«Θυμάμαι βοηθούσα στο χειρουργείο της κλινικής όπου ήμουν ιατρική βοηθός για έξι χρόνια. Στεκόμουν πίσω από το γιατρό και έβλεπα τα πάντα, την ώρα που εκείνος εκτελούσε μια έκτρωση σε μια γυναίκα που ήταν 20 - 22 εβδομάδων έγκυος».
Στις 20 εβδομάδες, το μωρό έχει αναπτυχθεί πλήρως. Το μωρό ζυγίζει περίπου 300 γραμμάρια και έχει μήκος 15,5 εκατοστά. Έχει δάχτυλα, έχει πρόσωπο και κάθε όργανο που έχει ένα νεογέννητο μωρό, μεταξύ των οποίων, εάν πρόκειται για κορίτσι, μια μήτρα και ωοθήκες. Οι φωνητικές χορδές έχουν αναπτυχθεί σε σημείο όπου κάνει τις κινήσεις για να κλάψει. Είναι σε θέση να έχει γεύση, και σε ένα πείραμα, τα μωρά αυτής περίπου της ηλικίας της έδειξαν να πίνουν λιγότερο αμνιακό υγρό όταν προστέθηκε σε αυτό έλαιο σπόρων παπαρούνας, καθιστώντας το πικρό στη γεύση. Έχει τη δυνατότητα να ακούσει από τις 14 εβδομάδες μετά τη σύλληψη, να αντιδρά στην αφή και μπορεί να είναι σε θέση να αισθάνεται πόνο. Μπορείτε να δείτε μια κινούμενη εικόνα από υπερηχογράφημα μωρού 21 εβδομάδωνεδώ. Στο υπερηχογράφημα, μπορείτε να δείτε καθαρά το πρόσωπο του παιδιού.
Σύμφωνα με την εργαζόμενη στην κλινική :
«Μπορούσα να δω το πρόσωπό του μωρού. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Συνειδητοποίησα ότι μόλις σκότωσε έναν άνθρωπο. Αλλά την ίδια στιγμή σκέφτηκα : αυτό είναι νόμιμο, οπότε πρέπει να είναι εντάξει. Αλλά ολόκληρη η ύπαρξή μου ούρλιαζε ενάντια σε αυτό που μόλις είδα. Ένιωσα το θάνατο. Ένιωσα ντροπή και ήμουν σε σύγχυση, καθώς κοιτούσα τα ματωμένα μέρη του μωρού. Μπορώ ακόμη να πω ότι αισθάνθηκα την παρουσία του διαβόλου. Ήταν πολύ άσχημο συναίσθημα. Το μυαλό μου ήταν τόσο τυφλωμένο από το σκοτάδι αυτού που γινόταν ώστε ήμουν ανίκανη να κάνω κάτι.
Μερικές φορές σκέφτομαι εκείνη την ημέρα και αισθάνομαι ότι έπρεπε να έτρεχα μακριά ή να προσπαθούσα να σταματήσω αυτή την τρέλα. Τι κάνουμε, ως ιατρικό προσωπικό, ως ανθρώπινα όντα; Τι συνέβη στις καρδιές μας; Πού πήγε η συμπόνια μας;
Αν αυτό το μωρό είχε γεννηθεί πρόωρα στις 20 - 22 εβδομάδες, θα είχε την ευκαιρία να ζήσει. Σκέφτηκα μέσα μου, "άνθρωποι, σκεφτείτε τι κάνετε. Τι κάνω;". Σκεφτείτε τις συνέπειες αυτής της άμβλωσης. Φαντάσου αυτό το μωρό να είσαι εσύ. Φαντάσου να βρίσκεσαι στο πιο ασφαλές μέρος που θα μπορούσες να είσαι, στη μήτρα της μητέρας σου. Δεν έχεις ιδέα πόσο σκληρά η ζωή σου θα τελειώσει, πώς θα γίνεις κομμάτια. Προδίδουμε τα παιδιά μας. Διακόπτουμε την πολύτιμη ζωή τους τόσο απότομα, τόσο αναπάντεχα. Νομίζεις ότι η άμβλωση φέρνει ανακούφιση, αλλά αντίθετα φέρνει την κενότητα, τη ντροπή, τον πόνο, την λύπη, το συναίσθημα του θανάτου. Για έξι χρόνια η άμβλωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο έβγαζα το ψωμί μου. Για έξι χρόνια ήταν η ζωή μου ...»
Η γυναίκα αυτή άκουσε την φωνή της συνείδησής της. Έδειξε μεγάλο θάρρος απέναντι στην δουλειά της που έκανε για χρόνια στην κλινική. Η συναισθηματική δύναμη που ένιωσε στο να δημοσιοποιήσει την ιστορία της, είναι κάτι που πρέπει να εκτιμηθεί από όλους όσους υπερασπίζονται τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού. Δεν είναι δύσκολο να αναισθητοποιήσει κάποιος την συνείδησή του. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί σε άλλους ή στον ίδιο του τον εαυτό, ότι έχει κάνει κάτι λάθος.
Η εργαζόμενη τελειώνει την μαρτυρία της λέγοντας :
«Αυτή είναι μόνο η αρχή της ιστορίας μου. Καίγεται η καρδιά μου όλο και περισσότερο στο να πω σε όλους την αλήθεια. Προσεύχομαι ο Θεός να ανοίξει τις καρδιές σας και να σας δώσει τη σοφία και το πάθος για να σηκωθείτε και να φωνάξετε! ΞΥΠΝΑ ΚΟΣΜΕ ! ΞΥΠΝΑ !»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου