Κατά τη θεία λειτουργία που τέλεσε για τη Γέννηση της Θεοτόκου στη Μονή Saydnaya 8/9/23, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιωάννης Θ’ ανακοίνωσε ότι η Ιερά Σύνοδος Αντιοχείας θα συζητήσει στην επόμενη τακτική Σύνοδό της για την ανακήρυξη της αγιότητας του ιερομάρτυρα π. Νικολάου Khashsha και του γιου του ιερομάρτυρα π. Habib Khashsha, δύο Δαμασκηνούς ιερείς που μαρτύρησαν για την πίστη τον περασμένο αιώνα.
Ως λαϊκός, ο π. Νικόλαος ήταν ακτιβιστής για την επιστροφή του Πατριαρχείου Αντιοχείας, το οποίο βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία από το Μελκιτικό Καθολικό σχίσμα, στον αραβικό έλεγχο και δραστηριοποιήθηκε στην ίδρυση και ανάπτυξη σχολείων για την κοινότητα. Στη συνέχεια χειροτονήθηκε στην ιεροσύνη, όπου υπηρέτησε την Αρχιεπισκοπή Δαμασκού. Ο Πατριάρχης Μελέτιος (αλ-Ντουμάνι) τον ανέθεσε στη συνέχεια ως τοποτηρητή της Μητρόπολης Μερσίνης, της οποίας ο επίσκοπος Αλέξανδρος (Ταχάν) την είχε εγκαταλείψει λόγω της φτώχειας και των αναταραχών που βίωνε. Στη Μερσίνα, ο π. Νικόλαος πέτυχε να επανενώσει το διασκορπισμένο ποίμνιό του και να φροντίσει και να ενισχύσει τους πιστούς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε διάφορες μορφές διώξεων και εθνοκάθαρσης. Οι τουρκικές αρχές απογοητεύτηκαν με τον π. Νικόλαο και τον συνέλαβαν με βάση τη συκοφαντία εναντίον του, στη συνέχεια τον βασάνισαν μέχρι που μαρτύρησε.
Ο Χαμπίμπ, ο μεγαλύτερος γιος του π. Νικολάου, ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του. Παρά την επιτυχία του στις επιχειρήσεις, αποφάσισε να χειροτονηθεί στην ιεροσύνη και υπηρέτησε ως ιερέας στη Δαμασκό και στο Κάιρο. Η υπηρεσία του διακρίθηκε από μια ζωή προσευχής, αφοσίωση στο να ποιμαίνει τους πιστούς με αγάπη και αυτοθυσία και την εγγύτητα του με τους φτωχούς, τους οποίους φρόντιζε όπως φρόντιζε για την οικογένειά του, τρέφοντάς τους με την τροφή και τα χρήματα που τα αδέρφια του έστειλαν να τους βοηθήσουν λόγω της φτώχειας του. Η ζωή του στέφθηκε με μαρτυρικό θάνατο στο όρος Ερμών, όπου οι λαθρέμποροι τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου επειδή ήταν χριστιανός ιερέας, εκπληρώνοντας την επιθυμία του να μιμηθεί τον πατέρα του. Οι πιστοί έχουν μεταδώσει τις ιστορίες αυτών των δύο ιερέων που παραμένουν ζωντανοί στη μνήμη της Αντιόχειας γιατί «το αίμα τους βεβαίωσε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι μέσα τους και επειδή αν και αγάπη ξεπέρασαν το φράγμα του γήινου σώματος και έγιναν φωτόμορφοι.”
Σήμερα, αν η Ιερά Σύνοδος αποφασίσει να ανακηρύξει την αγιότητα τους, είναι «υπό υπακοή σε Εκείνον του οποίου έγιναν άξιοι». Δηλώνοντας την αγιότητά τους, η Ιερά Σύνοδος θέτει ενώπιον του ποιμνίου και των πιστών, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, την εικόνα ενός έγγαμου ιερέα στον οποίο η Εκκλησία εμπιστεύτηκε το έργο να ποιμαίνει μια επισκοπή της οποίας ο επίσκοπος αρνήθηκε να την ποιμάνει και την εγκατέλειψε όταν οι πόροι έγιναν σπάνιοι και άρχισε να αντιμετωπίζει δυσκολίες. Την ποίμανε σαν να ήταν η μικρή του οικογένεια. Αυτός και οι γιοι του έζησαν σε αυτήν και ανάμεσα στους ανθρώπους του και πέθανε γι’ αυτό.
Η Ιερά Σύνοδος προβάλλει επίσης την εικόνα του γιου που εγκατέλειψε την εγκόσμια επιτυχία για να μιμηθεί τον πατέρα του και να γίνει ποιμένας ψυχών, υπηρετώντας τους φτωχούς σαν να ήταν μια μικρή οικογένεια και μοιράζοντας μαζί τους τη διατροφή του και της οικογένειάς του. Τους υπηρετούσε σαν να ήταν αφέντες του, χωρίς να νοιάζεται για τα χρήματα ή για το μέλλον, αλλά στηριζόμενος στο έλεος και τη γενναιοδωρία του Θεού, που έστεψε τη ζωή του με το στεφάνι του μαρτυρίου. Ίσως η Ιερά Σύνοδος με την προσπάθειά της να ανακηρύξει την αγιότητα των ιερομαρτύρων πατέρων Νικολάου και Χαμπιμπ, μετά την ανακήρυξη του ιερομάρτυρα Ιωσήφ του Δαμασκηνού, επιθυμεί να τονίσει ότι η αγιότητα δεν περιορίζεται στους μοναχούς, αλλά υπάρχει και εκτός μονών, και ότι η οικογένεια που είναι ειλικρινά αφοσιωμένη στον Χριστό είναι επίσης ένας τόπος ιερότητας όπως οπουδήποτε αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου