.jpg)
Η Συμφωνία Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και Αγίας Γραφής!
Πεντακόσιοι περίπου Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι της κλασικής και μεταχριστιανικής εποχής περνούν από το «μικροσκόπιο» της φιλοσοφικής ερεύνης και επισημαίνουμε τα όσα είπαν και έπραξαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας σε σχέση με αυτά που λέει η Αγία Γραφή!..
.gif)
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ βρήκα μία ευκαιρία και έγραψα ένα ογκωδέστατο βιβλίο, που φέρει τον τίτλο: «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ» (*)!
Τι περιλαμβάνει, λοιπόν, αυτό το βιβλίο; Θα σας απαντήσω:
Πεντακόσιοι περίπου Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι της κλασικής και μεταχριστιανικής εποχής περνούν από το «μικροσκόπιο» της φιλοσοφικής ερεύνης και επισημαίνουμε τα όσα είπαν και έπραξαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας σε σχέση με αυτά που λέει η Αγία Γραφή!.. Είναι τόσο συγκλονιστικά τα στοιχεία που υπόσχομαι στους αναγνώστες μια ανεπανάληπτη απογείωση στον κόσμο της αλήθειας, που θέλει να λέει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι περισσότερο συμφωνούσαν με την Αγία Γραφή, παρά διαφωνούσαν με την Βίβλο!..
Βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, είχα την εντύπωση ότι η σκέψη μου γι’ αυτό το επιχείρημα (τόλμημα – αν θέλετε) θα ήταν περίπου … γραφική, αν δεν διάβαζα κατάπληκτος ότι και στο παρελθόν πολλοί άλλοι Έλληνες θέλησαν να προβούν σε αυτό το τόλμημα, αλλά οι «σκοτεινές δυνάμεις» (να έχει άδικο αυτός που το λέει;) τους σταματούσαν εν τη γενέσει τους. Θέλετε μερικά παραδείγματα από Έλληνες και ξένους;
1. Ο Αριστόβουλος ο Αλεξανδρεύς, ένας Ιουδαίος συγγραφέας ενός ελληνικού συγγράμματος αγνώστου τίτλου (2ος αι. π.Χ.). Το έργο αποτελεί ερμηνεία των νόμων του Μωυσή. Με όλα τα μέσα της αλληγορικής ερμηνείας ο Αριστόβουλος επιχειρούσε να αποδείξει την εξάρτηση της ελληνικής φιλοσοφίας από την Παλαιά Διαθήκη. Βεβαίως, η γνησιότητα του έργου αμφισβητήθηκε επανειλημμένα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Αριστόβουλος δεν είπε αυτά λέγοναι γι' αυτόν.
2. Ο Ευαγόρας, ένας Έλληνας φιλόσοφος και ρήτορας του 3ου αι. π.Χ. συνδεόταν με τον Ακύλα, τον Έλληνα μεταφραστή της Παλαιάς Διαθήκης., πράγμα που σημαίνει ότι γνώριζε πολλά για την Βίβλο και τους Εβδομήκοντα. Από τα έργα του σώθηκε μόνο μέρος της πραγματείας του «Περί των στάσεων», που δεν είναι της ώρας να αναπτύξουμε.
3. Ο Κλεόδημος, ο επονομαζόμενος και Μάλχος, παρά το γεγονός ότι ήταν Ιουδαίος ιστορικός άγνωστης εποχής (τον μνημονεύει ο Ιώσηπος ως πηγή του για την Ιουδαϊκή ιστορία του) εν τούτοις γίνεται φανερό ότι ανέμειξε στην εργασία του βιβλική παράδοση με ελληνικά μυθικά στοιχεία!!
4. Ο Φίλων ο Αλεξανδρινός, σημαντικός Ιουδαίος φιλόσοφος, που η γέννησή του τοποθετείται ανάμεσα στο 20 και 30 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια, ενώ ο θάνατος του όχι πολύ μετά το 40 μ.Χ. Ο άνθρωπος αυτός, παρά το γεγονός ότι ήταν γεμάτος ευλάβεια για τα ιερά βιβλία και για το Μωυσή, εν τούτοις, μελέτησε πολύ και θαύμαζε τους Έλληνες φιλοσόφους, όπως τον Πλάτωνα, τον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Εμπεδοκλή, τον Ζήνωνα και τον Κλεάνθη. Το σύστημά του ξέρετε ποιο ήταν; Η συναρμογή ελληνικής φιλοσοφίας και ιουδαϊκής θεολογίας!!
5. Ο Αθηναγόρας, ένας Αθηναίος πλατωνικός φιλόσοφος, που έγινε χριστιανός και εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια, ξέρετε τι έκανε; Επηρέασε την Περιπατητική Σχολή της εποχής του και ήθελε να πετύχει το συνδυασμό της χριστιανικής διδασκαλίας με την ελληνική φιλοσοφία!!..
6. Ο Ιεροκλής, ένας νεοπλατωνικός φιλόσοφος, που δίδαξε στην Αλεξάνδρεια από το 420 μ.Χ. έως το 450 μ.Χ., μαθητής του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πλουτάρχου, θέλησε να συνδυάσει την αρχαία φιλοσοφία με το χριστιανισμό(!!).. Τώρα, γιατί προκάλεσε την εξέγερση κάποιων θρησκόληπτων χριστιανών, όταν επισκέφθηκε το Βυζάντιο, και καταδικάστηκε σε μαστίγωση επειδή δεν θέλησε να απαρνηθεί τις ιδέες του, αυτό είναι … "άλλου παπά βαγγέλιο"!
7. Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης, ένας βυζαντινός θεολόγος, φιλόσοφος και ρήτορας, που γεννήθηκε αρκετούς αιώνες αργότερα, έγραψε δύο εγχειρίδια γεωγραφίας, δυο αυτοβιογραφίες, μια επιτομή Λογικής και Φυσικής, στην οποία – ούτε λίγο ούτε πολύ- προσπαθεί να συγχρονίσει την χριστιανική διδασκαλία με την αριστοτελική φιλοσοφία(!!).
Τι περιλαμβάνει, λοιπόν, αυτό το βιβλίο; Θα σας απαντήσω:
Πεντακόσιοι περίπου Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι της κλασικής και μεταχριστιανικής εποχής περνούν από το «μικροσκόπιο» της φιλοσοφικής ερεύνης και επισημαίνουμε τα όσα είπαν και έπραξαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας σε σχέση με αυτά που λέει η Αγία Γραφή!.. Είναι τόσο συγκλονιστικά τα στοιχεία που υπόσχομαι στους αναγνώστες μια ανεπανάληπτη απογείωση στον κόσμο της αλήθειας, που θέλει να λέει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι περισσότερο συμφωνούσαν με την Αγία Γραφή, παρά διαφωνούσαν με την Βίβλο!..
Βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, είχα την εντύπωση ότι η σκέψη μου γι’ αυτό το επιχείρημα (τόλμημα – αν θέλετε) θα ήταν περίπου … γραφική, αν δεν διάβαζα κατάπληκτος ότι και στο παρελθόν πολλοί άλλοι Έλληνες θέλησαν να προβούν σε αυτό το τόλμημα, αλλά οι «σκοτεινές δυνάμεις» (να έχει άδικο αυτός που το λέει;) τους σταματούσαν εν τη γενέσει τους. Θέλετε μερικά παραδείγματα από Έλληνες και ξένους;
1. Ο Αριστόβουλος ο Αλεξανδρεύς, ένας Ιουδαίος συγγραφέας ενός ελληνικού συγγράμματος αγνώστου τίτλου (2ος αι. π.Χ.). Το έργο αποτελεί ερμηνεία των νόμων του Μωυσή. Με όλα τα μέσα της αλληγορικής ερμηνείας ο Αριστόβουλος επιχειρούσε να αποδείξει την εξάρτηση της ελληνικής φιλοσοφίας από την Παλαιά Διαθήκη. Βεβαίως, η γνησιότητα του έργου αμφισβητήθηκε επανειλημμένα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Αριστόβουλος δεν είπε αυτά λέγοναι γι' αυτόν.
2. Ο Ευαγόρας, ένας Έλληνας φιλόσοφος και ρήτορας του 3ου αι. π.Χ. συνδεόταν με τον Ακύλα, τον Έλληνα μεταφραστή της Παλαιάς Διαθήκης., πράγμα που σημαίνει ότι γνώριζε πολλά για την Βίβλο και τους Εβδομήκοντα. Από τα έργα του σώθηκε μόνο μέρος της πραγματείας του «Περί των στάσεων», που δεν είναι της ώρας να αναπτύξουμε.
3. Ο Κλεόδημος, ο επονομαζόμενος και Μάλχος, παρά το γεγονός ότι ήταν Ιουδαίος ιστορικός άγνωστης εποχής (τον μνημονεύει ο Ιώσηπος ως πηγή του για την Ιουδαϊκή ιστορία του) εν τούτοις γίνεται φανερό ότι ανέμειξε στην εργασία του βιβλική παράδοση με ελληνικά μυθικά στοιχεία!!
4. Ο Φίλων ο Αλεξανδρινός, σημαντικός Ιουδαίος φιλόσοφος, που η γέννησή του τοποθετείται ανάμεσα στο 20 και 30 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια, ενώ ο θάνατος του όχι πολύ μετά το 40 μ.Χ. Ο άνθρωπος αυτός, παρά το γεγονός ότι ήταν γεμάτος ευλάβεια για τα ιερά βιβλία και για το Μωυσή, εν τούτοις, μελέτησε πολύ και θαύμαζε τους Έλληνες φιλοσόφους, όπως τον Πλάτωνα, τον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Εμπεδοκλή, τον Ζήνωνα και τον Κλεάνθη. Το σύστημά του ξέρετε ποιο ήταν; Η συναρμογή ελληνικής φιλοσοφίας και ιουδαϊκής θεολογίας!!
5. Ο Αθηναγόρας, ένας Αθηναίος πλατωνικός φιλόσοφος, που έγινε χριστιανός και εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια, ξέρετε τι έκανε; Επηρέασε την Περιπατητική Σχολή της εποχής του και ήθελε να πετύχει το συνδυασμό της χριστιανικής διδασκαλίας με την ελληνική φιλοσοφία!!..
6. Ο Ιεροκλής, ένας νεοπλατωνικός φιλόσοφος, που δίδαξε στην Αλεξάνδρεια από το 420 μ.Χ. έως το 450 μ.Χ., μαθητής του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πλουτάρχου, θέλησε να συνδυάσει την αρχαία φιλοσοφία με το χριστιανισμό(!!).. Τώρα, γιατί προκάλεσε την εξέγερση κάποιων θρησκόληπτων χριστιανών, όταν επισκέφθηκε το Βυζάντιο, και καταδικάστηκε σε μαστίγωση επειδή δεν θέλησε να απαρνηθεί τις ιδέες του, αυτό είναι … "άλλου παπά βαγγέλιο"!
7. Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης, ένας βυζαντινός θεολόγος, φιλόσοφος και ρήτορας, που γεννήθηκε αρκετούς αιώνες αργότερα, έγραψε δύο εγχειρίδια γεωγραφίας, δυο αυτοβιογραφίες, μια επιτομή Λογικής και Φυσικής, στην οποία – ούτε λίγο ούτε πολύ- προσπαθεί να συγχρονίσει την χριστιανική διδασκαλία με την αριστοτελική φιλοσοφία(!!).
ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ…
Το ξέρω το ερώτημα: «Εάν κάποιοι ήθελαν να βρουν κοινά φιλοσοφικά και θεολογικά στοιχεία μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού, μήπως υπήρχαν και άλλοι που διαφωνούσαν;».
Ασφαλώς και υπήρξαν αντιρρησίες. Και ιδού μερικά παραδείγματα:
1.Ο Ευνάπιος, ένας φιλόσοφος και ρητοροδιδάσκαλος (περίπου 345-420 μ.Χ., από τις Σάρδεις), ο οποίος σπούδασε στην Αθήνα, επηρεάστηκε έντονα από τον Νεοπλατωνικό Χρυσάνθιο και ήταν αδιάλλακτος αντίπαλος του χριστιανισμού.
2.Ο Ηραϊσκος, ένας Νεοπλατωνικός φιλόσοφος του τέλους του 5ου αι. μ.Χ., προσπάθησε να συνδυάσει την αιγυπτιακή θρησκευτική παράδοση με νεοπλατωνικές ιδέες. Ως εχθρός, βεβαίως, του χριστιανισμού αντιμετώπιζε δυσκολίες στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στην εξορία.
3. Ο Κέλσος, έπνεε τα μένεα εναντίον του χριστιανισμού, έστω και αν το αντιχριστιανικό του έργο το ανασκευάζει ο Ωριγένης στο απολογητικό του έργο Κατά Κέλσου, που αποτελείται από οκτώ βιβλία.
4.Ο Λιβάνιος, κάθε άλλο, παρά μπορεί να χαρακτηριστεί φίλος του χριστιανισμού, έστω και αν από τα χέρια του πέρασαν ο αξιολογώτερος χριστιανός όλων των εποχών, ο Μέγας Βασίλειος, καθώς και το μετέπειτα «βαρύ πυροβολικό» του Χριστιανισμού, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο τελευταίος δεν εδίστασε αργότερα να επιτεθεί στον Λιβάνιο, με λέξεις σκληρές : «ω μιαρέ... ω ληρόσοφε... άθλιε και ταλαίπωρε.»
5. Ο Πορφύριος, του οποίου το 15τομο έργο Κατά Χριστιανών ρίχτηκε στην πυρά κατόπιν ενός αυτοκρατορικού διατάγματος του 448 μ.Χ. με το αιτιολογικό, ότι: «Όλα όσα έγραψε, παρασυρμένος από την τρέλα του, ο Πορφύριος κατά της ευσεβούς θρησκείας των Χριστιανών, σε οποιουδήποτε τα χέρια και αν ευρίσκονται, να δοθούν στην πυρά. Δεν επιθυμούμε να φθάνουν στ’ αυτιά των ανθρώπων συγγράμματα που προκαλούν την οργή του Θεού και εγκληματούν εις βάρος των ψυχών».
Ασφαλώς και υπήρξαν αντιρρησίες. Και ιδού μερικά παραδείγματα:
1.Ο Ευνάπιος, ένας φιλόσοφος και ρητοροδιδάσκαλος (περίπου 345-420 μ.Χ., από τις Σάρδεις), ο οποίος σπούδασε στην Αθήνα, επηρεάστηκε έντονα από τον Νεοπλατωνικό Χρυσάνθιο και ήταν αδιάλλακτος αντίπαλος του χριστιανισμού.
2.Ο Ηραϊσκος, ένας Νεοπλατωνικός φιλόσοφος του τέλους του 5ου αι. μ.Χ., προσπάθησε να συνδυάσει την αιγυπτιακή θρησκευτική παράδοση με νεοπλατωνικές ιδέες. Ως εχθρός, βεβαίως, του χριστιανισμού αντιμετώπιζε δυσκολίες στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στην εξορία.
3. Ο Κέλσος, έπνεε τα μένεα εναντίον του χριστιανισμού, έστω και αν το αντιχριστιανικό του έργο το ανασκευάζει ο Ωριγένης στο απολογητικό του έργο Κατά Κέλσου, που αποτελείται από οκτώ βιβλία.
4.Ο Λιβάνιος, κάθε άλλο, παρά μπορεί να χαρακτηριστεί φίλος του χριστιανισμού, έστω και αν από τα χέρια του πέρασαν ο αξιολογώτερος χριστιανός όλων των εποχών, ο Μέγας Βασίλειος, καθώς και το μετέπειτα «βαρύ πυροβολικό» του Χριστιανισμού, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο τελευταίος δεν εδίστασε αργότερα να επιτεθεί στον Λιβάνιο, με λέξεις σκληρές : «ω μιαρέ... ω ληρόσοφε... άθλιε και ταλαίπωρε.»
5. Ο Πορφύριος, του οποίου το 15τομο έργο Κατά Χριστιανών ρίχτηκε στην πυρά κατόπιν ενός αυτοκρατορικού διατάγματος του 448 μ.Χ. με το αιτιολογικό, ότι: «Όλα όσα έγραψε, παρασυρμένος από την τρέλα του, ο Πορφύριος κατά της ευσεβούς θρησκείας των Χριστιανών, σε οποιουδήποτε τα χέρια και αν ευρίσκονται, να δοθούν στην πυρά. Δεν επιθυμούμε να φθάνουν στ’ αυτιά των ανθρώπων συγγράμματα που προκαλούν την οργή του Θεού και εγκληματούν εις βάρος των ψυχών».
ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Προλαμβάνω, βεβαίως, κι ένα άλλο ερώτημα: «Πώς γίνεται και υπάρχουν τόσα πολλά κοινά σημεία της φιλοσοφικής ή θεολογικής σκέψεως των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων με την Αγία Γραφή, αφού άλλα πίστευε ο ένας και άλλα ο άλλος;».
Πράγματι. Το γεγονός αυτό είναι αναντίρρητο, αλλά παράλληλα και κατανοητό. Όταν ορισμένοι άνθρωποι κατασκευάζουν ένα δρόμο, για να οδηγηθούν κάπου ψηλά, πολλές φορές έχουν μεταξύ τους διαφωνίες και έριδες, αλλά όταν φθάνουν στον προορισμό τους όλοι είναι ευτυχείς!
Δεν θα θυμίσω τις διαφωνίες Σωκράτους και Πρωταγόρα, του οποίου τα βιβλία κάηκαν δημοσίως, ούτε τις διαφωνίες του Αριστοτέλους με τον ίδιο τονΠλάτωνα, την ώρα που ο Σταγειρίτης φιλόσοφος καταδίκαζε την Ελεατική σχολή του Ζήνωνος, όπως τουλάχιστον γνωρίζουμε από το ειδικό βιβλίο που έγραψε γι’ αυτό το θέμα: "Περί γενέσεως και φθοράς".
Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Ποιον να πρωτοθυμηθώ και ποιον να λησμονήσω;
Ο φιλόσοφος Φίλων ο Λαρισαίος σημάδεψε την αρχή (μετά τον Καρνεάδη) μιας νέας περιόδου στην ιστορία και εξέλιξη της Ακαδημίας, καθώς την επανάφερε από την πολεμική εναντίον της Στοάς πίσω πάλι στην πλατωνική έννοια της αλήθειας.
Ο φιλόσοφος Χαρμάδης (ή Χαρμίδης), Ακαδημικός, μαθητής του Καρνεάδη και επιφανής στην εποχή του δάσκαλος, ήταν άγριος αντίπαλος της ρητορικής. Τον μνημονεύει επανειλημμένα ο Κικέρωνας.
Ο Αττικός, ένας Πλατωνικός. φιλόσοφος, ήτο αντίθετος στις προσπάθειες για εναρμόνιση Πλάτωνα-Αριστοτέλη, ανοιχτός όμως σε ορισμένες στωικές επιδράσεις.
Ο Ευφράτης ο Σύριος, ένας Στωικός. φιλόσοφος του Ιου αι. μ.Χ., από την Τύρο, ήταν μαθητής του C. Mousonius Rufus, ο ίδιος δάσκαλος του Τιμοκράτη από την Ηράκλεια και - όταν αργότερα εργαζόταν στη Ρώμη - του Πλίνιου του νεότερου. Για τον άνθρωπο αυτό μνημονεύεται ένα εριστικό έργο του εναντίον του Απολλωνίου Τυανέως, ενώ στον Επίκτητο παρατίθεται ένα κομμάτι από κάποιον λόγο του.
Ο Καλβίσιος (ή Καλβίνος), ένας Πλατωνικός φιλόσοφος και δάσκαλος του Α Gellius και του Ηρώδη του Αττικού. Ήταν φίλος του Πλουτάρχου. Εκτός από τα υπομνήματα σε έργα του Πλάτωνος (Γοργίας, Τίμαιος) έγραψε –κατά την Σούδα- και μία πραγματεία για την διαφορά μεταξύ των διδασκαλιών του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους.
Ο Μαρίνος ο Νεαπολίτης, ένας Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, υπήρξε μαθητής του Πρόκλου και το 485 διάδοχός του στη διεύθυνση της Ακαδημίας στην Αθήνα. Το ότι είχε δυσκολίες με την διδακτική παράδοση της σχολής φαίνεται από το γεγονός ότι, ύστερα από την κριτική του Ισίδωρου, έκαψε το υπόμνημα του στον Φίληβο του Πλάτωνα. Ανάλογες αντιρρήσεις προκάλεσε ένα υπόμνημα του στον πλατωνικό Παρμενίδη κλπ. κλπ. κλπ.
Πράγματι. Το γεγονός αυτό είναι αναντίρρητο, αλλά παράλληλα και κατανοητό. Όταν ορισμένοι άνθρωποι κατασκευάζουν ένα δρόμο, για να οδηγηθούν κάπου ψηλά, πολλές φορές έχουν μεταξύ τους διαφωνίες και έριδες, αλλά όταν φθάνουν στον προορισμό τους όλοι είναι ευτυχείς!
Δεν θα θυμίσω τις διαφωνίες Σωκράτους και Πρωταγόρα, του οποίου τα βιβλία κάηκαν δημοσίως, ούτε τις διαφωνίες του Αριστοτέλους με τον ίδιο τονΠλάτωνα, την ώρα που ο Σταγειρίτης φιλόσοφος καταδίκαζε την Ελεατική σχολή του Ζήνωνος, όπως τουλάχιστον γνωρίζουμε από το ειδικό βιβλίο που έγραψε γι’ αυτό το θέμα: "Περί γενέσεως και φθοράς".
Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Ποιον να πρωτοθυμηθώ και ποιον να λησμονήσω;
Ο φιλόσοφος Φίλων ο Λαρισαίος σημάδεψε την αρχή (μετά τον Καρνεάδη) μιας νέας περιόδου στην ιστορία και εξέλιξη της Ακαδημίας, καθώς την επανάφερε από την πολεμική εναντίον της Στοάς πίσω πάλι στην πλατωνική έννοια της αλήθειας.
Ο φιλόσοφος Χαρμάδης (ή Χαρμίδης), Ακαδημικός, μαθητής του Καρνεάδη και επιφανής στην εποχή του δάσκαλος, ήταν άγριος αντίπαλος της ρητορικής. Τον μνημονεύει επανειλημμένα ο Κικέρωνας.
Ο Αττικός, ένας Πλατωνικός. φιλόσοφος, ήτο αντίθετος στις προσπάθειες για εναρμόνιση Πλάτωνα-Αριστοτέλη, ανοιχτός όμως σε ορισμένες στωικές επιδράσεις.
Ο Ευφράτης ο Σύριος, ένας Στωικός. φιλόσοφος του Ιου αι. μ.Χ., από την Τύρο, ήταν μαθητής του C. Mousonius Rufus, ο ίδιος δάσκαλος του Τιμοκράτη από την Ηράκλεια και - όταν αργότερα εργαζόταν στη Ρώμη - του Πλίνιου του νεότερου. Για τον άνθρωπο αυτό μνημονεύεται ένα εριστικό έργο του εναντίον του Απολλωνίου Τυανέως, ενώ στον Επίκτητο παρατίθεται ένα κομμάτι από κάποιον λόγο του.
Ο Καλβίσιος (ή Καλβίνος), ένας Πλατωνικός φιλόσοφος και δάσκαλος του Α Gellius και του Ηρώδη του Αττικού. Ήταν φίλος του Πλουτάρχου. Εκτός από τα υπομνήματα σε έργα του Πλάτωνος (Γοργίας, Τίμαιος) έγραψε –κατά την Σούδα- και μία πραγματεία για την διαφορά μεταξύ των διδασκαλιών του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους.
Ο Μαρίνος ο Νεαπολίτης, ένας Νεοπλατωνικός φιλόσοφος, υπήρξε μαθητής του Πρόκλου και το 485 διάδοχός του στη διεύθυνση της Ακαδημίας στην Αθήνα. Το ότι είχε δυσκολίες με την διδακτική παράδοση της σχολής φαίνεται από το γεγονός ότι, ύστερα από την κριτική του Ισίδωρου, έκαψε το υπόμνημα του στον Φίληβο του Πλάτωνα. Ανάλογες αντιρρήσεις προκάλεσε ένα υπόμνημα του στον πλατωνικό Παρμενίδη κλπ. κλπ. κλπ.
Βεβαίως, φοβερές και αβυσσαλέες διαφορές, δεν θα βρούμε μόνον μεταξύ των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, αλλά και πολλών βιβλικών προσώπων, όπως διαβάζουμεμέσα στην ίδια την Αγία Γραφή: Ο Μωϋσής, για παράδειγμα, αναγκάσθηκε να θρυμματίσει τις πλάκες με τις Δέκα Εντολές μόλις είδες τους συμπατριώτες του να προσκυνούν τα είδωλα, ενώ οι ίδιοι οι Ιουδαίοι εσταύρωσαν τον Ιησού Χριστό! («Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν»).
Ιδού, λοιπόν, γιατί η διαφωνία, η αντίθεση και η διαφορά απόψεων μεταξύ των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων ή των εξελληνισθέντων κατοίκων της Παλαιστίνης (και όχι μόνον), κάθε άλλο παρά δημιούργησαν εμπόδιο στην οικοδόμηση της αλήθειας, αφού οι ίδιοι – μέσω των φοβερών αντιθέσεών τους- προετοίμασαν το έδαφος για την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στην γη!
Ιδού, λοιπόν, γιατί η διαφωνία, η αντίθεση και η διαφορά απόψεων μεταξύ των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων ή των εξελληνισθέντων κατοίκων της Παλαιστίνης (και όχι μόνον), κάθε άλλο παρά δημιούργησαν εμπόδιο στην οικοδόμηση της αλήθειας, αφού οι ίδιοι – μέσω των φοβερών αντιθέσεών τους- προετοίμασαν το έδαφος για την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στην γη!
ΜΕΤΑ από όλα αυτά, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι μεταξύ των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων ιδεολογικές, φιλοσοφικές ή θεολογικές διαφορές, εις ουδέν εμπόδισαν, ώστε οι περισσότεροι εξ αυτών να συμπλεύσουν, συνοδοιπορήσουν και, τελικώς, συμφωνήσουν με την Αγία Γραφή, άλλοι ως πρόδρομοι του Χριστιανισμού και άλλοι ως επιβεβαιωτές της μεγάλης αλήθειας, που είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός! Όταν διαβάστε, λοιπόν το βιβλίο, που ετοιμάζεται προς έκδοση, όπως «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ», θα καταλάβετε την συγκλονιστική και αυταπόδεικτη αλήθεια, που θέλει να λέει ότι περισσότερα πράγματα συνέδεαν τους αρχαίους Έλληνες με την Αγία Γραφή, παρά τους χώριζαν με την Βίβλο, αφού ό,τι έλεγαν οι πρόγονοί μας (μ’ εξαίρεση κάποιες αμαρτωλές θέσεις των) τα βρίσκει κανείς μέσα στην Αγία Γραφή – και το αντίθετο!!!
Το βιβλίο μας, χωρίς αμφιβολία, είναι ένας ισχυρότατος καταπέλτης εναντίον όλων εκείνων που θέλουν να μας χωρίσουν σε Έλληνες και Χριστιανούς, αφού δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα κάποιοι εχθροί του Εξωτερικού να μας αιματοκυλίσουν σε έναν άλλον εμφύλιο σπαραγμό, όπως έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν ορισμένοι εξ αυτών.
Και κάτι σημειολογικό: Ακόμη και τούτη την ώρα, που η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας δοκιμάζεται πολύ σκληρά, η έγκριτη εφημερίδα Ελευθεροτυπία, σε δύο συνεχείς εβδομάδες, μέσα στο ένθετο περιοδικό «Ιστορικά», που εξέδωσε στο παρελθόν, μιλάει για τον Ορφέα και τον Ορφισμό ως προδρόμους του Χριστιανισμού. Και δεν είναι η μόνη εφημερίδα, αφού πολλοί είναι εκείνοι που έγραψαν και θα γράφουν μέσα στους αιώνες για τους προδρόμους του Χριστιανισμού, όπως ήταν ένας Σωκράτης, ένας Πλάτωνας και τόσοι άλλοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, που γράφουμε στο παραπάνω αποκαλυπτικό βιβλίο μας.
(*) ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: Μέσα στο βιβλίο αυτό, μιλάμε αποκλειστικά για φιλοσόφους και όχι για σοφιστές, ρητοροδιδάσκαλους, τραγικούς ποιητές, συγγραφείς, επιστήμονες και άλλους, που αποτελούν αντικείμενο μιας άλλης παρόμοιας εργασίας του γράφοντος εις το εγγύς μέλλον.
Το βιβλίο μας, χωρίς αμφιβολία, είναι ένας ισχυρότατος καταπέλτης εναντίον όλων εκείνων που θέλουν να μας χωρίσουν σε Έλληνες και Χριστιανούς, αφού δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα κάποιοι εχθροί του Εξωτερικού να μας αιματοκυλίσουν σε έναν άλλον εμφύλιο σπαραγμό, όπως έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν ορισμένοι εξ αυτών.
Και κάτι σημειολογικό: Ακόμη και τούτη την ώρα, που η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας δοκιμάζεται πολύ σκληρά, η έγκριτη εφημερίδα Ελευθεροτυπία, σε δύο συνεχείς εβδομάδες, μέσα στο ένθετο περιοδικό «Ιστορικά», που εξέδωσε στο παρελθόν, μιλάει για τον Ορφέα και τον Ορφισμό ως προδρόμους του Χριστιανισμού. Και δεν είναι η μόνη εφημερίδα, αφού πολλοί είναι εκείνοι που έγραψαν και θα γράφουν μέσα στους αιώνες για τους προδρόμους του Χριστιανισμού, όπως ήταν ένας Σωκράτης, ένας Πλάτωνας και τόσοι άλλοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, που γράφουμε στο παραπάνω αποκαλυπτικό βιβλίο μας.
(*) ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: Μέσα στο βιβλίο αυτό, μιλάμε αποκλειστικά για φιλοσόφους και όχι για σοφιστές, ρητοροδιδάσκαλους, τραγικούς ποιητές, συγγραφείς, επιστήμονες και άλλους, που αποτελούν αντικείμενο μιας άλλης παρόμοιας εργασίας του γράφοντος εις το εγγύς μέλλον.
http://www.sakketosaggelos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου