Να αναλάβουν οι Έλληνες τις ευθύνες τους.

Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο έλληνας στην χώρα του είναι ότι υπάρχει διάσταση και αντίθεση μεταξύ της ελληνοορθόδοξης παράδοσης του λαού και της δυτικόφερτης δημοσιονομικής, οικονομικής και πολιτικής αντίληψης που επικρατεί.



Επειδή στην Δυτική σκέψη κυριαρχούν ανάμεικτα συναισθήματα και φαντασιώσεις, οι δυτικόι οδηγήθηκαν στην επιβολή ιδεολογιών με εγκλήματα και τυρανίες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία πλημύρισε το πολιτικο-ιδελολογικό σκηνικό της χώρας μας.


Ουσιαστικά, η σημερινή πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας είναι αποτέλεσμα της διαφοράς ανάμεσα σε έναν ουσιαστικά ελεύθερο και δημοκρατικό λαό από την μια, με τις δυτικές ιδεολογίες της αποικιοκρατίας και της φεουδαρχίας που επικράτησαν λόγω δυτικής εκπαίδευσης των ηγετών του λαού, της ξένης επέμβασης και επικυριαρχίας μέσω των «εκπροσώπων του λαού», από την άλλη.


Η χριστιανική ορθόδοξη αντίληψη της αγάπης και η λογική αντίληψη του «είναι» και της πραγματικότητας είναι τα μόνα που μπορούν να βοηθήσουν τον κάθε άνθρωπο και συλλογικά τους λαούς στην ανεκτή επιβίωση και γιατί όχι στο μεγαλείο, όπως στο ελληνοορθόδοξο Βυζάντιο.


Η σύγχυση και η έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού προς το κράτος και γενικά προς τα «κοινά» οφείλεται κυρίως σε δύο παράγοντες. Ο ένας είναι στους κόλπους της ελληνικής ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν ταγοί οι οποίοι αλληθωρίζουν άλλοτε προς τον παπισμό και την πολιτεία του, άλλοτε προς τον προτεσταντισμό - ενίοτε αυτά τα δυο συμφύρονται αναλόγως των συμφερόντων και της προσωπικής ιδιοσυγκρασίας των φορέων τους.


Ο άλλος παράγων είναι το κράτος, το οποίο λειτουργεί άκρως κομματικά και συντεχνιακά. Αυτή η αντίληψη δεν επιτρέπει στον λαό να αναπτύξει οικειότητα προς το κράτος και τους φορείς του, και δεν επιτρέπει στον λαό να αντιληφθεί ότι κράτος είναι ουσιαστικά το μεγάλο του σπίτι. Γι αυτό είναι έντονη στην Ελλάδα η διάκριση μεταξύ κράτους και πατρίδας. Ουσιαστικά το κράτος πρέπει να είναι ο τρόπος λειτουργίας, ανάπτυξης και προστασίας της πατρίδας, και βελτίωση των συνθηκών ζωής των μελών της με ασφάλεια και αλληλεγγύη. Όμως ο φόβος του κομματισμού μήπως περάσει η δύναμη από τους ηγέτες τους στον λαό, δηλαδή, ο φόβος που προκαλεί η δημοκρατία στους ολίγους της εξουσίας, οδηγεί στην αποξένωση του λαού από το κράτος, την εχθρότητα προς αυτό, το οποίο πλέον το αντιλαμβάνεται σαν ξένο και βλαβερό προς τα προσωπικά του συμφέροντα –ακόμη και σαν εχθρικό προς την πατρίδα. Ουσιαστικά, σε μία πολιτεία που θέλει και ονομάζεται δημοκρατική, η λειτουργία του ελληνικού κράτους είναι άκρως φασιστική, λόγω του φόβου των κομματικών στελεχών, και της προέκτασής τους, των συνδικαλιστών, που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει.


Αν δεν σπάσει αυτό το κομματικό - συνδικαλιστικό απόστημα, ο έλληνας θα συνεχίζει να θεωρεί το κράτος σαν εχθρό του - σαν εχθρό της ελευθερίας του, της ανάπτυξής του, της μόρφωσής του, της ασφάλειάς του. Και μάλιστα δικαιολογημένα. Η αντίδραση όμως προς το κράτος φέρνει και απώλειες προς την πατρίδα, αφού κράτος είναι ο τρόπος με τον οποίο η πατρίδα λειτουργεί.


Για να αποφευχθούν εθνικοί κίνδυνοι θα πρέπει κομματισμός να πάψει αμέσως τώρα και να αναλάβει τις ευθύνες και την εξουσία ο Έλλην πολίτης.