Ο Χριστός αναζητά και καλεί τους πρώτους μαθητές Του «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας», μέσα σε ένα περιβάλλον καθημερινό και απλό, με ελεύθερο φυσικό ορίζοντας. Οι πρώτοι στους οποίους απευθύνεται είναι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, γνήσιοι και αληθινοί και, ως εκ τούτου, ανεπιτήδευτοι, αν και με διαφορετική ιδιοσυγκρασία μεταξύ τους.
Ο Θεός μας καλεί στην ύπαρξη, επειδή μας αγαπά, πριν ακόμη μας δημιουργήσει, γι αυτό και μας γνωρίζει, πριν μας φέρει στην ζωή. Αυτός που μας καλεί είναι ο Λόγος του Θεού, ο Χριστός. Δεν μας καλεί στην ύπαρξη, για να γεννηθούμε και να πεθάνουμε, αλλά για να ζήσουμε και να σωθούμε, δηλαδή για να ενωθούμε μαζί Του σε μια ατέλειωτη ζωή. Η κλήση του Χριστού στο γεγονός της Εκκλησίας, στην πραγματικότητα της σωτηρίας, είναι ένα μυστήριο, έργο του θελήματος και της πρόγνωσης του Θεού. «Ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’εγώ εξελεξάμην υμάς», δεν με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα. Αυτό το κάλεσμα απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, με διαφορετικό τρόπο, αλλά με κοινό σκοπό, την βασιλεία του Θεού. Όταν ο Θεός μας διαλέγει και μας εκλέγει, όταν Εκείνος μας καλεί, σέβεται την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς μας. Δεν παραβλέπει το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Γι αυτό και δεν καταργεί την ελευθερία μας, δεν μας ισοπεδώνει και δεν μας εξισώνει, γιατί η χάρη του Θεού δεν κατασκευάζει πανομοιότυπους αγίους.
Μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας καλούμαστε να χωρέσουμε όλοι, κλειστοί και ανοιχτοί τύποι χαρακτήρων, πρόσχαροι και σοβαροί, επιεικείς και αυστηροί, ευαίσθητοι και δυναμικοί, όποιοι και αν είμαστε εμείς, όποιοι και αν είναι οι άλλοι, οι διαφορετικοί από εμάς. Οι μαθητές δέχθηκαν αμέσως την κλήση του Χριστού, ανταποκρίθηκαν αυθόρμητα και ολοκληρωτικά. Γιατί, άραγε; Επειδή ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Η απάντησή τους στην κλήση του Χριστού ήταν πράξη υπακοής. Εμπιστεύθηκαν τον Χριστό και παραδόθηκαν στο θέλημά Του και στην αγάπη Του. εδώ, λοιπόν, ο δρόμος προς τον Χριστό είναι ένας και μοναδικός, η υπακοή στην κλήση Του.
Η κλήση του Θεού είναι πάντα βαθύτατα προσωπική. Αγγίζει το κέντρο του εαυτού μας, τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Ο λόγος του Χριστού δεν είναι μια νεφελώδης φιλοσοφία ούτε μια ακατανόητη, υψηλή και φλύαρη θεολογία, όπως δυστυχώς, κάποτε τον παραμορφώνουμε και τον κακοποιούμε εμείς. Ο λόγος του Χριστού έχει πάντοτε αμεσότητα με τα ενδιαφέροντα και την ζωή των ανθρώπων, όπως αναφέρει πολλές φορές το Ευαγγέλιο. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στους ακροατές Του που σκέφτονται τον θερισμό, μιλά για τον πνευματικό θερισμό. Στην Σαμαρείτιδα που πήγε για νερό στο πηγάδι, κάνει λόγο για το «ύδωρ το ζών». Στους ψαράδες που τους απασχολεί η εργασία τους, τους μιλά για μια διαφορετική παράδοξη και θαυμαστή αλιεία.
Η απάντηση στην κλήση του Θεού είναι ελευθερία.
«Οι δε αφέντες άπαντα ηκολούθησαν τον Χριστό». Εγκατέλειψαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό. Δεν ήταν με κανέναν και με τίποτε στον κόσμο τόσο δεμένοι όσο μπόρεσαν να δεθούν με τον Χριστό και να παραδοθούν στην αγάπη Του. Γι αυτό και όποιος ακολουθεί πραγματικά τον Χριστό δεν προτρέχει ούτε στέκεται μακριά του, αλλά απελευθερώνεται από κάθε δέσμευση με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και ζει μια καινούργια πραγματικότητα. Βιώνει την εσωτερική ελευθερία, που πηγάζει από την ακλόνητη πίστη και βεβαιότητα ότι έχει βρεί την αλήθεια που ελευθερώνει από όλα όσα καθημερινά τον περικυκλώνουν.
Πράγματι, όσο ωριμάζουμε και ολοκληρωνόμαστε εσωτερικά, συνειδητοποιούμε ότι η πολυσυζητημένη ελευθερία την οποία ο κόσμος επιδιώκει και ο πολιτισμός προβάλλει ως βασικό σύνθημα είναι εξωτερική, σχετική και περιορισμένη. Γιατί είμαστε αιχμάλωτοι των περιστάσεων και των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε, την κληρονομικότητας και της ιδιοσυγκρασίας μας, του περιβάλλοντός μας, αλλά και οτιδήποτε άλλου μας δεσμεύει και μας υποτάσσει σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι στα σύνορα της ζωής και του θανάτου. Κανείς δεν μας ρωτά πότε, πού και από ποιους θα έρθουμε στην ζωή, αλλά ούτε πότε, πού και με ποιο τρόπο θα φύγουμε από αυτήν.
Αγαπητοί αδελφοί, μόνο όταν θεληματικά υποταχθούμε στην κλήση του Χριστού, μπορούμε να απελευθερωθούμε από κάθε δουλεία στην οποία είμαστε φυλακισμένοι, για να ζήσουμε την «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού». Αμήν. Αρχιμ. Ν.Κ.
Ο Θεός μας καλεί στην ύπαρξη, επειδή μας αγαπά, πριν ακόμη μας δημιουργήσει, γι αυτό και μας γνωρίζει, πριν μας φέρει στην ζωή. Αυτός που μας καλεί είναι ο Λόγος του Θεού, ο Χριστός. Δεν μας καλεί στην ύπαρξη, για να γεννηθούμε και να πεθάνουμε, αλλά για να ζήσουμε και να σωθούμε, δηλαδή για να ενωθούμε μαζί Του σε μια ατέλειωτη ζωή. Η κλήση του Χριστού στο γεγονός της Εκκλησίας, στην πραγματικότητα της σωτηρίας, είναι ένα μυστήριο, έργο του θελήματος και της πρόγνωσης του Θεού. «Ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’εγώ εξελεξάμην υμάς», δεν με διαλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας διάλεξα. Αυτό το κάλεσμα απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, με διαφορετικό τρόπο, αλλά με κοινό σκοπό, την βασιλεία του Θεού. Όταν ο Θεός μας διαλέγει και μας εκλέγει, όταν Εκείνος μας καλεί, σέβεται την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς μας. Δεν παραβλέπει το γεγονός ότι ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Γι αυτό και δεν καταργεί την ελευθερία μας, δεν μας ισοπεδώνει και δεν μας εξισώνει, γιατί η χάρη του Θεού δεν κατασκευάζει πανομοιότυπους αγίους.
Μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας καλούμαστε να χωρέσουμε όλοι, κλειστοί και ανοιχτοί τύποι χαρακτήρων, πρόσχαροι και σοβαροί, επιεικείς και αυστηροί, ευαίσθητοι και δυναμικοί, όποιοι και αν είμαστε εμείς, όποιοι και αν είναι οι άλλοι, οι διαφορετικοί από εμάς. Οι μαθητές δέχθηκαν αμέσως την κλήση του Χριστού, ανταποκρίθηκαν αυθόρμητα και ολοκληρωτικά. Γιατί, άραγε; Επειδή ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Η απάντησή τους στην κλήση του Χριστού ήταν πράξη υπακοής. Εμπιστεύθηκαν τον Χριστό και παραδόθηκαν στο θέλημά Του και στην αγάπη Του. εδώ, λοιπόν, ο δρόμος προς τον Χριστό είναι ένας και μοναδικός, η υπακοή στην κλήση Του.
Η κλήση του Θεού είναι πάντα βαθύτατα προσωπική. Αγγίζει το κέντρο του εαυτού μας, τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Ο λόγος του Χριστού δεν είναι μια νεφελώδης φιλοσοφία ούτε μια ακατανόητη, υψηλή και φλύαρη θεολογία, όπως δυστυχώς, κάποτε τον παραμορφώνουμε και τον κακοποιούμε εμείς. Ο λόγος του Χριστού έχει πάντοτε αμεσότητα με τα ενδιαφέροντα και την ζωή των ανθρώπων, όπως αναφέρει πολλές φορές το Ευαγγέλιο. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στους ακροατές Του που σκέφτονται τον θερισμό, μιλά για τον πνευματικό θερισμό. Στην Σαμαρείτιδα που πήγε για νερό στο πηγάδι, κάνει λόγο για το «ύδωρ το ζών». Στους ψαράδες που τους απασχολεί η εργασία τους, τους μιλά για μια διαφορετική παράδοξη και θαυμαστή αλιεία.
Η απάντηση στην κλήση του Θεού είναι ελευθερία.
«Οι δε αφέντες άπαντα ηκολούθησαν τον Χριστό». Εγκατέλειψαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό. Δεν ήταν με κανέναν και με τίποτε στον κόσμο τόσο δεμένοι όσο μπόρεσαν να δεθούν με τον Χριστό και να παραδοθούν στην αγάπη Του. Γι αυτό και όποιος ακολουθεί πραγματικά τον Χριστό δεν προτρέχει ούτε στέκεται μακριά του, αλλά απελευθερώνεται από κάθε δέσμευση με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις και ζει μια καινούργια πραγματικότητα. Βιώνει την εσωτερική ελευθερία, που πηγάζει από την ακλόνητη πίστη και βεβαιότητα ότι έχει βρεί την αλήθεια που ελευθερώνει από όλα όσα καθημερινά τον περικυκλώνουν.
Πράγματι, όσο ωριμάζουμε και ολοκληρωνόμαστε εσωτερικά, συνειδητοποιούμε ότι η πολυσυζητημένη ελευθερία την οποία ο κόσμος επιδιώκει και ο πολιτισμός προβάλλει ως βασικό σύνθημα είναι εξωτερική, σχετική και περιορισμένη. Γιατί είμαστε αιχμάλωτοι των περιστάσεων και των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε, την κληρονομικότητας και της ιδιοσυγκρασίας μας, του περιβάλλοντός μας, αλλά και οτιδήποτε άλλου μας δεσμεύει και μας υποτάσσει σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι στα σύνορα της ζωής και του θανάτου. Κανείς δεν μας ρωτά πότε, πού και από ποιους θα έρθουμε στην ζωή, αλλά ούτε πότε, πού και με ποιο τρόπο θα φύγουμε από αυτήν.
Αγαπητοί αδελφοί, μόνο όταν θεληματικά υποταχθούμε στην κλήση του Χριστού, μπορούμε να απελευθερωθούμε από κάθε δουλεία στην οποία είμαστε φυλακισμένοι, για να ζήσουμε την «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού». Αμήν. Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου