Την θριαμβευτική νίκη και την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του Θεού πάνω στις αντίθεες δυνάμεις παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή μέσα από το θαύμα του Χριστού στους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών. Το περιστατικό αυτό αναδεικνύει την λυτρωτική δύναμη του Χριστού, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τις δαιμονικές δυνάμεις, οι οποίες τον βασανίζουν, τον ταλαιπωρούν και τον καταδυναστεύουν.
Η κατάσταση των δαιμονισμένων ήταν φρικτή και εξαιρετικά τραγική. Εμφανίζονται κοινωνικά απροσάρμοστοι, εφόσον έμεναν στα μνήματα, θεωρούμενοι από τους ανθρώπους «χαλεποί λίαν», δηλαδή πολύ επικίνδυνοι. Και αυτό, γιατί κατέχονταν από την μανία της επιθετικότητας, τόσο που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από τον δρόμο εκείνο. Οι άλλοι Ευαγγελιστές συμπληρώνουν στις παράλληλες διηγήσεις τους για το ίδιο γεγονός και άλλα χαρακτηριστικά των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Μας λένε, λοιπόν, ότι είχαν εσωτερική διάσπαση της προσωπικότητάς τους: «το όνομά μου είναι λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί». Πράγματι, οι δαιμονικές δυνάμεις διαιρούν και διασπούν τον άνθρωπο. τον απομακρύνουν από τον Θεό και κομματιάζουν την ύπαρξή του. Ο άνθρωπος γίνεται μάζα που κυριαρχείται από ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Αλλά και η τάση της αυτοκαταστροφής αποτελεί ένα ακόμη σύμπτωμα των δαιμονισμένων: «κατακοβόταν με πέτρες». Αυτό σημαίνει ότι καθετί που υποτάσσεται στην δαιμονική δύναμη διαλύεται και καταστρέφεται, από το ανθρώπινο πρόσωπο μέχρι και τα ζώα στα οποία, μόλις μπήκαν οι δαίμονες σκόρπισαν τον όλεθρο.
Ο Χριστός ήρθε, βέβαια στον κόσμο, για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Θα μπορούσε να τονισθεί ότι η δαιμονοπληξία και οι ψυχικές ασθένειες συνδέονται πιο καθαρά με το γεγονός της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού στον κόσμο. Κάποιες φορές όλα αυτά παρουσιάζονται σαν μιά προσωπική εχθρική δύναμη πάνω στον άνθρωπο, που δηλητηριάζει την ζωή του και δημιουργεί μια μορφή κυριαρχίας επάνω του. Σε μια τέτοια ανθρώπινη συμφορά και απόγνωση φαίνεται καθαρά η κυριαρχία και η καταδυνάστευση του διαβόλου.
Από τον ορθολογιστή άνθρωπο των καιρών μας τίθεται ένα ερώτημα που προκαλεί την χριστιανική μας συνείδηση. Είναι δυνατόν στην εποχή της καταπληκτικής προόδου και ανάπτυξης, των πρωτοφανών τεχνολογικών επιτευγμάτων και επιστημονικών αλμάτων να μιλάμε ακόμη για δαίμονες και δαιμονισμένους; Ο θετικιστής άνθρωπος δεν συμμερίζεται πλέον τις αντιλήψεις άλλων εποχών, που θεωρούσαν την αρρώστια επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Αλλά όποιος αμφισβητεί την ύπαρξη του διαβόλου και την αρνητική και φθοροποιό επίδρασή του στην ζωή μας, ας μην ξεχνά τον στίχο του ποιητή που λέει ότι «η πιό πετυχημένη πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει». Σίγουρα, δεν θα βρουν τον διάβολο όσοι τον ψάχνουν ακόμη στις τερατόμορφες παραστάσεις άλλων εποχών, για να τους φοβίσει και να τους τρομάξεις.
Δυστυχώς, όμως, αυτός υπάρχει και κρύβεται πάντοτε μέσα στην δύναμη του πολύμορφου κακού που μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί, που μας τυραννά και μας καταδυναστεύει. Ο αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος, ανυποψίαστος στην παρουσία του διαβόλου και ευάλωτος στην πανουργία του, παρασύρεται. Εδώ η ποικιλία των μορφών και των ειδών, των περιπτώσεων και των εκδηλώσεων του δαιμονικού στοιχείου στην ζωή μας είναι κραυγαλέα. Η ουσία του δαιμονικού στοιχείου είναι η άρνηση της ζωής, η καταστροφή και ο μηδενισμός της. Ό, τι εκμηδενίζει την ζωή είναι ψέμα. Εδώ ανήκει ο διάβολος, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος και όταν λέει ψέματα εκφράζει τον εαυτό του, γιατί είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους. Η βία, το μίσος, η αυτοκαταστροφή, το παράλογο της ζωής, η σύγχρονη ειδωλολατρία είναι μορφές δαιμονισμού στην ζωή μας, για να μην αναφερθούμε στις φανερές και κραυγαλέες εκδηλώσεις του διαβόλου, που, αν και αλλάζουν μορφή, παραμένουν πάντα στην ουσία ίδιες, σατανολατρεία, μαγεία, μαντεία και άλλα παρόμοια.
Αγαπητοί αδελφοί, ό, τι είναι η ζωή και προάγει την ζωή είναι αλήθεια. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Δεν φθάνει, όμως, μόνο να αναγνωρίσουμε την δύναμή Του (αυτό το έκαναν και οι δαίμονες), αλλά να αισθανθούμε την αγάπη Του και να ανταποκριθούμε σε αυτή, για να ζήσουμε και να σωθούμε. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Η κατάσταση των δαιμονισμένων ήταν φρικτή και εξαιρετικά τραγική. Εμφανίζονται κοινωνικά απροσάρμοστοι, εφόσον έμεναν στα μνήματα, θεωρούμενοι από τους ανθρώπους «χαλεποί λίαν», δηλαδή πολύ επικίνδυνοι. Και αυτό, γιατί κατέχονταν από την μανία της επιθετικότητας, τόσο που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από τον δρόμο εκείνο. Οι άλλοι Ευαγγελιστές συμπληρώνουν στις παράλληλες διηγήσεις τους για το ίδιο γεγονός και άλλα χαρακτηριστικά των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Μας λένε, λοιπόν, ότι είχαν εσωτερική διάσπαση της προσωπικότητάς τους: «το όνομά μου είναι λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί». Πράγματι, οι δαιμονικές δυνάμεις διαιρούν και διασπούν τον άνθρωπο. τον απομακρύνουν από τον Θεό και κομματιάζουν την ύπαρξή του. Ο άνθρωπος γίνεται μάζα που κυριαρχείται από ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Αλλά και η τάση της αυτοκαταστροφής αποτελεί ένα ακόμη σύμπτωμα των δαιμονισμένων: «κατακοβόταν με πέτρες». Αυτό σημαίνει ότι καθετί που υποτάσσεται στην δαιμονική δύναμη διαλύεται και καταστρέφεται, από το ανθρώπινο πρόσωπο μέχρι και τα ζώα στα οποία, μόλις μπήκαν οι δαίμονες σκόρπισαν τον όλεθρο.
Ο Χριστός ήρθε, βέβαια στον κόσμο, για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Θα μπορούσε να τονισθεί ότι η δαιμονοπληξία και οι ψυχικές ασθένειες συνδέονται πιο καθαρά με το γεγονός της αμαρτίας και της παρουσίας του κακού στον κόσμο. Κάποιες φορές όλα αυτά παρουσιάζονται σαν μιά προσωπική εχθρική δύναμη πάνω στον άνθρωπο, που δηλητηριάζει την ζωή του και δημιουργεί μια μορφή κυριαρχίας επάνω του. Σε μια τέτοια ανθρώπινη συμφορά και απόγνωση φαίνεται καθαρά η κυριαρχία και η καταδυνάστευση του διαβόλου.
Από τον ορθολογιστή άνθρωπο των καιρών μας τίθεται ένα ερώτημα που προκαλεί την χριστιανική μας συνείδηση. Είναι δυνατόν στην εποχή της καταπληκτικής προόδου και ανάπτυξης, των πρωτοφανών τεχνολογικών επιτευγμάτων και επιστημονικών αλμάτων να μιλάμε ακόμη για δαίμονες και δαιμονισμένους; Ο θετικιστής άνθρωπος δεν συμμερίζεται πλέον τις αντιλήψεις άλλων εποχών, που θεωρούσαν την αρρώστια επήρεια των πονηρών πνευμάτων. Αλλά όποιος αμφισβητεί την ύπαρξη του διαβόλου και την αρνητική και φθοροποιό επίδρασή του στην ζωή μας, ας μην ξεχνά τον στίχο του ποιητή που λέει ότι «η πιό πετυχημένη πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει». Σίγουρα, δεν θα βρουν τον διάβολο όσοι τον ψάχνουν ακόμη στις τερατόμορφες παραστάσεις άλλων εποχών, για να τους φοβίσει και να τους τρομάξεις.
Δυστυχώς, όμως, αυτός υπάρχει και κρύβεται πάντοτε μέσα στην δύναμη του πολύμορφου κακού που μας βασανίζει και μας ταλαιπωρεί, που μας τυραννά και μας καταδυναστεύει. Ο αδιάφορος πνευματικά άνθρωπος, ανυποψίαστος στην παρουσία του διαβόλου και ευάλωτος στην πανουργία του, παρασύρεται. Εδώ η ποικιλία των μορφών και των ειδών, των περιπτώσεων και των εκδηλώσεων του δαιμονικού στοιχείου στην ζωή μας είναι κραυγαλέα. Η ουσία του δαιμονικού στοιχείου είναι η άρνηση της ζωής, η καταστροφή και ο μηδενισμός της. Ό, τι εκμηδενίζει την ζωή είναι ψέμα. Εδώ ανήκει ο διάβολος, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος και όταν λέει ψέματα εκφράζει τον εαυτό του, γιατί είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους. Η βία, το μίσος, η αυτοκαταστροφή, το παράλογο της ζωής, η σύγχρονη ειδωλολατρία είναι μορφές δαιμονισμού στην ζωή μας, για να μην αναφερθούμε στις φανερές και κραυγαλέες εκδηλώσεις του διαβόλου, που, αν και αλλάζουν μορφή, παραμένουν πάντα στην ουσία ίδιες, σατανολατρεία, μαγεία, μαντεία και άλλα παρόμοια.
Αγαπητοί αδελφοί, ό, τι είναι η ζωή και προάγει την ζωή είναι αλήθεια. Με αυτήν την έννοια ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Δεν φθάνει, όμως, μόνο να αναγνωρίσουμε την δύναμή Του (αυτό το έκαναν και οι δαίμονες), αλλά να αισθανθούμε την αγάπη Του και να ανταποκριθούμε σε αυτή, για να ζήσουμε και να σωθούμε. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου