Το άρθρο αυτό γράφτηκε με αφορμή ένα βασικό δόγμα της Οργάνωσης των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», που είναι η χιλιετής βασιλεία του Χριστού, στην οποία – κατά τη γνώμη τους – θα βασιλεύσουν μαζί του οι 144.000 άγιοι που αναφέρονται στην Αποκάλυψη.
Οι 144.000 αυτοί άγιοι, κατά την Οργάνωση, αποτελούν ένα σώμα «εκλεκτών» του Θεού, που θα βασιλέψουν ευρισκόμενοι στον ουρανό, ενώ οι υπόλοιποι αληθινοί χριστιανοί θα αποτελούν τον «Πολύ Όχλο», που, κατά την Οργάνωση, θα ζήσει στη γη ως υπήκοοι των βασιλέων. Οι υπόλοιποι άνθρωποι θα εξολοθρευτούν από το Θεό σ’ έναν εσχατολογικό πόλεμο, τον Αρμαγεδδώνα .
Κατ’ αρχάς, πρέπει να επισημάνουμε ότι όλα τα στοιχεία αυτής της ερμηνείας της Αποκάλυψης είναι εσφαλμένα. Για το θέμα παραπέμπουμε σε σειρά άρθρων ερμηνευτικών στην Αποκάλυψη: εδώ. Στο παρόν όμως άρθρο θ’ ασχοληθούμε με το θέμα των συμβασιλέων του Χριστού, δηλ. εκείνων που θα βασιλεύουν μαζί Του κατά τη βασιλεία Του.
Η Αγία Γραφή βεβαιώνει ότι όλοι οι χριστιανοί είναι προσκαλεσμένοι από το Χριστό να βασιλέψουν μαζί του και σε όλους ανήκει η βασιλεία των ουρανών. Δεν υπάρχει μια κλειστή κάστα εκλεκτών, που μόνον αυτοί προορίζονται για βασιλείς.
Είπαμε ότι όλοι οι χριστιανοί είναι καλεσμένοι από το Χριστό να βασιλέψουν μαζί του. Καλεσμένοι, όχι προορισμένοι. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δεχτεί την πρόσκληση του Θεού. Και ο καθένας είναι συμβασιλέας του Χριστό στο βαθμό που εκπληρώνει τις εντολές Του.
Ο Θεός δεν ξεχώρισε αυθαίρετα κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους για να τους διορίσει συμβασιλείς, αλλά κάλεσε και καλεί κάθε άνθρωπο να γίνει χριστιανός και να πραγματοποιήσει τις εντολές του Χριστού, να λάβει τη θεία χάρη και να αποχτήσει το προνόμιο να είναι βασιλιάς στη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών. Δηλαδή κι εσύ, αδελφέ μου, και όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζεις ή που απλώς έχει ακουστά είστε καλεσμένοι από το Θεό να γίνετε συμβασιλείς του Χριστού, χωρίς να είναι ανάγκη να περιληφθείτε σε κάποια κλειστή κάστα εκλεκτών, κάστα που δεν υπάρχει ούτε και θα υπάρξει ποτέ, γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Ρωμ. 2, 11, Εφεσ, 6, 9), δηλαδή δεν ευνοεί κανένα, αλλά τους αντιμετωπίζει όλους ίσα.
Πού φαίνεται αυτό στην Αγία Γραφή;
Αγιογραφικά εδάφια, όπου φαίνεται ότι όλοι οι χριστιανοί είναι συμβασιλείς του Χριστού:
1) Στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 25, 31-46, υπάρχει η περίφημη περιγραφή της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου και της μέλλουσας κρίσης όλων των ανθρώπων. Εκεί ο βασιλεύς, δηλ. ο Χριστός, λέει στους ανθρώπους που τοποθετεί στα δεξιά Του: «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (στίχ. 34), δηλ. «ελάτε, οι ευλογημένοι του Πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για σας από τη δημιουργία του κόσμου».
Εκείνος που κληρονομεί μια βασιλεία, η οποία έχει ετοιμαστεί γι’ αυτόν, ως τι την κληρονομεί; Δηλαδή τι θέση θα έχει σ’ αυτή τη βασιλεία; Η απάντηση είναι ότι την κληρονομεί ως βασιλιάς. Ο κληρονόμος της βασιλείας γίνεται βασιλιάς, όχι υπήκοος ή δούλος. Και ας έχουμε υπόψιν ότι εκείνοι που βρίσκονται στα δεξιά του Χριστού είναι όλοι όσοι θα πάνε στον παράδεισο. Όλοι όσοι δε βρίσκονται στα δεξιά, βρίσκονται στ’ αριστερά και προορίζονται για «το πυρ το αιώνιο, που είναι ετοιμασμένο για το διάβολο και τους αγγέλους του» (στίχ. 41). Συνεπώς, ή είσαι κληρονόμος της βασιλείας, δηλ. βασιλιάς, ή θα βρεθείς αγκαλιά με το διάβολο στο αιώνιο πυρ. Δεν υπάρχει μια ειδική κάστα βασιλέων και μια δεύτερη, άλλη ομάδα σωσμένων, που δεν είναι βασιλείς, αλλά υπήκοοι ή δούλοι.
Ο λόγος, για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι ότι όλοι όσοι αποδέχονται το Χριστό και πιστεύουν στο όνομά Του, όλοι όσοι ενώνονται με Αυτόν και εκπληρώνουν τις εντολές Του, γίνονται γιοι του Θεού, όπως τονίζει το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, 1, 12. Γιοι του Θεού, άρα και κληρονόμοι της βασιλείας Του. Όχι δούλοι. «Δε σας ονομάζω πια δούλους, αλλά φίλους» είπε ο Κύριος στους μαθητές Του. «Υμείς φίλοι μου εστέ, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν» («εσείς είστε φίλοι μου, αν κάνετε όσα σας δίνω εντολή», Ιω. 15, 14).
Βέβαια, στην πραγματικότητα είμαστε δούλοι του Θεού και μάλιστα ανάξιοι (γι’ αυτό και συχνά χαρακτηριζόμαστε έτσι και στην Αγία Γραφή και στην Εκκλησία). Ποτέ δεν είμαστε και δε θα γίνουμε άξιοι να είμαστε πραγματικά γιοι Του και κληρονόμοι της βασιλείας Του (το λέει ο Κύριος στο Λουκ. 17, 10). ΟΜΩΣ ο Κύριος μας δίνει τη βασιλεία Του από την αγάπη Του, επιβραβεύοντας πολλαπλάσια ακόμη και την πρόθεση να πάμε κοντά Του. Ο άνθρωπος δε μπορεί να σωθεί, αλλά τον πιστό και αγωνιζόμενο άνθρωπο ο Θεός τον σώζει (Μάρκ. 10, 26-27). Ναι, είμαστε ανάξιοι δούλοι Του, και με αυτή την επίγνωση πρέπει να Τον πλησιάζουμε, όπως ο Τελώνης της παραβολής και η μετανοημένη Πόρνη, κι όμως Εκείνος μας υψώνει από την κατάσταση του δούλου και μας κάνει γιους Του (Ιω. 1, 12).
Αυτό το λέει ο ίδιος ο Κύριος στην παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ. 15, 11-32). Ο άσωτος επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα του ικετεύοντας να τον πάρει ως υπηρέτη, εκείνος όμως τον αποκατέστησε σε θέση γιου. Εμείς είμαστε οι άσωτοι, και ο Κύριος μας κάλεσε για να μας δώσει τη βασιλεία Του.
Είμαστε οι «γιοι της βασιλείας», αν βέβαια η ψυχή μας είναι «καλός σπόρος», δηλαδή αν είμαστε «δίκαιοι» (Ματθ. 13, 36-43). Οι γιοι της βασιλείας γίνονται βασιλιάδες στη βασιλεία, όχι υπήκοοι. Αυτοί «θα λάμψουν όπως ο ήλιος στη βασιλεία του πατέρα τους», λέει ο Κύριος (στίχ. 43). Πρόκειται για τους δίκαιους, όχι για μια κλειστή κάστα επιλεγμένων που θα αποκλείει τους υπόλοιπους.
2) Για την υιοθεσία μας από το Θεό μιλάει και ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφ. 8, από το στίχο 14 ώς το τέλος του κεφαλαίου. Εκεί απευθύνεται σε όλους τους χριστιανούς της Εκκλησίας της Ρώμης και κατ’ επέκτασιν σε όλους του χριστιανούς όλων των εποχών (γι’ αυτό και όσα λέει έχουν σημασία και για μας και όχι μόνο για τους συγκεκριμένους παραλήπτες της επιστολής του). Και λέει (στίχ. 14-17): «όσοι γαρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοί εισιν υιοί Θεού. ου γαρ ελάβετε Πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλ’ ελάβετε Πνεύμα υιοθεσίας, εν ω κράζομεν· αββά ο πατήρ. αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν».
Στα νέα ελληνικά: «όσοι λοιπόν οδηγούνται με το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι γιοι του Θεού. Γιατί δεν πήρατε ξανά Πνεύμα δουλείας για φόβο, αλλά Πνεύμα υιοθεσίας, διά του οποίου φωνάζουμε “αββά, πατέρα μας”. Αυτό το Πνεύμα βεβαιώνει μαζί με το δικό μας πνεύμα ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Και, αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι – κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού, αν βέβαια πάσχουμε μαζί του, για να δοξαστούμε και μαζί του».
Εσύ πάσχεις μαζί με το Χριστό, αδελφέ μου; Αν ναι, πρέπει να περιμένεις την υιοθεσία σου και κανείς δε μπορεί να σου πει ότι δεν είσαι κληρονόμος του Θεού, γιατί δήθεν ο Θεός έχει διορίσει κάποιους άλλους ως κληρονόμους Του. Ποιους έχει προορίσει ο Θεός ως κληρονόμους Του; Εκείνους που κάλεσε, λέει ο Παύλος (στο ίδιο, στίχ. 30). Και ποιους κάλεσε; Όλους τους ανθρώπους: όλοι οι χριστιανοί χαρακτηρίζονται «κλητοί», δηλ. καλεσμένοι, ή και «κλητοί άγιοι», δηλ. καλεσμένοι στην αγιότητα (π.χ. Ρωμ. 1, 6-7, Α΄ Κορινθ. 1, 2, Α΄ Πέτρου 1, 15-16, Ιούδα, 1). Εκτός αν νομίζεις ότι εσένα δεν σε έχει καλέσει, αλλά εξ αρχής σε απέκλεισε…
Τι όμως κληρονομεί ο κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Χριστού; Μας το έχει ήδη πει ο Κύριος στο Ματθ. 25, 34, που αναφέραμε πριν: τη βασιλεία Του.
Να λοιπόν που όλοι οι χριστιανοί έχουμε λάβει Πνεύμα υιοθεσίας που μας κάνει υιούς του Θεού και, στο βαθμό που συμπάσχουμε με το Χριστό (δηλαδή αγωνιζόμαστε με αυτοθυσία να νικήσουμε τα πάθη μας και να εφαρμόσουμε τις εντολές Του), γινόμαστε κληρονόμοι του Θεού μαζί με το Χριστό (συγκληρονόμοι του Χριστού) και θα δοξαστούμε επίσης μαζί Του.
Πώς θα δοξαστούμε, εμείς που είμαστε πλέον παιδιά του Θεού και όχι δούλοι Του (δε λάβαμε Πνεύμα δουλείας, αλλά υιοθεσίας); Ως υπήκοοι κάποιων άλλων, μιας κλειστής κάστας «ουράνιων βασιλέων»; Όχι. Ως βασιλείς, γιατί κληρονομούμε ό,τι και ο Χριστός (συγκληρονόμοι Χριστού). Ως βασιλείς, γιατί οι γιοι κληρονομούν τη βασιλεία του Πατέρα τους, και έτσι – και μόνον έτσι – δοξάζονται.
3) Ο Ίδιος ο Κύριος έχει ξεκαθαρίσει ποιοι είναι οι βασιλείς στη βασιλεία των ουρανών, στη βασιλεία Του. Όχι μια κλειστή κάστα επιλεγμένων, από την οποία αποκλείονται οι κοινοί άνθρωποι, αλλά εκείνοι που αναφέρονται στους Μακαρισμούς, στην αρχή του κεφ. 5 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου.
Δύο από τους Μακαρισμούς μιλούν καθαρά για εκείνους, στους οποίους ανήκει η βασιλεία των ουρανών, δηλ. είναι βασιλείς σ’ αυτήν: «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» (στίχ. 3). «μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» (στίχ. 10). Παράλληλα όμως έχει πει: «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται» (θα ονομαστούν δηλ. παιδιά του Θεού, στίχ. 9, άρα και πάλι κληρονόμοι Του).
Στην πραγματικότητα βέβαια όλοι όσοι αναφέρονται στους Μακαρισμούς κληρονομούν το ίδιο πράγμα, τη βασιλεία των ουρανών, απλώς προσδιορίζεται με διαφορετικά λόγια. Αλλά ας πούμε ότι ξεκάθαρα αναφέρονται αυτές οι τρεις ομάδες: οι πτωχοί τω πνεύματι (οι ταπεινοί, όπως ερμηνεύουν αυτό το στίχο οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού), οι κυνηγημένοι εξαιτίας της δικαιοσύνης και οι ειρηνοποιοί. Όλοι οι πτωχοί τω πνεύματι, οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και οι ειρηνοποιοί (και μιλήσαμε ήδη και για τους δίκαιους, τους «γιους της βασιλείας», του Ματθ. 13, 36-43), όχι μια κλειστή κάστα από την οποία αποκλείονται οι υπόλοιποι. Ο Θεός, όπως είπαμε, δεν είναι προσωπολήπτης.
Τι είδους βασιλεία μάς ετοιμάζεται, πότε αρχίζει και πόσο θα διαρκέσει;
Αν και την τέλεια επικράτηση της βασιλείας του Θεού στον κόσμο την περιμένουμε κατά τη δευτέρα παρουσία, ο απόστολος Παύλος, στο Ρωμ. 8, 30, γράφει ότι ο Θεός ήδη έχει δοξάσει εκείνους που κάλεσε και προόρισε για κληρονόμους Του. Πώς τους δόξασε; Τους δόξασε, με το γεγονός ότι ήδη έχει αρχίσει η βασιλεία του Χριστού στη Γη.
Και πότε άρχισε η βασιλεία αυτή; Αμέσως με την ανάσταση του Χριστού. Γι’ αυτό και ο Χριστός λέει: «Μου δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθ. 28, 18). Γι’ αυτό επίσης έλεγε νωρίτερα ότι η βασιλεία των ουρανών πλησίασε (Ματθ. 4, 17), πράγμα που έλεγε και ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής (Ματθ. 3, 2). Γι’ αυτό επίσης είχε πει ότι κάποιοι από τους ακροατές Του δε θα πέθαιναν πριν δουν τη βασιλεία των ουρανών να έρχεται «εν δυνάμει» (Μάρκ. 9, 1).
Η βασιλεία των ουρανών λοιπόν άρχισε, ο Χριστός είναι ήδη βασιλιάς και οι χριστιανοί ήδη βασιλεύουν στον κόσμο μαζί με το Χριστό, ο καθένας στο βαθμό που αγωνίζεται για να εκπληρώσει τις εντολές Του, στο βαθμό δηλαδή που γίνεται άγιος (η αγιότητα είναι η πρόσκληση για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για 144.000 «επιλεγμένους», δες – όπως είπαμε – Ρωμ. 1, 6-7, Α΄ Κορινθ. 1, 2, όπου ο Παύλος χαρακτηρίζει τους χριστιανούς «αγιασμένους εν Χριστώ» και «κλητούς αγίους», δηλ. καλεσμένους στην αγιότητα, Α΄ Πέτρου 1, 15-16, Ιούδα, 1).
Ο θάνατος του Κυρίου συνετέλεσε ώστε οι «καλεσμένοι για την αιώνια κληρονομιά» να λάβουν αυτό που ο Θεός τους έχει υποσχεθεί (Εβρ. 9, 15). Οι χριστιανοί, κατά τον αγώνα του καθενός, είμαστε ήδη «βασίλειον ιεράτευμα», δηλ. βασιλείς και ιερείς, κατά το Α΄ Πέτρου 2, 9. Πρόκειται για τους ίδιους «βασιλείς και ιερείς», που «βασιλεύουσιν επί της Γης» (ήδη από τώρα), που αναφέρονται στην Αποκάλυψη, 5, 10.
Ήδη ο άγιος Ιωάννης, συγγραφέας της Αποκάλυψης, και όλοι οι χριστιανοί στους οποίους απευθύνεται, βρίσκονται στη βασιλεία του Χριστού (Αποκ. 1, στίχ. 6 και 9).
Τι είδους βασιλεία είναι όμως αυτή; Είναι αυτό που λέει και το όνομά της: η βασιλεία των ουρανών, μια πνευματική εξουσία πάνω σε όλη την κτίση και στον εαυτό μας, μια βασιλεία που «δεν είναι του κόσμου τούτου» (όπως ξεκαθάρισε ο Κύριος στον Πιλάτο, Ιω. 18, 36) και όχι μια βασιλεία γήινου τύπου, όπως αυτή που φαντάζεται η Οργάνωση στην οποία ανήκεις, φαντασία που – συγχώρησέ με που το λέω έτσι ευθέως – δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε σοβαρή προσέγγιση και ερμηνεία του χριστιανισμού.
Είναι η βασιλεία που επιτρέπει στους αγίους να θεραπεύουν μια ασθένεια με απλή εντολή τους, να διώχνουν δαιμόνια με απλή εντολή τους, να ανασταίνουν νεκρούς με απλή εντολή τους, όπως φαίνεται πολλές φορές στις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και σε αναρίθμητα περιστατικά από τη ζωή των αγίων της αυθεντικής Εκκλησίας του Χριστού, που η ύπαρξή της συνεχίζεται χωρίς διακοπή ακόμη και σήμερα, της Ορθοδοξίας.
Οι άγιοι βασιλεύουν πάνω στην κτίση και στους δαίμονες και στον εαυτό τους (για να μπορούν, με τη δύναμη του Θεού, να νικήσουν τον εγωισμό και τα πάθη τους και να υπερισχύσουν απέναντι στους διώκτες τους και στους δαίμονες). Δεν βασιλεύουν πάνω στους συνανθρώπους τους. Και σ’ αυτό ο Κύριος ήταν ξεκάθαρος: «…οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών· ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ’ ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μάρκ. 10, 42-44), δηλαδή: «Ξέρετε ότι εκείνοι που θεωρούνται άρχοντες των εθνών, τα κατακυριεύουν, και οι μεγάλοι άντρες τους τα καταδυναστεύουν. Σ’ εσάς όμως δε θα είναι έτσι, αλλά όποιος θέλει ανάμεσά σας να γίνει μέγας, θα είναι υπηρέτης σας και όποιος θέλει να γίνει πρώτος, θα είναι δούλος όλων».
Ένα τελευταίο σημείο που αξίζει να προσέξουμε: άραγε η βασιλεία του Χριστού, που, κατά την Αποκάλυψη, θα διαρκέσει «χίλια έτη», θα διαρκέσει κυριολεκτικά χίλια έτη ή μήπως, όπως ερμηνεύουμε στην Ορθοδοξία, η αναφορά στα χίλια έτη αφορά μόνο στο διάστημα μέχρι την τελευταία μάχη με το σατανά, ενώ η βασιλεία του Κυρίου – που έχει ήδη αρχίσει, όπως είπαμε – στην πραγματικότητα είναι αιώνια;
Κατά την Αγία Γραφή, η βασιλεία του Χριστού είναι αιώνια, δηλαδή δεν πρόκειται να τελειώσει ούτε σε χίλια έτη ούτε ποτέ.
Ορίστε πού το βεβαιώνει αυτό η Αγία Γραφή: Λουκ. 1, 33: «και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».
Εβρ. 1, 8 «ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος» (εδώ το κείμενο εννοεί «ο θρόνος σου, Θεέ, θα είναι αιώνιος» - για τη χρήση ονομαστικής αντί κλητικής δες Ματθ. 25, 34 και 41, που παραθέσαμε πιο πάνω).
Α΄ Πέτρου 4, 11: «ίνα εν πάσι δοξάζηται ο Θεός δια Ιησού Χριστού, ω εστιν η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν» ( = ώστε με όλα να δοξάζεται ο Θεός διά του Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η εξουσία στους αιώνες των αιώνων. αμήν).
Αποκάλ. 5, 13: «τω καθημένω επί του θρόνου και τω αρνίω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων».
Αποκ. 11, 15: «εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων» (σημ: πολύ πριν την αναφορά στα «χίλια έτη» της βασιλείας του Χριστού και των αγίων, που αναφέρεται μόλις στο κεφ. 20).
Μαζί με το Χριστό θα βασιλεύουν αιώνια, χωρίς τέλος, και οι άγιοι – και άγιοι, το ξαναλέω, είμαστε προσκαλεσμένοι να γίνουμε όλοι οι χριστιανοί: «και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων» (στο τέλος της Αποκάλυψης, 22, 5).
Αν αυτά είναι έτσι, γιατί ο άγιος απόστολος Παύλος γράφει ότι ο Κύριος, τελικά, «θα παραδώσει τη βασιλεία στο Θεό και Πατέρα» και «θα υποταχτεί σ’ Αυτόν», καθώς και ότι ο Κύριος πρέπει να βασιλεύει «μέχρι να βάλει τους εχθρούς του κάτω από τα πόδια του» (Α΄ Κορινθ. 15, 24-28);
Καταφανώς αυτό το «μέχρι» δεν μπορεί να σημαίνει ότι μετά θα πάψει να βασιλεύει, γιατί τότε αντιφάσκει με όλες τις προηγούμενες αναφορές της Αγίας Γραφής, που βεβαιώνουν ότι ο Χριστός θα βασιλεύει στους αιώνες των αιώνων, δηλαδή πάντα (ας μη ρωτήσουμε εδώ τι Πατέρας είναι αυτός, που αναθέτει μόνο προσωρινά τη βασιλεία Του στον κληρονόμο Του και μετά του την αφαιρεί για να την ξαναπάρει πίσω). Συνεπώς, εννοεί ότι δεν θα χάσει τη βασιλεία, δε θα καταφέρει να του την αρπάξει ο διάβολος, μέχρι που θα νικήσει όλους τους εχθρούς του, με τελευταίο το θάνατο (δηλ. τους δικούς μας εχθρούς, γιατί ο θάνατος είναι δικός μας εχθρός, αφού ο Κύριος τον έχει ήδη νικήσει).
Όσο για την παράδοση της βασιλείας και την υποταγή του Υιού στον Πατέρα, έχουμε εδώ την ύψιστη έκφραση της ταπείνωσης και της αγάπης του Υιού στον Πατέρα, και όχι σταμάτημα της βασιλείας του Υιού. Μας το λέει η Αποκάλυψη, γράφοντας στο τελευταίο της κεφάλαιο: «ο θρόνος του Θεού και του αρνίου»! (Αποκ. 22, 1 και 3). Αιώνια συμβασιλεία Πατρός και Υιού λοιπόν και αιώνια συμβασιλεία και των αγίων, όπως αναφέρεται στο στίχο 5 («και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων»).
Ποιοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών
Πολλοί είναι οι καλεσμένοι, αλλά, τελικά, δε θα είναι όλοι εκλεκτοί (βλ. Ματθ. 20, 16), γιατί δε θ’ ανταποκριθούν όλοι στο κάλεσμα και δε θα επιλέξουν όλοι το στενό δρόμο του Κυρίου. Άραγε, αν κάποιος πιστεύει και διδάσκει διαφορετικά πράγματα για το Χριστό απ’ αυτά που παρέδωσε Εκείνος στους αποστόλους Του και οι απόστολοι, χωρίς διακοπή, στην Εκκλησία όλων των εποχών (η οποία είναι σώμα Χριστού, στύλος και εδραίωμα της αληθείας, Α΄ Κορινθ. 12, 27, Α΄ Τιμ. 3, 15), αυτός θα μπει στη βασιλεία και θα βασιλεύσει μαζί με τον Κύριο;
Ο απόστολος Παύλος τονίζει πως, αν κάποιος πιστεύει και διδάσκει «άλλο Χριστό» και «άλλο ευαγγέλιο» απ’ αυτό που δίδαξαν και παρέδωσαν οι απόστολοι, αυτός αποκόπτεται από το Χριστό, ακόμη κι αν συμβεί να είναι άγγελος του ουρανού! (Γαλάτας 1, 8-9). Ο ίδιος επίσης κάνει λόγο για αιρετικούς, που νοθεύουν την αληθινή πίστη με λατρεία αγγέλων, μυθικές γενεαλογίες και πολλά άλλα (Κολοσσ. 2, 18, Α΄ Τιμ. 1, 4, πρόκειται για πρώιμες μορφές του πολύμορφου θρησκευτικού φαινομένου που ονομάστηκε Γνωστικισμός). Ο απόστολος Πέτρος μιλάει για ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους (Β΄ Πέτρ. κεφ. 2) και η Αποκάλυψη 2, 6, για την αίρεση των νικολαϊτών. Και ο ίδιος ο Χριστός μίλησε για ψευδόχριστους και ψευδοπροφήτες και λύκους με ένδυμα προβάτου (π.χ. Ματθ. 7, 15)…
Αγαπητέ μου αδελφέ, η Ορθοδοξία δεν σε καλεί «να την υπηρετήσεις». Δε σε καλεί ούτε καν «να υπηρετήσεις το Θεό». Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός τόνισε ότι δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουμε αλλά για να μας υπηρετήσει Εκείνος (Ματθ. 20, 28). Οι ορθόδοξοι άγιοι, από την αρχή ακόμη του χριστιανισμού (η Ορθοδοξία είναι η αδιάσπαστη συνέχεια της πρώτης Εκκλησίας), θυσιάζουν τη ζωή τους για την πίστη τους και για τους συνανθρώπους τους, αντιστέκονται σε τυράννους και μεγιστάνες, υφίστανται εξορίες, βασανιστήρια και θάνατο, αλλά επίσης εκτελούν θαυμαστά κατορθώματα ιεραποστολικού αγώνα, με τη δύναμη και τη βοήθεια του Χριστού, μεταφέροντας στα πέρατα της Γης το ευαγγέλιο, δηλαδή τα καλά νέα, του Χριστού.
Μόνο που όλος αυτός ο υπεράνθρωπος αγώνας δε γίνεται για να υπηρετήσουμε κάποια Οργάνωση που θα κυβερνήσει τον κόσμο, αλλά γίνεται για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, για τη σωτηρία σου, αδελφέ μου. Και ο Χριστός πρόσφερε και προσφέρει το σώμα και το αίμα Του στη θεία κοινωνία για τη σωτηρία σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου