιτρέπεται σε κανένα, είτε αρχαιολόγο είτε θρησκευτικό αρχηγό να το πλησιάσει, επιτείνοντας έτσι το μυστήριο για τους βυζαντινούς βασιλικούς τάφους αλλά και για τους τάφους των σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Είναι γεγονός ότι παρόμοιες με αυτήν μαρτυρίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς στην Τουρκία, αλλά χωρίς να τις δοθεί για ευνόητους λόγους μεγάλη έκταση. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις 19 Δεκεμβρίου 1996, το εβδομαδιαίο περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας στην Τουρκία, «Ακτουέλ», του συγκροτήματος της γνωστής εφημερίδας, «Σαμπάχ», είχε κυκλοφορήσει με τον εξής εντυπωσιακό τίτλο : «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός ;» και από κάτω είχε τον υπότιτλο: «Οι ιστορικοί δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να λύσουν αυτό το μυστήριο, 5400 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Φατίχ».
Το ότι στην σημερινή Τουρκία στην οποία αναδύεται δυναμικά το ισλαμικό στοιχειό, δημοσιεύονται αναφορές για ένα τέτοιο θέμα ήταν μια μεγάλη απόδειξη της αμφιβολίας για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του Μωάμεθ, ακόμα και για το ίδιο το επίσημο τουρκικό κατεστημένο. Και αυτό παίρνει μεγαλύτερη αξία αν κατανοήσουμε τα παρακάτω : Ο Φατίχ, ήταν και είναι ένα από τα πιο μεγάλα ταμπού της τουρκικής ιστορίας, του τουρκισμού και του σύγχρονου τουρκικού εθνικισμού. Γι' αυτό και ένας ηγέτης σαν τον Φατίχ, έπρεπε να προσωποποιεί εκτός από το εθνικό συναίσθημα του λαού και το θρησκευτικό. Δηλαδή δεν χωράει καμία άλλη θεωρεία όσον αφορά τα θρησκευτικά πιστεύω του Μωάμεθ του Πορθητή, εκτός από του ότι ήταν ένας θρησκευτικός αρχηγός των Σουνιτών Τούρκων Μουσουλμάνων.
Και όμως εκεί μέσα στον τάφο του Πορθητή υπάρχει το μεγαλύτερο μυστικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ένα μυστικό που αποδεικνύει ότι ο ιδρυτής του δευτέρου Βυζαντίου, όπως του άρεσε να ονομάζει την νέα αυτοκρατορία ο Μωάμεθ ο Πορθητής, πιθανώς είχε ασπαστεί στο τέλος της ζωής του τον χριστιανισμό, μια θρησκεία που σε όλη του την ζωή τον ακολουθούσε, ενώ απ τα παιδικά του χρόνια είχε τις πρώτες επαφές μαζί της μέσω της χριστιανής μητέρας του.
Η κατάρρευση ενός ταμπού, που αφορά την θρησκεία του μεγάλου Φατίχ, του Μωάμεθ του Πορθητή, του ιδρυτή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του επίσημου προστάτη του σουνιτικού Ισλάμ, θα ήταν ένα γερό χτύπημα για τα ίδια τα θεμέλια της σύγχρονης Τουρκίας, αλλά το κυριότερο θα ήταν μια αρχή για μια αλυσίδα καταρρεύσεων πολλών μύθων πάνω στους οποίους είναι κτισμένο το οικοδόμημα της σύγχρονης, «ισχυρής», Τουρκίας. Η εσωτερική συνείδηση, η πραγματική θρησκευτική καταβολή ακόμα και η φυλετική καταγωγή των σημερινών Τούρκων, θα ήταν ένα επόμενο ισχυρό ταμπού που θα κατάρρεε και θα διέλυε όλες τις επίσημες ιστορικές κοσμοθεωρίες του κεμαλισμού. Αλλά το κυριότερο, θα δημιουργούσε την μεγαλύτερη κρίση ταυτότητας των σημερινών Τούρκων, για τους οποίους όταν ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ επισκέφτηκε το 1997 για πρώτη φορά το Τουρκμενιστάν, που υποτίθεται πως είναι η φυσική κοιτίδα των Τούρκων, ο τότε πρόεδρος του Τουρκμενιστάν, Σαπαρμουράτ Τουρκμένμπασί, του είπε με χαιρέκακο ύφος : «Εσείς όταν φύγατε από την κεντρική Ασία ήσασταν σαν και μας, σήμερα όμως δεν μας μοιάζετε καθόλου».
Στους πρωτοκορυφαίους Πέτρο και Παύλο
Εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί, αδελφοί μου, παρασυρμένοι από το πνεύμα και τα ρεύματα της εποχής, έχουμε μιαν έφεση, ωσάν να είμασταν δούλοι και κοσμικοί άνθρωποι, να ηρωοποιούμε και να ειδωλοποιούμε, τους επιφανείς των καιρών, δηλαδή όσους η δημοσιότητα προβάλει ως ήρωες και είδωλα ανθρώπων, ως καθηγιασμένα πρότυπα ζωής, φθαρτούς και πολύ συχνά αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκομένοι από την Παράδοση και την ζωή της μητέρας Εκκλησίας, επιχειρούμε να χορτάσουμε με ξυλοκέρατα, αρεσκόμαστε να στήνουμε εικονικούς ανδριάντες στους σπουδαίους του κόσμου και ψάχνουμε εναγωνίως στάσεις και πρότυπα ζωής εκτός του Ευαγγελίου. Η πρώτη μας αγάπη ψυχράνθηκε. Τώρα είμαστε μιμητές της αμαρτίας και δούλοι σε παιδάρια και γύναια και στους καταδυνάστες του πνεύματος και του σώματος.
Όμως σε πείσμα των καιρών, η Εκκλησία που υπέρκειται καιρών και διαστάσεων, αγιοποιεί και ουσιοποιεί το καθ'ημέραν με τις μνήμες των αγίων της. Αυτών που ξεχώρισαν από τον κόσμο, αυτών που δεν τους ετύφλωνε πάθος κανένα και αγάπη ουδεμία, αλλά μόνο ο βαθύς και μονότροπος έρως της Εκκλησίας και του Νυμφίου Χριστού. Και ανάμεσα στους αγίους, τους φιλτάτους του Χριστού, οι οποίοι πήραν αντίστροφη πορεία απ'αυτόν τον κόσμο, που πορεύεται προς τας πύλας του Άδου, υπήρξαν οι πλέον αγαπητοί του, οι πρωτοκορυφαίοι των Αποστόλων, Πέτρος και Παύλος. Αυτά τα νοητά ύψη και τα τόσο κοντινά στις καρδιές μας, προβάλει η Εκκλησία πρώτον τιμητικώς και κατά χρέος, τον μεν Πέτρο τιμώντας ὡς τῶν ἀποστόλων προεξάρχοντα, τὸν δὲ Παύλο ὡς ὑπὲρ τοὺς ἄλλους κοπιάσαντα, όπως μας λέγει το τροπάρι του Εσπερινού. Και δεύτερον τους ανυψοί και τους προβάλει μέσα στο χάος το πνευματικό του κόσμου, ως αστέρια που δεν πλανώνται και ως στύλους του Χριστού πού δεν σείονται, όχι μόνο πρότυπα ηθικά και αναστήματα αποστολικά, αλλά ως τεθεωμένους και χαριτωμένους ανθρώπους, στους οποίους εντός ζούσε ο Χριστός, ως φίλους και ανθρώπους του Θεού, νηπτικούς και υψιπέτεις και καθηγιασμένους ναούς του αγίου Πνεύματος, που ελέγχουν με την παρουσία τους, όλη την ανοησία και αναξιότητα και ματαιότητα και φθαρτότητα και το θανατερό του κόσμου.
Με ποιά στέμματα λοιπόν λόγων επευφημίας να τους εγκωμιάσουμε, κατά το τροπάριο του εσπερινού; Ο Πέτρος, ο πρώτος και κορυφαίος των δώδεκα. Από την πρώτη εκκλησία ο προεξάρχων, ο μετά τον Κύριο Ιησού πατέρας των αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας. Εκεί όπου ξαπόσταιναν όλοι οι διωγμένοι από την ιουδαϊκή και ειδωλολατρική μανία. Αυτός που αξιώθηκε να παραστεί στην μεταμόρφωση του Χριστού και να νιώσει αμύητος ακόμα, την χαρά και την χάρη της παρουσίας του ακτίστου φωτός, ώστε να γίνει ο ίδιος θαβώριον όρος θεολογίας και φωτεινή λαμπάδα της διδασκαλίας. Ο Σίμων Πέτρος, ο ψαράς που άκουσε από τον Κύριο "και ποιήσω σε αλιέαν ανθρώπων", που κατέβηκε ως τον απελπιστικό άδη με την φοβερή αυτή άρνηση του Χριστού και υψώθηκε ως τον ουρανό με βαθιά και κατανυκτική μετάνοια. Ηταν αυτός που εκ μέρους των 12 έλαβε την αποστολική χάρη να κρατά τας κλείς της βασιλείας και σε βαθιά γεράματα αξιώθηκε του σταυρικού θανάτου για να ακολουθήσει τον Κύριο Του ακόμα και στον τρόπο μαρτυρίου με πόθο και χαρά μίμησης.
Ο μακάριος Παύλος, αυτός που έφτασε, ακόμα εν ζωή έως τρίτου ουρανού και άκουσε τα άρρητα ρήματα και τις θεϊκές αποκαλύψεις. Αυτός που από λυσσαλέος διώκτης έγινε ένθερμος απόστολος, ζηλωτής απόστολος, αυτός που ξεπέρασε σε ζήλο και σε έργο και αυτούς τους 12. Ποιά Εκκλησία ανά την οικουμένην δεν καυχάται για τον Παύλο, ως ιδρυτή και στύλο της και ποιός τόπος μέσα στην Μεσόγειο δεν έχει να επιδείξει κάποιον τόπο στον οποίο εμαρτύρησε ή διώχτηκε για το Ευαγγέλιο και την αγάπη του Χριστού; Ο Παύλος "το στόμα του Χριστού", τον οποίο Παύλο οι άγιοι αγάπησαν με αγάπη μανική και οι άθεοι εμίσησαν με μίσος άσβεστο. Η φωτεινή στήλη της αλήθειας πού άλλους τους μαγνητίζει και τους φωτίζει χαρμόσυνα και άλλους εκθαμβωτική και εκτυφλωτική ως Αλήθεια τους απωθεί και τους τυφλώνει και τους τρέπει προς φυγή ή κατηγορία.
Δεν μπορουμε να πούμε κάτι άλλο για τους δύο κορυφαίους των αποστόλων, όχι γιατί θα ήταν ανάξιο ή αταίριαστο, αλλά θα μας έπαιρνε ώρα πολλή να αναφερθούμε στο πνευματικό τους ύψος και στα πνευματικά τους κατορθώματα. Ας κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Ναι. Ας το παραδεχτούμε, χωρίς διάθεση υποκριτικού ελέγχου ή ηθικολογικής διδασκαλίας που λέγεται μόνο για να λέγεται: Η αγάπη μας η πρώτη ψυχράνθηκε. Κάνουμε λάθος επενδύσεις ζωής και ακολουθούμε σημαίες βλασφημίας, πορευόμαστε οπίσω των Βααλείμ, των ειδωλολατρικών θεοτήτων, του κέρδους, της αθεΐας, του φανταστικού, της εύκολης συγκινήσεως, του υπολογισμού, της φανταχτερής αλλά φθαρτής δόξας. Αυτή η ζωή μας σέρνει από την μύτη και δεν έχουμε διάθεση να την κερδήσουμε για τον Χριστό. Για όσους απο μάς χάσαμε τον δρόμο, για οσους ζούμε μέσα στην απελπισία και την άρνηση και την πνοή του θανάτου και της απιστίας, υπάρχουν δύο μεγάλα πρότυπα, δύο μεγάλοι ταπεινοί και εσταυρωμένοι δια Χριστόν υπερήρωες: Ένας που αρνήθηκε τον Χριστό για να ξαναγυρίσει με την μετάνοια ως Κορυφαίος: ο Πέτρος. Και ένας που μέχρι τα μέσα της ζωής του Τον κηνύγησε και τον εδίωξε: ο Παύλος. Ένας πρώην αρνητής και προδότης, ένας πρώην σταυρωτής και διώκτης. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις δύο αυτές εικόνες, στον πρότερο βίο των αποστόλων; Αν ναι επιστροφή υπάρχει και όχι μόνο επιστροφή και μετάνοια, αλλά και σωτηρία και δόξα και μόρφωση εν ημίν Χριστού του Θεού.
Ας επιστρέψουμε στην αρχαία αγάπη. Οι άγιοι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι μας έδειξαν τον δρόμο...
Ιούνιος 2010
π Παντελεήμων Κ.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz0sHAAG7Hd
Όμως σε πείσμα των καιρών, η Εκκλησία που υπέρκειται καιρών και διαστάσεων, αγιοποιεί και ουσιοποιεί το καθ'ημέραν με τις μνήμες των αγίων της. Αυτών που ξεχώρισαν από τον κόσμο, αυτών που δεν τους ετύφλωνε πάθος κανένα και αγάπη ουδεμία, αλλά μόνο ο βαθύς και μονότροπος έρως της Εκκλησίας και του Νυμφίου Χριστού. Και ανάμεσα στους αγίους, τους φιλτάτους του Χριστού, οι οποίοι πήραν αντίστροφη πορεία απ'αυτόν τον κόσμο, που πορεύεται προς τας πύλας του Άδου, υπήρξαν οι πλέον αγαπητοί του, οι πρωτοκορυφαίοι των Αποστόλων, Πέτρος και Παύλος. Αυτά τα νοητά ύψη και τα τόσο κοντινά στις καρδιές μας, προβάλει η Εκκλησία πρώτον τιμητικώς και κατά χρέος, τον μεν Πέτρο τιμώντας ὡς τῶν ἀποστόλων προεξάρχοντα, τὸν δὲ Παύλο ὡς ὑπὲρ τοὺς ἄλλους κοπιάσαντα, όπως μας λέγει το τροπάρι του Εσπερινού. Και δεύτερον τους ανυψοί και τους προβάλει μέσα στο χάος το πνευματικό του κόσμου, ως αστέρια που δεν πλανώνται και ως στύλους του Χριστού πού δεν σείονται, όχι μόνο πρότυπα ηθικά και αναστήματα αποστολικά, αλλά ως τεθεωμένους και χαριτωμένους ανθρώπους, στους οποίους εντός ζούσε ο Χριστός, ως φίλους και ανθρώπους του Θεού, νηπτικούς και υψιπέτεις και καθηγιασμένους ναούς του αγίου Πνεύματος, που ελέγχουν με την παρουσία τους, όλη την ανοησία και αναξιότητα και ματαιότητα και φθαρτότητα και το θανατερό του κόσμου.
Με ποιά στέμματα λοιπόν λόγων επευφημίας να τους εγκωμιάσουμε, κατά το τροπάριο του εσπερινού; Ο Πέτρος, ο πρώτος και κορυφαίος των δώδεκα. Από την πρώτη εκκλησία ο προεξάρχων, ο μετά τον Κύριο Ιησού πατέρας των αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας. Εκεί όπου ξαπόσταιναν όλοι οι διωγμένοι από την ιουδαϊκή και ειδωλολατρική μανία. Αυτός που αξιώθηκε να παραστεί στην μεταμόρφωση του Χριστού και να νιώσει αμύητος ακόμα, την χαρά και την χάρη της παρουσίας του ακτίστου φωτός, ώστε να γίνει ο ίδιος θαβώριον όρος θεολογίας και φωτεινή λαμπάδα της διδασκαλίας. Ο Σίμων Πέτρος, ο ψαράς που άκουσε από τον Κύριο "και ποιήσω σε αλιέαν ανθρώπων", που κατέβηκε ως τον απελπιστικό άδη με την φοβερή αυτή άρνηση του Χριστού και υψώθηκε ως τον ουρανό με βαθιά και κατανυκτική μετάνοια. Ηταν αυτός που εκ μέρους των 12 έλαβε την αποστολική χάρη να κρατά τας κλείς της βασιλείας και σε βαθιά γεράματα αξιώθηκε του σταυρικού θανάτου για να ακολουθήσει τον Κύριο Του ακόμα και στον τρόπο μαρτυρίου με πόθο και χαρά μίμησης.
Ο μακάριος Παύλος, αυτός που έφτασε, ακόμα εν ζωή έως τρίτου ουρανού και άκουσε τα άρρητα ρήματα και τις θεϊκές αποκαλύψεις. Αυτός που από λυσσαλέος διώκτης έγινε ένθερμος απόστολος, ζηλωτής απόστολος, αυτός που ξεπέρασε σε ζήλο και σε έργο και αυτούς τους 12. Ποιά Εκκλησία ανά την οικουμένην δεν καυχάται για τον Παύλο, ως ιδρυτή και στύλο της και ποιός τόπος μέσα στην Μεσόγειο δεν έχει να επιδείξει κάποιον τόπο στον οποίο εμαρτύρησε ή διώχτηκε για το Ευαγγέλιο και την αγάπη του Χριστού; Ο Παύλος "το στόμα του Χριστού", τον οποίο Παύλο οι άγιοι αγάπησαν με αγάπη μανική και οι άθεοι εμίσησαν με μίσος άσβεστο. Η φωτεινή στήλη της αλήθειας πού άλλους τους μαγνητίζει και τους φωτίζει χαρμόσυνα και άλλους εκθαμβωτική και εκτυφλωτική ως Αλήθεια τους απωθεί και τους τυφλώνει και τους τρέπει προς φυγή ή κατηγορία.
Δεν μπορουμε να πούμε κάτι άλλο για τους δύο κορυφαίους των αποστόλων, όχι γιατί θα ήταν ανάξιο ή αταίριαστο, αλλά θα μας έπαιρνε ώρα πολλή να αναφερθούμε στο πνευματικό τους ύψος και στα πνευματικά τους κατορθώματα. Ας κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Ναι. Ας το παραδεχτούμε, χωρίς διάθεση υποκριτικού ελέγχου ή ηθικολογικής διδασκαλίας που λέγεται μόνο για να λέγεται: Η αγάπη μας η πρώτη ψυχράνθηκε. Κάνουμε λάθος επενδύσεις ζωής και ακολουθούμε σημαίες βλασφημίας, πορευόμαστε οπίσω των Βααλείμ, των ειδωλολατρικών θεοτήτων, του κέρδους, της αθεΐας, του φανταστικού, της εύκολης συγκινήσεως, του υπολογισμού, της φανταχτερής αλλά φθαρτής δόξας. Αυτή η ζωή μας σέρνει από την μύτη και δεν έχουμε διάθεση να την κερδήσουμε για τον Χριστό. Για όσους απο μάς χάσαμε τον δρόμο, για οσους ζούμε μέσα στην απελπισία και την άρνηση και την πνοή του θανάτου και της απιστίας, υπάρχουν δύο μεγάλα πρότυπα, δύο μεγάλοι ταπεινοί και εσταυρωμένοι δια Χριστόν υπερήρωες: Ένας που αρνήθηκε τον Χριστό για να ξαναγυρίσει με την μετάνοια ως Κορυφαίος: ο Πέτρος. Και ένας που μέχρι τα μέσα της ζωής του Τον κηνύγησε και τον εδίωξε: ο Παύλος. Ένας πρώην αρνητής και προδότης, ένας πρώην σταυρωτής και διώκτης. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις δύο αυτές εικόνες, στον πρότερο βίο των αποστόλων; Αν ναι επιστροφή υπάρχει και όχι μόνο επιστροφή και μετάνοια, αλλά και σωτηρία και δόξα και μόρφωση εν ημίν Χριστού του Θεού.
Ας επιστρέψουμε στην αρχαία αγάπη. Οι άγιοι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι μας έδειξαν τον δρόμο...
Ιούνιος 2010
π Παντελεήμων Κ.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz0sHAAG7Hd
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ
Ονειρεύτηκα ότι περπατούσα στην αμμουδιά με τον Κύριο. Σε κάθε σκηνή παρατήρησα πατημασιές δύο ανθρώπων στην άμμο. Ήταν οι δικές μου και του Κυρίου. Είδα, όμως ότι πολλές φορές στο μονομάτι της ζωής μου υπήρχαν οι πατημασιές ενός μόνον ανθρώπου. Παρατήρησα ακόμη ότι αυτό συνέβηκε στις πιο δύσκολες και λυπημένες στιγμές της ζωής μου. Λυπήθηκα και ρώτησα το Χριστό: " Κύριε, είπες ότι θα βάδιζες μαζί μου σ΄όλο το δρόμο. Είδα όμως ότι στις δυσκολότερες ώρες της ζωής μου υπάρχουν πατημασιές από ένα μόνο άνθρωπο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με άφησες όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο". Ο Χριστός απάντησε:
" Γιε μου, σε αγαπώ και δε θα σε άφηνα ποτέ μόνο. Στις στιγμές δοκιμασίας και του μεγάλου πόνου, όταν βλέπεις πατημασιές ενός ανθρώπου, ήταν τότε που σε έπαιρνα στην πλάτη μου".
ΠΗΓΗ
" Γιε μου, σε αγαπώ και δε θα σε άφηνα ποτέ μόνο. Στις στιγμές δοκιμασίας και του μεγάλου πόνου, όταν βλέπεις πατημασιές ενός ανθρώπου, ήταν τότε που σε έπαιρνα στην πλάτη μου".
ΠΗΓΗ
Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: Ματθαίου η΄28 - θ΄1
Και ελθόντι αυτώ εις το πέραν εις την χώραν των Γεργεσηνών υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν δια της οδού εκείνης. και ιδού έκραξαν λέγοντες· τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού; ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς; ην δε μακράν απ΄ αυτών αγέλη χοίρων πολλών βοσκομένη. οι δε δαίμονες παρεκάλουν αυτόν λέγοντες· ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων. και είπεν αυτοίς· υπάγετε. οι δε εξελθόντες απήλθον εις την αγέλην των χοίρων· και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν. οι δε βόσκοντες έφυγον, και απελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν πάντα και τα των δαιμονιζομένων. και ιδού πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν τω Ιησού, και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών. Και εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ιδίαν πόλιν.
Νεοελληνική απόδοσις
Όταν έφτασε στην απέναντι όχθη, στην περιοχή των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο. Και με κραυγές του έλεγαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄ εμάς, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Μακριά απ΄ αυτούς έβοσκε ένα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Κι εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και όλο το κοπάδι όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Οι βοσκοί έφυγαν, πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του.
Σύντομο σχόλιο
Ο Ιησούς έχει την δύναμη και την θέληση να λυτρώσει κάθε άνθρωπο από την τυραννία του κακού. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να λυτρωθούν παραμένοντας δέσμιοι των δαιμόνων.
Νεοελληνική απόδοσις
Όταν έφτασε στην απέναντι όχθη, στην περιοχή των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο. Και με κραυγές του έλεγαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄ εμάς, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Μακριά απ΄ αυτούς έβοσκε ένα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Κι εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και όλο το κοπάδι όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Οι βοσκοί έφυγαν, πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του.
Σύντομο σχόλιο
Ο Ιησούς έχει την δύναμη και την θέληση να λυτρώσει κάθε άνθρωπο από την τυραννία του κακού. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να λυτρωθούν παραμένοντας δέσμιοι των δαιμόνων.
Κυριακή Ε Ματθαίου - Λόγος εις τον δαιμονιζόμενον. (Βασιλείου Επισκόπου Σελευκείας)
Πολλές είναι οι επιβουλές των δαιμόνων κατά των ανθρώπων. Πολλαπλάσια όμως η βοήθεια του Θεού προς τους ανθρώπους. Πράγματι, εάν δεν μας υπερήσπιζε η άνωθεν συμμαχία, θα είχεν εξαφανισθή προ πολλού το γένος μας από τις πολιορκίες των δαιμόνων. Διότι ποία ευκαιρία η ποίον χρόνον άφησαν χωρίς πειρασμούς; Πότε έπαψαν να ετοιμάζουν παγίδες στην ανθρώπινη φύση και να σχεδιάζουν τις συμφορές μας;
Δεν είναι πονηρά η φύσις του διαβόλου, αλλά απεδείχθη η προαίρεσίς του. Σ’ αυτόν είχε αναθέσει ο Δημιουργός τη διοίκηση του αέρος, όπως ο ακροατής των ουρανίων Παύλος μας αποκάλυψε λέγοντας: «Κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας». Έπειτα όμως, επιθυμώντας να υπερβή την φύση του, εξέπεσε της αξίας του, χάνοντας τον θρόνο εξ αιτίας του υψηλού φρονήματός του. Έγινε δηλαδή ο όγκος του φρονήματος μέτρο της στερήσεως του Πνεύματος. Γι’ αυτό λοιπόν ήρχισε να ασχολήται με τους ανθρώπους, εκδηλώνοντας έτσι την αποστροφή του προς τον Δημιουργό, και να προσπαθή με διάφορες μηχανορραφίες να αμαυρώση την εικόνα του Κτίστου. Επειδή, δηλαδή, δεν ημπορούσε να πολεμήση τον Θεό, μεθοδεύει αλλιώς την μάχη, διδάσκοντας τα κτίσματα να επαναστατούν κατά του Κτίστου. Έτσι, αμέσως μόλις επλάσθη ο πρώτος άνθρωπος και έφερε τα χαρακτηριστικά της εικόνος, τον συνεβούλευσε να μελετήση την αντιθεϊα λέγοντας: «Η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, και έσεσθε ως θεοί». Καθώς δε επλήθαινε το γένος, του βάζει λογισμούς ειδωλολατρίας. Κατήντησε το κτίσμα σε τόσο σκοτασμόν, ώστε να προσκυνή την κτίση, αγνοώντας τον Κτίστη. Και έβλεπες παντού βωμούς και ναούς και κατασκευές ειδώλων, αίματα και χορούς δαιμόνων.
Δεν ηρκέσθησαν όμως σ’ αυτήν την αποπλάνηση των ανθρώπων οι δαίμονες, ούτε στις τιμές που απελάμβαναν από αυτούς, αλλά και τιμωρούσαν τους αθλίους ανθρώπους, και εισχωρώντας μέσα τους κατοικούσαν σ’ αυτούς. Δεν αφήνει όμως ο Θεός αβοήθητο το πλάσμα του, αλλά αφού εχρησιμοποίησε διάφορες μεθόδους θεραπείας, τελευταία, θέτει σε ενέργεια το σοφό σχέδιο της εν Χριστώ οικονομίας, προξενώντας έτσι το αύτανδρο ναυάγιο των δαιμόνων. Αναγγέλλοντας δε την ελευθερία με τα λόγια, επεβεβαίωνε την υπόσχεση με θαύματα.
Αυτό μας παρέστησε με σαφήνεια η διήγησις του Ευαγγελίου που μόλις ανεγνώσθη. Ελέγχει την επήρεια των δαιμόνων και δεικνύει την βοήθεια που παρέχει ο Θεός προς τους ανθρώπους: «Εξελθόντι δε αυτώ επί την γην υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ος είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν, αλλά εν τοις μνήμασιν». Αυτός είναι ο θυμός των δαιμόνων κατά των ανθρώπων. Επιθυμούν να τους καταλάβουν όλους, λυπούνται όμως που δεν ημπορούν ούτε καν να τους επηρεάσουν όλους. «Υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως». Η μία συμφορά πιο τρομερά από την άλλη. Οι δαίμονες κατοικούσαν μέσα του και ο ίδιος κατοικούσε στα μνήματα, ώστε κατοικώντας εκεί και συγχρόνως κατοικούμενος να αναγκάζεται να συγκατοική με τους νεκρούς. Μάλλον ήταν καταδικασμένος να υπομένη μία ζωή βαρυτέρα από τον θάνατο. Διότι σ’ εκείνους που απέρχονται, ο θάνατος κλέπτει την αίσθηση των παθημάτων και ο τάφος χαρίζει στους νεκρούς ελευθερία από τα λυπηρά. Ενώ εκείνος ήταν μεν κατά τα άλλα νεκρός, εζούσε δε μόνο τόσον όσο να αισθάνεται την ταλαιπωρία του και δεν ημπορούσε να απαλλαγή απ’ αυτήν. «Και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο». Πόσον αλλοπρόσαλλη είναι η κακία του διαβόλου! Τον Αδάμ, που ήταν σωστά γυμνός, τον ενέδυσε με αισχύνη. «Και εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους». Εδάνειζε και δύναμη στον πάσχοντα για να διαρρήξη τα δεσμά. Διότι στο πάθος αυτό υποχωρεί ακόμη και ο σίδηρος και αποδεικνύεται ανίσχυρος. Δεν άφηνε κανέναν να περάση απ’ αυτό το μέρος. Ως λυσσώδη είχε εξαπολύσει ο δαίμονας τον άνθρωπον εναντίον των ανθρώπων. Όμως αν και με τόσες συμφορές τον είχε δέσει ο δαίμονας, δεν κατόρθωσε να τον εμποδίση να συναντηθή με τον Κύριο. Το πρώτο μέσον που εχρησιμοποίησε η Πρόνοια ήταν αυτό: οι δαίμονες, μη υποφέροντας την λαμπρότητα εκείνου που ήταν ενώπιόν τους, εφώναζαν: «Τι ημίν και σοί, Ιησού;» Αντιδρούν μόνο στο σώμα που φαίνεται, μη γνωρίζοντας ότι σ’ αυτό το σώμα είναι κρυμμένη η θεότης. Διότι πώς ημπορεί ο δούλος να φωνάζη στoν Δεσπότη: «Τι εμοί και σοί»; Περιφρονούν αυτόν που βλέπουν, επειδή δεν βλέπουν αυτόν που τους βασανίζει.
Τι σχέση έχουμε εμείς μαζί σου; Ω, πόσους δικαίους έχουμε συναντήσει, και δεν εδοκιμάσαμε από αυτούς παρόμοιο μαστίγωμα! Μας είναι αφόρητος ο εχθρός, ανυπόφορα τα βέλη του. «Τι ημίν και σοί;» Από τότε που ήλθες στην γη εκήρυξες τον πόλεμο εναντίον μας. Σε είδαν οι μάγοι όταν εγεννήθης και σε προσεκύνησαν, δραπετεύοντας από εμάς. Σε ήκουσαν οι τελώνες που ομιλούσες και απέδρασαν από τα ιδικά μας τελώνια. Τις πόρνες, τα θύματά μας, τις συνέλαβες εσύ με την μετάνοια. Μία παρηγορία μας είχε μείνει, τα παθήματα των ανθρώπων, και αυτήν την απόλαυση μας την εστέρησες. Εκεί ανόρθωσες τους παραλύτους, αλλού απήλλαξες τους κωφούς από το πάθος τους. Εκεί εχάρισες τις ηλιακές ακτίνες στους τυφλούς. Εκεί απέλυσες τους νεκρούς από τους τάφους. Ετοιμόρροπο κατήντησες το δεσμωτήριον του θανάτου, το οποίον εμείς με τόσους κόπους οικοδομήσαμε. Όσες θεραπείες προσέφερες στους ανθρώπους, τόσες τιμωρίες προεκάλεσες σ’ εμάς.
«Τι ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού»; Τον αποκαλούν μεν Υιό του Θεού, δεν γνωρίζουν όμως ότι ο Υιός είναι Θεός. Επειδή υιοί του Θεού αποκαλούνται και όσοι για την μεγάλην αρετή τους εξοικειώθησαν με τον Θεόν. Με αυτήν την έννοια λέγει: «Υιός πρωτότοκός μου Ισραήλ». Και πάλι «Εγώ είπα: Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες». Και πάλι: «Ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων». Αυτό το όνομα, δηλαδή, δεν είναι γνώρισμα μόνο της φύσεως, αλλά και της οικειότητος. Αυτήν την άγνοια έδειξεν ο διάβολος και σ’ αυτά που συνέβησαν στον Ιορδάνη. Διότι ακούγοντας την φωνήν την ερχομένην από τον ουρανόν «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός», του έλεγε, επειδή αγνοούσε, «ει Υιός ει του Θεού, βάλε σεαυτόν κάτω». Εάν εγνώριζε ότι ομιλεί σε Θεόν, πώς προσπαθεί να τον φοβήση προστάζοντάς τον να πέση κάτω; Διότι η φύσις του Θεού δεν γνωρίζει ούτε ύψος ούτε βάθος.
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος έτσι εδιηγήθη τα λόγια των δαιμόνων: «Τι ημίν και σοί, Ιησού Ναζαρηνέ». Δεν απευθύνεται σ’ αυτόν ως ποιητήν των ανθρώπων, αλλά σαν πολίτη της Ναζαρέτ. Αφού είσαι ορατός, λέγει, να ενεργής αναλόγως. Άνθρωπο βλέπουμε, αλλά σαν από Θεό διωκόμεθα. Το μαστίγωμά σου δεν ομοιάζει με Ναζαρηνού, δείχνεις να έχης κατεβή από τον ουρανό. Αποκάλυψε την φύση με τα έργα σου.
«Τι ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;» Τι λέγεις, διάβολε; Σ’ αυτόν που εδημιούργησε τον μετρητόν χρόνο και έθεσε τους όρους της Κρίσεως τολμάς να φωνάζης: Τώρα ήλθες; Αλλά δεν γνωρίζει ότι αυτή που τώρα ήλθε είναι η αθάνατος φύσις, επιβεβαιώνοντας την άφιξή της με την δουλικήν μορφή. Δεν γνωρίζει ότι ο Κύριος και Θεός των όλων φορά την στολή που έλαβε από τον Δαυϊδ. Παρακινείται μεν προς καταφρόνηση από την θέα, μαστιγώνεται δε αοράτως από την ενέργεια της θεότητας, γι’ αυτό εκστομίζει λόγια θρασύτητος μαζί και ικεσίας. «Τι ημίν και σοί, Ιησού; Δέομαί σου, μη με βασανίσης». Δειλία και θρασύτητα έχουν τα λόγια του. Δυναμώνει την φωνή σαν δούλος αυθάδης, αλλά και ικετεύει σαν κατάδικος που μαστιγώνεται. «Ήλθες ώδε προ καιρού». Από πού έμαθε ότι δεν είναι τώρα η ώρα της κρίσεως; Πώς γνωρίζουν ότι βασανίζονται πριν την ώρα τους; Γνωρίζουν από αυτά που κάνουν ότι θα τιμωρηθούν για τα έργα τους. Έβλεπαν ότι τώρα δεν τους τιμωρούσε, αλλά μόνον τους εδίωκε από τους ανθρώπους. Από το ότι λοιπόν δεν τιμωρούνται, συμπεραίνουν ότι δεν έχει έλθει ο καιρός των βασάνων. Υποφέρουν πριν από την Κρίση, επειδή διατάζονται να παύσουν να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους. «Παρήγγειλε γαρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου». Δεν τους έσυρε ακόμη στο Δικαστήριο, δεν τους έδειχνε ακόμη το φοβερόν του Βήμα, δεν άναβε ακόμη την φλόγα της Κρίσεως, αλλά μόνον με απειλές ανεχαίτιζε την ορμή τους. Τόση ήταν η δύναμις του πάθους!
Θέλοντας όμως ο Δεσπότης να δείξη στους παρόντες ακόμη και μέσα στα δεινά, την ανέκφραστο πρόνοιά του για τους ανθρώπους, ερωτά: «Τι όνομά σοι; Και απεκρίθη λέγων: Λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν». Δεν ερωτά επειδή αυτός είχεν ανάγκη να ερωτήση, αλλά για να αποκαλύψη σ’ εμάς πόσοι φονείς δαίμονες είχαν καταλάβει το ανθρώπινο σώμα και παρ’ όλα ταύτα εκείνο δεν είχε αφανισθή. Ότι πλήθος δαιμόνων, εκστρατεύοντας εναντίον ενός ανθρώπου, δεν υπερίσχυσε, δεν τον εκρήμνισε στους βράχους, δεν τον κατετεμάχισε, δεν κατεσπάραξε τον άνθρωπο μαζί με τα σίδερα που εφορούσε. Αλλά άντεξε στις τρικυμίες των δαιμόνων, προστατευόμενος μέσα στα βασανιστήρια από το χέρι του Θεού. Και μάλιστα ο Ευαγγελιστής φιλοτιμείται να προσθέση το ακόμη σημαντικότερο: «Πολλοίς γαρ χρόνοις συνηρπάκει αυτόν» (τον είχε κυριεύσει δηλαδή). Τι ανυπέρβλητος κηδεμονία! Δεν εβασανίζοντο λιγότερον από ό,τι εβασάνιζαν, αφού ο τρόπος τους ήταν φονικός, αλλά δεν επέτρεπε ο Θεός να επιτύχουν αυτό που επιθυμούσαν, μέχρι την στιγμή όπου έφθασε η φανερά απόφασις του Βασιλέως, χαρίζοντας την ελευθερία σ’ αυτόν που τόσο υπέφερε.
«Ην δε εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένων εν τω όρει. Και παρεκάλουν αυτόν ίνα επιτρέψη αυτοίς εις εκείνους εισελθείν. Και επέτρεψεν αυτοίς. Εξελθόντα δε τα δαιμόνια από του ανθρώπου εισήλθον εις τους χοίρους, και όρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη». Για ποίον λόγο το επιτρέπεις αυτό στους δαίμονες, Κύριε; Γιατί, αφού γνωρίζεις την πονηρία τους, επείσθης στα λόγια τους; Για να μάθωμε, άνθρωποι, ότι και από τους χοίρους είναι πιο αδύνατοι, όταν τους εμποδίζει ο Θεός. Εκτός αυτού, θέλει να διδάξη τους ανθρώπους ότι είναι χαρά στους δαίμονες η απώλεια των ανθρώπων και ότι εκείνοι διασκεδάζουν με τις συμφορές τις ιδικές μας. Διότι δεν δείχνουν κανέναν οίκτον για την φύση των ανθρώπων. Εφ’ όσον εκδηλώνουν μέχρι και στους χοίρους την κακία τους, τι δεν θα έκαμναν εναντίον των ανθρώπων εάν τους επετρέπετο; Από όλα αυτά, λοιπόν, θα παρακινηθούμε να μισήσωμε την απανθρωπία, γνωρίζοντας την έχθρα τους, και να αποφεύγωμε τις συμβουλές αυτών των οποίων δεν αντέχουμε τις επιβουλές.
Αλλά εκτός από αυτά μας εδίδαξε και την κηδεμονία του Θεού προς τους ανθρώπους. Διότι όλα θα εξηφανίζοντο ακαριαίως και κανένα από τα όντα δεν θα απέμενε, αφού θα κατεσπαράζοντο από τις δαιμονικές ορμές, εάν δεν επροστατεύοντο από το κεκρυμμένο και ακαταγώνιστο χέρι του Θεού. Επιτρέπει λοιπόν τα μικρότερα για να μάθωμε τα μεγαλύτερα, και πότε πότε μας παραδίδει στις δυσκολίες για να έχωμε την αίσθηση των υψηλοτέρων. Δεν θα άφηνε ποτέ να πάθωμε το παραμικρόν, εάν δεν ελησμονούσαμε εύκολα την θεία συμπαράσταση. Επέτρεψε να γίνη ζημία στους χοίρους, για να διδαχθούμε την ωφέλεια που προξενεί στους ανθρώπους.
Ας ομολογούμε λοιπόν την πρόνοια την οποία απολαμβάνουμε. Να υμνούμε την κηδεμονίαν από την οποία φυλαττόμεθα. Ας κηρύττωμε την βοήθεια του Θεού, από την οποία προστατευόμεθα. Από αυτήν να εξαρτήσωμε τους εαυτούς μας και προς αυτήν προσβλέποντας πάντοτε να αναφωνούμε: «Συ, Κύριε, βοηθός ημών και σκεπαστής».
Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας.Αμήν.
Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 177 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλάς.- Ορθόδοξη Πορεία
http:////blogs.sch.gr/kantonopou
Δεν είναι πονηρά η φύσις του διαβόλου, αλλά απεδείχθη η προαίρεσίς του. Σ’ αυτόν είχε αναθέσει ο Δημιουργός τη διοίκηση του αέρος, όπως ο ακροατής των ουρανίων Παύλος μας αποκάλυψε λέγοντας: «Κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας». Έπειτα όμως, επιθυμώντας να υπερβή την φύση του, εξέπεσε της αξίας του, χάνοντας τον θρόνο εξ αιτίας του υψηλού φρονήματός του. Έγινε δηλαδή ο όγκος του φρονήματος μέτρο της στερήσεως του Πνεύματος. Γι’ αυτό λοιπόν ήρχισε να ασχολήται με τους ανθρώπους, εκδηλώνοντας έτσι την αποστροφή του προς τον Δημιουργό, και να προσπαθή με διάφορες μηχανορραφίες να αμαυρώση την εικόνα του Κτίστου. Επειδή, δηλαδή, δεν ημπορούσε να πολεμήση τον Θεό, μεθοδεύει αλλιώς την μάχη, διδάσκοντας τα κτίσματα να επαναστατούν κατά του Κτίστου. Έτσι, αμέσως μόλις επλάσθη ο πρώτος άνθρωπος και έφερε τα χαρακτηριστικά της εικόνος, τον συνεβούλευσε να μελετήση την αντιθεϊα λέγοντας: «Η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, και έσεσθε ως θεοί». Καθώς δε επλήθαινε το γένος, του βάζει λογισμούς ειδωλολατρίας. Κατήντησε το κτίσμα σε τόσο σκοτασμόν, ώστε να προσκυνή την κτίση, αγνοώντας τον Κτίστη. Και έβλεπες παντού βωμούς και ναούς και κατασκευές ειδώλων, αίματα και χορούς δαιμόνων.
Δεν ηρκέσθησαν όμως σ’ αυτήν την αποπλάνηση των ανθρώπων οι δαίμονες, ούτε στις τιμές που απελάμβαναν από αυτούς, αλλά και τιμωρούσαν τους αθλίους ανθρώπους, και εισχωρώντας μέσα τους κατοικούσαν σ’ αυτούς. Δεν αφήνει όμως ο Θεός αβοήθητο το πλάσμα του, αλλά αφού εχρησιμοποίησε διάφορες μεθόδους θεραπείας, τελευταία, θέτει σε ενέργεια το σοφό σχέδιο της εν Χριστώ οικονομίας, προξενώντας έτσι το αύτανδρο ναυάγιο των δαιμόνων. Αναγγέλλοντας δε την ελευθερία με τα λόγια, επεβεβαίωνε την υπόσχεση με θαύματα.
Αυτό μας παρέστησε με σαφήνεια η διήγησις του Ευαγγελίου που μόλις ανεγνώσθη. Ελέγχει την επήρεια των δαιμόνων και δεικνύει την βοήθεια που παρέχει ο Θεός προς τους ανθρώπους: «Εξελθόντι δε αυτώ επί την γην υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ος είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο και εν οικία ουκ έμενεν, αλλά εν τοις μνήμασιν». Αυτός είναι ο θυμός των δαιμόνων κατά των ανθρώπων. Επιθυμούν να τους καταλάβουν όλους, λυπούνται όμως που δεν ημπορούν ούτε καν να τους επηρεάσουν όλους. «Υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως». Η μία συμφορά πιο τρομερά από την άλλη. Οι δαίμονες κατοικούσαν μέσα του και ο ίδιος κατοικούσε στα μνήματα, ώστε κατοικώντας εκεί και συγχρόνως κατοικούμενος να αναγκάζεται να συγκατοική με τους νεκρούς. Μάλλον ήταν καταδικασμένος να υπομένη μία ζωή βαρυτέρα από τον θάνατο. Διότι σ’ εκείνους που απέρχονται, ο θάνατος κλέπτει την αίσθηση των παθημάτων και ο τάφος χαρίζει στους νεκρούς ελευθερία από τα λυπηρά. Ενώ εκείνος ήταν μεν κατά τα άλλα νεκρός, εζούσε δε μόνο τόσον όσο να αισθάνεται την ταλαιπωρία του και δεν ημπορούσε να απαλλαγή απ’ αυτήν. «Και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο». Πόσον αλλοπρόσαλλη είναι η κακία του διαβόλου! Τον Αδάμ, που ήταν σωστά γυμνός, τον ενέδυσε με αισχύνη. «Και εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους». Εδάνειζε και δύναμη στον πάσχοντα για να διαρρήξη τα δεσμά. Διότι στο πάθος αυτό υποχωρεί ακόμη και ο σίδηρος και αποδεικνύεται ανίσχυρος. Δεν άφηνε κανέναν να περάση απ’ αυτό το μέρος. Ως λυσσώδη είχε εξαπολύσει ο δαίμονας τον άνθρωπον εναντίον των ανθρώπων. Όμως αν και με τόσες συμφορές τον είχε δέσει ο δαίμονας, δεν κατόρθωσε να τον εμποδίση να συναντηθή με τον Κύριο. Το πρώτο μέσον που εχρησιμοποίησε η Πρόνοια ήταν αυτό: οι δαίμονες, μη υποφέροντας την λαμπρότητα εκείνου που ήταν ενώπιόν τους, εφώναζαν: «Τι ημίν και σοί, Ιησού;» Αντιδρούν μόνο στο σώμα που φαίνεται, μη γνωρίζοντας ότι σ’ αυτό το σώμα είναι κρυμμένη η θεότης. Διότι πώς ημπορεί ο δούλος να φωνάζη στoν Δεσπότη: «Τι εμοί και σοί»; Περιφρονούν αυτόν που βλέπουν, επειδή δεν βλέπουν αυτόν που τους βασανίζει.
Τι σχέση έχουμε εμείς μαζί σου; Ω, πόσους δικαίους έχουμε συναντήσει, και δεν εδοκιμάσαμε από αυτούς παρόμοιο μαστίγωμα! Μας είναι αφόρητος ο εχθρός, ανυπόφορα τα βέλη του. «Τι ημίν και σοί;» Από τότε που ήλθες στην γη εκήρυξες τον πόλεμο εναντίον μας. Σε είδαν οι μάγοι όταν εγεννήθης και σε προσεκύνησαν, δραπετεύοντας από εμάς. Σε ήκουσαν οι τελώνες που ομιλούσες και απέδρασαν από τα ιδικά μας τελώνια. Τις πόρνες, τα θύματά μας, τις συνέλαβες εσύ με την μετάνοια. Μία παρηγορία μας είχε μείνει, τα παθήματα των ανθρώπων, και αυτήν την απόλαυση μας την εστέρησες. Εκεί ανόρθωσες τους παραλύτους, αλλού απήλλαξες τους κωφούς από το πάθος τους. Εκεί εχάρισες τις ηλιακές ακτίνες στους τυφλούς. Εκεί απέλυσες τους νεκρούς από τους τάφους. Ετοιμόρροπο κατήντησες το δεσμωτήριον του θανάτου, το οποίον εμείς με τόσους κόπους οικοδομήσαμε. Όσες θεραπείες προσέφερες στους ανθρώπους, τόσες τιμωρίες προεκάλεσες σ’ εμάς.
«Τι ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού»; Τον αποκαλούν μεν Υιό του Θεού, δεν γνωρίζουν όμως ότι ο Υιός είναι Θεός. Επειδή υιοί του Θεού αποκαλούνται και όσοι για την μεγάλην αρετή τους εξοικειώθησαν με τον Θεόν. Με αυτήν την έννοια λέγει: «Υιός πρωτότοκός μου Ισραήλ». Και πάλι «Εγώ είπα: Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες». Και πάλι: «Ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων». Αυτό το όνομα, δηλαδή, δεν είναι γνώρισμα μόνο της φύσεως, αλλά και της οικειότητος. Αυτήν την άγνοια έδειξεν ο διάβολος και σ’ αυτά που συνέβησαν στον Ιορδάνη. Διότι ακούγοντας την φωνήν την ερχομένην από τον ουρανόν «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός», του έλεγε, επειδή αγνοούσε, «ει Υιός ει του Θεού, βάλε σεαυτόν κάτω». Εάν εγνώριζε ότι ομιλεί σε Θεόν, πώς προσπαθεί να τον φοβήση προστάζοντάς τον να πέση κάτω; Διότι η φύσις του Θεού δεν γνωρίζει ούτε ύψος ούτε βάθος.
Ο Ευαγγελιστής Μάρκος έτσι εδιηγήθη τα λόγια των δαιμόνων: «Τι ημίν και σοί, Ιησού Ναζαρηνέ». Δεν απευθύνεται σ’ αυτόν ως ποιητήν των ανθρώπων, αλλά σαν πολίτη της Ναζαρέτ. Αφού είσαι ορατός, λέγει, να ενεργής αναλόγως. Άνθρωπο βλέπουμε, αλλά σαν από Θεό διωκόμεθα. Το μαστίγωμά σου δεν ομοιάζει με Ναζαρηνού, δείχνεις να έχης κατεβή από τον ουρανό. Αποκάλυψε την φύση με τα έργα σου.
«Τι ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;» Τι λέγεις, διάβολε; Σ’ αυτόν που εδημιούργησε τον μετρητόν χρόνο και έθεσε τους όρους της Κρίσεως τολμάς να φωνάζης: Τώρα ήλθες; Αλλά δεν γνωρίζει ότι αυτή που τώρα ήλθε είναι η αθάνατος φύσις, επιβεβαιώνοντας την άφιξή της με την δουλικήν μορφή. Δεν γνωρίζει ότι ο Κύριος και Θεός των όλων φορά την στολή που έλαβε από τον Δαυϊδ. Παρακινείται μεν προς καταφρόνηση από την θέα, μαστιγώνεται δε αοράτως από την ενέργεια της θεότητας, γι’ αυτό εκστομίζει λόγια θρασύτητος μαζί και ικεσίας. «Τι ημίν και σοί, Ιησού; Δέομαί σου, μη με βασανίσης». Δειλία και θρασύτητα έχουν τα λόγια του. Δυναμώνει την φωνή σαν δούλος αυθάδης, αλλά και ικετεύει σαν κατάδικος που μαστιγώνεται. «Ήλθες ώδε προ καιρού». Από πού έμαθε ότι δεν είναι τώρα η ώρα της κρίσεως; Πώς γνωρίζουν ότι βασανίζονται πριν την ώρα τους; Γνωρίζουν από αυτά που κάνουν ότι θα τιμωρηθούν για τα έργα τους. Έβλεπαν ότι τώρα δεν τους τιμωρούσε, αλλά μόνον τους εδίωκε από τους ανθρώπους. Από το ότι λοιπόν δεν τιμωρούνται, συμπεραίνουν ότι δεν έχει έλθει ο καιρός των βασάνων. Υποφέρουν πριν από την Κρίση, επειδή διατάζονται να παύσουν να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους. «Παρήγγειλε γαρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου». Δεν τους έσυρε ακόμη στο Δικαστήριο, δεν τους έδειχνε ακόμη το φοβερόν του Βήμα, δεν άναβε ακόμη την φλόγα της Κρίσεως, αλλά μόνον με απειλές ανεχαίτιζε την ορμή τους. Τόση ήταν η δύναμις του πάθους!
Θέλοντας όμως ο Δεσπότης να δείξη στους παρόντες ακόμη και μέσα στα δεινά, την ανέκφραστο πρόνοιά του για τους ανθρώπους, ερωτά: «Τι όνομά σοι; Και απεκρίθη λέγων: Λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν». Δεν ερωτά επειδή αυτός είχεν ανάγκη να ερωτήση, αλλά για να αποκαλύψη σ’ εμάς πόσοι φονείς δαίμονες είχαν καταλάβει το ανθρώπινο σώμα και παρ’ όλα ταύτα εκείνο δεν είχε αφανισθή. Ότι πλήθος δαιμόνων, εκστρατεύοντας εναντίον ενός ανθρώπου, δεν υπερίσχυσε, δεν τον εκρήμνισε στους βράχους, δεν τον κατετεμάχισε, δεν κατεσπάραξε τον άνθρωπο μαζί με τα σίδερα που εφορούσε. Αλλά άντεξε στις τρικυμίες των δαιμόνων, προστατευόμενος μέσα στα βασανιστήρια από το χέρι του Θεού. Και μάλιστα ο Ευαγγελιστής φιλοτιμείται να προσθέση το ακόμη σημαντικότερο: «Πολλοίς γαρ χρόνοις συνηρπάκει αυτόν» (τον είχε κυριεύσει δηλαδή). Τι ανυπέρβλητος κηδεμονία! Δεν εβασανίζοντο λιγότερον από ό,τι εβασάνιζαν, αφού ο τρόπος τους ήταν φονικός, αλλά δεν επέτρεπε ο Θεός να επιτύχουν αυτό που επιθυμούσαν, μέχρι την στιγμή όπου έφθασε η φανερά απόφασις του Βασιλέως, χαρίζοντας την ελευθερία σ’ αυτόν που τόσο υπέφερε.
«Ην δε εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένων εν τω όρει. Και παρεκάλουν αυτόν ίνα επιτρέψη αυτοίς εις εκείνους εισελθείν. Και επέτρεψεν αυτοίς. Εξελθόντα δε τα δαιμόνια από του ανθρώπου εισήλθον εις τους χοίρους, και όρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη». Για ποίον λόγο το επιτρέπεις αυτό στους δαίμονες, Κύριε; Γιατί, αφού γνωρίζεις την πονηρία τους, επείσθης στα λόγια τους; Για να μάθωμε, άνθρωποι, ότι και από τους χοίρους είναι πιο αδύνατοι, όταν τους εμποδίζει ο Θεός. Εκτός αυτού, θέλει να διδάξη τους ανθρώπους ότι είναι χαρά στους δαίμονες η απώλεια των ανθρώπων και ότι εκείνοι διασκεδάζουν με τις συμφορές τις ιδικές μας. Διότι δεν δείχνουν κανέναν οίκτον για την φύση των ανθρώπων. Εφ’ όσον εκδηλώνουν μέχρι και στους χοίρους την κακία τους, τι δεν θα έκαμναν εναντίον των ανθρώπων εάν τους επετρέπετο; Από όλα αυτά, λοιπόν, θα παρακινηθούμε να μισήσωμε την απανθρωπία, γνωρίζοντας την έχθρα τους, και να αποφεύγωμε τις συμβουλές αυτών των οποίων δεν αντέχουμε τις επιβουλές.
Αλλά εκτός από αυτά μας εδίδαξε και την κηδεμονία του Θεού προς τους ανθρώπους. Διότι όλα θα εξηφανίζοντο ακαριαίως και κανένα από τα όντα δεν θα απέμενε, αφού θα κατεσπαράζοντο από τις δαιμονικές ορμές, εάν δεν επροστατεύοντο από το κεκρυμμένο και ακαταγώνιστο χέρι του Θεού. Επιτρέπει λοιπόν τα μικρότερα για να μάθωμε τα μεγαλύτερα, και πότε πότε μας παραδίδει στις δυσκολίες για να έχωμε την αίσθηση των υψηλοτέρων. Δεν θα άφηνε ποτέ να πάθωμε το παραμικρόν, εάν δεν ελησμονούσαμε εύκολα την θεία συμπαράσταση. Επέτρεψε να γίνη ζημία στους χοίρους, για να διδαχθούμε την ωφέλεια που προξενεί στους ανθρώπους.
Ας ομολογούμε λοιπόν την πρόνοια την οποία απολαμβάνουμε. Να υμνούμε την κηδεμονίαν από την οποία φυλαττόμεθα. Ας κηρύττωμε την βοήθεια του Θεού, από την οποία προστατευόμεθα. Από αυτήν να εξαρτήσωμε τους εαυτούς μας και προς αυτήν προσβλέποντας πάντοτε να αναφωνούμε: «Συ, Κύριε, βοηθός ημών και σκεπαστής».
Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας.Αμήν.
Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 177 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλάς.- Ορθόδοξη Πορεία
http:////blogs.sch.gr/kantonopou
Προς Ρωμ. Ι’, 1-10
ΑΔΕΛΦΟΙ, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν·
2 μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. 3 ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. 4 τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι.
5 Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· 6 ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· 7 ἢ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. 8 ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ρῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. 9 ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· 10 καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.
Νεοελληνική απόδοσις
Αδελφοί, η σφοδρή επιθυμία της καρδιάς μου και η δέησή μου στον Θεό είναι να οδηγηθούν οι Ιουδαίοι στην σωτηρία. Μπορώ να σας βεβαιώσω πως έχουν ζήλο Θεού, αλλά χωρίς την σωστή γνώση. Γι αυτό , στην πράξη αγνοούν το γεγονός πως μόνο ο Θεός μπορεί να δικαιώσει την άνθρωπο, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιωθούν με τα έργα τους. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν αποδέχτηκαν την δικαίωση που προσφέρει ο Θεός μέσω του Χριστού. Γιατί ο Χριστός είναι το τέλος του νόμου, αφού εκπληρώνει τον σκοπό του, δίνοντας την σωτηρία σε όποιον πιστεύει. Ο Μωυσής γράφει για την δικαίωση που προέρχεται από τον νόμο, ότι όποιος πράττει σύμφωνα με τις εντολές του νόμου, θα βρει σε αυτές την ζωή. Για την δικαίωση όμως που πηγάζει από την πίστη, λέει : «Μην αναρωτηθείς ποιος μπορεί να ανέβει στον ουρανό; Για να κατεβάσει δηλαδή τον Χριστό. Ούτε να πεις ποιος μπορεί να κατεβεί στον άδη; Για να ανεβάσει δηλαδή τον Χριστό από τους νεκρούς». Αλλά τι λέει; Κοντά σου είναι ο λόγος, στο στόμα σου και στην καρδιά σου, και εννοεί τον λόγο της πίστεως που κηρύττουμε. Αν ομολογήσεις με το στόμα σου πως ο Ιησούς είναι ο Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου πως ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα βρεις την σωτηρία.
Σύντομο σχόλιο
Όλοι οι νόμοι και οι εντολές του παρελθόντος είχαν ένα στόχο. Να ετοιμάσουν τον άνθρωπο να δεχτεί τον Χριστό. Γιατί ο Χριστός και μόνο αυτός δίνει την σωτηρία σε όποιον πιστεύει σ’ Αυτόν.
2 μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. 3 ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. 4 τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι.
5 Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· 6 ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· 7 ἢ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. 8 ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ρῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. 9 ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· 10 καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.
Νεοελληνική απόδοσις
Αδελφοί, η σφοδρή επιθυμία της καρδιάς μου και η δέησή μου στον Θεό είναι να οδηγηθούν οι Ιουδαίοι στην σωτηρία. Μπορώ να σας βεβαιώσω πως έχουν ζήλο Θεού, αλλά χωρίς την σωστή γνώση. Γι αυτό , στην πράξη αγνοούν το γεγονός πως μόνο ο Θεός μπορεί να δικαιώσει την άνθρωπο, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιωθούν με τα έργα τους. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν αποδέχτηκαν την δικαίωση που προσφέρει ο Θεός μέσω του Χριστού. Γιατί ο Χριστός είναι το τέλος του νόμου, αφού εκπληρώνει τον σκοπό του, δίνοντας την σωτηρία σε όποιον πιστεύει. Ο Μωυσής γράφει για την δικαίωση που προέρχεται από τον νόμο, ότι όποιος πράττει σύμφωνα με τις εντολές του νόμου, θα βρει σε αυτές την ζωή. Για την δικαίωση όμως που πηγάζει από την πίστη, λέει : «Μην αναρωτηθείς ποιος μπορεί να ανέβει στον ουρανό; Για να κατεβάσει δηλαδή τον Χριστό. Ούτε να πεις ποιος μπορεί να κατεβεί στον άδη; Για να ανεβάσει δηλαδή τον Χριστό από τους νεκρούς». Αλλά τι λέει; Κοντά σου είναι ο λόγος, στο στόμα σου και στην καρδιά σου, και εννοεί τον λόγο της πίστεως που κηρύττουμε. Αν ομολογήσεις με το στόμα σου πως ο Ιησούς είναι ο Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου πως ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα βρεις την σωτηρία.
Σύντομο σχόλιο
Όλοι οι νόμοι και οι εντολές του παρελθόντος είχαν ένα στόχο. Να ετοιμάσουν τον άνθρωπο να δεχτεί τον Χριστό. Γιατί ο Χριστός και μόνο αυτός δίνει την σωτηρία σε όποιον πιστεύει σ’ Αυτόν.
ΚΥΡΗΓΜΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ E΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ρωμ. Ι΄ 1-10)
Πολλοί είναι οι άνθρωποι αυτοί, που όντως επιζητούν να γνωρίσουν τον Θεό και να συνδεθούν μαζί του ό,τι κι εάν αυτό τους κοστίσει. Και ενώ αυτό είναι οπωσδήποτε θετικό και επαινετό, απ’ την άλλη, μπερδεύονται στις ατραπούς και τα σκοτεινά περάσματα του ποικίλου θρησκευτικού πλουραλισμού, με αποτέλεσμα να χάνουν τον αρχικό τους στόχο.
Αυτή ακριβώς την κατάσταση του πνευματικού τους αποπροσανατολισμού που ζούσαν κατά τραγικό τρόπο οι Εβραίοι, μας περιγράφει το αποστολικό ανάγνωσμα και ταυτοχρόνως μας παρουσιάζει και την λύση του προβλήματος......
Η περικοπή και όλο γενικώς το δέκατο κεφάλαιο της επιστολής, αποκαλύπτουν τον πόνο του Απ. Παύλου, ο οποίος «φλεγόταν» (Β΄ Κορ. ια΄ 29) από την αγάπη των συμπατριωτών του και ως γνήσιος Απόστολος λαχταρούσε την σωτηρία τους. Έφτανε μάλιστα στο σημείο, ο ίδιος να γίνει «ανάθεμα» ( Ρωμ. θ΄3), αρκεί όλος αυτός ο Εβραϊκός λαός, να αναγνωρίσει ότι ο Χριστός είναι αυτός ο Γιαχβέ που ήρθε για να σώσει μαζί με τον λαό της Παλαιάς Διαθήκης και τον κόσμο ολόκληρο.
Δεν αρκεί λοιπόν να έχει κανείς μόνο τον «ζήλο», ταυτοχρόνως χρειάζεται να συνυπάρχει και η ορθή γνώση. Και τούτο διότι όταν ο αυτός ζήλος για τον Θεό δεν διευθύνεται και από την ορθή και πλήρη γνώση του Θεού, αλλά και των «καθηκόντων» του πιστού προς την αγάπη του Θεού και προς τους συνανθρώπους, τότε δημιουργούνται πολλές και σοβαρές καταστάσεις που μάλλον περιπλέκουν αντί να επιλύουν τα προβλήματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Μα οι ίδιοι οι Εβραίοι, οι οποίοι κατάντησαν Χριστοκτόνοι και θα παραμείνουν βεβαίως έτσι, πορωμένοι, παρά τον ζήλο τους, «...άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθει, και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται...» (Ρωμ. ια΄ 25-26).
Βεβαίως, δεν είναι καθόλου δύσκολο, όπως βλέπουμε, στο φρικτό κατάντημα του Ισραήλ να οδηγηθεί και οποιοσδήποτε άνθρωπος ή οποιαδήποτε κοινότητα, όταν ξεφύγει από το μέτρο της πίστεως και από την ευλογημένη διάκριση.
Μια σύντομη ματιά στις τραγικές σελίδες της Εκκλησιαστικής μας ιστορίας, μας κάνει να μένουμε με κομμένη την ανάσα, κάθε φορά που για διαφόρους λόγους το Σώμα του Χριστού συγκλονίζεται με εσωτερικές ταραχές που σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν αυτές δεν αποσοβούνται, καταλήγουν σε σχίσματα και αλλοίμονο, σε καταστροφικές αιρέσεις.
Και οπωσδήποτε, τόσο η ιστορία του «εκλεκτού λαού», όσο και αυτή η γενική ιστορία, θα πρέπει να μελετάται, όχι βεβαίως για να προβάλλονται τα αρνητικά ως παραδείγματα προς μίμηση, αλλά θα πρέπει να σπουδάζεται με περίσκεψη και να καταγράφουμε τα πάμπολλα παραδείγματα προς αποφυγήν...
Με πόση, αλήθεια, προσοχή ,χρειάζεται να βαδίζουμε το δρόμο μας, αφού ως γνωστόν «το Ορθοδοξείν εστί αεί σχοινοβατείν»! Και πόσο προσεχτικοί θα πρέπει να είναι όσοι, λόγω της θέσεώς τους, καθοδηγούν το λογικό ποίμνιο; Πόση σύνεση πράγματι χρειάζεται ώστε, να μη δημιουργούνται σκάνταλα που κλονίζουν αστήρικτες συνειδήσεις και ενδεχομένως να οδηγηθούν στη συνέχεια οι σκανδαλισθέντες σε αποστασιοποιήσεις, ακόμα δε και σε σχίσματα, παρά τον ζήλο που είναι δεδομένο ότι υφίσταται;
Και πόσο θα πρέπει να ακούσουμε στη συνέχεια τον Θεόπνευστο λόγο του Αποστόλου που μας μιλάει για την ζωντανή πίστη!
Ω, αυτή η γνήσια και κρυστάλλινη πίστις! Είναι το μόνο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος.
Ας μη ψάχνουμε αγαπητοί μου να βρούμε αυτό που λαχταρά η ύπαρξή μας, ούτε σε άλλες πίστεις, ούτε σε πλανεμένα φιλοσοφικά ή περίεργα και ακραία κοινωνικά συστήματα που στην κυριολεξία μας «κουρελιάζουν» στο τέλος.
«Τέλος γαρ νόμου Χριστός εις δικαιοσύνην παντί τω πιστεύοντι» (Ρωμ. ι΄4)
Αυτός ο Χριστός, ο Κύριός μας και ο Θεός μας, έδωσε το οριστικό τέλος στην αποστολή και την ισχύ του Ιουδαϊκού Νόμου.
Αυτός ο ίδιος, σε κάθε εποχή, απομυθοποιεί και καταργεί ο,τιδήποτε έρχεται «ως φάσμα αληθείας» για να σαγηνεύσει την καρδιά μας. Αυτός Ο Ιησούς «εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει» (Αποκ. στ΄2).
Τώρα πλέον, επιτυγχάνει τον ευλογημένο σκοπό του ο καθένας μας που πιστεύει στον Χριστό και έχει καταστεί συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του, της Ορθοδοξίας μας. Τώρα πλέον ξεδιψά αυτός που γεύεται από την πηγή της ζωής (Ιωαν. δ΄14), και όχι εκείνος που τρέχει στο «φρέαρ το συντετριμμένον» όπως συνεχίζουν να κάνουν οι Εβραίοι, και όσοι δυστυχώς εξαρτώνται απ’ αυτούς...
Έχουμε λοιπόν ανάγκη να ζούμε όχι μια τυπική και εξωτερική θρησκευτικότητα. Όχι μια νόθο κατάσταση που παρά τον υπάρχοντα ζήλο, κάνει τον άνθρωπο να παραμένει στους τύπους και να χάνει την ουσία. Αλλ’ έχουμε ανάγκη την γνήσια Εκκλησιαστική ζωή, με ο,τι αυτό συνεπάγεται και που χαρακτηρίζεται από πηγαία, αυθόρμητη και αυθεντική πίστη και αγάπη στον Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού.
Έχουμε ανάγκη μια αυθεντική πίστη η οποία θα αλλάζει την ζωή μας και θα μας οδηγεί στη σωτηρία, η οποία είναι και ο τελικός μας στόχος, το ποθούμενο και η λαχτάρα μας.
Βεβαίως η καλλιέργεια της πίστεως περί της οποίας κάνουμε λόγο, δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Είναι έργο ολοκλήρου της ζωής μας. Και για τούτο χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αγωνιστική διάθεση και προπαντός η ευλογημένη διάκριση.
Ας το κάνουμε λοιπόν θέμα θερμής προσευχής και είθε ο Κύριός μας Ιησούς να μας συγκρατεί πάντοτε ώστε, να προκόπτουμε εις αγιασμόν εντός του Σώματός του δηλ. στην Αγίας μας Εκκλησία. Αμήν.
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
Αυτή ακριβώς την κατάσταση του πνευματικού τους αποπροσανατολισμού που ζούσαν κατά τραγικό τρόπο οι Εβραίοι, μας περιγράφει το αποστολικό ανάγνωσμα και ταυτοχρόνως μας παρουσιάζει και την λύση του προβλήματος......
Η περικοπή και όλο γενικώς το δέκατο κεφάλαιο της επιστολής, αποκαλύπτουν τον πόνο του Απ. Παύλου, ο οποίος «φλεγόταν» (Β΄ Κορ. ια΄ 29) από την αγάπη των συμπατριωτών του και ως γνήσιος Απόστολος λαχταρούσε την σωτηρία τους. Έφτανε μάλιστα στο σημείο, ο ίδιος να γίνει «ανάθεμα» ( Ρωμ. θ΄3), αρκεί όλος αυτός ο Εβραϊκός λαός, να αναγνωρίσει ότι ο Χριστός είναι αυτός ο Γιαχβέ που ήρθε για να σώσει μαζί με τον λαό της Παλαιάς Διαθήκης και τον κόσμο ολόκληρο.
Δεν αρκεί λοιπόν να έχει κανείς μόνο τον «ζήλο», ταυτοχρόνως χρειάζεται να συνυπάρχει και η ορθή γνώση. Και τούτο διότι όταν ο αυτός ζήλος για τον Θεό δεν διευθύνεται και από την ορθή και πλήρη γνώση του Θεού, αλλά και των «καθηκόντων» του πιστού προς την αγάπη του Θεού και προς τους συνανθρώπους, τότε δημιουργούνται πολλές και σοβαρές καταστάσεις που μάλλον περιπλέκουν αντί να επιλύουν τα προβλήματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Μα οι ίδιοι οι Εβραίοι, οι οποίοι κατάντησαν Χριστοκτόνοι και θα παραμείνουν βεβαίως έτσι, πορωμένοι, παρά τον ζήλο τους, «...άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθει, και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται...» (Ρωμ. ια΄ 25-26).
Βεβαίως, δεν είναι καθόλου δύσκολο, όπως βλέπουμε, στο φρικτό κατάντημα του Ισραήλ να οδηγηθεί και οποιοσδήποτε άνθρωπος ή οποιαδήποτε κοινότητα, όταν ξεφύγει από το μέτρο της πίστεως και από την ευλογημένη διάκριση.
Μια σύντομη ματιά στις τραγικές σελίδες της Εκκλησιαστικής μας ιστορίας, μας κάνει να μένουμε με κομμένη την ανάσα, κάθε φορά που για διαφόρους λόγους το Σώμα του Χριστού συγκλονίζεται με εσωτερικές ταραχές που σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν αυτές δεν αποσοβούνται, καταλήγουν σε σχίσματα και αλλοίμονο, σε καταστροφικές αιρέσεις.
Και οπωσδήποτε, τόσο η ιστορία του «εκλεκτού λαού», όσο και αυτή η γενική ιστορία, θα πρέπει να μελετάται, όχι βεβαίως για να προβάλλονται τα αρνητικά ως παραδείγματα προς μίμηση, αλλά θα πρέπει να σπουδάζεται με περίσκεψη και να καταγράφουμε τα πάμπολλα παραδείγματα προς αποφυγήν...
Με πόση, αλήθεια, προσοχή ,χρειάζεται να βαδίζουμε το δρόμο μας, αφού ως γνωστόν «το Ορθοδοξείν εστί αεί σχοινοβατείν»! Και πόσο προσεχτικοί θα πρέπει να είναι όσοι, λόγω της θέσεώς τους, καθοδηγούν το λογικό ποίμνιο; Πόση σύνεση πράγματι χρειάζεται ώστε, να μη δημιουργούνται σκάνταλα που κλονίζουν αστήρικτες συνειδήσεις και ενδεχομένως να οδηγηθούν στη συνέχεια οι σκανδαλισθέντες σε αποστασιοποιήσεις, ακόμα δε και σε σχίσματα, παρά τον ζήλο που είναι δεδομένο ότι υφίσταται;
Και πόσο θα πρέπει να ακούσουμε στη συνέχεια τον Θεόπνευστο λόγο του Αποστόλου που μας μιλάει για την ζωντανή πίστη!
Ω, αυτή η γνήσια και κρυστάλλινη πίστις! Είναι το μόνο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος.
Ας μη ψάχνουμε αγαπητοί μου να βρούμε αυτό που λαχταρά η ύπαρξή μας, ούτε σε άλλες πίστεις, ούτε σε πλανεμένα φιλοσοφικά ή περίεργα και ακραία κοινωνικά συστήματα που στην κυριολεξία μας «κουρελιάζουν» στο τέλος.
«Τέλος γαρ νόμου Χριστός εις δικαιοσύνην παντί τω πιστεύοντι» (Ρωμ. ι΄4)
Αυτός ο Χριστός, ο Κύριός μας και ο Θεός μας, έδωσε το οριστικό τέλος στην αποστολή και την ισχύ του Ιουδαϊκού Νόμου.
Αυτός ο ίδιος, σε κάθε εποχή, απομυθοποιεί και καταργεί ο,τιδήποτε έρχεται «ως φάσμα αληθείας» για να σαγηνεύσει την καρδιά μας. Αυτός Ο Ιησούς «εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει» (Αποκ. στ΄2).
Τώρα πλέον, επιτυγχάνει τον ευλογημένο σκοπό του ο καθένας μας που πιστεύει στον Χριστό και έχει καταστεί συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του, της Ορθοδοξίας μας. Τώρα πλέον ξεδιψά αυτός που γεύεται από την πηγή της ζωής (Ιωαν. δ΄14), και όχι εκείνος που τρέχει στο «φρέαρ το συντετριμμένον» όπως συνεχίζουν να κάνουν οι Εβραίοι, και όσοι δυστυχώς εξαρτώνται απ’ αυτούς...
Έχουμε λοιπόν ανάγκη να ζούμε όχι μια τυπική και εξωτερική θρησκευτικότητα. Όχι μια νόθο κατάσταση που παρά τον υπάρχοντα ζήλο, κάνει τον άνθρωπο να παραμένει στους τύπους και να χάνει την ουσία. Αλλ’ έχουμε ανάγκη την γνήσια Εκκλησιαστική ζωή, με ο,τι αυτό συνεπάγεται και που χαρακτηρίζεται από πηγαία, αυθόρμητη και αυθεντική πίστη και αγάπη στον Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού.
Έχουμε ανάγκη μια αυθεντική πίστη η οποία θα αλλάζει την ζωή μας και θα μας οδηγεί στη σωτηρία, η οποία είναι και ο τελικός μας στόχος, το ποθούμενο και η λαχτάρα μας.
Βεβαίως η καλλιέργεια της πίστεως περί της οποίας κάνουμε λόγο, δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Είναι έργο ολοκλήρου της ζωής μας. Και για τούτο χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αγωνιστική διάθεση και προπαντός η ευλογημένη διάκριση.
Ας το κάνουμε λοιπόν θέμα θερμής προσευχής και είθε ο Κύριός μας Ιησούς να μας συγκρατεί πάντοτε ώστε, να προκόπτουμε εις αγιασμόν εντός του Σώματός του δηλ. στην Αγίας μας Εκκλησία. Αμήν.
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Την θριαμβευτική νίκη και την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του Θεού πάνω στις αντίθεες δυνάμεις παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή μέσα από το θαύμα του Χριστού στους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών. Το περιστατικό αυτό αναδεικνύει την λυτρωτική δύναμη του Χριστού, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις δαιμονικές δυνάμεις, οι οποίες τον βασανίζουν, τον ταλαιπωρούν και τον καταδυναστεύουν.
Η κατάσταση των δαιμονισμένων ήταν φρικτή και εξαιρετικά τραγική. Εμφανίζονται κοινωνικά απροσάρμοστοι, εφόσον έμεναν στα μνήματα, θεωρούμενοι από τους ανθρώπους «χαλεποί λίαν», δηλαδή πολύ επικίνδυνοι. Και αυτό, γιατί κατέχονταν από την μανία της επιθετικότητας, τόσο που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από τον δρόμο εκείνο. Οι άλλοι Ευαγγελιστές συμπληρώνουν στις παράλληλες διηγήσεις τους για το ίδιο γεγονός και άλλα χαρακτηριστικά των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Μας λένε, λοιπόν, ότι είχαν εσωτερική διάσπαση της προσωπικότητάς τους: «το όνομά μου είναι λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί». Πράγματι, οι δαιμονικές δυνάμεις διαιρούν και διασπούν τον άνθρωπο. τον απομακρύνουν από τον Θεό και κομματιάζουν την ύπαρξή του. Ο άνθρωπος γίνεται μάζα που κυριαρχείται από ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Αλλά και η τάση της αυτοκαταστροφής αποτελεί ένα ακόμη σύμπτωμα των δαιμονισμένων: «κατακοβόταν με πέτρες». Αυτό σημαίνει ότι καθετί που υποτάσσεται στην δαιμονική δύναμη διαλύεται και καταστρέφεται, από το ανθρώπινο πρόσωπο μέχρι και τα ζώα στα οποία, μόλις μπήκαν οι δαίμονες σκόρπισαν τον όλεθρο.
Ο Χριστός ήρθε, βέβαια στον κόσμο, για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Θα μπορούσε να τονισθεί ότι η δαιμονοπληξία και οι ψυχικές ασθένειες συνδέονται πιο καθαρά με το γεγονός της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού στον κόσμο. Κάποιες φορές όλα αυτά παρουσιάζονται σαν μιά προσωπική εχθρική δύναμη πάνω στον άνθρωπο, που δηλητηριάζει την ζωή του και δημιουργεί μια μορφή κυριαρχίας επάνω του. Σε μια τέτοια ανθρώπινη συμφορά και απόγνωση φαίνεται καθαρά η κυριαρχία και η καταδυνάστευση του διαβόλου.
Από τον ορθολογιστή άνθρωπο των καιρών μας τίθεται ένα ερώτημα που προκαλεί την χριστιανική μας συνείδηση. Είναι δυνατόν στην εποχή της καταπληκτικής προόδου και ανάπτυξης, των πρωτοφανών τεχνολογικών επιτευγμάτων και επιστημονικών αλμάτων να μιλάμε ακόμη για δαίμονες και δαιμονισμένους; Ο θετικιστής άνθρωπος δεν συμμερίζεται πλέον τις αντιλήψεις άλλων εποχών, που θεωρούσαν την αρρώστια επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Αλλά όποιος αμφισβητεί την ύπαρξη του διαβόλου και την αρνητική και φθοροποιό επίδρασή του στην ζωή μας, ας μην ξεχνά τον στίχο του ποιητή που λέει ότι «η πιό πετυχημένη πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει». Σίγουρα, δεν θα βρουν τον διάβολο όσοι τον ψάχνουν ακόμη στις τερατόμορφες παραστάσεις άλλων εποχών, για να τους φοβίσει και να τους τρομάξεις.
Δυστυχώς, όμως, αυτός υπάρχει και κρύβεται πάντοτε μέσα στην δύναμη του πολύμορφου κακού που μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί, που μας τυραννά και μας καταδυναστεύει. Ο αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος, ανυποψίαστος στην παρουσία του διαβόλου και ευάλωτος στην πανουργία του, παρασύρεται. Εδώ η ποικιλία των μορφών και των ειδών, των περιπτώσεων και των εκδηλώσεων του δαιμονικού στοιχείου στην ζωή μας είναι κραυγαλέα. Η ουσία του δαιμονικού στοιχείου είναι η άρνηση της ζωής, η καταστροφή και ο μηδενισμός της. Ό, τι εκμηδενίζει την ζωή είναι ψέμα. Εδώ ανήκει ο διάβολος, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος και όταν λέει ψέματα εκφράζει τον εαυτό του, γιατί είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους. Η βία, το μίσος, η αυτοκαταστροφή, το παράλογο της ζωής, η σύγχρονη ειδωλολατρία είναι μορφές δαιμονισμού στην ζωή μας, για να μην αναφερθούμε στις φανερές και κραυγαλέες εκδηλώσεις του διαβόλου, που, αν και αλλάζουν μορφή, παραμένουν πάντα στην ουσία ίδιες, σατανολατρεία, μαγεία, μαντεία και άλλα παρόμοια.
Αγαπητοί αδελφοί, ό, τι είναι η ζωή και προάγει την ζωή είναι αλήθεια. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Δεν φθάνει, όμως, μόνο να αναγνωρίσουμε την δύναμή Του (αυτό το έκαναν και οι δαίμονες), αλλά να αισθανθούμε την αγάπη Του και να ανταποκριθούμε σε αυτή, για να ζήσουμε και να σωθούμε. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Η κατάσταση των δαιμονισμένων ήταν φρικτή και εξαιρετικά τραγική. Εμφανίζονται κοινωνικά απροσάρμοστοι, εφόσον έμεναν στα μνήματα, θεωρούμενοι από τους ανθρώπους «χαλεποί λίαν», δηλαδή πολύ επικίνδυνοι. Και αυτό, γιατί κατέχονταν από την μανία της επιθετικότητας, τόσο που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από τον δρόμο εκείνο. Οι άλλοι Ευαγγελιστές συμπληρώνουν στις παράλληλες διηγήσεις τους για το ίδιο γεγονός και άλλα χαρακτηριστικά των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Μας λένε, λοιπόν, ότι είχαν εσωτερική διάσπαση της προσωπικότητάς τους: «το όνομά μου είναι λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί». Πράγματι, οι δαιμονικές δυνάμεις διαιρούν και διασπούν τον άνθρωπο. τον απομακρύνουν από τον Θεό και κομματιάζουν την ύπαρξή του. Ο άνθρωπος γίνεται μάζα που κυριαρχείται από ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Αλλά και η τάση της αυτοκαταστροφής αποτελεί ένα ακόμη σύμπτωμα των δαιμονισμένων: «κατακοβόταν με πέτρες». Αυτό σημαίνει ότι καθετί που υποτάσσεται στην δαιμονική δύναμη διαλύεται και καταστρέφεται, από το ανθρώπινο πρόσωπο μέχρι και τα ζώα στα οποία, μόλις μπήκαν οι δαίμονες σκόρπισαν τον όλεθρο.
Ο Χριστός ήρθε, βέβαια στον κόσμο, για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Θα μπορούσε να τονισθεί ότι η δαιμονοπληξία και οι ψυχικές ασθένειες συνδέονται πιο καθαρά με το γεγονός της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού στον κόσμο. Κάποιες φορές όλα αυτά παρουσιάζονται σαν μιά προσωπική εχθρική δύναμη πάνω στον άνθρωπο, που δηλητηριάζει την ζωή του και δημιουργεί μια μορφή κυριαρχίας επάνω του. Σε μια τέτοια ανθρώπινη συμφορά και απόγνωση φαίνεται καθαρά η κυριαρχία και η καταδυνάστευση του διαβόλου.
Από τον ορθολογιστή άνθρωπο των καιρών μας τίθεται ένα ερώτημα που προκαλεί την χριστιανική μας συνείδηση. Είναι δυνατόν στην εποχή της καταπληκτικής προόδου και ανάπτυξης, των πρωτοφανών τεχνολογικών επιτευγμάτων και επιστημονικών αλμάτων να μιλάμε ακόμη για δαίμονες και δαιμονισμένους; Ο θετικιστής άνθρωπος δεν συμμερίζεται πλέον τις αντιλήψεις άλλων εποχών, που θεωρούσαν την αρρώστια επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Αλλά όποιος αμφισβητεί την ύπαρξη του διαβόλου και την αρνητική και φθοροποιό επίδρασή του στην ζωή μας, ας μην ξεχνά τον στίχο του ποιητή που λέει ότι «η πιό πετυχημένη πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει». Σίγουρα, δεν θα βρουν τον διάβολο όσοι τον ψάχνουν ακόμη στις τερατόμορφες παραστάσεις άλλων εποχών, για να τους φοβίσει και να τους τρομάξεις.
Δυστυχώς, όμως, αυτός υπάρχει και κρύβεται πάντοτε μέσα στην δύναμη του πολύμορφου κακού που μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί, που μας τυραννά και μας καταδυναστεύει. Ο αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος, ανυποψίαστος στην παρουσία του διαβόλου και ευάλωτος στην πανουργία του, παρασύρεται. Εδώ η ποικιλία των μορφών και των ειδών, των περιπτώσεων και των εκδηλώσεων του δαιμονικού στοιχείου στην ζωή μας είναι κραυγαλέα. Η ουσία του δαιμονικού στοιχείου είναι η άρνηση της ζωής, η καταστροφή και ο μηδενισμός της. Ό, τι εκμηδενίζει την ζωή είναι ψέμα. Εδώ ανήκει ο διάβολος, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος και όταν λέει ψέματα εκφράζει τον εαυτό του, γιατί είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους. Η βία, το μίσος, η αυτοκαταστροφή, το παράλογο της ζωής, η σύγχρονη ειδωλολατρία είναι μορφές δαιμονισμού στην ζωή μας, για να μην αναφερθούμε στις φανερές και κραυγαλέες εκδηλώσεις του διαβόλου, που, αν και αλλάζουν μορφή, παραμένουν πάντα στην ουσία ίδιες, σατανολατρεία, μαγεία, μαντεία και άλλα παρόμοια.
Αγαπητοί αδελφοί, ό, τι είναι η ζωή και προάγει την ζωή είναι αλήθεια. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Δεν φθάνει, όμως, μόνο να αναγνωρίσουμε την δύναμή Του (αυτό το έκαναν και οι δαίμονες), αλλά να αισθανθούμε την αγάπη Του και να ανταποκριθούμε σε αυτή, για να ζήσουμε και να σωθούμε. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Γ.Παπανδρέου:"Στόχος μας η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης(!)"
Πέρασε σχετικά απαρατήρητο αλλά ίσως έχει σημασία..
Στην εναρκτήρια ομιλία του, με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη συνεδρίαση του Συμβουλίου της που λαμβάνει χώρα στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, τη Νέα Υόρκη, ο κ.Παπανδρέου τόνισε -μεταξύ άλλων- ότι...α"υπάρχει ανάγκη διαρκούς εμβάθυνσης της παγκόσμιας συνεργασίας, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης στη βάση των κοινών, θεμελιωδών αξιών της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης..."
Λίγο παρακάτω μίλησε για τον‘κρίσιμο ρόλο’ των διεθνών κινημάτων στον σύγχρονο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο, αναφερόμενος και στην ευθύνη που αυτοί έχουν για τη διαμόρφωση μιας πιο ανθρώπινης παγκοσμιοποίησης...
Eίπατε τίποτα;
Διαβάστε περισσότερα: http://greece-salonika.blogspot.com/2010/06/blog-post_1169.html#ixzz0rqC5Vv8X
Σχόλιο
Επιβεβαιώνεται με απόλυτο τρόπο η επισήμανση μας ότι η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο για να περάσουμε στον έλεγχο – μέσω της οικονομίας (ΔΝΤ) – της μυστικής για την ώρα παγκόσμιας κυβέρνησης. Αυτός είναι ο ρόλος του Γ.Π. Το ξέρει, το ξέρουμε (κι ας μας το ‘κρυβε).
Οπότε, ή τέλος η ελεύθερη Ελλάδα ή….
Στην εναρκτήρια ομιλία του, με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη συνεδρίαση του Συμβουλίου της που λαμβάνει χώρα στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, τη Νέα Υόρκη, ο κ.Παπανδρέου τόνισε -μεταξύ άλλων- ότι...α"υπάρχει ανάγκη διαρκούς εμβάθυνσης της παγκόσμιας συνεργασίας, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης στη βάση των κοινών, θεμελιωδών αξιών της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης..."
Λίγο παρακάτω μίλησε για τον‘κρίσιμο ρόλο’ των διεθνών κινημάτων στον σύγχρονο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο, αναφερόμενος και στην ευθύνη που αυτοί έχουν για τη διαμόρφωση μιας πιο ανθρώπινης παγκοσμιοποίησης...
Eίπατε τίποτα;
Διαβάστε περισσότερα: http://greece-salonika.blogspot.com/2010/06/blog-post_1169.html#ixzz0rqC5Vv8X
Σχόλιο
Επιβεβαιώνεται με απόλυτο τρόπο η επισήμανση μας ότι η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο για να περάσουμε στον έλεγχο – μέσω της οικονομίας (ΔΝΤ) – της μυστικής για την ώρα παγκόσμιας κυβέρνησης. Αυτός είναι ο ρόλος του Γ.Π. Το ξέρει, το ξέρουμε (κι ας μας το ‘κρυβε).
Οπότε, ή τέλος η ελεύθερη Ελλάδα ή….
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Η αυθάδεια του κρατικού συνδικαλισμού
Διδασκαλική συνδικαλιστική «καμαρίλα»: Το δεκανίκι του καθεστώτος
Ή
Η αυθάδεια του κρατικού συνδικαλισμού
Μια κραυγή αγανάκτησης ενός δασκάλου για το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών το οποίο αποτελεί το «τεκμήριο» και «άλλοθι» των Νέων Ιδεών.
ΛΟΓΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ −ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΑΣΚΑΛΩΝ-ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
1. Ο Σύλλογος (και κανένας Σύλλογος) δεν αντέδρασε για τις δηλώσεις του προέδρου της Δ.Ο.Ε κ. Μπράτη περί αφαιρέσεως εικόνων και συμβόλων από τα Σχολεία , τις οποίες βέβαια ο ίδιος εκ των υστέρων αρνήθηκε, αλλά συνεχίζει να υποστηρίζει το χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, ο οποίος ουσιαστικά εκεί θα οδηγήσει. Γνωστή και η αψυχολόγητη θέση της Ομοσπονδίας για την εισαγωγή της θρησκειολογίας στο Δημοτικό, χωρίς πρώτα τα παιδιά να αφομοιώσουν το περιεχόμενο της Ορθόδοξης Πίστης.
2. Στα 23 προς 24 χρόνια που είμαι δάσκαλος οι Σύλλογοι και η Δ.Ο.Ε κατέβασαν ψηφίσματα για όλα τα παγκόσμια ζητήματα κι επαναστατικά κινήματα (Τουπαμάρος, Φενταγίν, «φωτεινό μονοπάτι» βαντινίστας κλπ.) και μόνο με τα ουσιαστικά προβλήματα των δασκάλων και της παιδείας δεν ασχολήθηκαν.
3. Ουδεμία συμπαράσταση εκδηλώθηκε από τους Συλλόγους και τη Δ.Ο.Ε για την δασκάλα Χαρά Νικοπούλου στην περιοχή Μ. Δερείου - Εβρου . Καμία κάλυψη απέναντι στις απειλές, στους προπηλακισμούς, στις φραστικές και σωματικές επιθέσεις που δέχτηκε, επιδιώκοντας να μεταδώσει ελληνικό φρόνιμα, ως όφειλε, σε παιδιά μουσουλμάνων με ελληνική ιθαγένεια.
4. Η συνδικαλιστική δράση εξαντλήθηκε σε διεκδικητικά αιτήματα για αύξηση μισθών κι επιδομάτων με αποτέλεσμα να γίνουμε «πενταροκυνηγοί» και να μην έχουμε ουσιαστικές αυξήσεις αποδοχών. Οι συγκυρίες και οι κρατούσες συνθήκες της κατά μεγάλο μέρος επιβληθείσας οικονομικής κρίσης ακύρωσαν τους αγώνες, τις απεργίες, τα αιτήματα και μας γύρισαν πίσω τουλάχιστον 20 έως 30 χρόνια. Ο αλαζονικός «βερμπαλισμός» ταπεινώθηκε και ο συνδικαλισμός χρεωκόπησε, γιατί τα αιτήματα του κλάδου ήταν μόνο, κυρίως οικονομικά κι όχι μορφωτικά-πνευματικά. Έχουμε ξεπέσει στην συνείδηση των γονέων προβάλλοντας κυρίως οικονομικές διεκδικήσεις.
5. Οι συνάδελφοι σύρθηκαν σε αδιέξοδες απεργίες, καθαρά και μόνον για την τιμή των όπλων με την γνωστή «ξύλινη» γλώσσα των συνδικαλιστών, με αποτέλεσμα να μειωθεί το ενδιαφέρον για τις συνελεύσεις και ν’ απαξιωθεί η απεργία ως μέσον αγώνος. Πού πήγαν τα αιτήματα για τα 176 ευρώ, οι αγώνες και τα άλλα πυροτεχνήματα; Οι μειώσεις και οι περικοπές μισθών, δώρων κι επιδομάτων κατάργησαν τις διεκδικήσεις ολόκληρων δεκαετιών.
6. Δεν καταδικάσατε (Σύλλογοι και Δ.Ο.Ε) το αποσυρθέν βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄Δημοτικού το οποίο καταδίκασε το μεγαλύτερο μέρος του λαού και οι πνευματικοί άνθρωποι ανεξαρτήτων ιδεολογίας. Ένα βιβλίο – κουρελούργημα για το οποίο ακόμα και οι πέτρες ξεσηκώθηκαν και χτυπούσαν μόνες τους. Καλυφθήκατε υποκριτικά πίσω από την ψευδοεπιστημονικότητα του βιβλίου.
7. Ανεχτήκατε χωρίς διαμαρτυρίες τα νέα περιοδικά ποικίλης ύλης (μαγκαζίνο) που κακώς ονομάζονται «βιβλία Γλώσσας», τα οποία είναι στρατευμένα με δόλια αποστολή υπηρετώντας τους σκοπούς της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων. Επιχειρούν την άμβλυνση του γλωσσικού κριτηρίου και εργαλείου των μαθητών, εξωπετώντας τα δημοτικά τραγούδια, την λογοτεχνία και τους μύθους και εισάγοντας αναγνώσματα με αμερικάνικα κι ευρωπαϊκά πρότυπα και αντιλήψεις. «Βιβλία» γεμάτα με συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσεως συσκευών, σκυλάκια και γατάκια πρότυπα, κόμικς και καρτούν κι όχι τους ήρωες και μάρτυρες της ζωογόνας ελληνικής ιστορίας και παράδοσης. Καταρρακώσατε το αίσθημα αξιοπρέπειας των δασκάλων, που αναγκάζονται να κάνουν κείμενα-σκουπίδια.
8. Συναινέσατε αβασάνιστα στην εισαγωγή διαδραστικών πινάκων – ψηφιακού βιβλίου από την Α΄ Δημοτικού (με μεγάλο βέβαια χρονικό εύρος εφαρμογής), αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην πνευματική – ψυχική υγεία των μικρών παιδιών και την διατάραξη της αγαπητικής σχέσης: Δάσκαλος ↔ μαθητής ↔ μορφωτικό αγαθό. Στη σχέση μεταξύ προσώπων παρεμβάλλεται ένα άψυχο αντικείμενο, ο υπολογιστής, ο οποίος εμποδίζει την προσωπική σχέση. Αποδεδειγμένα οι υπολογιστές, ανάλογα και με την χρήση, δημιουργούν ψυχοεξάρτηση και απομόνωση.
9. Ανεχτήκατε την αποδόμηση των βιβλίων θρησκευτικών, την κατάργηση της διδασκαλίας διδακτικών ιστοριών από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, καθώς και των Ευαγγελικών Περικοπών, παλαιότερα. Σιωπήσατε στην παλαιότερη κατάργηση της Γραμματικής και της Γεωγραφίας της Ελλάδας, οι οποίες εκ των υστέρων επανήλθαν.
Χάσατε την μεγάλη ευκαιρία να σας μνημονεύει ο λαός και η Ιστορία για αγώνες πραγματικά ωραίους και ιδανικούς._
Με διδασκαλική τιμή,
Θωμάς Γκιάτας
δάσκαλος
http://resaltomag.blogspot.com/2010/06/blog-post_5388.html#more
Ή
Η αυθάδεια του κρατικού συνδικαλισμού
Μια κραυγή αγανάκτησης ενός δασκάλου για το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών το οποίο αποτελεί το «τεκμήριο» και «άλλοθι» των Νέων Ιδεών.
ΛΟΓΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ −ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΔΑΣΚΑΛΩΝ-ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
1. Ο Σύλλογος (και κανένας Σύλλογος) δεν αντέδρασε για τις δηλώσεις του προέδρου της Δ.Ο.Ε κ. Μπράτη περί αφαιρέσεως εικόνων και συμβόλων από τα Σχολεία , τις οποίες βέβαια ο ίδιος εκ των υστέρων αρνήθηκε, αλλά συνεχίζει να υποστηρίζει το χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, ο οποίος ουσιαστικά εκεί θα οδηγήσει. Γνωστή και η αψυχολόγητη θέση της Ομοσπονδίας για την εισαγωγή της θρησκειολογίας στο Δημοτικό, χωρίς πρώτα τα παιδιά να αφομοιώσουν το περιεχόμενο της Ορθόδοξης Πίστης.
2. Στα 23 προς 24 χρόνια που είμαι δάσκαλος οι Σύλλογοι και η Δ.Ο.Ε κατέβασαν ψηφίσματα για όλα τα παγκόσμια ζητήματα κι επαναστατικά κινήματα (Τουπαμάρος, Φενταγίν, «φωτεινό μονοπάτι» βαντινίστας κλπ.) και μόνο με τα ουσιαστικά προβλήματα των δασκάλων και της παιδείας δεν ασχολήθηκαν.
3. Ουδεμία συμπαράσταση εκδηλώθηκε από τους Συλλόγους και τη Δ.Ο.Ε για την δασκάλα Χαρά Νικοπούλου στην περιοχή Μ. Δερείου - Εβρου . Καμία κάλυψη απέναντι στις απειλές, στους προπηλακισμούς, στις φραστικές και σωματικές επιθέσεις που δέχτηκε, επιδιώκοντας να μεταδώσει ελληνικό φρόνιμα, ως όφειλε, σε παιδιά μουσουλμάνων με ελληνική ιθαγένεια.
4. Η συνδικαλιστική δράση εξαντλήθηκε σε διεκδικητικά αιτήματα για αύξηση μισθών κι επιδομάτων με αποτέλεσμα να γίνουμε «πενταροκυνηγοί» και να μην έχουμε ουσιαστικές αυξήσεις αποδοχών. Οι συγκυρίες και οι κρατούσες συνθήκες της κατά μεγάλο μέρος επιβληθείσας οικονομικής κρίσης ακύρωσαν τους αγώνες, τις απεργίες, τα αιτήματα και μας γύρισαν πίσω τουλάχιστον 20 έως 30 χρόνια. Ο αλαζονικός «βερμπαλισμός» ταπεινώθηκε και ο συνδικαλισμός χρεωκόπησε, γιατί τα αιτήματα του κλάδου ήταν μόνο, κυρίως οικονομικά κι όχι μορφωτικά-πνευματικά. Έχουμε ξεπέσει στην συνείδηση των γονέων προβάλλοντας κυρίως οικονομικές διεκδικήσεις.
5. Οι συνάδελφοι σύρθηκαν σε αδιέξοδες απεργίες, καθαρά και μόνον για την τιμή των όπλων με την γνωστή «ξύλινη» γλώσσα των συνδικαλιστών, με αποτέλεσμα να μειωθεί το ενδιαφέρον για τις συνελεύσεις και ν’ απαξιωθεί η απεργία ως μέσον αγώνος. Πού πήγαν τα αιτήματα για τα 176 ευρώ, οι αγώνες και τα άλλα πυροτεχνήματα; Οι μειώσεις και οι περικοπές μισθών, δώρων κι επιδομάτων κατάργησαν τις διεκδικήσεις ολόκληρων δεκαετιών.
6. Δεν καταδικάσατε (Σύλλογοι και Δ.Ο.Ε) το αποσυρθέν βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄Δημοτικού το οποίο καταδίκασε το μεγαλύτερο μέρος του λαού και οι πνευματικοί άνθρωποι ανεξαρτήτων ιδεολογίας. Ένα βιβλίο – κουρελούργημα για το οποίο ακόμα και οι πέτρες ξεσηκώθηκαν και χτυπούσαν μόνες τους. Καλυφθήκατε υποκριτικά πίσω από την ψευδοεπιστημονικότητα του βιβλίου.
7. Ανεχτήκατε χωρίς διαμαρτυρίες τα νέα περιοδικά ποικίλης ύλης (μαγκαζίνο) που κακώς ονομάζονται «βιβλία Γλώσσας», τα οποία είναι στρατευμένα με δόλια αποστολή υπηρετώντας τους σκοπούς της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων. Επιχειρούν την άμβλυνση του γλωσσικού κριτηρίου και εργαλείου των μαθητών, εξωπετώντας τα δημοτικά τραγούδια, την λογοτεχνία και τους μύθους και εισάγοντας αναγνώσματα με αμερικάνικα κι ευρωπαϊκά πρότυπα και αντιλήψεις. «Βιβλία» γεμάτα με συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσεως συσκευών, σκυλάκια και γατάκια πρότυπα, κόμικς και καρτούν κι όχι τους ήρωες και μάρτυρες της ζωογόνας ελληνικής ιστορίας και παράδοσης. Καταρρακώσατε το αίσθημα αξιοπρέπειας των δασκάλων, που αναγκάζονται να κάνουν κείμενα-σκουπίδια.
8. Συναινέσατε αβασάνιστα στην εισαγωγή διαδραστικών πινάκων – ψηφιακού βιβλίου από την Α΄ Δημοτικού (με μεγάλο βέβαια χρονικό εύρος εφαρμογής), αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην πνευματική – ψυχική υγεία των μικρών παιδιών και την διατάραξη της αγαπητικής σχέσης: Δάσκαλος ↔ μαθητής ↔ μορφωτικό αγαθό. Στη σχέση μεταξύ προσώπων παρεμβάλλεται ένα άψυχο αντικείμενο, ο υπολογιστής, ο οποίος εμποδίζει την προσωπική σχέση. Αποδεδειγμένα οι υπολογιστές, ανάλογα και με την χρήση, δημιουργούν ψυχοεξάρτηση και απομόνωση.
9. Ανεχτήκατε την αποδόμηση των βιβλίων θρησκευτικών, την κατάργηση της διδασκαλίας διδακτικών ιστοριών από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, καθώς και των Ευαγγελικών Περικοπών, παλαιότερα. Σιωπήσατε στην παλαιότερη κατάργηση της Γραμματικής και της Γεωγραφίας της Ελλάδας, οι οποίες εκ των υστέρων επανήλθαν.
Χάσατε την μεγάλη ευκαιρία να σας μνημονεύει ο λαός και η Ιστορία για αγώνες πραγματικά ωραίους και ιδανικούς._
Με διδασκαλική τιμή,
Θωμάς Γκιάτας
δάσκαλος
http://resaltomag.blogspot.com/2010/06/blog-post_5388.html#more
Αυτοί την βρίζουν, εκείνη τους στηρίζει.
"Σχετικά με το ΠΑΜΕ"
"Επιτελους πρεπει να καταλαβουν μερικοι οτι δεν μπορουν να κανουν οτι θελουν σε αυτη τη χωρα.ο σκοπος δεν αγιαζει τα μεσα.οι εργαζομενοι εχουν δικαιο και διεκδικουν τα δικαιωματα τους αλλα αυτο δεν τους δινει φυσικα το δικαιωμα ναπαραβιαζουν τα δικαιωματα των αλλων και στην προκειμενη περιπτωση το δικαιωμα των πολιτων να ταξιδεψουν στους προορισμους τους.
Δε γινεται να ταλαιπωρουν τοσους ανθρωπους.
Το οτι ο κοσμος παραλιγο να τους πεταξει στη θαλασσα δεν τους λεει τιποτα? Το οτι η εκτελεστικη εξουσια την οποια βριζουν τους προστατεψε ουσιαστικα σημερα απο το εξαγριωμενο πληθος δεν τους λεει τιποτα?
Ο κοσμος φυσικα και καταδικασε τη σημερινη φασιστικη συμπεριφορα του ΠΑΜΕ και θα συνεχιζει να καταδικαζει παρομοιες συμπεριφορες ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ απο το ποιος τις προκαλει.
Το μονο που απεδειξαν σημερα ειναι να διασυρουν για μια ακομα φορα την ελλαδα στο εξωτερικο και να μας δειξουν ποσο ιδιοι ειναι με αυτους που βριζουν."
ενας απογοητευμενος αναγνωστης
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_382.html
"Επιτελους πρεπει να καταλαβουν μερικοι οτι δεν μπορουν να κανουν οτι θελουν σε αυτη τη χωρα.ο σκοπος δεν αγιαζει τα μεσα.οι εργαζομενοι εχουν δικαιο και διεκδικουν τα δικαιωματα τους αλλα αυτο δεν τους δινει φυσικα το δικαιωμα ναπαραβιαζουν τα δικαιωματα των αλλων και στην προκειμενη περιπτωση το δικαιωμα των πολιτων να ταξιδεψουν στους προορισμους τους.
Δε γινεται να ταλαιπωρουν τοσους ανθρωπους.
Το οτι ο κοσμος παραλιγο να τους πεταξει στη θαλασσα δεν τους λεει τιποτα? Το οτι η εκτελεστικη εξουσια την οποια βριζουν τους προστατεψε ουσιαστικα σημερα απο το εξαγριωμενο πληθος δεν τους λεει τιποτα?
Ο κοσμος φυσικα και καταδικασε τη σημερινη φασιστικη συμπεριφορα του ΠΑΜΕ και θα συνεχιζει να καταδικαζει παρομοιες συμπεριφορες ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ απο το ποιος τις προκαλει.
Το μονο που απεδειξαν σημερα ειναι να διασυρουν για μια ακομα φορα την ελλαδα στο εξωτερικο και να μας δειξουν ποσο ιδιοι ειναι με αυτους που βριζουν."
ενας απογοητευμενος αναγνωστης
http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_382.html
Έρευνα για τον Χριστιανισμό στην Τουρκία (video)
ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!
"Sakli-Hristiyan"
Με κομμένη κυριολεκτικά ανάσα παρακολούθησε το κοινό τη διάλεξη του γνωστού Δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη , που έγινε στο Δήμο Θέρμης και μεταδόθηκε από τον Τηλεοπτικό Σταθμό 4ε της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σχετικά με την Ορθοδοξία στη σημερινή Τουρκία.
Ο Δημοσιογράφος, με πολυετή έρευνα, με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύματα του ίδιου του Τουρκικού Τύπου, ακόμα και με βίντεο από εκπομπές της τουρκικής τηλεόρασης, αποκάλυψε μια άλλη, εντελώς άγνωστη και θαμμένη πλευρά της πραγματικότητας στη σημερινή Τουρκία, κατά την οποία δεκάδες, εκατοντάδες βαφτίζονται φανερά πλέον Χριστιανοί Ορθόδοξοι, χιλιάδες είναι εκείνοι που μεταβαίνουν στα Ορθόδοξα προσκυνήματα, Εκκλησιές και Αγιάσματα, ενώ επιφανείς Τούρκοι παρακολουθούν με δέος τη Θεία Λειτουργία!!!!
''ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΛΕΡ'' ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ο Νίκος Χειλαδάκης, ανέφερε πάμπολλες, συγκεκριμένες και επώνυμες περιπτώσεις μουσουλμάνων που ζήτησαν να βαφτιστούν Χριστιανοί, ενώ παρουσίασε τα αποκαλυπτικά στοιχεία έρευνας τουρκικής εφημερίδας, που καταγράφει μόνο τα τελευταία τρία χρόνια στην Τουρκία τον εξωφρενικό αριθμό των 8.000.000 πωλήσεων Αγίων Γραφών, στην τουρκική γλώσσα!!! (σ.σ. πράγμα που δείχνει πως είναι πραγματικά πολλά εκατομμύρια οι Κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία, ενώ σύμφωνα με τις Προφητείες του Αγίου Κοσμά για το «1/3 των Τούρκων που θα γίνουν Χριστιανοί» και με βάση το σημερινό πληθυσμό, φαίνεται πως πρόκειται για περίπου 15 με 20 εκατομμύρια ψυχές!!!)
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
Ο κ. Χειλαδάκης παρουσίασε επίσης με αδιάσειστα βίντεο τουρκικών καναλιών, τους χιλιάδες κυριολεκτικά Τούρκους «μουσουλμάνους», που κατακλύζουν την Εκκλησία του Αϊ Γιώργη του Κουδουνά, αφήνοντας τάματα, προσκυνώντας τις άγιες εικόνες και πηγαίνοντας σε ατέλειωτες ουρές για να χριστούν με το λαδάκι από το καντήλι του Αγίου!!!
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΗΣ
Μια άλλη πάλι εκπληκτική περίπτωση, είναι και εκείνη κοντά στα Άδανα, που όπως ανέφερε ο Νίκος Χειλαδάκης, συγκεντρώνει εκατοντάδες ασθενείς Τούρκους, που γίνονται καλά από μια γυναίκα, η οποία ομολόγησε στην Τουρκική Τηλεόραση, ότι τη θεραπευτική της δύναμη την αντλεί από μια κατακόμβη-σπήλαιο, όπου αγίασαν 7 Χριστιανοί Μάρτυρες!!!
ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ
Το συγκλονιστικότερο όμως όλων, είναι εκείνο που ο έγκριτος Δημοσιογράφος ανέφερε για τη Σεβάστεια, ξεκινώντας από το Συναξάρι του Αρχαγγελου Μιχαήλ, όπου αναφέρετε η θεραπεία κάποιου πλουσίου στο Αγίασμα του Ταξιάρχη στη Σεβάστεια!
Εκεί, στο θυματουργικότατο εκείνο Αγίασμα, είχε χτιστεί περικαλλέστατος Ιερός Ναός, θαύμα αρχιτεκτονικής, που όμως δεν υπάρχει πια.
Αλλά υπάρχει το ΑΓΙΑΣΜΑ του ΤΑΞΙΑΡΧΗ, γεμάτο με εκατοντάδες μικρά ψαράκια, τα οποία γλείφουν τις πληγές, ή τα σημεία πάθησης των δεκάδων χιλιάδων Τούρκων, που πηγαίνουν εκεί από όλο τον κόσμο και γίνονται καλά, μπαίνοντας μέσα στο ΑΓΙΑΣΜΑ!!!
Μάλιστα οι Τούρκοι έχουν χτίσει ξενοδοχεία και δωμάτια για να εκμεταλλευτούν τον «θεραπευτικό» τουρισμό που έρχεται ακόμα και από τη Ρωσία!!!
«ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΣΟ ΔΕ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΜΟΥ»
Και ο επίλογος όμως του Νίκου Χειλαδάκη ήταν εξίσου συναρπαστικός, όταν αποκάλυψε πως αν και δουλεύει χρόνια σε μεγάλες εφημερίδες, καμία εφημερίδα και κανένα Μέσο Ενημέρωσης δε δέχτηκε μέχρι τώρα μέσα στην Ελλάδα να προβάλει όλο αυτό το συγκλονιστικό υλικό, για την Ορθοδοξία μέσα στην Τουρκία!... (σ.σ. Με την εξαίρεση της 4ε).
tourkoi kriptoxristianoi from NewsKosmos.com on Vimeo.
http://pistos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=119&Itemid=1
"Sakli-Hristiyan"
Με κομμένη κυριολεκτικά ανάσα παρακολούθησε το κοινό τη διάλεξη του γνωστού Δημοσιογράφου Νίκου Χειλαδάκη , που έγινε στο Δήμο Θέρμης και μεταδόθηκε από τον Τηλεοπτικό Σταθμό 4ε της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σχετικά με την Ορθοδοξία στη σημερινή Τουρκία.
Ο Δημοσιογράφος, με πολυετή έρευνα, με απολύτως τεκμηριωμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύματα του ίδιου του Τουρκικού Τύπου, ακόμα και με βίντεο από εκπομπές της τουρκικής τηλεόρασης, αποκάλυψε μια άλλη, εντελώς άγνωστη και θαμμένη πλευρά της πραγματικότητας στη σημερινή Τουρκία, κατά την οποία δεκάδες, εκατοντάδες βαφτίζονται φανερά πλέον Χριστιανοί Ορθόδοξοι, χιλιάδες είναι εκείνοι που μεταβαίνουν στα Ορθόδοξα προσκυνήματα, Εκκλησιές και Αγιάσματα, ενώ επιφανείς Τούρκοι παρακολουθούν με δέος τη Θεία Λειτουργία!!!!
''ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΛΕΡ'' ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ο Νίκος Χειλαδάκης, ανέφερε πάμπολλες, συγκεκριμένες και επώνυμες περιπτώσεις μουσουλμάνων που ζήτησαν να βαφτιστούν Χριστιανοί, ενώ παρουσίασε τα αποκαλυπτικά στοιχεία έρευνας τουρκικής εφημερίδας, που καταγράφει μόνο τα τελευταία τρία χρόνια στην Τουρκία τον εξωφρενικό αριθμό των 8.000.000 πωλήσεων Αγίων Γραφών, στην τουρκική γλώσσα!!! (σ.σ. πράγμα που δείχνει πως είναι πραγματικά πολλά εκατομμύρια οι Κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία, ενώ σύμφωνα με τις Προφητείες του Αγίου Κοσμά για το «1/3 των Τούρκων που θα γίνουν Χριστιανοί» και με βάση το σημερινό πληθυσμό, φαίνεται πως πρόκειται για περίπου 15 με 20 εκατομμύρια ψυχές!!!)
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΥΔΟΥΝΑΣ
Ο κ. Χειλαδάκης παρουσίασε επίσης με αδιάσειστα βίντεο τουρκικών καναλιών, τους χιλιάδες κυριολεκτικά Τούρκους «μουσουλμάνους», που κατακλύζουν την Εκκλησία του Αϊ Γιώργη του Κουδουνά, αφήνοντας τάματα, προσκυνώντας τις άγιες εικόνες και πηγαίνοντας σε ατέλειωτες ουρές για να χριστούν με το λαδάκι από το καντήλι του Αγίου!!!
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΗΣ
Μια άλλη πάλι εκπληκτική περίπτωση, είναι και εκείνη κοντά στα Άδανα, που όπως ανέφερε ο Νίκος Χειλαδάκης, συγκεντρώνει εκατοντάδες ασθενείς Τούρκους, που γίνονται καλά από μια γυναίκα, η οποία ομολόγησε στην Τουρκική Τηλεόραση, ότι τη θεραπευτική της δύναμη την αντλεί από μια κατακόμβη-σπήλαιο, όπου αγίασαν 7 Χριστιανοί Μάρτυρες!!!
ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΙΧΑΗΛ
Το συγκλονιστικότερο όμως όλων, είναι εκείνο που ο έγκριτος Δημοσιογράφος ανέφερε για τη Σεβάστεια, ξεκινώντας από το Συναξάρι του Αρχαγγελου Μιχαήλ, όπου αναφέρετε η θεραπεία κάποιου πλουσίου στο Αγίασμα του Ταξιάρχη στη Σεβάστεια!
Εκεί, στο θυματουργικότατο εκείνο Αγίασμα, είχε χτιστεί περικαλλέστατος Ιερός Ναός, θαύμα αρχιτεκτονικής, που όμως δεν υπάρχει πια.
Αλλά υπάρχει το ΑΓΙΑΣΜΑ του ΤΑΞΙΑΡΧΗ, γεμάτο με εκατοντάδες μικρά ψαράκια, τα οποία γλείφουν τις πληγές, ή τα σημεία πάθησης των δεκάδων χιλιάδων Τούρκων, που πηγαίνουν εκεί από όλο τον κόσμο και γίνονται καλά, μπαίνοντας μέσα στο ΑΓΙΑΣΜΑ!!!
Μάλιστα οι Τούρκοι έχουν χτίσει ξενοδοχεία και δωμάτια για να εκμεταλλευτούν τον «θεραπευτικό» τουρισμό που έρχεται ακόμα και από τη Ρωσία!!!
«ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΣΟ ΔΕ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΜΟΥ»
Και ο επίλογος όμως του Νίκου Χειλαδάκη ήταν εξίσου συναρπαστικός, όταν αποκάλυψε πως αν και δουλεύει χρόνια σε μεγάλες εφημερίδες, καμία εφημερίδα και κανένα Μέσο Ενημέρωσης δε δέχτηκε μέχρι τώρα μέσα στην Ελλάδα να προβάλει όλο αυτό το συγκλονιστικό υλικό, για την Ορθοδοξία μέσα στην Τουρκία!... (σ.σ. Με την εξαίρεση της 4ε).
tourkoi kriptoxristianoi from NewsKosmos.com on Vimeo.
http://pistos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=119&Itemid=1
Εισαγγελική έρευνα για τη Δραγώνα
Για το πώς έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου, ενώ στερείται βασικού τίτλου σπουδών, όπως βεβαίωσε το ΔΙΚΑΤΣΑ.
Επιστολή του προέδρου του Αρείου Πάγου στην υπουργό Παιδείας και τι απάντησε.
Με την κυρία Θάλεια Δραγώνα, την ειδική γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, ασχολείται η Δικαιοσύνη, έπειτα από ΑΜΕΣΗ παρέμβαση του προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Γεώργιου Καλαμίδα, μετά τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα του «ΠΑΡΟΝ» για το ότι η κυρία Δραγώνα εξελέγη καθηγήτρια ενώ στερείτο βασικού τίτλου σπουδών, όπως έχει βεβαιώσει το ΔΙΚΑΤΣΑ.
Όπως μας ενημέρωσε με επιστολή του ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου, στις 16 Φεβρουαρίου είχε στείλει, με αφορμή το δημοσίευμα του «Συναξαριστή» στο φύλλο του «Π» της 14ης Φεβρουαρίου, επιστολή στην υπουργό Παιδείας, από την οποία ζητούσε «να μας γνωρίσετε αν συννόμως ή όχι αναγνωρίστηκε το διδακτορικό δίπλωμα της κ. Θάλειας Δραγώνα κι αν συννόμως ή όχι αυτή εξελέγη ως καθηγήτρια πανεπιστημίου».
Την απάντηση της υπουργού Παιδείας ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Καλαμίδας διαβίβασε στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Τέντε, ο οποίος ήδη την έστειλε στην προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Εισαγγελέα κυρία Ράικου, με την παραγγελία να διερευνηθεί η νομιμότητα της εκλογής της κυρίας Δραγώνα ως καθηγήτριας πανεπιστημίου και η πραγματική διάσταση της υπόθεσης.
Φεύγει η Δραγώνα;
Σύμφωνα με εγκυρότατες πληροφορίες, έπειτα από συζητήσεις με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (για τις οποίες πιθανότατα έχει ενημερωθεί και το Μαξίμου), η κυρία Δραγώνα, μετά και την παρέμβαση του προέδρου του Αρείου Πάγου (που ήρθε να προστεθεί στο βαρύτατο γι’ αυτήν κλίμα που έχει δημιουργηθεί όχι μόνο στη Θράκη, αλλά και στην κοινή γνώμη όλης της χώρας), που πλέον κάνει δύσκολη την παραπέρα παραμονή, πρόκειται να αποχωρήσει οικειοθελώς…
Υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα…
Η παρέμβαση του προέδρου του Αρείου Πάγου προκλήθηκε από το άρθρο του «Συναξαριστή», στο φύλλο της 14ης Φεβρουαρίου, με τίτλο «Ζητείται Νομιμότητα και Επιστημοσύνη», στο οποίο σημειωνόταν:
«Υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο»… Δυόμισι αιώνες μετά, όταν μεσούσης της πεφωτισμένης Δεσποτείας του Φρειδερίκου Βʼ του Μέγα (1712- 1786) της Πρωσίας, ο πρώσος χωρικός με την παροιμιώδη αυτή φράση του εξέφραζε τη βεβαιότητά του για τη Νομιμότητα στο κράτος του και παρέπεμπε στους «Φύλακες του Νόμου», παραμένει απορίας άξιο αν ο σημερινός Απλός Έλληνας Πολίτης έχει αυτήν τη βεβαιότητα και αυτήν τη δυνατότητα…
«Υπάρχουν άραγε Δικαστές στην Αθήνα;» Υπάρχουν «Φύλακες του Νόμου»; Υπάρχει Νομιμότητα στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ.;Στην απορία του Απλού Έλληνα Πολίτη καλούνται ν’ απαντήσουν οι φύσει και θέσει «Φύλακες της Νομιμότητας», ο Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου…
Η κορυφή της Ελληνικής Δικαιοσύνης ασφαλώς και είναι αδιανόητο να επικαλεσθεί άγνοια για την παραβίαση της Νομιμότητας στην περίπτωση της κ. Θάλειας Δραγώνα, ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας και καθηγήτριας ΑΕΙ.
Δημόσια έγγραφα τα οποία ήλθαν στο φως της δημοσιότητας (βεβαίωση ΔΙΚΑΤΣΑ) πιστοποιούν ότι «Η ενδιαφερόμενη (σ.σ.: η κ. Θάλεια Δραγώνα) στερείται βασικού τίτλου σπουδών».
Η απορία του Απλού Έλληνα Πολίτη εστιάζεται εν προκειμένω όχι βεβαίως στις επιστημονικές απόψεις της κ. Δραγώνα -η ελευθερία της επιστημονικής σκέψης και των επιστημονικών απόψεων αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας- αλλά κυρίως στο ποιοι νόμοι και από ποίους παραβιάσθηκαν στη διαδικασία εκλογής της κ. Δραγώνα στο αξίωμα της καθηγήτριας Πανεπιστημίου, ενώ εστερείτο, κατά την ομολογία του ΔΙΚΑΤΣΑ, «βασικού τίτλου σπουδών»!»
«Και αυτά μεν ως προς τη Νομιμότητα, αλλά η Ανώτατη Παιδεία στη χώρα μας, κατά κοινή παραδοχή επαϊόντων και μη, παρουσιάζει και πρόβλημα, σε οξύτατο βαθμό, Ποιότητας…
Ο Απλός Έλληνας Πολίτης διερωτάται, ομού μετά της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, αν τα εκάστοτε τιτιβίσματα περί μεταρρυθμίσεων (;) και αξιοκρατίας (;) έχουν εφαρμογή στα ΑΕΙ και το διδακτικό προσωπικό τους.
Ο Απλός Έλληνας Πολίτης είναι αναντίρρητο ότι σέβεται τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Διευκρινίζει όμως urbi et orbi ότι ο βαθμός του σεβασμού του απορρέει και μόνο από τον βαθμό Επιστημοσύνης του διδακτικού προσωπικού των ΑΕΙ.
Απαιτεί να πληροφορηθεί από την υπουργό Παιδείας αν και σε ποιον βαθμό λειτουργεί η αξιολόγηση των πανεπιστημιακών δασκάλων… Αν και σε ποιον βαθμό εφαρμόζεται η σχετική νομοθεσία… Αν και σε ποιον βαθμό η επιστημονική αρτιότητα των πανεπιστημιακών αντικαθίσταται από τη συμμετοχή των τελευταίων σε “λέσχες” δημοσιογραφικών συγκροτημάτων και ρηχής επιφυλλιδογραφίας!
Ο Απλός Έλληνας Πολίτης την εποχή του διαδικτύου έχει την ευχέρεια, πολλώ μάλλον η υπουργός Παιδείας, να παρακολουθεί την Επιστημοσύνη των συγκεκριμένων δασκάλων…»
«Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, με θητεία στην Εσπερία, ακόμη και αν επικαλεσθεί “δυσκολίες” στην ικανοποίηση της ευλόγου αυτής απορίας του Απλού Έλληνα Πολίτη, δεν είναι δυνατόν να διασκελίσει το αίτημα αυτό ως προς τους πολυπληθείς επιστημονικούς συμβούλους της…
Ο γόος του Απλού Έλληνα Πολίτη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα ΑΕΙ της Χώρας συμπυκνούται σε δύο και μόνο λέξεις: Νομιμότητα και Επιστημοσύνη».
Εξάλλου στις 6 Ιουνίου ο «Συναξαριστής» επανήλθε στο θέμα, σημειώνοντας ότι αυτές τις ώρες της βαθιάς οικονομικής κρίσης, που «η χώρα οδεύει προς την καταστροφή, η επιστημονική κοινότητα εμφανίζεται (;) να τελεί σε “χειμερία νάρκη” για τα τεκταινόμενα»: «Η πνευματική ηγεσία σε περιόδους εθνικών κρίσεων, παντού και πάντοτε, έδιδε το “παρών” και διασάλπιζε το “δέον γενέσθαι”… Προς τι η σημερινή αιδήμων σιωπή;
Αλλά και οι θεματοφύλακες της νομιμότητας, η ηγεσία του Αρείου Πάγου, όταν κατά σκανδαλώδη εξοργιστικό τρόπο παραβιάζεται η νομιμότητα (περιπτώσεις της “καθηγήτριας” πανεπιστημίου κ. Θάλειας Δραγώνα, ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας, για την οποία το ίδιο το ΔΙΚΑΤΣΑ πιστοποιεί ότι στερείται “βασικού τίτλου σπουδών”, αλλά και πλειάδας άλλων “καθηγητών” ΑΕΙ, που στερούνται διδακτορικού τίτλου σπουδών, στοιχείου sine qua non, αλλά αναδείχθηκαν παρανόμως στο αξίωμα του καθηγητή ΑΕΙ), τι πράττουν;
“Υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο”; Ιδού η απορία…»
http://pistos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=258:2010-06-21-13-53-43&catid=1:eidisis&Itemid=26
Επιστολή του προέδρου του Αρείου Πάγου στην υπουργό Παιδείας και τι απάντησε.
Με την κυρία Θάλεια Δραγώνα, την ειδική γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, ασχολείται η Δικαιοσύνη, έπειτα από ΑΜΕΣΗ παρέμβαση του προέδρου του Αρείου Πάγου κ. Γεώργιου Καλαμίδα, μετά τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα του «ΠΑΡΟΝ» για το ότι η κυρία Δραγώνα εξελέγη καθηγήτρια ενώ στερείτο βασικού τίτλου σπουδών, όπως έχει βεβαιώσει το ΔΙΚΑΤΣΑ.
Όπως μας ενημέρωσε με επιστολή του ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου, στις 16 Φεβρουαρίου είχε στείλει, με αφορμή το δημοσίευμα του «Συναξαριστή» στο φύλλο του «Π» της 14ης Φεβρουαρίου, επιστολή στην υπουργό Παιδείας, από την οποία ζητούσε «να μας γνωρίσετε αν συννόμως ή όχι αναγνωρίστηκε το διδακτορικό δίπλωμα της κ. Θάλειας Δραγώνα κι αν συννόμως ή όχι αυτή εξελέγη ως καθηγήτρια πανεπιστημίου».
Την απάντηση της υπουργού Παιδείας ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Καλαμίδας διαβίβασε στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Τέντε, ο οποίος ήδη την έστειλε στην προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, Εισαγγελέα κυρία Ράικου, με την παραγγελία να διερευνηθεί η νομιμότητα της εκλογής της κυρίας Δραγώνα ως καθηγήτριας πανεπιστημίου και η πραγματική διάσταση της υπόθεσης.
Φεύγει η Δραγώνα;
Σύμφωνα με εγκυρότατες πληροφορίες, έπειτα από συζητήσεις με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας (για τις οποίες πιθανότατα έχει ενημερωθεί και το Μαξίμου), η κυρία Δραγώνα, μετά και την παρέμβαση του προέδρου του Αρείου Πάγου (που ήρθε να προστεθεί στο βαρύτατο γι’ αυτήν κλίμα που έχει δημιουργηθεί όχι μόνο στη Θράκη, αλλά και στην κοινή γνώμη όλης της χώρας), που πλέον κάνει δύσκολη την παραπέρα παραμονή, πρόκειται να αποχωρήσει οικειοθελώς…
Υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα…
Η παρέμβαση του προέδρου του Αρείου Πάγου προκλήθηκε από το άρθρο του «Συναξαριστή», στο φύλλο της 14ης Φεβρουαρίου, με τίτλο «Ζητείται Νομιμότητα και Επιστημοσύνη», στο οποίο σημειωνόταν:
«Υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο»… Δυόμισι αιώνες μετά, όταν μεσούσης της πεφωτισμένης Δεσποτείας του Φρειδερίκου Βʼ του Μέγα (1712- 1786) της Πρωσίας, ο πρώσος χωρικός με την παροιμιώδη αυτή φράση του εξέφραζε τη βεβαιότητά του για τη Νομιμότητα στο κράτος του και παρέπεμπε στους «Φύλακες του Νόμου», παραμένει απορίας άξιο αν ο σημερινός Απλός Έλληνας Πολίτης έχει αυτήν τη βεβαιότητα και αυτήν τη δυνατότητα…
«Υπάρχουν άραγε Δικαστές στην Αθήνα;» Υπάρχουν «Φύλακες του Νόμου»; Υπάρχει Νομιμότητα στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ.;Στην απορία του Απλού Έλληνα Πολίτη καλούνται ν’ απαντήσουν οι φύσει και θέσει «Φύλακες της Νομιμότητας», ο Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου…
Η κορυφή της Ελληνικής Δικαιοσύνης ασφαλώς και είναι αδιανόητο να επικαλεσθεί άγνοια για την παραβίαση της Νομιμότητας στην περίπτωση της κ. Θάλειας Δραγώνα, ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας και καθηγήτριας ΑΕΙ.
Δημόσια έγγραφα τα οποία ήλθαν στο φως της δημοσιότητας (βεβαίωση ΔΙΚΑΤΣΑ) πιστοποιούν ότι «Η ενδιαφερόμενη (σ.σ.: η κ. Θάλεια Δραγώνα) στερείται βασικού τίτλου σπουδών».
Η απορία του Απλού Έλληνα Πολίτη εστιάζεται εν προκειμένω όχι βεβαίως στις επιστημονικές απόψεις της κ. Δραγώνα -η ελευθερία της επιστημονικής σκέψης και των επιστημονικών απόψεων αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας- αλλά κυρίως στο ποιοι νόμοι και από ποίους παραβιάσθηκαν στη διαδικασία εκλογής της κ. Δραγώνα στο αξίωμα της καθηγήτριας Πανεπιστημίου, ενώ εστερείτο, κατά την ομολογία του ΔΙΚΑΤΣΑ, «βασικού τίτλου σπουδών»!»
«Και αυτά μεν ως προς τη Νομιμότητα, αλλά η Ανώτατη Παιδεία στη χώρα μας, κατά κοινή παραδοχή επαϊόντων και μη, παρουσιάζει και πρόβλημα, σε οξύτατο βαθμό, Ποιότητας…
Ο Απλός Έλληνας Πολίτης διερωτάται, ομού μετά της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, αν τα εκάστοτε τιτιβίσματα περί μεταρρυθμίσεων (;) και αξιοκρατίας (;) έχουν εφαρμογή στα ΑΕΙ και το διδακτικό προσωπικό τους.
Ο Απλός Έλληνας Πολίτης είναι αναντίρρητο ότι σέβεται τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Διευκρινίζει όμως urbi et orbi ότι ο βαθμός του σεβασμού του απορρέει και μόνο από τον βαθμό Επιστημοσύνης του διδακτικού προσωπικού των ΑΕΙ.
Απαιτεί να πληροφορηθεί από την υπουργό Παιδείας αν και σε ποιον βαθμό λειτουργεί η αξιολόγηση των πανεπιστημιακών δασκάλων… Αν και σε ποιον βαθμό εφαρμόζεται η σχετική νομοθεσία… Αν και σε ποιον βαθμό η επιστημονική αρτιότητα των πανεπιστημιακών αντικαθίσταται από τη συμμετοχή των τελευταίων σε “λέσχες” δημοσιογραφικών συγκροτημάτων και ρηχής επιφυλλιδογραφίας!
Ο Απλός Έλληνας Πολίτης την εποχή του διαδικτύου έχει την ευχέρεια, πολλώ μάλλον η υπουργός Παιδείας, να παρακολουθεί την Επιστημοσύνη των συγκεκριμένων δασκάλων…»
«Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, με θητεία στην Εσπερία, ακόμη και αν επικαλεσθεί “δυσκολίες” στην ικανοποίηση της ευλόγου αυτής απορίας του Απλού Έλληνα Πολίτη, δεν είναι δυνατόν να διασκελίσει το αίτημα αυτό ως προς τους πολυπληθείς επιστημονικούς συμβούλους της…
Ο γόος του Απλού Έλληνα Πολίτη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα ΑΕΙ της Χώρας συμπυκνούται σε δύο και μόνο λέξεις: Νομιμότητα και Επιστημοσύνη».
Εξάλλου στις 6 Ιουνίου ο «Συναξαριστής» επανήλθε στο θέμα, σημειώνοντας ότι αυτές τις ώρες της βαθιάς οικονομικής κρίσης, που «η χώρα οδεύει προς την καταστροφή, η επιστημονική κοινότητα εμφανίζεται (;) να τελεί σε “χειμερία νάρκη” για τα τεκταινόμενα»: «Η πνευματική ηγεσία σε περιόδους εθνικών κρίσεων, παντού και πάντοτε, έδιδε το “παρών” και διασάλπιζε το “δέον γενέσθαι”… Προς τι η σημερινή αιδήμων σιωπή;
Αλλά και οι θεματοφύλακες της νομιμότητας, η ηγεσία του Αρείου Πάγου, όταν κατά σκανδαλώδη εξοργιστικό τρόπο παραβιάζεται η νομιμότητα (περιπτώσεις της “καθηγήτριας” πανεπιστημίου κ. Θάλειας Δραγώνα, ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας, για την οποία το ίδιο το ΔΙΚΑΤΣΑ πιστοποιεί ότι στερείται “βασικού τίτλου σπουδών”, αλλά και πλειάδας άλλων “καθηγητών” ΑΕΙ, που στερούνται διδακτορικού τίτλου σπουδών, στοιχείου sine qua non, αλλά αναδείχθηκαν παρανόμως στο αξίωμα του καθηγητή ΑΕΙ), τι πράττουν;
“Υπάρχουν Δικαστές στο Βερολίνο”; Ιδού η απορία…»
http://pistos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=258:2010-06-21-13-53-43&catid=1:eidisis&Itemid=26
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
ΣΟΣ! Κατεστραμένες πινακίδες!
Παρασκευοπούλου και Δεμερτζή, Κάτω Πατήσια, πλατεία Αθ. Διάκου (Θυμαράκια)
Παρασκευοπούλου και Κυριακού -Αγ. Μελετίου.
Εδώ τι να πει κανείς;
Ντροπή και αίσχος.
Κινδυνεύουν άνθρωποι. Δίπλα υπάρχει σχολείο και περνάνε μικρά παιδιά.
Έχουμε επισημάνει και άλλη φορά πόσο επικίνδυνο είναι να καταστρέφονται οι πινακίδες ρύθμισης της κυκλοφορίας. Πόσο απαραίτητες είναι για την ασφαλή κίνηση των τροχοφόρων και την ασφάλεια των πεζών. Δυστυχώς δεν νοιάζεται κανείς.
Κράτος και Πολιτισμός δεν είναι ούτε τα ευρώ ούτε η μάσα. Είναι η τσίπα, το φιλότιμο. Και αυτά λείπουν σήμερα από την πατρίδα μας.
ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ
Όχι, δεν είναι φωτιά σε δάσος
Είναι κοινό μυστικό αυτό που συμβαίνει στον Ασπρόπυργο. «Κάποιοι» κλέβουν καλώδια και τα καίνε για να πάρουν τον χαλκό. Η αστυνομία το γνωρίζει – και να μην το γνωρίζει, δεν είναι τυφλή, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες από την λεωφόρο ΝΑΤΟ μεταξύ αεροδρομίου Ελευσίνας και Αττικής οδού.
Φαίνεται ότι κάποιο … χοντρό μέσον προστατεύει τους επικίνδυνους αυτούς κλέφτες, αφού δεν είναι μόνο η κλοπή. Είναι και η δηλητηρίαση της ατμόσφαιρας από τα καμένα λάστιχα και τις συνθετικές ύλες. Δηλητηριάζονται οι άνθρωποι στον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα, αλλά δεν νοιάζεται κανείς.
Από ό,τι φαίνεται οι «κάποιοι» και οι κλοπές τους μπήκαν υπό την προστασία και των ΜΚΟ που ασχολούνται με το επικερδές θέμα της προστασίας του … πολιτισμού του κάθε παλιανθρώπου. Οι άλλοι, ας πεθαίνουν από τα δηλητήρια που εκλύονται στην ατμόσφαιρα.
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Ευαγγελικό ανάγνωσμα: Ματθαίος η΄5-13
5 Εἰσελθόντι δὲ αὐτῷ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· 6 Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. 7 καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. 8 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. 9 καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ' ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. 10 ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. 11 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, 12 οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. 13 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῷ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.
Νεοελληνική απόδοσις
Μόλις μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος και τον παρακαλούσε μ΄ αυτά τα λόγια: «Κύριε, ο δούλος μου είναι κατάκοιτος στο σπίτι, παράλυτος, και υποφέρει φοβερά». Ο Ιησούς του λέει: «Εγώ θα έρθω και θα τον θεραπεύσω». Ο εκατόνταρχος του αποκρίθηκε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου· πες όμως ένα λόγο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Είμαι κι εγώ άνθρωπος κάτω από εξουσία, και έχω στρατιώτες στη διοίκησή μου· λέω στον ένα «Πήγαινε» και πηγαίνει, και στον άλλο «έλα» και έρχεται, και στο δούλο μου «κάνε αυτό» και το κάνει». Όταν τον άκουσε ο Ιησούς, θαύμασε και είπε σ΄ όσους τον ακολουθούσαν: «Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα. Και σας λέω, πως θα ΄ρθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ, το Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι· εκεί θα κλαίνε, και θα τρίζουν τα δόντια τους». Ύστερα είπε στον εκατόνταρχο ο Ιησούς: «Πήγαινε, κι ας γίνει αυτό που πίστεψες». Και γιατρεύτηκε ο δούλος εκείνη την ώρα.
Σύντομο σχόλιο
Η αγνή και ειλικρινή εμπιστοσύνη στον Θεό σώζει τον άνθρωπο – και όχι οι θρησκευτικές τελετές και κάθε είδους ανθρώπινες και πεπερασμένες επινοήσεις.
Νεοελληνική απόδοσις
Μόλις μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος και τον παρακαλούσε μ΄ αυτά τα λόγια: «Κύριε, ο δούλος μου είναι κατάκοιτος στο σπίτι, παράλυτος, και υποφέρει φοβερά». Ο Ιησούς του λέει: «Εγώ θα έρθω και θα τον θεραπεύσω». Ο εκατόνταρχος του αποκρίθηκε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου· πες όμως ένα λόγο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Είμαι κι εγώ άνθρωπος κάτω από εξουσία, και έχω στρατιώτες στη διοίκησή μου· λέω στον ένα «Πήγαινε» και πηγαίνει, και στον άλλο «έλα» και έρχεται, και στο δούλο μου «κάνε αυτό» και το κάνει». Όταν τον άκουσε ο Ιησούς, θαύμασε και είπε σ΄ όσους τον ακολουθούσαν: «Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα. Και σας λέω, πως θα ΄ρθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ, το Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι· εκεί θα κλαίνε, και θα τρίζουν τα δόντια τους». Ύστερα είπε στον εκατόνταρχο ο Ιησούς: «Πήγαινε, κι ας γίνει αυτό που πίστεψες». Και γιατρεύτηκε ο δούλος εκείνη την ώρα.
Σύντομο σχόλιο
Η αγνή και ειλικρινή εμπιστοσύνη στον Θεό σώζει τον άνθρωπο – και όχι οι θρησκευτικές τελετές και κάθε είδους ανθρώπινες και πεπερασμένες επινοήσεις.
ερμηνεία στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα: (Ματθ. η΄ 5-13)
Ὅταν ἡ ἀνθρώπινη πίστη φθάνει σὲ θαυμαστὰ ὕψη, ὅταν ἐκφράζεται ὡς σταθερὴ πεποίθηση στὶς θεϊκὲς δυνάμεις τοῦ Χριστοῦ, τότε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός θαυμάζει. Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη στὴν περίπτωση τοῦ ἑκατοντάρχου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἐτοῦτος ὁ ἄνθρωπος, ὄχι μόνο ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό ἀλλὰ ἀκόμη ἀκλόνητη πίστη σ᾿ Αὐτὸν ὅτι μπορεῖ νὰ θεραπεύσει καὶ μόνο διὰ τοῦ λόγου Του.
Καὶ τὸ σπουδαῖο εἶναι πὼς ὁ ἑκατόνταρχος δὲν εἶναι Ἰουδαῖος ἀλλὰ ἐθνικός. Εἶναι ὅμως ἀληθές, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, πὼς μιὰ τέτοια πίστη μονάχα στοὺς ἐθνικοὺς ὑπῆρχε. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι δίχως σημασία. Ὁ δὲ Ζιγαβηνὸς σχολιάζοντας τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀναφέρει σχετικά: «Ἐθαύμασε (ὁ Χριστὸς) γιὰ τὸ γεγονὸς πὼς ἐτοῦτος ὁ ἄνθρωπος (ὁ ἑκατόνταρχος), ἂν καὶ δὲν ἦταν Ἰουδαῖος μήτε γνώριζε τὶς σχετικὲς γραφές, ἐντούτοις πολὺ γρήγορα καὶ εὔκολα ἐπίστευσε».
Ἀκούγοντας τὸν λόγο τοῦ ἑκατοντάρχου ὁ Χριστός, ποὺ ἐξέφραζε τὴν ἀναξιότητά του νὰ τὸν δεχθεῖ στὸ σπίτι του, καὶ ὅτι, ὅπως αὐτὸς ἐξουσιάζει κάποιους ἄλλους καὶ τοὺς δίνει ἐντολὲς καὶ ἐκτελοῦνται, τὸ ἴδιο θὰ μποροῦσε νὰ κάνει κι ὁ Χριστός. Θαυμάζει γιὰ τὴν ὁλοκληρωμένη καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου πίστη του.
«Ὅταν δὲ ἄκουσε τοὺς λόγους ὁ Χριστὸς ἐθαύμασε καὶ εἶπε σ᾿ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν. Ἀληθινὰ σᾶς λέγω, ὅτι οὔτε μεταξὺ τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ βρῆκα τόσο μεγάλη πίστη».
Ὁ Χριστὸς λοιπὸν θαυμάζει μιὰ τέτοια πίστη, ὅπου καὶ ἂν τὴ βρεῖ, ὅπως ὅμως θαυμάζει καὶ τὴν ἀπιστία. Ὅταν ἦλθε στὴν πατρίδα Του, ἡ ἀπιστία τῶν κατοίκων «ἐμπόδιζε τὴν ἐνέργεια τῆς θαυματουργικῆς Του δυνάμεως ... καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει κανένα ἀπὸ τὰ μεγάλα θαύματά Του».
Ἀντιλαμβανόμαστε ὅμως πὼς ὁ Χριστὸς δὲν θαυμάζει γιὰ κάποιο ἐπίτευγμα ἢ μεγάλο ἔργο, γιὰ τὴν ἐπιστήμη ἢ τὴν τέχνη, τὸ σπινθηροβόλο πνεῦμα ἢ τὰ δυνατὰ χέρια. Μὰ θαυμάζει γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς πίστεως, ποὺ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ μᾶς ἀνεβάζει στὸν οὐρανὸ ἢ νὰ μᾶς κατεβάζει στὸν Ἅδη.
Ἐτοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς τῆς πίστεως δὲν μαντρώνεται σὲ τείχη ἀνθρώπινα, μήτε μπαίνει σὲ σχεδιασμοὺς ἐγκοσμίους, ἐπειδὴ εἶναι δρόμος μὲ οὐράνια προοπτική. Δὲν ἀποκλείει κάποιους, ἐνῶ δῆθεν ἄλλους εὐνοεῖ, ἀφοῦ ἡ πίστη γεννιέται, ἀναπτύσσεται καὶ ὑπάρχει σὲ χώρους ἐλευθερίας καὶ προσωπικῆς βούλησης. Καὶ ὅ,τι βρίσκεται ἔξω ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ πλαίσια εἶναι δίχως ἠθικὴ ἀξία.
Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ὅλοι, δίχως διαχωρισμοὺς ἐθνικοὺς, φυλετικοὺς, κοινωνικούς. Καὶ στέλνει τὸ μήνυμά Του πρὸς πᾶσαν κατεύθυνση, κατὰ τὸν λόγο τοῦ προφήτου Μαλαχίου: «ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου μέχρι δυσμῶν τὸ ὄνομά μου θὰ δοξάζεται μέσα στὰ ἔθνη. Καὶ σὲ κάθε τόπο θὰ προσφέρεται θυμίαμα εἰς τὸ ὄνομά μου καὶ θυσία καθαρά, γιατί εἶναι μεγάλο τὸ ὄνομά μου μέσα στὰ ἔθνη, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ».
Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, τονίζει ὅτι ὁ Χριστὸς διαβεβαιώνει τοὺς Μαθητές Του καὶ ὅλον τὸν κόσμο πώς, «πολλοὶ σὰν τὸν ἑκατόνταρχο θὰ ἔλθουν ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση, ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου καὶ θὰ παρακαθήσουν ... μαζὶ μὲ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὴν βασιλεία Του».
Θὰ γίνουν δεκτοὶ ὅσοι ἀναγνωρίζουν καὶ πιστεύουν στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐξουσία Του ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν κόσμο. Θὰ κριθοῦν ἄξιοι τῆς δικῆς Του ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης, προηγούμενοι ἐκείνων ποὺ θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἐκλεκτούς.
Ἔτσι, ὁ Χριστὸς θὰ οἰκοδομήσει τὴν Ἐκκλησία Του ἐπάνω στὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν ἀνθρώπων. Ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅποιοι κι ἂν εἶναι αὐτοὶ καὶ ὅπου κι ἂν βρίσκονται. Γιατὶ ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἐνώνει δὲν εἶναι ἐγκόσμιο, παροδικό. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μένει ἀναλλοίωτο, τὸ ἴδιο, ἐπειδὴ σήμερα καὶ στοὺς αἰῶνες ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αὐτός.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, θαυμάζουμε τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου· καὶ τὸν σταθερὸ βηματισμό του πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν ἀμφινταλαντεύεται, μήτε ἀμφιβάλλει ὅπως κάποιοι ἄλλοι. Ἀλλὰ ἐκφράζει ἀπόλυτη καὶ εἰλικρινῆ ἐμπιστοσύνη σ᾿ Αὐτόν· καὶ δικαιώνεται καὶ ἀνταμείβεται. «Πήγαινε στὸ σπίτι σου, τοῦ λέγει, καὶ ὅπως ἐπίστευσες, ἔτσι ἂς γίνει σὲ σένα».
Ἐμεῖς ὅμως στὴν ἐποχή μας, βιώνουμε τὴν στέρηση τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν ἑαυτόν μας καὶ τὸν συνάνθρωπο. Βιώνουμε πρὸ πάντων τὴν ἔλλειψη πίστεως πρὸς τὸ Θεό. Καὶ ἔτσι προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας ξένους καὶ ἀνέστιους, ἔξω ἀπὸ τὸν φυσικὸ χῶρο, ποὺ εἶναι ἡ κοινωνία μὲ τὸ Θεό.
Θὰ καταλάβουμε κάποια στιγμὴ τὸ λάθος μας; Θὰ διορθώσουμε τὸν βηματισμό μας; Θὰ ἀνοίξουμε διάπλατα τὶς ὑπάρξεις μας στὸ χῶρο τῆς πίστεως στὸ Χριστό; Ἂν τὸ κάνουμε, ἔχουμε διασφαλίσει τὴν σωτηρία μας. Γιατὶ ὁ Χριστὸς τὸ διαβεβαιώνει συνεχῶς: «πήγαινε στὸ δρόμο σου μὲ εἰρήνη, γιατὶ ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε!».
ἈρχιμανδρίτουΝικηφόρου Πασσᾶ
Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Πηγή: www.imml.gr
Καὶ τὸ σπουδαῖο εἶναι πὼς ὁ ἑκατόνταρχος δὲν εἶναι Ἰουδαῖος ἀλλὰ ἐθνικός. Εἶναι ὅμως ἀληθές, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, πὼς μιὰ τέτοια πίστη μονάχα στοὺς ἐθνικοὺς ὑπῆρχε. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι δίχως σημασία. Ὁ δὲ Ζιγαβηνὸς σχολιάζοντας τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀναφέρει σχετικά: «Ἐθαύμασε (ὁ Χριστὸς) γιὰ τὸ γεγονὸς πὼς ἐτοῦτος ὁ ἄνθρωπος (ὁ ἑκατόνταρχος), ἂν καὶ δὲν ἦταν Ἰουδαῖος μήτε γνώριζε τὶς σχετικὲς γραφές, ἐντούτοις πολὺ γρήγορα καὶ εὔκολα ἐπίστευσε».
Ἀκούγοντας τὸν λόγο τοῦ ἑκατοντάρχου ὁ Χριστός, ποὺ ἐξέφραζε τὴν ἀναξιότητά του νὰ τὸν δεχθεῖ στὸ σπίτι του, καὶ ὅτι, ὅπως αὐτὸς ἐξουσιάζει κάποιους ἄλλους καὶ τοὺς δίνει ἐντολὲς καὶ ἐκτελοῦνται, τὸ ἴδιο θὰ μποροῦσε νὰ κάνει κι ὁ Χριστός. Θαυμάζει γιὰ τὴν ὁλοκληρωμένη καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου πίστη του.
«Ὅταν δὲ ἄκουσε τοὺς λόγους ὁ Χριστὸς ἐθαύμασε καὶ εἶπε σ᾿ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν. Ἀληθινὰ σᾶς λέγω, ὅτι οὔτε μεταξὺ τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ βρῆκα τόσο μεγάλη πίστη».
Ὁ Χριστὸς λοιπὸν θαυμάζει μιὰ τέτοια πίστη, ὅπου καὶ ἂν τὴ βρεῖ, ὅπως ὅμως θαυμάζει καὶ τὴν ἀπιστία. Ὅταν ἦλθε στὴν πατρίδα Του, ἡ ἀπιστία τῶν κατοίκων «ἐμπόδιζε τὴν ἐνέργεια τῆς θαυματουργικῆς Του δυνάμεως ... καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει κανένα ἀπὸ τὰ μεγάλα θαύματά Του».
Ἀντιλαμβανόμαστε ὅμως πὼς ὁ Χριστὸς δὲν θαυμάζει γιὰ κάποιο ἐπίτευγμα ἢ μεγάλο ἔργο, γιὰ τὴν ἐπιστήμη ἢ τὴν τέχνη, τὸ σπινθηροβόλο πνεῦμα ἢ τὰ δυνατὰ χέρια. Μὰ θαυμάζει γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς πίστεως, ποὺ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ μᾶς ἀνεβάζει στὸν οὐρανὸ ἢ νὰ μᾶς κατεβάζει στὸν Ἅδη.
Ἐτοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς τῆς πίστεως δὲν μαντρώνεται σὲ τείχη ἀνθρώπινα, μήτε μπαίνει σὲ σχεδιασμοὺς ἐγκοσμίους, ἐπειδὴ εἶναι δρόμος μὲ οὐράνια προοπτική. Δὲν ἀποκλείει κάποιους, ἐνῶ δῆθεν ἄλλους εὐνοεῖ, ἀφοῦ ἡ πίστη γεννιέται, ἀναπτύσσεται καὶ ὑπάρχει σὲ χώρους ἐλευθερίας καὶ προσωπικῆς βούλησης. Καὶ ὅ,τι βρίσκεται ἔξω ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ πλαίσια εἶναι δίχως ἠθικὴ ἀξία.
Γι᾿ αὐτὸ ὁ Χριστὸς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ὅλοι, δίχως διαχωρισμοὺς ἐθνικοὺς, φυλετικοὺς, κοινωνικούς. Καὶ στέλνει τὸ μήνυμά Του πρὸς πᾶσαν κατεύθυνση, κατὰ τὸν λόγο τοῦ προφήτου Μαλαχίου: «ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου μέχρι δυσμῶν τὸ ὄνομά μου θὰ δοξάζεται μέσα στὰ ἔθνη. Καὶ σὲ κάθε τόπο θὰ προσφέρεται θυμίαμα εἰς τὸ ὄνομά μου καὶ θυσία καθαρά, γιατί εἶναι μεγάλο τὸ ὄνομά μου μέσα στὰ ἔθνη, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ».
Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, τονίζει ὅτι ὁ Χριστὸς διαβεβαιώνει τοὺς Μαθητές Του καὶ ὅλον τὸν κόσμο πώς, «πολλοὶ σὰν τὸν ἑκατόνταρχο θὰ ἔλθουν ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση, ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου καὶ θὰ παρακαθήσουν ... μαζὶ μὲ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὴν βασιλεία Του».
Θὰ γίνουν δεκτοὶ ὅσοι ἀναγνωρίζουν καὶ πιστεύουν στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐξουσία Του ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸν κόσμο. Θὰ κριθοῦν ἄξιοι τῆς δικῆς Του ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης, προηγούμενοι ἐκείνων ποὺ θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἐκλεκτούς.
Ἔτσι, ὁ Χριστὸς θὰ οἰκοδομήσει τὴν Ἐκκλησία Του ἐπάνω στὴν ἀκλόνητη πίστη τῶν ἀνθρώπων. Ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅποιοι κι ἂν εἶναι αὐτοὶ καὶ ὅπου κι ἂν βρίσκονται. Γιατὶ ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἐνώνει δὲν εἶναι ἐγκόσμιο, παροδικό. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μένει ἀναλλοίωτο, τὸ ἴδιο, ἐπειδὴ σήμερα καὶ στοὺς αἰῶνες ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αὐτός.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, θαυμάζουμε τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου· καὶ τὸν σταθερὸ βηματισμό του πρὸς τὸν Χριστό. Δὲν ἀμφινταλαντεύεται, μήτε ἀμφιβάλλει ὅπως κάποιοι ἄλλοι. Ἀλλὰ ἐκφράζει ἀπόλυτη καὶ εἰλικρινῆ ἐμπιστοσύνη σ᾿ Αὐτόν· καὶ δικαιώνεται καὶ ἀνταμείβεται. «Πήγαινε στὸ σπίτι σου, τοῦ λέγει, καὶ ὅπως ἐπίστευσες, ἔτσι ἂς γίνει σὲ σένα».
Ἐμεῖς ὅμως στὴν ἐποχή μας, βιώνουμε τὴν στέρηση τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν ἑαυτόν μας καὶ τὸν συνάνθρωπο. Βιώνουμε πρὸ πάντων τὴν ἔλλειψη πίστεως πρὸς τὸ Θεό. Καὶ ἔτσι προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας ξένους καὶ ἀνέστιους, ἔξω ἀπὸ τὸν φυσικὸ χῶρο, ποὺ εἶναι ἡ κοινωνία μὲ τὸ Θεό.
Θὰ καταλάβουμε κάποια στιγμὴ τὸ λάθος μας; Θὰ διορθώσουμε τὸν βηματισμό μας; Θὰ ἀνοίξουμε διάπλατα τὶς ὑπάρξεις μας στὸ χῶρο τῆς πίστεως στὸ Χριστό; Ἂν τὸ κάνουμε, ἔχουμε διασφαλίσει τὴν σωτηρία μας. Γιατὶ ὁ Χριστὸς τὸ διαβεβαιώνει συνεχῶς: «πήγαινε στὸ δρόμο σου μὲ εἰρήνη, γιατὶ ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε!».
ἈρχιμανδρίτουΝικηφόρου Πασσᾶ
Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Πηγή: www.imml.gr
Ρωμαίους ς΄18-23
18 ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. 19 ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν· ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. 20 ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. 21 τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ' οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. 22 νυνὶ δέ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. 23 τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.
Νεοελληνική απόδοσις
Αδελφοί, είστε ελεύθεροι πια από το ζυγό της αμαρτίας κι υπηρετείτε το καλό και το δίκαιο. Χρησιμοποιώ την ανθρώπινη εικόνα της δουλείας, γιατί δεν μπορείτε αλλιώτικα να με καταλάβετε. Παλιότερα είχατε υποδουλώσει όλο το είναι σας σε πάθη και πράξεις αντίθετες στο θεϊκό θέλημα, με αποτέλεσμα να ζείτε αντίθετα προς τις εντολές του Θεού. Έτσι πρέπει και τώρα να υποδουλώσετε όλο το είναι σας στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στο Θεό. Μην ξεχνάτε πως, όσον καιρό ήσασταν υπόδουλοι στην αμαρτία, ήσασταν μακριά από το θέλημα του Θεού. Ποιο ήταν το κέρδος σας από τη διαγωγή σας εκείνη; Τώρα όμως είστε ελεύθεροι πια από την αμαρτία κι ανήκετε στο Θεό. Καρπός της καινούριας ζωής σας είναι η αγιοσύνη, και το τέλος της πορείας σας είναι η αιώνια ζωή. Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας.
Σύντομο σχόλιο
Οι χριστιανοί έχουμε απελευθερωθεί από την αμαρτία που το τέλος της που είναι ο θάνατος και έχουμε μπροστά μας τον δρόμο της αγιοσύνης που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Να ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο και να μην βρίσκουμε προσχήματα να εγκαταλείπουμε την ελευθερία μας και να σκλαβωθούμε πάλι στην αμαρτία και χάσουμε την αληθινή ζωή που μας χαρίζει ο Θεός μέσω του Ιησού Χριστού.
Νεοελληνική απόδοσις
Αδελφοί, είστε ελεύθεροι πια από το ζυγό της αμαρτίας κι υπηρετείτε το καλό και το δίκαιο. Χρησιμοποιώ την ανθρώπινη εικόνα της δουλείας, γιατί δεν μπορείτε αλλιώτικα να με καταλάβετε. Παλιότερα είχατε υποδουλώσει όλο το είναι σας σε πάθη και πράξεις αντίθετες στο θεϊκό θέλημα, με αποτέλεσμα να ζείτε αντίθετα προς τις εντολές του Θεού. Έτσι πρέπει και τώρα να υποδουλώσετε όλο το είναι σας στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στο Θεό. Μην ξεχνάτε πως, όσον καιρό ήσασταν υπόδουλοι στην αμαρτία, ήσασταν μακριά από το θέλημα του Θεού. Ποιο ήταν το κέρδος σας από τη διαγωγή σας εκείνη; Τώρα όμως είστε ελεύθεροι πια από την αμαρτία κι ανήκετε στο Θεό. Καρπός της καινούριας ζωής σας είναι η αγιοσύνη, και το τέλος της πορείας σας είναι η αιώνια ζωή. Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος, ενώ το δώρο που χαρίζει ο Θεός είναι η αιώνια ζωή, την οποία έφερε ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριός μας.
Σύντομο σχόλιο
Οι χριστιανοί έχουμε απελευθερωθεί από την αμαρτία που το τέλος της που είναι ο θάνατος και έχουμε μπροστά μας τον δρόμο της αγιοσύνης που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Να ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο και να μην βρίσκουμε προσχήματα να εγκαταλείπουμε την ελευθερία μας και να σκλαβωθούμε πάλι στην αμαρτία και χάσουμε την αληθινή ζωή που μας χαρίζει ο Θεός μέσω του Ιησού Χριστού.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ρωμ. ΣΤ΄ 18-23
Όσο περισσότερο διά της μετανοίας συνειδητοποιεί ο άνθρωπος την τραγική κατάσταση, εντός της οποίας έχει ξεπέσει, αλλά ταυτοχρόνως όσο βλέπει και αυτή στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ως τέκνο Θεού, τόσο και περισσότερο αισθάνεται την ανάγκη, να γίνει επιτέλους απελεύθερος Χριστού. Γι’ αυτή λοιπόν τη δίψα και την πορεία μας προς το φως, κάνει λόγο το Αποστολικό ανάγνωσμα. Και πάλι ο Απόστολος των Εθνών, απευθύνεται προς τους Χριστιανούς της Ρώμης, οι οποίοι έφεραν ένα αρνητικό παρελθόν, ένα παρελθόν αμαρτίας, προτού ακόμη πιστέψουν στο Χριστό. Τους αναπτύσσει με «τετραγωνική λογική», χρησιμοποιώντας «κατ’ οικονομία» την ανθρώπινη εικόνα της δουλείας, και τους τονίζει ότι δεν μπορούν πλέον να είναι σκλάβοι στην «ευπερίστατον αμαρτίαν» (Εβρ. ιβ΄ 1.) και να υποδουλώνουν το είναι τους σε πράξεις αντίθετες προς τις εντολές του Θεού......
Και τούτο, διότι την «κοσμοθεωρία» μας, νομοτελειακώς, ακολουθούν πάντοτε και οι ανάλογες συνέπειες. Και εν προκειμένω «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας, θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23). Ο μισθός δηλ. με τον οποίον η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της, είναι ο θάνατος.
Τι κι αν κατηγορούν, αγαπητοί μου, κάποιοι, το γνήσιο Ορθόδοξο κήρυγμα για «ηθικισμό»; Τι κι αν ορισμένοι «νεονικολαϊτες» προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, λέγοντας και γράφοντας πλεγματικά ότι, μπορεί δήθεν ο πιστός να «γεύεται» τα «πάθη της ατιμίας» (Ρωμ. α΄ 26) και ταυτοχρόνως να είναι τέκνο Θεού ευλογημένο; Ο λόγος του Αγίου Πνεύματος είναι και θα παραμένει εσαεί ξεκάθαρος. «Τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος».
Ναι, από την ημέρα της παραβάσεώς μας στον ευλογημένο Παράδεισο, έως το τέλος των αιώνων, η αμαρτία φέρει ως αναγκαίο αποτέλεσμά της τον θάνατο. Θάνατο πνευματικό, θάνατο σωματικό, θάνατο αιώνιο. Αμαρτία και θάνατος αποτελούν ένα μείγμα κι ένα κράμα που είναι παντελώς αδύνατον να τα ξεχωρίσει κανείς. Και οπωσδήποτε, μια από τις μεγαλύτερες παγίδες του εχθρού μας είναι να μας κάνει να λησμονούμε την τραγική αυτή αλήθεια.
Όμως, ο μεγάλος Απόστολος δεν αποκαλύπτει μόνον τις δυσώδεις πληγές του «σώματος της αμαρτίας» (Ρωμ. στ΄ 6), αλλ’ ως εμπνευσμένος καθοδηγητής ολόκληρης της Εκκλησίας, περνά τώρα και στην φωτεινή και κρυστάλλινη προοπτική του συνειδητού χριστιανικού αγώνα, εντός της Εκκλησίας, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «αδελφοί, παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν» (Ρωμ. στ΄ 19). Όπως δηλ. προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο αλλά και στο τέλος αναίσθητο, έτσι και τώρα να προσφέρεται τα μέλη σας ως «δούλα» στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στον Θεό.
Φίλοι μου, ας είμαστε ξεκάθαροι κι ας λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Ο άνθρωπος που μετανοεί ειλικρινώς, δεν μπορεί παρά να απεχθάνεται και να μισεί την καταραμένη αμαρτία. Να την αποφεύγει και να την αποστρέφεται με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς του.
Βεβαίως είναι ανάγκη να τονίσουμε εδώ, ότι αμαρτία και παράβαση δεν είναι μόνο ό,τι ταυτίζεται με τα «έργα της σαρκός», αλλά και ό,τι γενικώς είναι αντίθετο προς αυτό το πανάγιον και σωστικόν θέλημα, είτε εδράζεται αυτό στον «νου», είτε «αναπαύεται» στην «καρδίαν». Και εννοείτε ότι αδικία οιασδήποτε μορφής, είτε φανερή, είτε καλλιτεχνικώς καλυμμένη και επαρκώς καμουφλαρισμένη, οδηγεί και αυτή στον θάνατο και μάλιστα αρκετές φορές οδηγεί στον θάνατο ακόμη και τον σωματικό, πολλούς εκ των συνανθρώπων μας...
Το ότι ένας «χριστιανός», ενδεχομένως, αδικεί τους υφισταμένους του και γενικώς όσους συνεργάζονται μαζί του, τούτο, όπως κατανοούμε, μόνο χριστιανισμός δεν μπορεί να ονομάζεται.
Μια σύντομη δε ματιά στο δυναμικό κήρυγμα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, ακριβώς επάνω στα θέματα αυτά, θα μας συγκλονίσει και θα μας κάνει να σκεπτόμαστε στα σοβαρά, πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας ακόμα να βαδίσουμε, ώστε να πούμε κάποτε πως περπατούμε στην οδόν των «δούλων του Κυρίου» (Β΄ Τιμ. β΄ 24).
Ας μη βασανίζουμε λοιπόν και πολύ το κεφάλι μας για να βρούμε «παραθυράκια» στον νόμο του Θεού. Δεν υπάρχουν παραθυράκια στο Ευαγγέλιο. Υπάρχει η «στενή πύλη» και «τεθλιμμένη οδός» (Μάτθ. Ζ΄ 14), την οποία καλούμαστε να βαδίσουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Όσοι δε φρονούν διαφορετικά, διαστρέφοντας το ευαγγελικό μήνυμα, τούτο δηλώνει πως είτε δεν έχουν κατανοήσει ακόμα τι θα πει Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή, είτε ότι χρησιμοποιούν την πίστη τους προς ίδιον όφελος, αδικώντας βέβαια «εαυτούς και αλλήλους» και οδηγούμενοι φυσικά στον θάνατο, αλλά ταυτοχρόνως και στον χειρότερο εξευτελισμό (Τίτ. α΄ 11).
Αδελφοί μου, δια της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό ελευθερωθήκαμε.
Από τη στιγμή δε που διά του Αγίου Βαπτίσματος, γίναμε «δούλοι» Του, πολιτογραφηθήκαμε στην Βασιλεία Του. Στην Βασιλεία αυτή που ξεκινά μέσα στη στρατευομένη Εκκλησία μας και μας περνά στην αιώνια και θριαμβεύουσα.
Μπροστά μας ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας, ο ζοφερός της αμαρτίας που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο, και ο έτερος, ο φωτεινός, ο ανηφορικός, ο αγωνιστικός που οδηγεί στη ζωή.
Χρειάζεται ερώτημα ποιόν εκ των δύο θα ακολουθήσουμε;
Ήδη επιλέξαμε. Ήδη ανερχόμαστε. Ήδη γευόμαστε διά των θείων μυστηρίων την καινούργια βιωτή.
Απολαμβάνουμε, πρέπει να απολαμβάνουμε τον καρπό του αγιασμού με τελικό στόχο την αιώνια ζωή που μας περιμένει.
Να δώσει ο Λυτρωτής και Ελευθερωτής μας Ιησούς. Αμήν.
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
Και τούτο, διότι την «κοσμοθεωρία» μας, νομοτελειακώς, ακολουθούν πάντοτε και οι ανάλογες συνέπειες. Και εν προκειμένω «τα γαρ οψώνια της αμαρτίας, θάνατος» (Ρωμ. στ΄ 23). Ο μισθός δηλ. με τον οποίον η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της, είναι ο θάνατος.
Τι κι αν κατηγορούν, αγαπητοί μου, κάποιοι, το γνήσιο Ορθόδοξο κήρυγμα για «ηθικισμό»; Τι κι αν ορισμένοι «νεονικολαϊτες» προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, λέγοντας και γράφοντας πλεγματικά ότι, μπορεί δήθεν ο πιστός να «γεύεται» τα «πάθη της ατιμίας» (Ρωμ. α΄ 26) και ταυτοχρόνως να είναι τέκνο Θεού ευλογημένο; Ο λόγος του Αγίου Πνεύματος είναι και θα παραμένει εσαεί ξεκάθαρος. «Τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος».
Ναι, από την ημέρα της παραβάσεώς μας στον ευλογημένο Παράδεισο, έως το τέλος των αιώνων, η αμαρτία φέρει ως αναγκαίο αποτέλεσμά της τον θάνατο. Θάνατο πνευματικό, θάνατο σωματικό, θάνατο αιώνιο. Αμαρτία και θάνατος αποτελούν ένα μείγμα κι ένα κράμα που είναι παντελώς αδύνατον να τα ξεχωρίσει κανείς. Και οπωσδήποτε, μια από τις μεγαλύτερες παγίδες του εχθρού μας είναι να μας κάνει να λησμονούμε την τραγική αυτή αλήθεια.
Όμως, ο μεγάλος Απόστολος δεν αποκαλύπτει μόνον τις δυσώδεις πληγές του «σώματος της αμαρτίας» (Ρωμ. στ΄ 6), αλλ’ ως εμπνευσμένος καθοδηγητής ολόκληρης της Εκκλησίας, περνά τώρα και στην φωτεινή και κρυστάλλινη προοπτική του συνειδητού χριστιανικού αγώνα, εντός της Εκκλησίας, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «αδελφοί, παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν» (Ρωμ. στ΄ 19). Όπως δηλ. προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο αλλά και στο τέλος αναίσθητο, έτσι και τώρα να προσφέρεται τα μέλη σας ως «δούλα» στο θεϊκό θέλημα, για να βρεθείτε κοντά στον Θεό.
Φίλοι μου, ας είμαστε ξεκάθαροι κι ας λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Ο άνθρωπος που μετανοεί ειλικρινώς, δεν μπορεί παρά να απεχθάνεται και να μισεί την καταραμένη αμαρτία. Να την αποφεύγει και να την αποστρέφεται με όλη τη δύναμη της υπάρξεώς του.
Βεβαίως είναι ανάγκη να τονίσουμε εδώ, ότι αμαρτία και παράβαση δεν είναι μόνο ό,τι ταυτίζεται με τα «έργα της σαρκός», αλλά και ό,τι γενικώς είναι αντίθετο προς αυτό το πανάγιον και σωστικόν θέλημα, είτε εδράζεται αυτό στον «νου», είτε «αναπαύεται» στην «καρδίαν». Και εννοείτε ότι αδικία οιασδήποτε μορφής, είτε φανερή, είτε καλλιτεχνικώς καλυμμένη και επαρκώς καμουφλαρισμένη, οδηγεί και αυτή στον θάνατο και μάλιστα αρκετές φορές οδηγεί στον θάνατο ακόμη και τον σωματικό, πολλούς εκ των συνανθρώπων μας...
Το ότι ένας «χριστιανός», ενδεχομένως, αδικεί τους υφισταμένους του και γενικώς όσους συνεργάζονται μαζί του, τούτο, όπως κατανοούμε, μόνο χριστιανισμός δεν μπορεί να ονομάζεται.
Μια σύντομη δε ματιά στο δυναμικό κήρυγμα των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, ακριβώς επάνω στα θέματα αυτά, θα μας συγκλονίσει και θα μας κάνει να σκεπτόμαστε στα σοβαρά, πόσο δρόμο έχουμε μπροστά μας ακόμα να βαδίσουμε, ώστε να πούμε κάποτε πως περπατούμε στην οδόν των «δούλων του Κυρίου» (Β΄ Τιμ. β΄ 24).
Ας μη βασανίζουμε λοιπόν και πολύ το κεφάλι μας για να βρούμε «παραθυράκια» στον νόμο του Θεού. Δεν υπάρχουν παραθυράκια στο Ευαγγέλιο. Υπάρχει η «στενή πύλη» και «τεθλιμμένη οδός» (Μάτθ. Ζ΄ 14), την οποία καλούμαστε να βαδίσουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Όσοι δε φρονούν διαφορετικά, διαστρέφοντας το ευαγγελικό μήνυμα, τούτο δηλώνει πως είτε δεν έχουν κατανοήσει ακόμα τι θα πει Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή, είτε ότι χρησιμοποιούν την πίστη τους προς ίδιον όφελος, αδικώντας βέβαια «εαυτούς και αλλήλους» και οδηγούμενοι φυσικά στον θάνατο, αλλά ταυτοχρόνως και στον χειρότερο εξευτελισμό (Τίτ. α΄ 11).
Αδελφοί μου, δια της πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό ελευθερωθήκαμε.
Από τη στιγμή δε που διά του Αγίου Βαπτίσματος, γίναμε «δούλοι» Του, πολιτογραφηθήκαμε στην Βασιλεία Του. Στην Βασιλεία αυτή που ξεκινά μέσα στη στρατευομένη Εκκλησία μας και μας περνά στην αιώνια και θριαμβεύουσα.
Μπροστά μας ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας, ο ζοφερός της αμαρτίας που οδηγεί στον αιώνιο θάνατο, και ο έτερος, ο φωτεινός, ο ανηφορικός, ο αγωνιστικός που οδηγεί στη ζωή.
Χρειάζεται ερώτημα ποιόν εκ των δύο θα ακολουθήσουμε;
Ήδη επιλέξαμε. Ήδη ανερχόμαστε. Ήδη γευόμαστε διά των θείων μυστηρίων την καινούργια βιωτή.
Απολαμβάνουμε, πρέπει να απολαμβάνουμε τον καρπό του αγιασμού με τελικό στόχο την αιώνια ζωή που μας περιμένει.
Να δώσει ο Λυτρωτής και Ελευθερωτής μας Ιησούς. Αμήν.
Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
ΠΙΣΤΗ, Η ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο σε δυό περιπτώσεις το Ευαγγέλιο μας λέει ότι ο Χριστός θαύμασε για κάτι. Και στις δυό περιπτώσεις πρόκειται για την πίστη. Για την αξιοθαύμαστη δύναμή της, αλλά και για την τραγική απουσία της. Στην πρώτη περίπτωση ανήκει το επεισόδιο του εκατόνταρχου της Καπερναούμ, που περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή: «Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασεν».
Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, μας λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ενδιαφέρεται όχι για κάποιον συγγενή του, αλλά ικετεύει τον Χριστό για την θεραπεία του παράλυτου υπηρέτη του. ο άνθρωπος αυτός είναι ξένος και άσχετος με την πίστη και τις παραδόσεις των Ιουδαίων. Δεν γνωρίζει τον Νόμο και τους Προφήτες. Αλλά αγαπά τον συνάνθρωπο, τον υπηρέτη του, και έτσι συναντά τον Χριστό. Ξεπερνά όλους τους περιορισμούς και την αρνητική επίδραση του περιβάλλοντός του. ανοίγεται ολόκληρος στον Χριστό. Παραδίνει τον εαυτό του στην αγάπη και την δύναμη του Θεού. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού έναν Κύριο και λυτρωτή. Ο εκατόνταρχος αγνοούσε αυτά που εμείς γνωρίζουμε για τον Χριστό. Και όμως, Τον εμπιστεύθηκε πολύ περισσότερο από όσο τον εμπιστευόμαστε εμείς.
Αυτή η δυνατή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται μια ορμητική κίνηση της όλης ύπαρξής του προς τον Χριστό. Μεταφράζεται στην πράξη σε βεβαιότητα, που δεν αμφιβάλλει για την θεραπεία του άρρωστου υπηρέτη. Απλά ταπεινώνεται, περιμένει και εξαρτά τα πάντα από έναν και μόνο λόγο του Χριστού: «Αλλά μόνο ειπέ λόγω». Εδώ η πίστη δεν είναι έκρηξη ενός πρόχειρου συναισθηματισμού. Δεν είναι μια θεωρητική πεποίθηση δίπλα στις τόσες άλλες πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Η ζωντανή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται το μέτρο που ζυγίζει, κρίνει και αξιολογεί όχι μόνο την πίστη των Ισραηλιτών της εποχής του –«αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον», σας βεβαιώνω ότι ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκα τόση πίστη-αλλά και την πίστη όλων των ανθρώπων όλων των εποχών.
Το θαύμα της θεραπείας, όπως και όλα τα θαύματα που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, είναι καρπός της πίστεως και όχι αιτία της. Γιατί η πίστη οδηγεί στο θαύμα, όχι το θαύμα στην πίστη, όπως μας λέει ξεκάθαρα ο Χριστός στην συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί οι συμπατριώτες Του δεν δέχονταν τον Ίδιο και το κήρυγμά Του «και δεν μπορούσε εκεί να κάνει κανένα θαύμα… και έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους».
Είναι η δεύτερη φορά που ο Χριστός θαυμάζει, αυτήν την φορά όχι την πίστη, αλλά την απουσία της. Και όμως, οι κάτοικοι της Ναζαρέτ είχαν ορθή πίστη και τελετουργικό σύμφωνο με τις πατρικές παραδόσεις. Αλλά αυτό αν και είναι απαραίτητα δεν είναι αρκετό για να μας σώσει. Όταν η ορθή πίστη είναι στείρα και η «ορθοδοξία» μας νεκρή και κλειστή στην αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, τότε δεν μας ωφελεί. Τότε λειτουργεί μέσα μας όπως η απιστία. Η απιστία, που θέλει να γίνει πίστη μόνο όταν δεί, όταν αγγίξει, όταν μετρήσει και όταν αναλύσει και εξηγήσει τα πράγματα και τα θαύματα, είναι τραγική. Σκλαβώνει την ελευθερία του πνεύματος και την υποτάσσει στην φυλακή της λογικής και των αισθήσεων. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Θεός, για να κάνει θαύματα. Όμως αναρίθμητοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές και τους τόπους επιμένουν να λένε ότι βλέπουν τον Θεό και τα θαύματά Του, όχι, βέβαια, με τα μάτια του σώματος, αλλά της ψυχής. Ο άνθρωπος ξεπέφτει, όταν έχει την ψευδαίσθηση ότι, για να πιστέψει, πρέπει να μάθει να εξηγεί, να μετρά, και να αναλύει την αλήθεια και την πραγματικότητα του Θεού.
Αγαπητοί αδελφοί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βλέμμα του Χριστού είναι εκείνο που διεισδύει στα μύχια του εαυτού μας, στο βαθύτερο είναι της ύπαρξής μας. Εκεί βλέπει τι έχουμε μέσα μας. Βρίσκει, άραγε, σε εμάς την πίστη του εκατόνταρχου ή την απιστία των κατοίκων της Ναζαρέτ; Θαυμάζει για την πίστη μας ή για την απιστία μας; Μας βρίσκει φυλακισμένους στην λογική μας ή παραδομένους στην αγάπης της παρουσίας Του; Η απάντηση εξαρτάται από τον καθένα μας, από την ζωή του και από τον αγώνα του. Αμήν
Αρχιμ. Ν.Κ.
Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, μας λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ενδιαφέρεται όχι για κάποιον συγγενή του, αλλά ικετεύει τον Χριστό για την θεραπεία του παράλυτου υπηρέτη του. ο άνθρωπος αυτός είναι ξένος και άσχετος με την πίστη και τις παραδόσεις των Ιουδαίων. Δεν γνωρίζει τον Νόμο και τους Προφήτες. Αλλά αγαπά τον συνάνθρωπο, τον υπηρέτη του, και έτσι συναντά τον Χριστό. Ξεπερνά όλους τους περιορισμούς και την αρνητική επίδραση του περιβάλλοντός του. ανοίγεται ολόκληρος στον Χριστό. Παραδίνει τον εαυτό του στην αγάπη και την δύναμη του Θεού. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού έναν Κύριο και λυτρωτή. Ο εκατόνταρχος αγνοούσε αυτά που εμείς γνωρίζουμε για τον Χριστό. Και όμως, Τον εμπιστεύθηκε πολύ περισσότερο από όσο τον εμπιστευόμαστε εμείς.
Αυτή η δυνατή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται μια ορμητική κίνηση της όλης ύπαρξής του προς τον Χριστό. Μεταφράζεται στην πράξη σε βεβαιότητα, που δεν αμφιβάλλει για την θεραπεία του άρρωστου υπηρέτη. Απλά ταπεινώνεται, περιμένει και εξαρτά τα πάντα από έναν και μόνο λόγο του Χριστού: «Αλλά μόνο ειπέ λόγω». Εδώ η πίστη δεν είναι έκρηξη ενός πρόχειρου συναισθηματισμού. Δεν είναι μια θεωρητική πεποίθηση δίπλα στις τόσες άλλες πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Η ζωντανή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται το μέτρο που ζυγίζει, κρίνει και αξιολογεί όχι μόνο την πίστη των Ισραηλιτών της εποχής του –«αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον», σας βεβαιώνω ότι ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκα τόση πίστη-αλλά και την πίστη όλων των ανθρώπων όλων των εποχών.
Το θαύμα της θεραπείας, όπως και όλα τα θαύματα που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, είναι καρπός της πίστεως και όχι αιτία της. Γιατί η πίστη οδηγεί στο θαύμα, όχι το θαύμα στην πίστη, όπως μας λέει ξεκάθαρα ο Χριστός στην συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί οι συμπατριώτες Του δεν δέχονταν τον Ίδιο και το κήρυγμά Του «και δεν μπορούσε εκεί να κάνει κανένα θαύμα… και έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους».
Είναι η δεύτερη φορά που ο Χριστός θαυμάζει, αυτήν την φορά όχι την πίστη, αλλά την απουσία της. Και όμως, οι κάτοικοι της Ναζαρέτ είχαν ορθή πίστη και τελετουργικό σύμφωνο με τις πατρικές παραδόσεις. Αλλά αυτό αν και είναι απαραίτητα δεν είναι αρκετό για να μας σώσει. Όταν η ορθή πίστη είναι στείρα και η «ορθοδοξία» μας νεκρή και κλειστή στην αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, τότε δεν μας ωφελεί. Τότε λειτουργεί μέσα μας όπως η απιστία. Η απιστία, που θέλει να γίνει πίστη μόνο όταν δεί, όταν αγγίξει, όταν μετρήσει και όταν αναλύσει και εξηγήσει τα πράγματα και τα θαύματα, είναι τραγική. Σκλαβώνει την ελευθερία του πνεύματος και την υποτάσσει στην φυλακή της λογικής και των αισθήσεων. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Θεός, για να κάνει θαύματα. Όμως αναρίθμητοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές και τους τόπους επιμένουν να λένε ότι βλέπουν τον Θεό και τα θαύματά Του, όχι, βέβαια, με τα μάτια του σώματος, αλλά της ψυχής. Ο άνθρωπος ξεπέφτει, όταν έχει την ψευδαίσθηση ότι, για να πιστέψει, πρέπει να μάθει να εξηγεί, να μετρά, και να αναλύει την αλήθεια και την πραγματικότητα του Θεού.
Αγαπητοί αδελφοί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βλέμμα του Χριστού είναι εκείνο που διεισδύει στα μύχια του εαυτού μας, στο βαθύτερο είναι της ύπαρξής μας. Εκεί βλέπει τι έχουμε μέσα μας. Βρίσκει, άραγε, σε εμάς την πίστη του εκατόνταρχου ή την απιστία των κατοίκων της Ναζαρέτ; Θαυμάζει για την πίστη μας ή για την απιστία μας; Μας βρίσκει φυλακισμένους στην λογική μας ή παραδομένους στην αγάπης της παρουσίας Του; Η απάντηση εξαρτάται από τον καθένα μας, από την ζωή του και από τον αγώνα του. Αμήν
Αρχιμ. Ν.Κ.
Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
αντιγραφή από http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_3566.html
Διορίζουν μουσουλμάνες νηπιαγωγούς χωρίς ΑΣΕΠ
"ΤΙΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ.ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ ΗΘΙΚΑ.ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΟΥ.ΚΑΤΑΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ ΜΕ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ(ΕΘΝΙΚΗΣ;) ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΣΕΠ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 5 ΦΟΡΕΣ (ΛΕΠΤΟΜΕΡEIΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ)ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΕΡΓΗ ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ.ΚΑΙ Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΜΑΘΑΙΝΩ ΧΤΕΣ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΟΤΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΑ ΔΙΟΡΙΣΕΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΕΠ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑ ΟΠΩΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΕΔΩ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ!ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΜΙΣΗΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΔΩ .ΤΑ ΠΑΝΤΑ .ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΠΙΑ ΤΙΠΟΤΕ.ΚΑΤΑ ΠΑΣΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ.ΑΚΟΥΤΕ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.ΕΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ.ΑΝ ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ MAIL MOY EINAI Limn2000@yahoo.gr"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Σχόλιο
Οι «επάγγελμα πολιτικός» είναι εθνικά αδίστακτοι. Πρώτα μπάσαν χωρίς εξετάσεις στα ΑΕΙ τους μουσουλμάνους και τώρα διορίζουν χωρίς ΑΣΕΠ.
Ο ανθελληνικός ρατσισμός τους δεν έχει όρια.
Καταγγείλτε τους, κάντε μηνύσεις. Μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί. Η χώρα αυτή είναι το σπίτι μας και στο σπίτι μας κουμάντο κάνουμε ΕΜΕΙΣ.
Διορίζουν μουσουλμάνες νηπιαγωγούς χωρίς ΑΣΕΠ
"ΤΙΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ.ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΛΛΑ ΗΘΙΚΑ.ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΟΥ.ΚΑΤΑΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ ΜΕ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ(ΕΘΝΙΚΗΣ;) ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΣΕΠ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 5 ΦΟΡΕΣ (ΛΕΠΤΟΜΕΡEIΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ)ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΑΝΕΡΓΗ ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ.ΚΑΙ Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΜΑΘΑΙΝΩ ΧΤΕΣ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ ΟΤΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΑ ΔΙΟΡΙΣΕΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΕΣ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΕΠ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑ ΟΠΩΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΕΔΩ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ!ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΜΙΣΗΣΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΔΩ .ΤΑ ΠΑΝΤΑ .ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΠΙΑ ΤΙΠΟΤΕ.ΚΑΤΑ ΠΑΣΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ.ΑΚΟΥΤΕ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.ΕΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ.ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ.ΑΝ ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ MAIL MOY EINAI Limn2000@yahoo.gr"
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Σχόλιο
Οι «επάγγελμα πολιτικός» είναι εθνικά αδίστακτοι. Πρώτα μπάσαν χωρίς εξετάσεις στα ΑΕΙ τους μουσουλμάνους και τώρα διορίζουν χωρίς ΑΣΕΠ.
Ο ανθελληνικός ρατσισμός τους δεν έχει όρια.
Καταγγείλτε τους, κάντε μηνύσεις. Μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί. Η χώρα αυτή είναι το σπίτι μας και στο σπίτι μας κουμάντο κάνουμε ΕΜΕΙΣ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)