Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο σε δυό περιπτώσεις το Ευαγγέλιο μας λέει ότι ο Χριστός θαύμασε για κάτι. Και στις δυό περιπτώσεις πρόκειται για την πίστη. Για την αξιοθαύμαστη δύναμή της, αλλά και για την τραγική απουσία της. Στην πρώτη περίπτωση ανήκει το επεισόδιο του εκατόνταρχου της Καπερναούμ, που περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή: «Ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασεν».
Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, μας λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ενδιαφέρεται όχι για κάποιον συγγενή του, αλλά ικετεύει τον Χριστό για την θεραπεία του παράλυτου υπηρέτη του. ο άνθρωπος αυτός είναι ξένος και άσχετος με την πίστη και τις παραδόσεις των Ιουδαίων. Δεν γνωρίζει τον Νόμο και τους Προφήτες. Αλλά αγαπά τον συνάνθρωπο, τον υπηρέτη του, και έτσι συναντά τον Χριστό. Ξεπερνά όλους τους περιορισμούς και την αρνητική επίδραση του περιβάλλοντός του. ανοίγεται ολόκληρος στον Χριστό. Παραδίνει τον εαυτό του στην αγάπη και την δύναμη του Θεού. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού έναν Κύριο και λυτρωτή. Ο εκατόνταρχος αγνοούσε αυτά που εμείς γνωρίζουμε για τον Χριστό. Και όμως, Τον εμπιστεύθηκε πολύ περισσότερο από όσο τον εμπιστευόμαστε εμείς.
Αυτή η δυνατή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται μια ορμητική κίνηση της όλης ύπαρξής του προς τον Χριστό. Μεταφράζεται στην πράξη σε βεβαιότητα, που δεν αμφιβάλλει για την θεραπεία του άρρωστου υπηρέτη. Απλά ταπεινώνεται, περιμένει και εξαρτά τα πάντα από έναν και μόνο λόγο του Χριστού: «Αλλά μόνο ειπέ λόγω». Εδώ η πίστη δεν είναι έκρηξη ενός πρόχειρου συναισθηματισμού. Δεν είναι μια θεωρητική πεποίθηση δίπλα στις τόσες άλλες πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Η ζωντανή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται το μέτρο που ζυγίζει, κρίνει και αξιολογεί όχι μόνο την πίστη των Ισραηλιτών της εποχής του –«αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον», σας βεβαιώνω ότι ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκα τόση πίστη-αλλά και την πίστη όλων των ανθρώπων όλων των εποχών.
Το θαύμα της θεραπείας, όπως και όλα τα θαύματα που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, είναι καρπός της πίστεως και όχι αιτία της. Γιατί η πίστη οδηγεί στο θαύμα, όχι το θαύμα στην πίστη, όπως μας λέει ξεκάθαρα ο Χριστός στην συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί οι συμπατριώτες Του δεν δέχονταν τον Ίδιο και το κήρυγμά Του «και δεν μπορούσε εκεί να κάνει κανένα θαύμα… και έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους».
Είναι η δεύτερη φορά που ο Χριστός θαυμάζει, αυτήν την φορά όχι την πίστη, αλλά την απουσία της. Και όμως, οι κάτοικοι της Ναζαρέτ είχαν ορθή πίστη και τελετουργικό σύμφωνο με τις πατρικές παραδόσεις. Αλλά αυτό αν και είναι απαραίτητα δεν είναι αρκετό για να μας σώσει. Όταν η ορθή πίστη είναι στείρα και η «ορθοδοξία» μας νεκρή και κλειστή στην αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, τότε δεν μας ωφελεί. Τότε λειτουργεί μέσα μας όπως η απιστία. Η απιστία, που θέλει να γίνει πίστη μόνο όταν δεί, όταν αγγίξει, όταν μετρήσει και όταν αναλύσει και εξηγήσει τα πράγματα και τα θαύματα, είναι τραγική. Σκλαβώνει την ελευθερία του πνεύματος και την υποτάσσει στην φυλακή της λογικής και των αισθήσεων. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Θεός, για να κάνει θαύματα. Όμως αναρίθμητοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές και τους τόπους επιμένουν να λένε ότι βλέπουν τον Θεό και τα θαύματά Του, όχι, βέβαια, με τα μάτια του σώματος, αλλά της ψυχής. Ο άνθρωπος ξεπέφτει, όταν έχει την ψευδαίσθηση ότι, για να πιστέψει, πρέπει να μάθει να εξηγεί, να μετρά, και να αναλύει την αλήθεια και την πραγματικότητα του Θεού.
Αγαπητοί αδελφοί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βλέμμα του Χριστού είναι εκείνο που διεισδύει στα μύχια του εαυτού μας, στο βαθύτερο είναι της ύπαρξής μας. Εκεί βλέπει τι έχουμε μέσα μας. Βρίσκει, άραγε, σε εμάς την πίστη του εκατόνταρχου ή την απιστία των κατοίκων της Ναζαρέτ; Θαυμάζει για την πίστη μας ή για την απιστία μας; Μας βρίσκει φυλακισμένους στην λογική μας ή παραδομένους στην αγάπης της παρουσίας Του; Η απάντηση εξαρτάται από τον καθένα μας, από την ζωή του και από τον αγώνα του. Αμήν
Αρχιμ. Ν.Κ.
Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, μας λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ενδιαφέρεται όχι για κάποιον συγγενή του, αλλά ικετεύει τον Χριστό για την θεραπεία του παράλυτου υπηρέτη του. ο άνθρωπος αυτός είναι ξένος και άσχετος με την πίστη και τις παραδόσεις των Ιουδαίων. Δεν γνωρίζει τον Νόμο και τους Προφήτες. Αλλά αγαπά τον συνάνθρωπο, τον υπηρέτη του, και έτσι συναντά τον Χριστό. Ξεπερνά όλους τους περιορισμούς και την αρνητική επίδραση του περιβάλλοντός του. ανοίγεται ολόκληρος στον Χριστό. Παραδίνει τον εαυτό του στην αγάπη και την δύναμη του Θεού. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Χριστού έναν Κύριο και λυτρωτή. Ο εκατόνταρχος αγνοούσε αυτά που εμείς γνωρίζουμε για τον Χριστό. Και όμως, Τον εμπιστεύθηκε πολύ περισσότερο από όσο τον εμπιστευόμαστε εμείς.
Αυτή η δυνατή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται μια ορμητική κίνηση της όλης ύπαρξής του προς τον Χριστό. Μεταφράζεται στην πράξη σε βεβαιότητα, που δεν αμφιβάλλει για την θεραπεία του άρρωστου υπηρέτη. Απλά ταπεινώνεται, περιμένει και εξαρτά τα πάντα από έναν και μόνο λόγο του Χριστού: «Αλλά μόνο ειπέ λόγω». Εδώ η πίστη δεν είναι έκρηξη ενός πρόχειρου συναισθηματισμού. Δεν είναι μια θεωρητική πεποίθηση δίπλα στις τόσες άλλες πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Η ζωντανή πίστη του εκατόνταρχου γίνεται το μέτρο που ζυγίζει, κρίνει και αξιολογεί όχι μόνο την πίστη των Ισραηλιτών της εποχής του –«αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον», σας βεβαιώνω ότι ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν βρήκα τόση πίστη-αλλά και την πίστη όλων των ανθρώπων όλων των εποχών.
Το θαύμα της θεραπείας, όπως και όλα τα θαύματα που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη, είναι καρπός της πίστεως και όχι αιτία της. Γιατί η πίστη οδηγεί στο θαύμα, όχι το θαύμα στην πίστη, όπως μας λέει ξεκάθαρα ο Χριστός στην συναγωγή της Ναζαρέτ. Εκεί οι συμπατριώτες Του δεν δέχονταν τον Ίδιο και το κήρυγμά Του «και δεν μπορούσε εκεί να κάνει κανένα θαύμα… και έμεινε κατάπληκτος από την απιστία τους».
Είναι η δεύτερη φορά που ο Χριστός θαυμάζει, αυτήν την φορά όχι την πίστη, αλλά την απουσία της. Και όμως, οι κάτοικοι της Ναζαρέτ είχαν ορθή πίστη και τελετουργικό σύμφωνο με τις πατρικές παραδόσεις. Αλλά αυτό αν και είναι απαραίτητα δεν είναι αρκετό για να μας σώσει. Όταν η ορθή πίστη είναι στείρα και η «ορθοδοξία» μας νεκρή και κλειστή στην αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, τότε δεν μας ωφελεί. Τότε λειτουργεί μέσα μας όπως η απιστία. Η απιστία, που θέλει να γίνει πίστη μόνο όταν δεί, όταν αγγίξει, όταν μετρήσει και όταν αναλύσει και εξηγήσει τα πράγματα και τα θαύματα, είναι τραγική. Σκλαβώνει την ελευθερία του πνεύματος και την υποτάσσει στην φυλακή της λογικής και των αισθήσεων. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει Θεός, για να κάνει θαύματα. Όμως αναρίθμητοι άνθρωποι σε όλες τις εποχές και τους τόπους επιμένουν να λένε ότι βλέπουν τον Θεό και τα θαύματά Του, όχι, βέβαια, με τα μάτια του σώματος, αλλά της ψυχής. Ο άνθρωπος ξεπέφτει, όταν έχει την ψευδαίσθηση ότι, για να πιστέψει, πρέπει να μάθει να εξηγεί, να μετρά, και να αναλύει την αλήθεια και την πραγματικότητα του Θεού.
Αγαπητοί αδελφοί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βλέμμα του Χριστού είναι εκείνο που διεισδύει στα μύχια του εαυτού μας, στο βαθύτερο είναι της ύπαρξής μας. Εκεί βλέπει τι έχουμε μέσα μας. Βρίσκει, άραγε, σε εμάς την πίστη του εκατόνταρχου ή την απιστία των κατοίκων της Ναζαρέτ; Θαυμάζει για την πίστη μας ή για την απιστία μας; Μας βρίσκει φυλακισμένους στην λογική μας ή παραδομένους στην αγάπης της παρουσίας Του; Η απάντηση εξαρτάται από τον καθένα μας, από την ζωή του και από τον αγώνα του. Αμήν
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου